je bent niet raar en zeker niet alleen! Ik heb al 20 jaar een angststoornis en ja het bepaald mijn leven, het definieert wie ik ben. Ik zou er zo graag af willen, maar de stap naar therapie is te groot (in het verleden wel gehad).
Over banen, solliciteren en obstakels vanuit het verleden: ik had afgelopen maandag een heel prettig gesprek bij een mogelijk toekomstige werkgever die ik zelf al drie keer af heb gezegd. Hij blijft aandringen en oplossingen zoeken voor alle 'obstakels' die ik telkens kan verzinnen. We gingen die avond met een groep collega's van die afdeling uiteten en ik reed met hem mee naar het restaurant. Hij vroeg naar dingen die in het verleden gebeurt zijn die ik ooit in een gesprek heb laten vallen. Ten eerste was ik gigantisch verrast dat hij het uberhaupt onthouden had, ten tweede dat hij er ook nog eens zo attent naar vroeg, ten derde voegde hij eraan toe: "van dit soort gebeurtenissen raak ik zelf helemaal in paniek, ik kan dat heel slecht handelen". Wouw, die man vroeg naar mijn zorgen en legde daarbij zijn eigen angst volledig bloot. Even later kwam het gesprek op burnout, en zit hij te vertellen dat hij een aantal jaren geleden ook een burnout heeft gehad. In die paar minuten in de auto hebben we een fantastisch gesprek gehad en hebben we elkaar echt begrepen. Dat gevoel: dat je begrepen en gehoord wordt, daar kan ik echt weer even mee vooruit.
Heel herkenbaar! Ik heb er een tijd last van gehad helaas. Bij mij was het zo dat ik niet tot nauwelijks meer naar een supermarkt durfde of naar andere plekken/plaatsen waar ik misschien lang stil moest staan. Elke dag was ik angstig en maakte onbewust mijzelf al bang voor dat ik er was. Stel je voor dat ik in de rij moet wachten en flauwval dat was mijn angst. Is een keer gebeurd en daar heb ik gigantische paniekaanvallen door ontwikkeld. Er niet aan proberen te denken onmogelijk want je denkt er dan toch aan. Het is echt iets wat in je hoofd zit. Vreselijk die paniek! Ik ben stapje voor stapje steeds verder gegaan en uiteindelijk eroverheen gekomen. Helaas is het tijdens deze zwangerschap in lichte vorm terug gekomen als ik iets moet doen wat ik "spannend" vind of als ik "zenuwachtig" word ben ik gelijk licht in mijn hoofd en duizelig. Nu probeer ik mijzelf voor te houden dat het tijdelijk is en door de zwangerschap hormonen komt. Heel veel succes en sterkte! Het is zwaar maar uiteindelijk zal je er een weg in vinden en de rust in je leven/hoofd terug keren. ❤
Ga telkens 1 stapje over je grenzen heen. Ook al lukt het niet de volgende dag weer proberen. Ga niet de metro in maar ga er gewoon naar kijken en ga weer terug naar huis. De volgende dag stap je even snel in en ga je er weer uit. De volgende dag 1 halte verder en dan uitstappen. Het kan langzamer het kan sneller, maar elke stap zal je angsten verminderen en ervoor zorgen dat je zelfvertrouwen krijgt. Onze brein doet veel met ons, maar blijf het uitdagen. Je acties zullen je brein overtuigen dat het niet reeel is wat je voelt en zo zal je brein langzaam naar een relax stand overgaan.
alleen met de trein of tram.. ohnee je bent niet alleen! Het Belemmert mij niet omdat ik er anders ook wel kom 😉
Wel dat keuzes maken mij niet lukt..sucadevlees of slavinken potverdrie! Nu even opgelost dat mijn vriend de week boodschappen haalt.
Maar idd mijn ogen staan dan op barsten
Angst, verdriet, depressie enz enz het is hardwerken!! En als het komt dan komt het! Alleen het goede (aan) knopje vinden. Zo heb ik laatst bijv een vogelspin geaaid ik laat in het bijzijn van mijn dochter mijn angst niet zien en zo weet ik dat ik sterk ben en herhaal dat ook en ik lees dat ook in je blog. You can do it! Is het niet vandaag is het volgende week enz enz kijk naar wat je wel kan! Zo teer ik al even op mijn actie met de vogelspin 💪
Zoals hier beneden staat, en t is zo makkelijk te zeggen, maar fuck die angst!!!
Ik ken het, ik ken die angst die je voelt en hebt, ik weer dus ook dat het echt goed gaat komen!!!
Dat gun ik jou en iedereen met angst.. wat is dat een nare manier om verder te groeien in het leven.. zo ben ik het gaan zien.. we groeien in ons bewustzijn..
Hoe het mij gelukt is, wat ik je graag mee wil geven, misschien helpt het je nog niet, maar dan heb ik het geprobeerd!! Is het volgende:
Probeer je angst eens te gaan voelen.. zodra je paniek krijgt, laat het maar komen.. wordt verdrietig, wordt boos, laat het met je doen wat het doet.. voel hoe het voelt.. leer dat gevoel ‘voelen’ en je zult het gaan herkennen, omarm die angst.. en je zult er vriendjes mee worden en ineens verdwijnt het..
Ik moet eerlijk bekennen dat ik hem vanmorgen heb laten omzetten naar een telefonisch consult, mijn lijf deed/doet verschrikkelijk veel zeer van de maandelijkse problemen (dat verklaard mijn extra emo ook) psychologe was onwijs lief en heeft nog tips door de telefoon gegeven
Word niet boos op jezelf . Kost alleen maar energie en zit het herstel in de weg. Omarm dat je nu zo bent . Je weet dat het weer beter wordt . En dat duurt lang helaas .
Ik weet het, dat is het vervelendste. Gisteravond (en nu ook) zit ik er eventjes door qua emoties. Rotdingen...blegh...en ja ik hou mij daar ook aan vast dat het weer beter gaat worden
Helaas weet ook ik hoe beperkend angsten kunnen zijn.. En ook dat de enige manier om er af te komen is toch te doen wat je zo eng vindt (met babysteps uiteraard). Ik weet hoe flauw en vooral hoe onmogelijk dat klinkt, maar door vermijden of trucjes wordt het erger. Het is helaas echt de enige weg. Heel veel kracht en succes toegewenst! Jij, en de dames onder mij ook, kunnen dit!!
Onmogelijk niet gelukkig, maar de ene dag kan ik het wel beter dan het andere. Ik heb al CGT e.d. gehad dus ik weet dat facing the fears het beste is, maar blegh soms is het zo rot.
Wat naar en heftig. Ik heb een broer die ook een angststoornis heeft. Ik zie wat het met hem doet. Erg naar voor jullie als je overvallen wordt door paniek.
Ik heb sinds 2015 een angststoornis, met name sociale angst. Heb therapie, maar vervelend is het wel. Wetend wat je moet doen maar de angst is zó groot.
Ik ben zo bang voor meningen van andere. Dat ik het niet goed doe. Bang dat andere mensen mij aanspreken. Bang voor gesprekken. Niet wetend wat te moeten zeggen. Best erg eigelijk als ik het zo lees. Ben altijd wel wat verlegen geweest. Maar nu als t ware echt bang voor mensen. Met paniekaanvallen en lichamelijk reacties. Zweten. Kloppend hart, ademhalingsklachten, gek gedragen enzo 😅
Met kleine stapjes gaat beter..heb ook veel angsten en ga soms een paar stappen terug maar kom met andere dingen weer een paar stapjes verder..acceptatie is heel belangrijk voor mij en dat het even is wat het is nu..en wat ook wel eens helpt is in het hier en nu blijven dus even niet na morgen kijken..knuff
Accepteren dat het nu weer even Zo is en weten dat het beterder wordt. En die terugvallen blijven komen maar zijn vaak sneller weer weg . Metro is ook een naar vervoersmiddel. Bus is veel fijner of evt tram.
Ik ben nieuw hier, dus ik ken je verhaal verder niet, maar wat je schrijft is (helaas) herkenbaar.
Ik ben sinds juni 2015 thuis. Elke keer dat het wat beter gaat gebeurt er weer iets waardoor ik een terugval krijg. Ik durf de snelweg niet meer op. Ook niet als bijrijder van mijn man. Behoorlijk lastig als je familie ruim een half uur verderop woont. Ik vind het zo stom van mezelf. Ik reed vroeger heel Nederland door en nu zoek ik hoe we binnendoor op de plaats van bestemming kunnen komen.
Ik baal dat mijn hoofd niet meewerkt. Ik vraag me soms af of ik ooit weer 'normaal' word. Ik hoop het. Echt. Ik weet alleen niet wanneer.
Laat die tranen maar stromen trouwens. Dat is soms zo lekker!
reacties (0)