Donderwolk

Gewoon een zondag, uitrusten van het grote feest. Luca alweer vijf! We hebben t al eerder gezien maar nu gebeurd t wel heel heftig. Senn krijgt een wegval of.. ja aanval. Zijn ogen draaien weg, beginnen hevig te knipperen en hij maakt totaal geen contact meer. Echt weg is hij. Roepen, schudden niets lijkt te helpen tot hij na een halve minuut weer plots bij is en zich zelf. Dit gebeurd nogmaals zelfs tijdens zijn slaap schrikt hij wakker en krijgt dit. Ook bij Rod op schoot. De huisartsenpost, ja we moeten toch iets?! Dit is verschrikkelijk eng. Na het uitleggen van de klachten en overleg met de arts is het advies “Film het en ga morgen naar de huisarts”. Dit kunnen we binnen nog geen uur al doen want wederom krijgt Senn een aanval. Ja dan maar weer bellen want hoe kunnen wij vanavond nu gewoon gaan slapen? Dit is echt angstaanjagend eng. Nee mevrouw na wederom overleg morgen naar uw huisarts dit heeft geen spoed. We kunnen nu niks betekenen verteld de stem aan de andere kant van de lijn. Eenmaal opgehangen kan ik alleen maar huilen. De meest enge beelden gaan door mijn hoofd. En nu dus nog uitzingen tot morgen. Mijn zorg deel ik toch met mn beste vriendin. Buiten vriendin ook medewerker op de huisartsenpost in noord. Gewoon omdat zei het misschien wel eens heeft gezien,gehoord of gelezen erover. Haar tip, kom gewoon hier heen en we plannen je in. Niet geheel volgens de regels maar zei weet als geen ander de angsten die wij nu voelen. Haar kleine lieve baby had ook plots trekkingen en voor ze het wisten zaten ze in de nachtmerrie van ‘t syndroom van west. Gelukkig is dat allemaal goed afgelopen maar onze angst snapt zei direct. Ingepland en gezien door de huisarts in het SFG mogen wij door naar de spoed. Hier worden wat testen gedaan,bloed afgenomen en alles gereed gemaakt voor een opname op de kinderafdeling. Het kan een buikgriep zien tot epilepsie en alles van onschuldig tot ernstig daar tussen in. Het bloed afnemen is een marteling. Senn is overprikkeld,moe en heeft duidelijk pijn. Eenmaal boven krijgt hij nog 2 aanvallen die de zusters goed kunnen zien. We moeten bij elke aanval op de gele noodknop drukken waarop binnen een seconde of 10 het gehele verpleeg personeel in onze kamer staat. Ze hebben het kunnen rapporteren en voor de volgende ochtend staat een scan van zijn hersen activiteit gepland. Dit is ook wederom een marteling. Een baby, stil moeten liggen met een rol in zijn nekje, hoofd vol plakkers en draden.. ik kan nog huilen bij de gedachte eraan. Verder is er inmiddels dus bloed afgenomen maar ook ontlasting en wachten we met spanning op uitslagen. Deze komen dinsdag ochtend. Het bloed is van a tot z gecheckt en alles is goed. Ontlasting is niets aan te zien en de scan geeft een hersen activiteit aan van een blije baby van bijna vier maanden. Goed nieuws dus! De neuroloog brengt ook een bezoek aan ons en doet wederom testjes en ziet ook weer die prima ontwikkelde kleine vrolijke beer liggen. We haken meer in op de bevindingen die een verpleegkundige savonds heeft gedaan. Hij lijkt toch wat vaak weg te slikken. Spuugt verder niet en oogt niet alsof hij er last van heeft. Maar nu ik er op let zie ik het ook regelmatig. Weg slikken, verslikken en hoesten. Hier door gaan we ook maatregelen nemen. De voeding zal ingedikt gaan worden om eventuele verborgen ruflux te verhelpen. Het plan nu? Op dit moment ligt ons kleine moppie in een MRI scan. Deze uitslagen zijn de laatste op rij om ernstige aandoeningen uit te sluiten. Als dit binnen is en geen afwijkingen toont mogen wij naar huis, dit zal woensdag zijn. Dan is het de vraag of met het indikken de slik klachten verdwijnen en hij geen aanvallen meer zal krijgen. De aanvallen zouden als verder alles is uitgesloten waarschijnlijk van verborgen ruflux vandaan komen. Dit is natuurlijk de meest gunstige diagnose die wij konden wensen. Duimen dus enorm dat dit het is!! Dan zal Senn op de poli onder controle blijven om te zien of het daad werkelijk beter gaat en er dus een definitieve diagnose gesteld kan worden. Het zijn dagen met een traan maar ook een lach. Want al zijn we in het ziekenhuis, ligt Senn aan allerlei draden en is er constant gedoe aan zn lijfje, wat een vrolijk ding blijft hij. De uitdrukking dat je zoveel van iemand houd dat het pijn doet staat zeker in voor hoe wij ons voelen. We duimen nog wat uren verder op het meest gunstige einde van dit avontuur. Al kunnen we pas echt gerust adem halen als we op de terug weg naar huis zijn met een goede uitslag. Er word geklopt en Senn word binnen gereden. Nog helemaal versuft. Hij is toch wakker geworden bij de MRI en heeft dus nog iets versuffends gehad. Hij moest namelijk echt stil liggen. De foto’s zijn gelukt maar de uitslag, die volgt nog vandaag of morgen. Eindelijk is Senn even helemaal los van alle draden en van dat moment maken we flink gebruik. Lekker even knuffelen en wandelen door de kamer. Wat is dat toch fijn. De verpleegkundige vraagt na of hij nog aan de monitor moet. Na even komt ze terug en verteld ons dat dit niet meer hoeft. Heerlijk! Ook zal de zaalarts zeker vandaag nog langs komen maar of dit met een uitslag is weet niemand nog. Senn is onrust en ik neem hem lekker bij me in bed, even net als thuis. Zo dommelt hij al snel weer lekker in slaap. Voor we het weten word er geklopt. De arts stapt binnen en haar vrolijke entree verraad de uitslag al lichtjes. De MRI liet een prachtig boven kamertje zien van een prima ontwikkeld mannetje. Alle ernstige oorzaken zijn hierbij dan ook uitgesloten! Voeding indikken en over een week bespreken we op de poli hoe het verloopt. Er kan nu rustig naar een oplossing worden gezocht omdat alle horror scenario’s zijn uitgesloten. Ze geeft ons de hand en verlaat de kamer. Tranen, direct bij het sluiten van de deur. Wat zijn we dankbaar, niets lijkt meer belangrijk. Twee gezonde en blije kids is alles waar wij de rest van ons leven op hopen, de rest is bijzaak!

820 x gelezen, 2

In Baby

reacties (0)


  • TrotseMama<3

    Jeetje wat een verhaal. E hij is nog maar 3 maanden?!

    Fijn iig dat t voor dusver niets ergs is.. maar lijjt me toch dood eng.

    Hopelijk krijgt hij het niet te vaak meer.

    Liefs

  • Anna-76

    Pfffff... heftig zoiets. Hopelijk geen rare fratsen meer

  • 4mommy

    Wat een geweldige uitkomst zeg.. Maar o zo heftig voor jullie.

    Ik hoop dat het snel weer beter gaat met jullie kleine