Wat zouden jullie doen? Ten einde raad....

Ik ben al 17 jaar samen met mijn vriend. Wij hebben samen 4 kinderen. Wij hebben een erg druk leven. Mijn vriend werkt fulltime en ik werk 34 uur. 3 van onze kinderen zitten op voetbal. Mijn vriend is erg betrokken bij het voetbal. In het begin was hij grensrechter, en sinds kort volgt hij de opleiding van Scheidsrechter. Daarmee begint ook direct het probleem. Al vanaf ons samen zijn is mijn vriend erg lui. Misschien mijn eigen schuld, maar doet amper iets in het huishouden en heeft een houding van "IK" heb de hele dag gewerkt. Al snel begonnen hierdoor de irritaties te ontstaan. Na er iets van gezegd te hebben gaat het iedere keer weer een paar dagen goed en dan beginnen we weer van voor af aan. Nu hij de opleiding doet, moet hij regelmatig een wedstrijd fluiten om praktijkervaring op te doen. Dit betekent dat ik naast mijn (bijna) fulltime baan, ook bijna volledig voor onze kinderen zorg. Ik breng ze naar voetbal, zwemles, doe het huishouden alleen en eten koken doet hij al helemaal nooit. Als ik aangeef dat ik niet begrijp hoe hij erbij komt deze opleiding te volgen omdat het gewoon niet te doen is met 4 kinderen, maakt hij kenbaar dat ik mij aanstel en dat het tijdelijk is. Tot hij zijn diploma heeft gehaald. Vervolgens krijg ik de opmerking : mag ik dan geen hobby's hebben? Uh.. jawel, maar ik heb ook geen tijd voor hobby's, dus hoezo jij wel? Vanavond weer onenigheid omdat mijn emmer aan het overlopen is. Zegt hij jij plant zwemles toch zelf in? Ja, maar met al dat voetbal is er niet echt een andere keus. Even voor de duidelijkheid : mijn kinderen voetballen op maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag & zaterdag. Ik heb hem dus voor de keus gesteld : je gezin of je opleiding. Zegt hij ik kan het nu niet meer afzeggen. Dus voor mij is de keus duidelijk. Ik merk echt dat het mij allemaal teveel wordt. Mijn kinderen zijn mijn alles en ik sta altijd voor ze klaar. Dit is ook de reden dat ik vaker op het punt heb gestaan om een punt achter onze relatie te zetten. In het belang van de kinderen heb ik dat echter nooit gedaan. Mijn lucht is op.....A.s. zaterdag moet ik met alle 3 kinderen mee (2 thuiswedstrijden en 1 uit) omdat meneer weer een wedstrijd moet fluiten. Daar komt nog bij dat onze dochter haar 1e wedstrijd speelt en hij deze niet eens kan zien! Aan het einde van de dag mag ik tot laat in de avond gaan werken. Zoals eerder gezegd doet hij niets in het huishouden. Hij komt thuis van het werk, pakt zijn telefoon en gaat op de bank liggen. De kinderen moeten ook vaak alles van hem opruimen terwijl hij zelf op de bank ligt, want ja, hij heeft de hele dag gewerkt. Al sinds het begin van onze relatie hoor ik van bekenden, jij hebt 5 kinderen. Nu mijn vraag : wat zouden jullie doen? Is het terecht dat ik bij hem weg wil of stel ik mij aan?


 

3819 x gelezen, 5

reacties (0)

1 2 3



  • kaartje704

    Waarom ga je niet minder werken? Vergis ik me niet want als jullie uit elkaar gaan moet je toch net zo goed alles alleen doen? Of anders mis je je kinderen...

  • Tamaravhouten

    Gewoon naar je eigen gevoel luisteren !

    Hij kiest blijkbaar toch voor die opleiding en niet voor jullie .

    Ik snap dat je niet zomaar opgeefen er alles aan zou doen om er uit komen. .lukt dat niet voor je zelf en kinderen kiezen je staat er nu inmiddels ook alleen voor . alleen bedenk wel als je uit elkaar gaat ze om het weekend normaal gesproken naar hun vader gaan dan zou je daar je energie lekker even voor je zelf uit kunnen halen en als ze dan weer thuis komen er lekker uit gerust voor ze kunnen zijn . en dan moet die wel om het weekend naar al die sporten met zijn kindjes..

    Ik ben na 18 jaar uit elkaar gegaan heb ook 4 kindjes en uit elkaar gaan doen je niet zomaar

  • Mamabear3

    Ik lees dat je oudste kinderen 10 en 13 zijn. Die kunnen ook best aardig wat in het huishouden doen en daarnaast bovendien echt wel zelf op het voetbalveld komen neem ik aan? Gewoon een gezinsgesprek organiseren en taken evenredig verdelen. Mijn 6 jarige wilde graag helpen door s ochtends de bedden op te dekken. Voelt zich er ook trots op als bijkomend voordeel. Beide kinderen (4 en 6) ruimen hun eigen kamer op, helpen met tafel dekken en afruimen, ruimen hun eigen schooltas uit en op, doen hun was in de wasmand, de oudste ook de gymkleren in de was. Wat ik ermee wil aangeven: wij zijn samen een gezin en iedereen draagt zijn steentje bij. We proberen ze op te voeden tot zelfstandige volwassenen

    Jouw tieners kunnen dat zeker ook! Goede voorbereiding voor als ze rond hun 18e het huis uit willen

  • china-dad

    Jullie gezin: Ouders hebben banen van 40 en 34 uur, er zijn 4 kinderen die 6 dagen per week naar voetbal moeten. Tel daarbij een scheidsrechtersopleiding en het hele huishouden op en het is zelfs als beide ouders hun best doen SUPER druk. Dus als de ouder met de baan van 40 uur NIKS thuis doet loop je inderdaad over.

    Het is dus tijd voor verandering: dreigen mag, maar praten MOET. Want als er a new you komt, mag hij ook de kans krijgen om aan the new you te wennen en zich aan te passen.

    Je zegt dat je een aantal keer hebt overwogen bij hem weg te gaan: weet hij dat? Zo nee, PRAAT dan eerst flink, zodat hij echt de ernst van je situatie voelt. Voordat je weggaat, dreig er op zijn minst mee. Dit is de spreekwoordelijke schop onder zijn kont. Het besef dat het 5 voor 12 is.

    Dat jij weggaan als oplossing lijkt te zien (ik heb ook de reacties hieronder gelezen, een hoop ervan althans), komt volgens mij gewoon omdat je wilt ontsnappen uit de hele pleurissituatie zoals die nu is. Maar enkele reacties wijzen je erop dat het misschien helemaal geen ontsnapping is. Ga maar na: behalve 4 kinderen en het hele huishouden moet je dan ook nog eens bezoekregelingen en wie weet wat nog meer gaan coordineren. Wie gaat welke kinderen wanneer wegbrengen naar welk veld? Volgens mij wordt het er niet simpeler op. Nog afgezien van de vraag wat de kinderen ervan zullen meekrijgen.

    Met andere woorden, weggaan kan, maar ik denk niet dat dit het juiste moment is, omdat ik op basis van je blog en de reacties hieronder niet het idee heb dat je alles al hebt geprobeerd...

    Makkelijk is het niet: er komt sowieso storm aan. Ik hoop dat jullie die samen overleven en dat houdt onder meer in dat je vriend toch echt gaat bijdragen aan het gezinswerk, laat dat duidelijk zijn! Plus wat iemand hieronder zegt: kijk of er minder activiteiten kunnen komen, of dat ze anders ingedeeld kunnen worden. Maar dan nog zal je vriend ook de handen meer uit de mouwen moeten steken en wel zodanig dat zijn vriendin - jij dus - daar tevreden over is. Want anders is het later alsnog einde verhaal. De sleutel ligt voor het grootste deel bij hem.

  • Moedervanmooieknulleneneenmeid

    Ik weet niet of de mogelijkheid bestaat dat je kinderen i.p.v dagelijks (bijna) naar de training gaan naar 1 of 2x per week. Dat geeft ook al meer lucht. Of misschien als het financieel mogelijk is je wat minder gaat werken? Ik lees dat jullie beiden fulltime werken namelijk. Om hem nu die opleiding door de neus te boren of er eigenlijk mee dreigt, vind ik niet oké. Ergens heb je hem die keuze laten maken. En ben je er toen toch mee akkoord gegaan. Ik denk net zoals zoveel zeggen, ga taken uit de handen geven. Het zal je neer lucht geven. Misschien als ze er nog zijn dat een opa of een oma het ook wel leuk vind om een keer mee te gaan naar trainen, of zwemles.

    Sterkte x

  • Linda4meisjes

    Moeilijk, maar ik denk toch echt dat je het jezelf ook wel heel moeilijk maakt. Elke dag naar de voetbal met kids terwijl jullie allebei zoveel werken vind ik persoonlijk al niet zo slim bedacht. Mijn dochter wil ook graag op korfbal maar met nog 2 kids thuis en ik die altijd savonds werk gaat dit dus niet. Kids zullen dit ook moeten begrijpen dat niet alles kan wat ze willen. Het is belangrijker een moeder te hebben die niet gestresst is. Probeer voor jezelf op te schrijven wat je wel nog leuk aan hem vindt. En praat met hem. Een scheiding zorgt voor nog meer drama als nu en is vreselijk voor je kids. En kijk anders of je tijdelijk zelf iets minder kan gaan werkrn door ouderschapsverlof op te nemen bijvoorbeeld?

  • Inlovewithmybb

    Misschien zelf minder werken of stoppen zodat ze op een sport kunnen.... of mogen ze de rest van hun tijd niet sport of iets omdat jij moet werken en het anders te druk vindt , hier heb je toch voor gekozen...

  • Tamaravhouten

    En dan afhankelijk worden van een man die er nooit is ? En van zijn geld leven ? Zodat de kinderen naar een sport kunnen ?

    Zoals ik dit lees en iedereen heeft een mening en dat is mooi . maar je hoort er niet alleen voor te staan lijkt mij , en die opleiding gaat blijkbaar voor zijn kinderen/ gezin .

    Je werk opgeven nooit doen !

  • Tamaravhouten

    En dan afhankelijk worden van een man die er nooit is ? En van zijn geld leven ? Zodat de kinderen naar een sport kunnen ?

    Zoals ik dit lees en iedereen heeft een mening en dat is mooi . maar je hoort er niet alleen voor te staan lijkt mij , en die opleiding gaat blijkbaar voor zijn kinderen/ gezin .

    Je werk opgeven nooit doen !

  • Demi89

    Ik maak vooral op uit je verhaal en reacties dat je eigenlijk gewoon wilt scheiden.

    Besef dan wel... Dat dan ook echt alles op jou bordje komt. scheiden is lijden... Echt! Ik ben een kind van gescheiden ouders en dat heeft altijd, ook nu bijna 15 jaar later nog steeds impact op mij en mijn leven. (Lees, altijd rekening houden met je ouders, verjaardagen verschillend vieren, etc etc)

    Hij gaat niet vreemd, hij mishandeld jullie niet... Hij is geen klootzak. Hij is alleen een persoon geworden die jij graag anders had willen zien. Je hebt er alleen zelf in bijgedragen. Je bent toch ook gek om jezelf zo in dienst te zetten van niet alleen je man, maar je hele gezin.

    Mijn man werkt 50 uur per week en ik werk 32 uur per week. Maar zodra hij of ik thuis ben, doen we ook echt samen het huishouden.

    Klein voorbeeldje; hij is om 17.00 thuis en ik om 17.30 en heb dan onze dochter opgehaald van de opvang. Hij heeft dan het eten klaar staan. Ik ga vervolgens afwassen, stofzuigen en dweilen terwijl hij onze dochter in bad doet. We brengen haar vaak samen op bed en hij leest het laatste verhaaltje voor. Ondertussen doe ik de was. Vervolgens zitten we voor 20.00 al lekker op de bank. Ik sport 2x in de week en hij sport ook 2x in de week. Dit stemmen we op elkaar af of er komt een oma even oppassen. Op vrijdag gaan we altijd na het eten de boodschappen doen (zeker nu ik hoogzwanger ben) maar ook omdat we dat gezellig vinden om met onze dochter te doen. Je ziet elkaar al zo weinig door al het werk en verplichtingen.

    Wat ik er mee bedoel te zeggen is, je leeft zoals je wilt leven. Blijkbaar heb jij dit altijd maar goed gevonden dus is het voor hem ook een levenswijze geworden. Praat met elkaar! Geef dingen uit handen. Laat je kinderen ook meehelpen in het huishouden, die zijn echt oud genoeg en vinden het vaak ook nog super leuk om te doen ook. En voetbal..... Moet jij als moeder echt altijd bij elke wedstrijd aanwezig zijn vraag ik me af?! Kan er niet een keer een opa of oma mee?!

    In elk geval... Succes! Gooi niet zomaar de handdoek in de ring.

  • tweede83

    Praat met hem. Laat hem zien wat er allemaal gebeuren moet in jullie huishouden. Bereken het ook bijvoorbeeld terug in uren wat jij nog doet in het huishouden en tel dat op bij je gewerkte uren. Soms wil dat wel eens helpen. Laat hem dan ook dingen doen op zijn manier en geef hem het vertrouwen en de waardering daarin. Ik denk dat je je kinderen er ook bij betrekt in het huishouden, maar misschien kun je de oudsten iets meer verantwoordelijkheid geven. ook te denken aan stofzuigen, vaatwasser in en uitpakken, de container van de weg halen e.d. Ik kom uit een gezin met 5 en wij moesten ook elke dag wat doen, ieder had zijn taak.

    "Mijn man werkt ook 40 uur en zwelgt ook wel eens in zelfmedelijden. Maar moet er bij zeggen dat hij als hovenier/timmerman elke dag ook in weer en wind aan het werk moet. Ik benoem het ook gewoon dat ik het niet leuk vind als hij dan zo doet. Sommige dagen zijn ook wel sleur, het dagelijks ritme. Maar hij doet ook net zo goed zijn best als ik een avonddienst heb, moet hij ook de kids halen en ze eten geven, wassen en op bed brengen. Hij klaagt dan nooit. Maar het warm eten staat dan ook klaar, haha! wat wij proberen is om af en toe iets leuks samen te doen zonder kids. Dat doorbreekt ook sleur. Ik hoop dat je eruit komt, ook naar als je laatste redmiddel een scheiding zal zijn

  • mijn~meisje

    ik word al gek van je verhaal. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit allemaal wel oke vinden maar ik zou dat dus echt niet vinden! Mijn man was ook even zo maar is gelukkig wel welwillend meer te doen als ik er om vraag en daar pogen we nu aan te werken. Zou hij dat niet doen had ik er een einde aan gemaakt. Ik kan dat gewoon niet, gebruik worden als, oppass, huishoudster kok en butler etc....

  • LadyVee

    Goh weg gaan lijkt me wat drastisch tenzij je niet kan accepteren dat hij waarschijnlijk nooit zo actief gaat worden in huis als jij zou willen. Ik heb zelf bij de Hema weekplanners gekocht aan daar opgeschreven wat ik van iedereen verwacht aan taken maar ook de dingen zoals de voetbal staan erop. Mannen zijn niet zo handig er mee en als t zichtbaar is dan is het duidelijker voor ze en ook voor jou.

    Laat je man zien dat je het moeilijk hebt desnoods als je er van moet huilen.

    Het heeft niet veel te zijn al is het De afwas in t weekend, Het gras maaien, De kliko buiten zetten etc. Kleine dingen doen vaak al veel.

  • liley

    Wij hebben ook zeer regelmatig voor dit soort irritaties gestaan... Ik heb nu een white board gemaakt met de klusjes die iedereen op welke dag MOET doen, wat er niet op staat is automatisch voor mij en dat is alsnog meer dan wat mijn vriend moet doen, maar hij doet het nu in elk geval wel...

    Wat ook weleens hielp bij ons is per dag of per week een lijst maken met klusjes die dan moeten gebeuren... staan er bijvoorbeeld 10 op, moet mijn vriend er 3-4 'kiezen' die hij MOET doen... Op die manier stel je hem voor een keuze van klusjes en zal hij hetgeen pakken dat hij het minst erg vindt.

    Uiteraard als je al dit soort dingen al geprobeerd hebt, snap ik dat de emmer overloopt, maar helaas kan ik je niet zeggen wat je 'het best' kan doen, dat kan enkel jij...

  • Cactus-

    Als ik je verhaal lees stel je je absoluut niet aan, ik zou wel voordat je hierover een besluit neem nog een keer het gesprek aangaan en hem ook duidelijk maken dat deze situatie wat jou betreft het einde vd relatie kan zijn. Als er dan niks veranderd zou ik voor mezelf en de kinderen kiezen, denk dat je weinig van merkt als hij er niet is. Succes en sterkte!

  • Sterretje1981

    Dat denk ik dus inderdaad ook. Ik denk dat het zelfs een stukje rust geeft als hij er niet is. Nu houd ik toch constant rekening met hem.

  • Cactus-

    Ik ben zelf na een relatie van 8 jaar weggegaan (wel zonder kinderen, ik realiseer me dat dit een heel groot verschil is). Heb alles achtergelaten en ben opnieuw begonnen.. uiteindelijk ben ik er veel beter van geworden. Voor mij voelde de relatie als een gewoonte/ sleur, ben nu inmiddels 7 jaar samen met mijn nieuwe partner en wij vullen elkaar nog steeds perfect aan! Ik hoop dat je wat steun van vrienden en familie hebt!

  • Sterretje1981

    inderdaad die sleur!

  • china-dad

    Sleur is absoluut niet wat ik lees in je blog... integendeel. Er is geen sleur maar topdrukte, constant. Dat jij constant in het rood moet terwijl je vriend ongegeneerd zijn self-momenten pakt. Sleur is als altijd alles maar gewoon zijn saaie dooie gangetje gaat.

  • Lumi

    Ik sluit me volledig aan bok cactus. Je gaat je boontjes dus ook zonder hem kunnen doppen, maar dan zonder die irritaties. Irritaties die de kids absoluut mee krijgen. Ik ben dan ook zo'n hardzak. Kan nog zoveel van mijn man houden maar ik zal ten alle tijden voor mezelf en kindjes kiezen

  • nog-even!

    Dan komen er nieuwe irritaties: als je ziek bent is er geen tweede volwassene in huis, je moet met coöuderschap rekening gaan houden, je hebt oppas nodig als je werkt op momenten dat de kids niet bij papa zijn... Je neemt gewoon jezelf mee, maar dan zonder hem, dus er verandert dan maar een klein beetje, maar jij blijft dezelfde en jij was erbij toen deze situatie ontstond, dus dat geeft behoorlijke kans op een herhaling van deze situatie. Ik denk dat je jezelf meer recht doet als je samen met iemand eens gaat kijken hoe je hierin verzeild bent geraakt en hoe je aan verandering kunt werken ipv nu weg te lopen voor jullie gezamelijke problemen....

  • linaa

    Is er geen familie of vrienden die jullie kan helpen? Of dat jij ze een dag bij familie afzet en jij die dag lekker je dingen kan doen. Even naar de stad, of gewoon thuis op de bank een boekje lezen. Gewoon tijd voor je zelf. Ik zou echt een persoon zijn die een vriendin in zulke situaties help. Omdat ik zelf weet hoe pittig het is de opvoeding en alles wat erbij komt neer kijken.

  • Sterretje1981

    Helaas, woont mijn familie niet in de buurt. Vriendinnen heb ik inmiddels niet meer. Ik sta er dus echt alleen voor.

  • Ize

    Je stelt je niet aan, maar ik denk ook niet dat je er klaar voor bent bij hem weg te gaan. Zet eerst eens voor jezelf op een rijtje wat je concreet van hem verlangt. Dus niet 'dat hij meer helpt', maar concrete taken als hij kookt x dagen per week, vaatwasser, kind naar voetbal etc... Zet ook de stappen die jij moet maken om als alleenstaande verder te gaan op een rijtje. Je financien, woonruimte, co-ouderschap, zorg dat je weet waar je min of meer aan toe bent zodat je weet wat je je man voorschotelt en geen loze dreigementen gaat maken. Zodra je voor jezelf redelijk in beeld hebt in wat je van hem wilt en wat jij bereid bent om -echt- te doen als hij niet bereid is je tegemoet te komen, ga je 1 op 1 het gesprek met hem aan, geen kinderen erbij.

    Als je uitgezocht hebt wat je wilt en hoe ver je werkelijk bereid bent om te gaan, maak je het voor jezelf een stuk makkelijker om je gezin richting te geven (en niet meer geleefd te worden). Aan hem dan de keuze of hij moeite gaat doen mee te komen of hij achterblijft.

  • Sterretje1981

    Dat ben ik ook van plan. Ga binnenkort een lijst maken en alles uitzoeken en dan kijken hoe of wat.

  • Inlovewithmybb

    Als dit vanaf begin af aan al zo gaat vind ik niet dat je kan maken dat hij nu ala minuut ineens moet veranderen. Dit heb je vanaf begin af aan al gepikt.

    Mijn man is ook veel met zijn topsport weg. Hij kan ook niet zomaar iets afzeggen. Je man is dit begonnen en kan niet "zo maar " Voor een zwemles dit op zeggen.

    Je kan hem nu niet meer veranderen. Je moet nu naar een oplossing zoeken.

    Mijn advies dus , ga met hem zitten en bespreek dat je na dat hij zijn opleiding gedaan hebt weer een rust inlast en het van jou overneem. (Hier is bijv in de zomer stop , dan ga ik lekker met vriendinnen naar terrasjes , bioscopen ,uiteten etc) en savonds met man weleens weg. Dat plannen we.

    Ik werk dan zelf niet , Dus huishouden doe ik de hele dag door. Jij werkt er ook bij dat geeft ergens rust want thuis wordt niet heel de tijd troep gemaakt , maar ik zou voorstellen om naar de financiën te kijken of je überhaupt minder kan werken. Je kinderen zijn meer weg dan thuis met 2 fulltime werkende ouders dat lijkt me ook meer rust geven dan.

    Wij leven liever met wat minder dan dat ik moet werken en de kids weg brengen , maar ieder voor zich.

    Heel veel succes * praten is de sleutel. Ik snap hoe zwaar dit voor jou is * dit is overleven.

    Niet eerlijk op dit moment , maar na werk en kinderen moet je iets voor jezelf hebben. Ik heb ook weinig eigen tijd in deze periode. Ik loop dan 2x per week hard (30 min) dan heb ik mijn ding toch gedaan en als de kids op bed liggen kijk ik lekker series onder het strijken etc.

    Nogmaals... respect , maar ik kan ergens zijn verhaal begrijpen. Hij kan nu niet opzeggen. Laat het hem afmaken *maar zeg wel Dat je hierna tijd wilt maken voor elkaar en jezelf. Dat hij moet gaan helpen * geef hem taken. Schrijf op een briefje wil je dit of dat doen dat is voor mannen fijner.

    Succes !

  • Jjm

    Als iemand tegen zijn/haar partner zegt er doorheen te zitten en graag dingen veranderd wilt hebben, en de partner in kwestie staat hier niet voor open, dan zou ik al genoeg weten.

  • Sharon

    Je stelt je zeker NIET aan, mijn vraag is wel gaat dit al zeventien jaar zo?

  • Sterretje1981

    Ja, eigenlijk wel. Het wordt alleen steeds erger. Ik heb regelmatig op het punt gestaan om weg te gaan, maar blijf dan iedere keer voor de kinderen. Ik heb het idee dat hij het wel "makkelijk" vindt dat er iemand is die alles regelt. Bedenk je maar eens dat dit van huisvrouw tot administratie is. Zelfs eigen kleding of deodorant koopt hij niet snel zelf. Heb hem waarschijnlijk te veel verwend en daarvoor krijg ik dit terug. Daarom geef ik mezelf ook wel de schuld hiervan.

  • Sharon

    Het is deels heh. Tuurlijk maak je het hem makkelijk, maar hallo hij is ook volwassen.

    Mocht je een gat vinden om te praten doe dit dan zonder te wijzen. Mocht het helpen stel relatie therapie voor.

    Of het nog te redden valt is ook deels aan hem, mocht hij er geen energie in willen steken zou ik daar hoe spijtig ook mijn boodschap uit trekken.

    Je bent naast moeder en vrouw ook nog een persoon en je hebt je persoontje te lang op de achtergrond gehouden.

  • NYVM

    Als hij zijn houding zou veranderen, zou je er misschien anders tegenaan kijken. Kom op, kom voor jezelf op. Geef hem taken. Ik heb altijd mijn hoofd vol met wat ik allemaal gedaan wil hebben. Als ik het zelf probeer te doen doet mijn vriend (bijna) niets. Als ik een lijst maak met wat er moet gebeuren, kijkt hij erop en helpt hij wel mee. Als je vriend het niet in zich heeft moet je hem gewoon een schop onder zijn kont geven. Haal die telefoon uit zijn handen. Negeer hem desnoods net zo lang totdat het van hem komt. Kook je, laat je zijn bord leeg en hij moet aan je gezicht merken dat het je niks kan schelen wat hij daarvan vindt, want nu denkt hij maar eens aan jou. Zeg liever minder dan meer, zodat hij er over na gaat denken en het van zijn kant komt.

    Voor de indruk die ik heb gekregen van je tekst, denk ik er zo over. Sterkte! Jullie zijn en stel dus moet niet alles op jouw schouders komen.

  • Sterretje1981

    Dank voor je reactie! Mijn vriend heeft vroeger bij defensie gezeten en ben bang dat hij dit gedrag daar voor een groot deel aan overgehouden heeft. Het geven van taken werkt hier denk ik echt niet. Uit elkaar gaan is voor de kinderen niet leuk, maar zijn bord leeg laten ed lijkt mij ook niet echt prettig. Mijn oudsten zijn 13 en 10, die begrijpen het echt wel.

  • NYVM

    Ik kan je reactie niet begrijpen.

    Hij heeft zijn gedrag bij defensie geleerd. Leer jij hem dan dat ander gedrag wenselijk is.

    Als ik het goed begrijp vind je het prettiger om uit elkaar te gaan, dan zijn bord leeg te laten zodat het tot hem doordringt dat er iets moet veranderen? Als je je punt duidelijk wil maken zal dat niet op een prettige manier gaan nee aangezien hij nergens iets mee doet wat jou stoort.

    Je hoeft natuurlijk niet te antwoorden, maar zo zie ik het.

    Uiteindelijk moet je je gevoel volgen. Wil je nog samen zijn of niet en wat heeft het voor gevolgen. Sterkte

  • NYVM

    Sorry hoor voor mijn reactie. Ik hoef het ook niet te begrijpen. Ik ken heel je verhaal ook niet. Je zult het wel zwaar hebben. Als moeder weet je wat het beste is voor je kindjes. Volg je gevoel en probeer erover te praten.

  • Assiral

    Is dit de enige reden dat je bij hem weg wilt? Want om deze reden alleen zou ik persoonlijk er niet voor kiezen om bij hem weg te gaan, ik zou het op een of andere manier toch oplossen. Mochten er meer redenen zijn dat je bij hem weg wil, dan moet je daar in je gevoel volgen, bij elkaar blijven om de kinderen heeft ook geen zin, zij hebben niets aan ouders die niet met elkaar overweg kunnen. Weet je man dat je er over denkt om bij hem weg te gaan? (En de gevolgen daar van, want dan zal hij ook alles zelf moeten doen als hij alleen woont), misschien als je hem dat verteld weet hij hoe erg je er mee zit?

    Ik heb dit soort discussies ook heel vaak, al werk ik niet zo veel als jij, maar het excuus “ik werk fulltime” vind ik altijd zo slap... in het begin hebben mijn vriend en ik er ook veel ruzie over gehad, hij liet zelfs zijn bord met eten op het aanrecht staan. Terwijl hij het ook gewoon in de vaatwasser kan zetten, vuilniszak word niet in de prullenbak gedaan maar er naast?! Sokken naast de wasmand i.p.v. er in. Vraag me niet waarom. Ik heb het toen zo gelaten en heb niks meer voor hem opgeruimd, heb het een week aan gekeken en hij kwam thuis van het werk en zei: wat is het hier een bende. Waarop ik antwoord: ja dat is jouw eigen bende. En toen heeft hij het opgeruimd en sindsdien doet hij dit soort dingen niet meer. Al moet ik zeggen dat ik grotendeels nog steeds alles doe maar ik heb het maar gewoon geaccepteerd en naast me neer gelegd. Ben allang blij dat hij zn bord opruimd

    Succes...

  • wish2bmom88

    Wat ik hier lees is vooral:

    Dit kan niet, dat kan niet. Dit moet, dat moet.

    Zo los je nooit iets op. Hij wil niet veranderen, maar jij houdt ook stug vast aan alles wat “moet” gebeuren.

    Mijn man en ik werken ook veel. Mijn man is voor zijn werk en hobby’s vaak een paar dagen van huis, dus ik begrijp je frustratie. Alles komt dan ook op mijn schouders, maar ik pak gewoon tijd voor mezelf. Dat heeft hij ook als hij ergens in het land op een hotelkamer zit (of aan de hotelbar met zijn collega’s). En als hij dan thuis is dan ligt soms het hele bed vol met de was, wil hij erin; dan zal hij het moeten opruimen. En dan ook het bed opmaken. Gelukkig heb ik een man die de hints begrijpt, maar mocht je een man hebben die dat niet doet; dan zal je toch echt alles bespreekbaar moeten maken. Maar pas op met verwijten, dat werkt niet. “Als jij nou de kids op bed brengt en ik ruim de kamer op, dan kunnen we straks nog even gezellig samen zitten.” werkt een stuk beter. Succes!

    Maak geen overhaaste beslissingen, er staan kinderen tussen......

  • Fixiebliss

    Voor alles is een oplossing, je bekijkt het te kortzichtig. Minder gaan werken betekent ook minder geld en dus besparen op bepaalde dingen (tel maar eens op wat je eigenlijk allemaal niet persé nodig hebt en kunt missen), als je toch zo blijft werken is ouderschapsverlof zeker wel een optie want je krijgt een compensatie. Kan je niet minder gaan werken omdat je boven je 'stand' leeft, heb je een te dure lening?, een te duur leenwoning?, schulden?

    Net zoals anderen ook al aangaven. Je wil niet voor alles zorgen in het huishouden maar je doet het wel. Tot de boterhammen smeren van je man... dit heb je ergens zelf gecreeerd en moet je dus ook zelf aanpakken. Geen boterhammen smeren, geen eten klaar zetten, zijn zo lekkere koekjes niet meenemen van de winkel, zijn scheidsrechterkleren niet wassen en klaarleggen (let maar op hoe snel hij zal weten hoe een wasmachine werkt), je moet leren opkomen voor jezelf! Ook je kinderen... die kunnen al heel wat zelf doen in het huishouden. Mee helpen opruimen, was opruimen, kamer opruimen, afwas doen, stofzuigen.

    Heb ik zelf ook moeten doen met twee fulltime werkende ouders en ik ben er zeker niet slechter van geworden. Je moet je kinderen niet alles maar aangeven. Ze mogen 4x per week gaan voetballen. Dit kost tijd en geld en daar mag wel wat tegenover staan. Ze moeten ook beseffen dat dit niet zomaar komt aangevlogen!

    Het zijn maar voorbeelden maar je snapt wel wat ik bedoel. Sta je mannetje en wees geen slaafje van je man EN kinderen!

  • Assiral

    Mee eens. Als kinderen de leeftijd hebben te kunnen helpen, kun je er niet vroeg genoeg mee beginnen hier leren zij ook weer van, een stukje zelfstandigheid en dat niet alles zomaar komt aanwaaien, maar ook respect.

  • NYVM

    Ja en je wilt natuurlijk een goed voorbeeld geven aan je kinderen.

  • Marie86

    Als ik jou was zou ik een andere aanpak nemen, gewoon niet meer voor zijn kleding en eten zorgen, zo want jij hebt de hele dag gewerkt! Voor de kinderen en op het werk! Hij heeft zijn hobby uitgevoerd. Meid maar neem je eigen leven alsjeblieft in de hand.

  • Mamabear3

    Wat ik zo lees is dat je hem wel veel zegt, maar niet doorpakt. Minder werken buitenshuis is geen optie. Maar van hem verwachten dat hij begint met iig eerst voor zichzelf te zorgen kan wel en scheelt jou ook weer werk. Dus geen brood smeren, geen was, kinderen niks van hem laten opruimen, alleen hun eigen spul, in dit geval zou ik demonstratief alleen voor jou en de kinderen koken, etc. Als jij uit je werk komt, ook op de bank ploffen met je mobiel en vragen wat jullie gaan eten, etc. Misschien een lijst maken met alles wat je doet en hoeveel tijd je ermee kwijt bent, tegenover zijn 40 uur per week.

    Hopelijk wil hij dan na een dag of wat wel praten en overleggen over wat een eerlijke verdeling is en hoe jou me-time ingepland kan worden (ook daar kan je een schema voor gebruiken met hoeveel tijd hij kwijt is aan hobby's en hoeveel jij)

    Ik hoop dat het beter voor je wordt! Heel veel succes

  • Lady-Whistledown

    Je kan wel bij hem weggaan om die reden maar dat lost jouw probleem toch niet op? Ook dan moet je alles zelf doen zonder dat je daar tijd voor hebt. Blijf praten met je partner. Zoek samen naar een oplossing. Als minder werken voor jou/jullie geen optie is, zoek dan naar een andere oplossingen. Wellicht een schoonmaakster? Een oppas aan huis die ook de kinderen naar de voetbaltraining kan brengen misschien? Jullie zullen hiermee creatief om moeten gaan.

  • Sterretje1981

    Het gaat mij niet om het alles zelf doen, maar als je een partner hebt dan verwacht je toch hulp? En als die hulp er niet komt en andere zaken belangrijker zijn dan ga je nadenken....

  • Wisterias

    Moeilijke situatie. Als hij echt van je zou houden zou hij toch wel helpen als je aangeeft dat het je teveel is? Jullie hebben samen deze kinderen gekregen. Dua hij houdt van jou en de kids of niet? Je doet nu al ongeveer alles alleen... zo hoort het niet te zijn als je samen bent. En als het enige wat hij doet is uitslapen tv kijken op zondag als jij bent werken dan is hij er toch ook niet voor de kids? Er moet zowieso wat aan hem veranderen. Misschien kan hij weer even bij zijn ouders gaan wonen als jij aangeeft dat je echt niet zo verder wilt en tijd hebt om er samen uit te komen. Misschien helpt dat al dat hij het gaat inzien.

  • Sterretje1981

    Ik heb aangegeven dat hij voorlopig even een ander plekje moet zoeken. Bijv bij zijn ouders, maar dat wil hij niet. Heeft dat er dus niet voor over. Ik ben bang dat ik diegene ben die op moet stappen, maar laat mijn kinderen uiteraard niet alleen.

  • nog-even!

    Ik begrijp je prioriteiten niet helemaal... Ik zou persoonlijk eerder minder uren gaan werken, zodat je minder in de knel komt, dan dat ik weg zou gaan.... Ik denk namelijk dat je het nog veel zwaarder krijgt als je weg zou gaan....

    Ik lees eigelijk vooral problemen qua plannen en afspraken verdelen... Maar hoe gaat het verder met jullie? Houden jullie van elkaar? Zijn jullie bereid om samen aan de relatie te werken? Die kinderen zijn er niet per ongeluk gekomen. Daar moeten jullie samen verantwoordelijkheid voor dragen. Het is duidelijk dat dat niet lukt met 74 uur werk én hobby's en sporten... Maar ga dan samen kijken hoe je het wél rondkrijgt. Natuurlijk zou het fijn zijn als jullie allebei tijd voor ontspanning zouden kunnen inplannen... Hoe kun je dat bereiken ipv te zeggen:"wat ik niet heb, mag jij ook niet".

  • Sterretje1981

    Door minder te werken komen er financiële problemen. Ik heb geen idee meer of hij van mij houdt. Het lijkt erop dat het gewoon lekker makkelijk is dat alles voor hem wordt gedaan. Je komt thuis en je eten staat klaar. Je was wordt verzorgd. Je brood wordt gesmeerd, wat wil je nog meer?

  • nog-even!

    Dan wordt het na 17 jaar dus hoog tijd om te praten! Daarmee geef je de kids ook nog eens een goed voorbeeld. Weglopen kan altijd nog, maar ga nu eerst tijd en moeite in jullie relatie stoppen...dat zijn jullie allebei waard. Jullie worden alle zes niet gelukkiger van een scheiding... Dus ga eerst proberen de relatie te verbeteren en begrip voor elkaar te krijgen. Zet 'em op!!!!

  • nog-even!

    Stop met over hem te moederen...hij kan echt best zelf zijn brood smeren

  • Lovelyness76

    Als jouw emmer overgelopen is weet je het antwoord eigenlijk al.Een relatie moet energie geven,niet energie kosten.Ik snap dat het moeilijk is met 4 kinderen ,om weg te gaan.Maar je doet nu jezelf te kort .

  • WillemijnT

    Ik snap niet hoe je dat doet beiden een fulltime baan! Ik werk 16 u per week, en mijn man 36 u per week. Dat vind ik meer dan genoeg! Dus mijn tip is ga allebei of in ieder geval 1 van jullie minder werken. Lijkt me ook beter voor de kinderen.

  • Sterretje1981

    Wij hebben geen keus en moeten zoveel werken. Die tip is dus helaas niet in alle gevallen mogelijk.

  • nog-even!

    Je hebt vaak meer keus dan je denkt. Bijvoorbeeld om naar ander werk met andere uren te gaan zoeken... Je bent geen slaaf...

  • NYVM

    Voetbal is niet zo duur geloof ik

  • florien84

    Je man mag echt meer doen, dat zeker. Maar ik zou nooit zoveel werken en mijn kinderen elke dag op voetbal willen hebben. Dat is gewoon niet te doen. 5 dagen per week in de weer zijn met sport en soms zelf 6 dagen, ja daar zou ik niet aan beginnen. Is het misschien mogelijk dat jullie beide ouderschapsverlof opnemen. Dan behoud je je contracturen maar werk je dus minder. Ik ben van mening dat als je kinderen heb je alles op alles moet zetten om je relatie te redden. Succes.

  • Sterretje1981

    Wij hebben geen keus en moeten zoveel werken....Wij hebben 3 kinderen op voetbal. Dat betekent dat ze om de dag voetballen en soms een dag 2 tegelijk. Je kunt niet 1 kind wel laten voetballen en de andere niet. Ouderschapsverlof is geen optie. Dan zou ik namelijk ook minder kunnen werken. Ik deel jou mening absoluut, maar als ik er zelf aan onder door ga, lijkt mij dat ook niet de bedoeling. Juist omdat ik dit zo moeilijk vind vraag ik advies.

  • florien84

    Ik probeer even met je mee te denken. Krijg je toeslagen als je minder zou werken? Kan je nog ergens op bezuinigen. Is het mogelijk dat je kinderen bijvoorbeeld met een teamgenootje en zijn of haar ouders meegaan, zodat je minder zelf hoeft te gaan. De situatie is lastig. Er zal een oplossing moeten komen.

  • Lehaison

    Ik vind dat je beide tijd in je gezin moet steken en met 4 kinderen is het gewoon erg druk, maar je moet een team zijn! Ik gun mn man ook zn leuke dingen, maar hij mij ook! Daarnaast denk ik ook dat de vele uren werken je ernaast kunnen opbreken. Ik zou niet bijna fulltime kunnen werken met 4 kinderen. Ik werk nu 28 uren en straks als de 4e komt werk ik 24 uren in 2,5 dag, maar ik heb echt tijd nodig om ook zelf thuis alles op orde te hebben. Mannen staan er vaak toch anders ik en denken wat makkelijker. Ik hou thuis ook alles draaiende, mn man helpt goed mee, Maar ik moet hem soms wel aansporen.

    Een man en vrouw zijn verschillend en zullen niet altijd hetzelfde denken en doen, maar ik vind wel dat als je aangeeft het niet meer te trekken hij moet kijken wat zijn aandeel hierin kan zijn. Als je helemaal uitgeschakeld bent dan zijn jullie verder van huis. Ik denk dat hij de noodzaak nog niet zo ziet en dat is jammer! Ik zou hem toch duidelijk maken dat jij zo niet verder kan op deze manier. Hij moet weten dat het echt serieus is.

  • Sterretje1981

    Dat is het hem nou juist. Ik heb regelmatig aangegeven en er een punt achter te willen zetten. Iedere keer denk ik weer aan die lieve onschuldige kinderen en gaan we maar weer verder. Ik werk 34 uur verdeeld over 6 dagen. Tijd voor mezelf is er dus echt niet. Helaas, kan het niets anders omdat ik een vast contract heb en mijn vriend niet. En inderdaad...hij neemt het niet serieus!

  • Shadowtje

    Hij neemt je niet serieus omdat je het alleen maar zegt en niet doorvoert.

    En kijk eens kritisch naar de lat die je voor jezelf neerlegt; moet je huis echt zo schoon en die boterhammen voor iedereen gesmeerd?

    Als hij dat wel nodig vindt laat hij zijn handjes maar lekker wapperen.

    En een hobby moet inderdaad gewoon kunnen; als hij daarnaast ook thuis voldoende taken op zich heeft genomen.

    Verwacht nooit van een man dat hij aanvoelt dat het je teveel wordt, je moet het gewoon zeggen en je ernaar gedragen. Doe maar eens of je man-flu hebt voor een week. Dus in je bed blijven en nog geen halve boterham smeren, vraag of hij je een kopje thee komt brengen, dat werk.

    Kijken of hij dan doet wat jij ook doet, en snapt waarom je het zo druk hebt.

  • Skymis

    Het is belangrijk om een juiste balans te vinden anders ga je er echt aan onderdoor. Probeer gaatjes te vinden dat je echt tijd voor jezelf hebt en dat ook echt te plannen. Ik begrijp je punt heel goed. Echter uit elkaar gaan sta je er zeker te weten alleen voor.

    Misschien nog met hem praten dat je aan het einde van je Latijn bent en dat je er samen aan wilt werken zo niet dan een ultimatum?

    Succes ermee en laat je niet onder sneeuwen.

  • Sterretje1981

    Ik vind het niet erg om er alleen voor te staan, maar juist doordat ik een partner heb vreet het zo aan mij. Dan zou je het juist samen moeten doen. Ik doe alles met liefde voor mijn kinderen. Heb wel zoiets van als ik daarin geen steun krijg doe ik het liever alleen. Hoef ik ook geen rekening met hem te houden en dat scheelt ook een hele hoop.

  • MamaItalia

    Nee je stelt je absoluut niet aan. Relatie is nemen en geven en hier zit dus geen evenwicht in van zijn kant. Het is inderdaad niet een kwestie dat hij geen hobby mag hebben,maar simpelweg dat jij het op deze manier echt niet uithoudt. Er is begrijp ik gren compromis mogelijk? In de zin van dat hij een wedstrijd wel fluit en eentje niet bijvoorbeeld? En hoe lang duurt de opleiding? Het is een moeilijke situatie maar ik zou beginnen met zijn spullen bijvoorbeeld niet meer te wassen. En tijd voor mezelf te nemen. Hij moet begrijpen wat jij allemaal doet. Gezien praten niet helpt is er iets concreets nodig

  • Sterretje1981

    Nee, hij staat niet open voor een compromis. Hij moet verplicht een aantal wedstrijden fluiten van de KNVB en deze kan hij niet afzeggen. De opleiding duurt een paar weken, maar daarna kan hij door het hele land worden ingezet. En geloof me dan zorgt hij er wel voor dat hij ingezet wordt en krijg ik dat achteraf pas te horen

  • Thalie

    Als je relatie verder goed is zou ik hem niet nu de deur wijzen. Dan moet je alsnog alles alleen doen dus is het probleem niet opgelost. Praat met hem, schrijf op welke taken jij allemaal op je neemt zodat hij het ook echt ziet.

    Of zijn was niet meer doen, z'n eten niet meer klaarmaken en z'n rommel niet meer achter z'n kont opruimen. Maar ja daar ga je jezelf ook aan storen dus ik denk dat het het beste is om te praten. Niet opgeven als hij het afwimpeld met "ik werk" want jij werkt ook. Het is jullie gezin, jullie huishouden dus moeten jullie het ook samen doen.

  • Sterretje1981

    Praten....ik heb het idee dat het niet helpt. Hij doet waar hij zin in heeft en plant dan achter mijn rug om een wedstrijd en dat hoor ik dan later pas. Als ik zeg dat ik ook werk dan valt het eigenlijk altijd stil als hij zegt mag ik geen hobby hebben?

  • Anoniem880

    Ik denk niet dat je vriend gaat veranderen als ik heel eerlijk ben. Heb dit vaak genoeg om me heen gezien. Heel eerlijk je bent nu eigenlijk ook al aanstaande moeder... ik zou voor mij eigen rust de knoop hoogstwaarschijnlijk wel doorhakken en voor mezelf met kids kiezen.

  • Sterretje1981

    Precies dit. Ik heb inderdaad het gevoel alleenstaande moeder te zijn en ben er ook bang voor dat er niets veranderd. De knoop doorhakken is zo moeilijk. Juist omdat ik dan het gevoel heb te hebben gefaald.

  • Anoniem880

    Je zou eens kunnen kijken hoe hij reageert als jij vertelt vanaf nu op een bepaalde dag te willen sporten/hobby of iets dergelijks. Dat kan dan 2 kanten op gaan.. of hij houdt dan ook rekening met jou en neemt je dingen uit handelen.. of hij laat zien hoe egoïstisch hij is..

    Ik snap dat het voelt als falen iedereen wil toch een fijn gezin/team, maar je bent ook maar een mens en zo te horen houd je aardig veel ballen in je eentje omhoog.


1 2 3