Schoonmoeder is psygisch

Mijn deurbel doet het al jaren niet.... Ik denk dat dat voor jou ook handig is 😉

Dat vertel je aan de mensen die je fijn vind die appen/bellen je dan wel om open te doen. Jij hoeft niks met haar, maar je vriend uiteraard wel. Dan doet hij maar open.

Misschien scheld ze straks niet als de baby er is, en bloeit ze daarvan op?

Kijk het aan, maar ga niet over jouw grens heen

deur op slot dat ze der niet meer in kan als ze partner der niets van wil zeggen?!

Ik begrijp je wel hoor ik heb een soort gekijke situatie mee gemaakt. Op een gegeven moment heb ik de deuren gewoon gesloten. Maar probeer het eerst even aan te kijken, hoe moeilijk het ook is.. en laat vooral je man/vriend inzien hoe ze werkelijk is, niet door het continu erover te hebben maar laat het hem zelf ervaren. Op een gegeven moment ziet hij het wel in, zodra je vader en of moeder word, verander je ook geestelijk! Sterkte meid

Ze is psygisch?

Je bedoelt dat ze lijdt aan een psychiatrische aandoening?

Je zegt toch ook niet van iemand met kanker: “ze is kanker”? Sorry hoor maar, man, zo schrijf je niet over iemand. Ze is ziek en verdient je respect. Wel binnen jouw grenzen uiteraard. En daar moet je dan afspraken over maken.

En hoe je met haar om gaat, hangt er vanaf welke psychiatrische aandoening ze heeft. Met iemand met een angststoornis ga je anders om dan iemand met schizofrenie.

Als je niet wil dat ze oppast, zorg dat je daar dan eerlijk en duidelijk over bent. En heb het met haar over wat er wél kan.

Ik heb zelf een slechte band met de moeder van mijn vriend. Is al 7 jaar zo.

Ik heb er voor gekozen om afstand van haar te doen. Zij heeft Bordelaine namelijk. En is totaal niet aardig naar mij toe geweest. Aangezien mijn eigen moeder overleden is, heb ik afstand gedaan van de moeder van mijn vriend, Omdat ik haar niet in mijn leven nodig heb. De oma van de baby in me buik. Als mijn partner er voor kiest om straks met de kleine langs te gaan, zal ik hem niet tegen houden. Maar ik zelf heb er geen belang bij. Ook wil ik niet dat de kleine daar blijft slapen.

Mijn partner heeft zelf ook geen goeie band met zijn moeder, dus is dit makkelijk voor mij om afstand te doen. Ik zou lekker je eigen gevoel hier bij volgen. Als het goed voelt om afstand van haar te doen, zal ik het zeker doen.

Ongeacht dat het verdrietig is hoe zij is of zij zich voelt.

Hier gaat het nu zeker om je zelf en om de baby...

Psychisch is veel te algemeen en alle geestesziekten vallen daar in feite onder. Ze zal vast iets mankeren (manisch depressief, bipolair misschien). Waarom laat je haar zo onder je huid zitten? Dat zij psychische klachten heeft is in de eerste plaats vooral haar probleem en eigenlijk in en in triest. Ze wil ook gewoon oma zijn. Jij en vooral je partner zullen moeten accepteren dat zij psychische klachten heeft en dat gaat waarschijnlijk niet (zomaar) over. Dat is vooral voor je partner al vervelend genoeg. Je geeft aan dat hij het niet serieus genoeg neemt maar wat bedoel je hiermee? Hoe zou jij het vinden als het om jouw moeder ging? Jullie moeten beiden leren hiermee om te gaan. Maak duidelijke afspraken. Alleen op bezoek als jullie beiden thuis zijn o.i.d. Hoe staat schoonvader hier in eigenlijk (als er sprake is van een schoonvader?).

Eerlijk zijn en zeggen dat je gezien de situatie en jouw gezondheid voor je zelf wil zorgen punt. Je hoeft geen brede uitleg te geven is je schoonmoeder maar. Snap dat het moeilijk is maar zoals je zelf al zegt is dit geen doen dus wat is je meer waard, je eigen gezondheid en die van je kind of wat je schoonmoeder er van zou denken of vinden als je voor je zelf en je baby kiest..

Je partner zou je hierin kunnen ondersteunen is zijn moeder, maar tevens ligt dat blijkbaar lastig als hij je niet serieus neemt.. Zou allereerst dus met je partner om tafel gaan beste is dat hij je begrijpt en waarom. Mocht je dit lastig vinden dan niet open doen en doen als of je niet thuis bent of smoesjes verzinnen. Al ben ik vd openheid en eerlijkheid.

Geef je grens aan. Bijvoorbeeld alleen op bezoek als je partner thuis is. Als ze onverwacht komt en hij is er niet, wijs je haar op deze afspraak . Blijf vriendelijk, maar consequent. Als ze op bezoek komt en je partner is thuis, kun je je,af en te even terugtrekken. Je moet nu vooral doen wat goed is voor jezelf en dus je baby. Ik heb zoiets meegemaakt in mijn laatste zwangerschap. In het laatste trimester was mijn schoonvader erg manisch en psychotisch ( bipolair stoornis). We werden er allemaal gek van. Heeft op punt van crisisopname gezeten en toen ging de knop weer om naar depressie....maar dat doet veel met je. Normaal al en al helemaal in je zwangerschap. Schoonmoeder verander je niet, wel hoe je er zelf mee om kunt gaan. Pas op jezelf 😘

Praat er goed over met je vriend, verdiep je in haar diagnose. Door je hormonen nu kan je sowieso minder hebben. Maar vraag ook aan je vriend hoe hij het ervaart, vind een middenweg erin. Ik weet zelf hoe het is als een ouder van je psychisch niet in orde is en wat dit eigenlijk allemaal met je doet.

Mijn vader heeft een psychische ziekte en alles wat hij daardoor vroeger heeft gedaan, weet ik wel dat hij dat niet bewust heeft gedaan maar door zijn ziekte. Ik heb alleen vanaf mijn 12e weinig contact met hem(alleen af een toe een pb op fb) heel veel nare beelden van vroeger, angstaanvallen gehad en nog steeds soms stomme loze angstige gedachten om ooit hetzelfde te krijgen als hem, omdat ik dat mijn kinderen niet aan wil doen dat zij hetzelfde moeten mee maken als ik vroeger gedaan heb.

Heeft je schoonmoeder niet een crisisplan (met welke acties er ondernomen moeten worden etc) voor als er voortekenen zijn dat ze weer in de war raakt? Neemt ze haar medicijnen wel trouw in? Wat zijn de afspraken met haar arts? Wat helpt haar WEL om in het nu te blijven? Wat doet familie zelf om haar erin te steunen?

Vraag eventueel een uitleg over haar diagnose aan van haar behandelende arts of van iemand die er verstand van heeft, zodat je weet hoe je er mee om kan gaan..

Ik hoop dat je het vanaf de kant van je vriend ook kan zien, dat het zijn moeder is. Dus dat je er samen uit moet komen.

Volgens mij hoort dit ook bij jouw fase van de zwangerschap. Als ik kijk naar mezelf en vriendinnen werden we steeds meer beschermend naar de baby toe. Een soort oerinstinct. Ik begrijp dat je je schoonmoeder als bedreigend ziet. Voor jouw partner zal dat anders zijn. Hij heeft de dosis hormonen niet en het is zijn eigen moeder. Mijn advies is om er van bewust te zijn dat jouw angst voor je schoonmoeders invloed waarschijnlijk wat overtrokken is, gezien de hormonen. En praat erover met respect met je partner. Het is zijn moeder en dat zal ook rot zijn voor hem.

Mijn schoonmoeder is depressief, dat werd ze toen de oudste 1,5 was. Ze past wekelijks een dag op. De kleinkinderen zijn een bron van geluk voor haar en houden haar op de been (zegt ze zelf). Af en toe vinden wij het zwaar met haar. Volgens mij merken de kinderen er niks van. Als ik later een depressieve oma ben, hoop ik ook dat mijn kinderen en kleinkinderen me met open armen ontvangen.

De meeste mensen met psychiatrische klachten zijn ziek, maar niet gek/gevaarlijk. Sociale steun van familie is een enorm helpende factor om te herstellen. En het lijkt me juist ook gezond gedrag van haar (en misschien zelfs wel een hele stap voor haar, om haar familie op te zoeken). Ik weet uiteraard niet wat haar diagnose is, maar schrijf je angsten op die je hebt in het contact met haar en vraag aan haar of je een keer mee mag naar het gesprek met haar psychiater / psycholoog. Neem je man mee en bespreek jullie angsten en stel je vragen. Dan weet je of je angsten reeel zijn, of dat je op een veilige manier het contact met haar aan kunt gaan. Wellicht dat de komst van een kleinkind haar enorm helpt om te herstellen en een lichtpunt in haar leven wordt. Het zou zonde zijn als jullie vanuit angst de deur dicht houden.

Dit staat dan nog verder los van hoe het contact überhaupt met je schoonmoeder is.

Succes met de laatste loodjes!

Praat met je partner en vraag hoe hij het doet als de kleine er straks is. Leg uit waarom je het lastig vindt als ze langs komt. Vraag hoe je dit samen kan opvangen zonder je schoonmoeder volledig uit beeld te halen. En hou respect voor zijn mening, het is voor hem al beroerd genoeg om een moeder te hebben die psychisch zo in de knoop kan zitten dat ze opgenomen niet worden. Soms is een houding van een omgeving niet wat je denkt maar een overlevingsstrategie die in de loop van de jaren ontwikkeld is. Succes en ik hoop dat jullie er uit komen (en wat eerder al genoemd is, de huisarts of GGZ kunnen misschien wat helpen.

Ja, is idd een optie. Al voel ik voor mezelf dat ik gwn echt afstand moet houden in zo een situatie. Al helemaal als de baby er is. Is gwn niet gezond. Als ik er al onder lijd laat staan de baby.

Ik denk dat je nogmaals het gesprek aan moet gaan met je partner, aangezien het om zijn moeder gaat.

Wees maar flink duidelijk en eerlijk. Misschien komt het dan wel binnen?

Ik zelf zou haar er niet perse direct op aanspreken omdat dat ze psychisch is.