Het taboe van je eerste trimester - met bijbehorende reacties

Je kunt het zelf nog bijna niet geloven, je bent (eindelijk) zwanger!

De een schiet in een keer raak en de ander heeft een jarenlang vruchtbaarheidstraject doorlopen. De een woont in een vrijstaand huis en heeft drie auto's voor de deur en de ander woont in een bescheiden flatje met drie cavia's. De een heeft een stabiele relatie en de ander een volstrekt onbekende zaaddonor. Maakt het uit? Uit welk milieu je ook komt,kun je bij het net zien van je positieve zwangerschapstest, als pas zwangere vrouw, geen mentale onderscheid maken tussen achtergrond, ras of land van herkomst. Je bent (waarschijnlijk) blij en van binnen kun je wel schreeuwen van geluk. Ga je het je partner al vertellen, misschien je familie of je naaste vrienden? 

Ik heb door de jaren heen wel geleerd minder verwachtingen te hebben van mensen. Zelf ben ik bijna overmatig oprecht geinteresseerd in andermans leven, maar veelal draaien gesprekken uit op een soort interview waarbij de ondervraagde het nut niet in lijkt te zien van het voeren van een dialoog. Ik vind het meestal niet erg, iets wat in mijn karakter zit hoeft niet in het karakter te zitten van mijn gesprekspartner. Eigenlijk is dat makkelijker om uit te spreken dan om dat ook daadwerkelijk zo te voelen. Wanneer een man mij verteld dat zijn vriendin/vrouw zwanger is dan ben ik net zo geinteresseerd in hoe het met haar gaat als wanneer ik tegenover een vrouw zit die mij zelf verteld dat zij in blijde verwachting is. Immers, is een zwangerschap niet iets prachtigs waar we als vrouw trots op mogen zijn? 

Iedere maand menstrueren we, de meesten van ons dan, en iedere maand moeten we eigenlijk maar subtiel ons bakkes erover houden. Pijn, bloed, ongemak, waarom zou je dat delen met iemand anders? We werken gedurende onze hormonale dagen gewoon door en proberen het klagen over de symptomen te beperken tot een minimum of helemaal niet. 

In mijn prille-zwangerschap-blijheid kiezen we, nouja vooral ik, ervoor om in week 5-6 het nieuws te vertellen aan naaste familie en twee goede vrienden. Helaas is het al een paar keer mis gegaan in het begin dus we zijn iets meer terughoudend. Maar de ervaring heeft ook geleerd dat wanneer het dan mis gaat, het ook heel fijn is om mensen te hebben waarmee je erover kunt praten. Althans, zo heb ik het ervaren. Ik heb ondervonden hoe mensen kunnen reageren wanneer je voor de '12 weken grens' - een term waar ik overigens een vliegende-vinken-pest-hekel aan heb - verteld. Ik heb, voor ieders leesgenot, mijn glansrijke top 5 opgesomd van reacties die ik kreeg (tijdens de zwangerschap van mijn zoon en nu in mijn huidige zwangerschap); 

1. Vol trots dat ik het 11,5 week had volgehouden om niets te zeggen, vertelde ik een paar jaar terug mijn baas dat ik in verwachting was. Zijn reactie? ''Oh, gefeliciteerd. Ben je niet wat vroeg om dit nieuws wereldkundig te maken?' 
>> Nee bokkenl"l, ik werk hier met veel plezier en heb (bijna) het hele trimester afgewacht om het te vertellen en dan vind je dat ik het nog te vroeg vertel? 

2. Een vriend vertellen dat ik in verwachting ben van de tweede. ''Alweer zwanger joh, wat ben je aan het doen? Een heel elftal aan het maken ofzo?''  
>> Geen felicitatie, geen vragen. Alleen die opmerking.

3. De depressieve collega zonder kinderen met wie je eigenlijk niet overweg kunt, maar wel een kantoor mee deelt vertellen dat je zwanger bent, omdat je wel opvallend vaak naar het toilet moet en met vlagen groen ziet van de misselijkheid. Haar reactie?  '' nou gefeliciteerd, ja, ja..ja. Leuk' Daarna wendde zij zich weer naar haar scherm en heeft ze 1,5 uur niet tegen me gesproken. Sinsdien heeft zij overigens niet 1 keer gevraagd hoe het met mij gaat en laat ze mij nog de zwaarste dozen sjouwen, wetend dat zij nagenoeg de enigste is die van mijn zwangerschap weet voelt het toch als een teleurstelling dat dat stukje menselijkheid in mijn collega ontbreekt. 

4. ''Je kunt het al goed zien, je begint flink te goeien'' wijzend naar mijn buik die op dat moment nog precies hetzelfde eruit zag als ervoor.

5. ''Wat is het termijn waarop je het normaal zou mogen vertellen, 14-15 weken ofzo?'' 
>> Welja joh! Over een paar jaar 'mag' je het pas vertellen als je minimaal een uur in de actieve persweeen zit!

Het lijkt wel dames (en heren?) of je je eerste trimester, maar vooral goed verborgen moet houden. Dat erover praten zal leiden tot ongeluk en dat andere mensen dan jijzelf zich bezwaard kunnen voelen als je dit nieuws met hen deelt. Ja er kan nog iets mis gaan, maar nee dat is niet niet jouw schuld. Moet je alle emoties die door je lijf heen gieren dan maar, net als je maandelijks ongemak, verstoppen? En als het vruchtje dan toch nog zou worden afgestoten, moeten we dan maar doen alsof het er nooit is geweest en de pijn in stilte maar meedragen? Omdat het doorbreken van de stilte die 'de zwangerschap in het eerste trimester' heet door sommige mensen nog niet kan worden gewaardeerd als erover wordt gesproken? 

Er zou geen taboe moeten rusten op de eerste twaalf weken. En wanneer een vrouw kiest om haar vreugde in haar eerste trimester te delen, wees dan bevoorrecht en niet bevooroordeeld.