Waarom teleurgesteld....

Ik wil dit even van me afschrijven, niet om iemand tegen het hoofd te stoten, maar om in perspectief te zetten....
Ik lees de laatste dagen zoveel teleurstellingen over het geslacht van de baby..

Ik vraag me dan af, staan deze mama's dan niet stil bij andere mama's? Die bijvoorbeeld heel graag zwanger willen worden, maar wat niet lukt.... of mama's waarvan de kindjes ziek of gehandicapt zijn....
Is de teleurstelling dan niet een luxe probleem?? En moet je gewoon genieten!
Niet verdrietig zijn, maar gewoon dankbaar?
Want wat is dan precies het verschil tussen een meid of een jongen? Hou je later meer van je voorkeurgeslacht? Nee dus!!

Dus meiden, zet je erover heen en geniet!
Er zijn veel ergere dingen!!!

♥️

2811 x gelezen, 7

reacties (34)

1 2



  • Manon3

    Dus mensen mogen hun gevoelens niet meer uiten?

    Zelf twee miskramen gehad en ik hoop elke dag op een gezond kindje in mijn armen, maar dat betekend niet dat mensen die wel zwanger zijn niet af en toe teleurgesteld mogen zijn. Alle gevoelens zijn gerechtvaardigd en luxeproblemen zijn voor sommige nog steeds problemen.

    Als er hier een forumpost voorbij komt van iemand die per ongeluk zwanger wordt bijvoorbeeld, ben ik echt wel even een seconde jaloers. Maar dat neemt niet weg dat zij er misschien niet op zaten te wachten en dat er dan best even inlevingsvermogen kan worden getoond.

    Je hoeft de posts ook niet te lezen als je dat niet wilt. Meest kun je aan de titel al wel zien dat het iets gaat zijn waar jij mogelijk moeite mee hebt.

  • anoniem_1993

    Ik denk zeker dat de mama’s daar rekening mee houden, daarom is schuldgevoel ook een gevoel dat bij dit soort zaken zo duidelijk op de voorgrond staan. Ratio en gevoel zijn twee verschillende dingen. Je weet rationeel hoe het in elkaar steekt, maar gevoel zegt iets anders en het uiten daarvan kan helpen in accepteren. Daarnaast zijn uitspraken als ‘je moet genieten’ niet bevordelijk of je moet ‘gewoon’ je zus en zo voelen. Dat zeg je ook niet tegen iemand met een depressie ‘je moet gewoon vrolijk zijn’. Was het leven maar zo simpel. Ben het wel eens dat de teleurstelling wellicht een luxe probleem is.

  • Bloemenleven

    Een daarvan ben ik :) En ik heb er toch een traject opzitten, dat wil je niet weten. Meerdere miskramen, doodgeboren dochter, jarenlang verdriet. En toch een voorkeur! En een teleurstelling. Maar ook zo veel liefde en geluk voor het feit dat ik nu blijvend zwanger ben! Kan dus naast elkaar bestaan :) Vond het erg fijn dat ik hier op deze plek een topic over kon openen en er over kon praten!

  • NYVM

    Er gebeuren zo veel dingen op de wereld, maar je kunt en hoeft niet overal telkens rekening mee houden. Je ervaart een bepaald gevoel op een bepaald moment bij een bepaalde situatie, dat is gewoon gezond.

  • Vespertine

    Je eigen teleurstelling moeten verbergen om een ander niet voor het hoofd te stoten lijkt me niet de bedoeling van een openbaar forum. Als je je ergert aan geslachtsteleurstelling dan kijk je toch niet in dat subforum?

  • Manoewne

    Goh, ik vind dit ook nogal 'kort door de bocht' zoals ze bij ons zeggen.

    Ik heb 16 maand geprobeerd om voor een eerste keer zwanger te worden. Op 11w heb ik een MA gehad.

    Na 1 menstruatie was ik alweer zwanger (sneller dan gedacht want ja, de eerste keer liep niet zo vlot) maar zagen we bij de 13w echo dat er iets niet goed was. Op mijn 15w ben ik moeten bevallen van onze dochter Liv* omdat we van elke arts het advies kregen de zwangerschap medisch af te breken (ze had een encephalocele). Indien ze de bevalling zou halen, zou ze kort erna overlijden.

    Ik ben nu 17+3d zwanger en zat met spanning te wachten op de uitslag van de NIPT. Toen ik zag dat alles in orde was qua afwijkingen ben ik beginnen wenen. Mijn vriend was ervan overtuigd dat het opnieuw een meisje zou zijn, ikzelf twijfelde. Bij de uitslag stond 'hoge evidentie voor een jongen'.

    Toen ik dat las, moest ik twee keer kijken en toch even slikken.

    Maakt dat van mij minder mens dan iemand anders? Ik heb ook al een bepaalde weg afgelegd en ik had al een bepaalde toekomst gezien met ons dochter Liv*. En ik dat was voor mij opnieuw een stukje 'afsluiten'.

    Ik heb 2 dagen moeten wennen aan het idee van een klein ventje maar zie ik hem daarom minder graag? Neen.. Ik praat elke dag tegen hem, speel bijna elke dag een liedje af dat ik alleen met hem en mijn vriend deel, zeg elke dag hoe graag ik hem al zie en wrijf veel over mijn buik als ik thuis ben (betrap mezelf er altijd op dan, haha).

    Ik heb altijd gezegd dat geslacht me niet veel uitmaakt en had ook niet gedacht dat het wat ging teweeg brengen bij mezelf. Maar blijkbaar wel. In mijn onderbewustzijn had ik toch een lichte 'voorkeur' (als je dit zo wil noemen) ook omdat ik eigenlijk al een dochter heb maar niks met haar kan meemaken. Dus misschien ook omdat ik mij al zag lopen met m'n dochter in de toekomst. Misschien heeft dat er ook iets met te maken.

    Pas op hoor, ik begrijp wat je wilt zeggen. Maar dit kwetst me persoonlijk ook wel. We mogen elkaar niks opleggen over hoe iemand zich moet voelen en iedereen voelt die dingen anders aan.

    Ik ben heel blij met de komst van ons klein spook en heb me op bepaalde dagen ook al schuldig gevoeld dat ik me even wat minder voelde daardoor. Of er nu iets aanhangt of niet, gezond is hét belangrijkste.

    Maar zoals ik al zei, begrijp ik jouw standpunt ook zéker. Ik heb dat bijvoorbeeld bij mensen dat zeggen dat ze al lang bezig zijn en dat dat dan 3-4 maand blijkt te zijn. Maar ik heb respect voor ieder z'n standpunt dus ook bedankt om het jouw te delen

  • JustAMom

    Veel ouders krijgen in meer of mindere mate te maken met geslachtsteleurstelling. Toch is het in onze samenleving taboe: je hoort nu eenmaal even blij te zijn met een jongen als met een meisje. Als je durft opbiechten dat je teleurgesteld bent over het geslacht van je kindje, loop je het risico om felle kritiek over je heen te krijgen. Veel ouders durven er dan ook niet of weinig over te praten. Dat is jammer, want juist door over je teleurstelling te praten, voel je je minder alleen en wordt het gemakkelijker om er op een goede manier mee om te gaan.

    Geslachtsteleurstelling is qua ernst van het verdriet niet te vergelijken met bijvoorbeeld het verlies van een kindje of helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Maar dat neemt niet weg dat het intens verdrietig kan voelen als je verlangen naar een zoon of dochter onvervuld blijft, en dat het voor sommige ouders lastig is om er goed mee om te gaan. Er openhartig over kunnen praten, helpt dan om het in perspectief te zien en je gesteund te voelen.

    Van een site over genderdisappointment. Don't judge. Het heeft vaak een diepere laag dan de oppervlakkige laag die jij nu ziet.

  • Charhm

    Ik denk dat het perspectief is. Zelf zou ik overal blij mee zijn.. vooral na 2,5 jaar. Maar omdat ik weet dat het niet vanzelfsprekend is, ook nare dingen om me heen heb gezien met miskramen en vroeggeboorte en zelf helaas een kleine kans via ICSI heb, kijk ik daar heel anders naar dan iemand die bijvoorbeeld na twee maanden proberen zwanger is..

    Over het algemeen zijn mensen die veel tegenslagen kennen dan ook veel meer dankbaar voor wat ze wel hebben dan mensen die het meer voor de wind gaat.

    Vraag me dan ook af wat je liever wilt?

    Ik vind je opmerking wel mooi hoor, vooral om alles even te relativeren 😊

  • Charhm

    Ik denk dat het perspectief is. Zelf zou ik overal blij mee zijn.. vooral na 2,5 jaar. Maar omdat ik weet dat het niet vanzelfsprekend is, ook nare dingen om me heen heb gezien met miskramen en vroeggeboorte en zelf helaas een kleine kans via ICSI heb, kijk ik daar heel anders naar dan iemand die bijvoorbeeld na twee maanden proberen zwanger is..

    Over het algemeen zijn mensen die veel tegenslagen kennen dan ook veel meer dankbaar voor wat ze wel hebben dan mensen die het meer voor de wind gaat.

    Vraag me dan ook af wat je liever wilt?

    Ik vind je opmerking wel mooi hoor, vooral om alles even te relativeren 😊

  • Mama3prinsesjes

    Ik heb zelf laatst een topic hier over geopend.

    Ik was zeker teleurgesteld na 2 dochters nog een dochter. Zal minder van dit meisje houden? Nee! Ze is hartstikke welkom❤️.

    Ik ben wel heel verdrietig dat ik nooit een zoon zal krijgen. En dat heeft helemaal niks maar dan ook echt niks met dit kindje te maken.

    En tsja dr zijn altijd dingen die erger zijn, ik heb zwaar ijzer tekort voel me altijd vermoeid, maarja me schoonzus heeft bekken instabiliteit die kan niet eens opstaan. Mag ik dan niet zeggen dat ik me moe voel en dat t zwaar is?

    Ik heb zelf ook over m’n eerste zwangerschap 2,5 jaar gedaan! En toen al die tijd dat ik niet zwanger kon raken heb ik gezegd ik zal nooit over m’n zwangerschaps kwaaltjes klagen. Nou eenmaal zwanger heb ik wat geklaagd hoor.

    Zolang jezelf niet in die situatie zit kan je (ver)oordelen.

    Tuurlijk ik weet ook dat er veel ergere dingen zijn! Maar m’n gevoel kan ik niet uitschakelen, moet ik t dan maar opkroppen en mee blijven zitten?

  • Charliecharlie

    Ik dacht het ook hoor, maar... alles is relatief. Zo mag je natuurlijk ook teleurgesteld zijn als je hier failliet gaat ivm Corona, hoewel elders op de wereld mensen dood gaan van de honger; mag je balen je kind bij wie een wond gehecht moet worden terwijl elders kinderen overlijden aan kanker. Zeg maar. Ik denk dat iedereen weet dat bijna alles te relativeren valt 😉

  • Mijndraakjes

    Dan kun je dus nergens meer teleurgesteld over zijn?

    Ik heb de keuze tussen witbrood en bruin brood. Ik eet liever bruin brood. Mag ik dat nu wel zeggen? Er zijn immers mensen met een glutenallergie die helemaal geen brood mogen eten.

    Weet je.. Iedereen heeft zo zijn emoties en teleurstellingen. Dat staat helemaal los van iemand anders. Dat een ander vliegangst heeft, hoeft niet te betekenen dat jij niet blij mag zijn dat je op vakantie gaat. Dat een ander een koemelkallergie heeft, maakt het nog niet dat jij niet mag aangeven dat je de kaas vandaag niet te vreten vond. Kom op zeg

    Daarbij verleg je je grenzen.. Iedereen die net aan zijn traject om zwanger te raken begint heeft een voorkeur. Ok niet iedereen, veel wel. Als dan blijkt dat je moeilijk zwanger raakt is je enige wens nog om überhaupt een kind te mogen krijgen. Maar als jij godzijdank niet bij dat stadium komt, blijf je dus lekker hangen in je voorkeur. En dat mag!

  • Mama3prinsesjes

    Helemaal mee eens😂

  • Greyhound

  • Yvanaa

    Mooi verwoord! Hier sluit ik me helemaal bij aan.

  • Sito

    En zo is het maar net.

  • Madremio

    Tuurlijk een luxeprobleem, maar ook in de categorie luxeproblemen mag je toch best even teleurgesteld zijn? ( een voorkeur hebben gehad en daar ‘ afscheid’ van moeten nemen..). Geen teleurgestelde moeder die dit met het krijgen van bijvoorbeeld een gehandicapt kindje vergelijkt volgens mij... dan mag niemand bijvoorbeeld ook ooit meer zeggen dat het ouderschap soms vermoeiend is (niet slapen enzo..) , en dat zwanger zijn ook niet altijd fantastisch is als je bijvoorbeed 9 maanden kotst; puur omdat er ook mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen, enzovoorts.... deze moeders zijn straks heus wel blij;)

  • Florien84

    Ik snap je deel. Alleen snap ik ook dat je niet continu rekening kan houden met iemand die geen kind kan krijgen. Je mag dan nergens van genieten of teleurgesteld over zijn, want er zijn ook mensen die geen kinderen kunnen krijgen.

  • Madremio

    Tuurlijk een luxeprobleem, maar ook in de categorie luxeproblemen mag je toch best even teleurgesteld zijn? ( een voorkeur hebben gehad en daar ‘ afscheid’ van moeten nemen..). Geen teleurgestelde moeder die dit met het krijgen van bijvoorbeeld een gehandicapt kindje vergelijkt volgens mij... dan mag niemand bijvoorbeeld ook ooit meer zeggen dat het ouderschap soms vermoeiend is (niet slapen enzo..) , en dat zwanger zijn ook niet altijd fantastisch is als je bijvoorbeed 9 maanden kotst; puur omdat er ook mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen, enzovoorts.... deze moeders zijn straks heus wel blij;)

  • Madremio

    Tuurlijk een luxeprobleem, maar ook in de categorie luxeproblemen mag je toch best even teleurgesteld zijn? ( een voorkeur hebben gehad en daar ‘ afscheid’ van moeten nemen..). Geen teleurgestelde moeder die dit met het krijgen van bijvoorbeeld een gehandicapt kindje vergelijkt volgens mij... dan mag niemand bijvoorbeeld ook ooit meer zeggen dat het ouderschap soms vermoeiend is (niet slapen enzo..) , en dat zwanger zijn ook niet altijd fantastisch is als je bijvoorbeed 9 maanden kotst; puur omdat er ook mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen, enzovoorts.... deze moeders zijn straks heus wel blij;)

  • Hopeful2020

    Een teleurstelling is niet echt iets wat je zelf in de hand denk ik. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van ons 4de (na een jaar proberen) hoopte ik heel hard op een meisje. Met onderliggende reden dat ons dochtertje overleden was en we nog 2 zoons hebben. Dus ja, ik zou ook teleurgesteld geweest zijn als het een jongetje was. Minder gewenst? Absoluut niet, ik zou er evenveel van houden! Maar dat neemt niet weg dat ik het spijtig zou vinden.

  • Proudmommy

    Ik snap jou punt wel ergens. Ben zelf 1.5 jaar bezig geweest met zwanger worden en elke maand dat het niet raak was was een teleurstelling. Toen het dan ook uiteindelijk gelukt was had ik geen voorkeur echt niet.. ben het blij dat ze gezond is. En of het nu een jongetje of meisje was vond het allebei helemaal goed. Al kan ik mij voorstellen als je een voorkeur hebt en het blijkt het andere geslacht te zijn dat je toch wel baalt al denk ik wel dat je je er overheen moet zetten en ga genieten ! Snap je punt wel ergens . 😇

  • mamavananouk

    Ik heb zelf meerdere miskramen gehad en toch was ik zwaar teleurgesteld dat de eerste goede zwangerschap een meisje bleek te zijn

  • Lady-Whistledown

    Moeders die teleurgesteld zijn in het geslacht van hun baby weten heus wel in hun achterhoofd dat vrouwen die moeite hebben met zwanger worden dit lastig vinden. Abstract genomen is het ook een luxeprobleem maar in je met hormonen gevulde gedachten gaat ook het ideaalplaatje rond. Als de realiteit dan anders blijkt te zijn, is even schakelen. Bij mij duurde dat 1 seconde denk ik. Bij anderen duurt het helaas wat langer. Toch ben ik wel van mening niet te lang jezelf in het verdriet van het geslacht te verzwelgen. Even uithuilen en weer door!

  • Zara94

    Helemaal gelijk heb je !

  • Assera

    Pffff ik snap ergens je punt. Maar ik had een vriendin waar ik niet tegen mocht klagen dat ik zwangerschapskwaaltjes had. Ik moest immers blij zijn dat ik zwanger was (dat was ik ook maar het was wel pittig). Toen ze (gelukkig) zelf zwanger was moest ik wel naar haar gezanik luisteren. Ik kon het niet..... ik kon alleen maar denken, ik dacht dat je zo blij moest zijn dat je zwanger was? Dat heb ik uiteindelijk ook maar verwoord. Ik ben heel blij voor je en kwaaltjes zijn pittig, maar doordat hé mij dit een paar keer gezegd hebt.... kan ik het niet zo goed aardig verwerken

    Wellicht zegt dit iets over mij

    Eidereend verdriet/gevoel is voor zichzelf. Als iemand het erg vind, is het gewoon erg. Er is geen vergelijking. Want als je zegt ja maar je moet blij zijn want...... dan ontken je iemands gevoel. Ik begrijp wel dat je het niet prettig kan vinden om te horen. Maar is dat een reden dat iemands verdriet, teleurstelling of wat dan ook er niet mag zijn?

  • dennenboom

    Ik denk niet dat de teleurstelling erg is, daar kunnen die vrouwen (of mannen) niks aan doen en die voelen zich er volgens mij al schuldig genoeg over. Fijn als je dan met mensen in contact kan komen die er net zo over na denken, zonder dat het een "mijn verdriet is erger dan jou teleurstelling" verhaal word.

    Persoonlijk snap ik het totaal niet, waar je dan teleurgesteld over bent. En welke verwachtingen er dan bij een jongen of een meisje horen, en wat je dan doet als het persoontje totaal anders is? Is gewoon een mensje, een super leuk mensje dat ik jou buik groeit. Wat er tussen zijn/haar benen hangt of niet heb ik vrij weinig boodschap aan. Maar goed, dat ik er helemaal niks van snap betekend niet dat iemand anders er geen verdriet over mag voelen.

  • flierefluiter

    Ik vind het wat ver gaan om te zeggen dat dames niet teleurgesteld mogen zijn. Ik vind het juist goed als daar over gesproken wordt! En ik hoor zeer zelden dat het kindje daardoor niet welkom is toch? Het is gewoon flink schakelen als je een bepaalde wens hebt, en die niet uitkomt. Een soort rouw proces, afscheid nemen in je hoofd van een beeld dat je altijd had. Ik vind dat je daar prima voor uit mag komen! Het is niet allemaal altijd alleen maar leuk.. allesbehalve. Genieten heb ik sowieso geen seconde van de zwangerschap gedaan, ook zo’n stom cliché. En nee, ik ga niet verplicht genieten omdat er anderen zijn die geen kinderen kunnen krijgen! Is nogal ingewikkeld

    Laat gevoelens die er zijn er lekker zijn. En vaak lucht het al op om er over te praten, ventileren, andere invalshoek zien

  • 2019baby.

    Dit .. zo kun je wel over alles beginnen er zijn altijd mensen dat het beter of erger hebben. Toen alles op lockdown was mensen vonden het zo erg dat ze niet op vakantie konden niet op een restaurant en al die mensen dat het sowieso bijna nooit kunnen doen omdat het financieel niet lukt, waarom teleurgesteld zijn in je vriend dat te weinig doet en denken ze dan niet aan de alleenstaande mama's ? Zo kun je echt over 1000 dingen beginnen maar ik vind iedereen heeft het recht om te voelen wat ze voelen vind ik .. de 1e is verdrietig omdat ze de eerste maand niet zwanger zijn alle recht terwijl de andere al jaren bezig zijn en een medische traject zitten betekend niet dat je niet tmeeleefd met andere en je zeker wel beseft dat er vele het erger hebben maar dan word alles maar taboe ..

  • Stormy90

    Beetje dubbel. Ik ben net heel eerlijk geweest in het andere topic over mijn teleurstelling. Maar heb ook een heel verleden, genealogisch. Dus ik ken beide kanten van de situatie.

    Ik ben nu voor de 11e keer zwanger. 3x bevallen, waarvan 1 dochter overleden.

    6 miskramen gehad en 1 bbz. Hormonen moeten spuiten, onderzoeken, iui, de hele medische molen. Na overlijden van onze dochter ptss diagnose gekregen, jaren last van gehad. Heb dan ook nog steeds therapie.

    En ja, toch heb ik de teleurstelling gevoeld. Of mij dat een slechte moeder maakt? Denk het niet. Hou zielsveel van mijn kinderen. Maar de teleurstelling was er na de echo toen wel. Betekend niet dat ik ze minder liefde geef, of alles voor ze zou doen om ze gezond op te voeden en hopelijk later kunnen terug kijken op een heerlijke jeugd.

  • MamaItalia

    Ik snap wat je bedoelt, maar zo heeft iedereen wel eens een luxe probleem (klagen/ontevreden/ teleurgesteld zijn). Sommige mensen hebben meer moeite met accepteren. En hormonen helpen natuurlijk niet met het relativeren. Maar de gevoelens wegstoppen is denk ik erger


1 2