Dit heeft me erg geraakt

Dag dames,

In tijden van Corona speelt de onzekerheid ons allen parten. Ik probeer al de hele week mijn vriendin op te beuren die 38 weken zwanger is van haar eerste kind. Ze is erg neerslachtig om in deze omstandigheden te moeten bevallen en had zich het allemaal heel anders voorgesteld.
Hier in België is social distancing troef. Ook voor zwangere vrouwen: geen bezoek in het ziekenhuis en thuis. Geen grootouders, meters en peters,... Niemand. De boodschap is duidelijk: 'Burgers: blijf in uw kot!' Samenscholingen worden (terecht) beboet.

Zelf ben ik 25 weken ver en koester ik nog ergens de hoop dat het tegen juli beter is, maar de gedachte dat zelfs mijn eigen moeder me niet zou mogen komen helpen geeft me veel stress en angst.

Deze week las ik onderstaand artikel.wat ik hier even wil delen, omdat het volgens mij de nagel op de kop slaat:

'Annelies is leerkracht, mama van Ellie en hoogzwanger van haar tweede dochtertje. Net zoals bij Ellie schrijft ze een brief aan haar ongeboren kindje. De inhoud van die brief ziet er in het licht van de coronacrisis hélemaal anders uit dan ze in gedachten had.

Een brief voor mijn dochtertje
Meer dan twee jaar geleden schreef ik, met 39 weken en dus hoogzwanger, een brief aan mijn oudste dochter. Ik koesterde verwachtingen over de bevalling, het moederschap en maakte haar ook beloftes voor het leven. Het stemt me gelukkig dat wij tot op vandaag bijna alles voor haar konden waarmaken zoals het daar beschreven werd.
Twee weken geleden kwam het schrijven van zo’n brief voor onze tweede dochter ook ergens op mijn to-dolijstje te staan. Ik begon er eerder nog niet aan, want ik werkte tot afgelopen vrijdag en ging uit van nog wat vrije tijd deze dagen, zo vlak voor de bevalling.
Bovendien wilde ik nog nadenken over de inhoud, want ik wilde niet zomaar hetzelfde herhalen; ook deze baby heeft recht op zo’n betekenisvolle brief van haar mama vol verwachting.
Ondertussen is het 17 maart 2020, nog zo’n tien dagen verwijderd van mijn uitgerekende datum.
Ik slaagde erin mijn computer op te starten en wat hierboven staat is het begin van mijn brief. En verdorie, die is nu al zo anders dan ik hoopte dat hij zou zijn.

Lief meisje
Je bent er nog niet, en ik moet me al excuseren. Europa is in de ban van een pandemie die de naam Corona kreeg. Mensen worden ziek en besmetten elkaar aan een razendsnel tempo.
Er worden maatregelen getroffen die ongezien zijn. Iedereen moet zich aanpassen, iedereen moet flexibel zijn, want enkel zo kunnen er levens gered worden. Jij zal niet geboren worden in de omstandigheden die je zus in haar voordeel had.
Er zal iets meer bezorgdheid heersen en jij zal niet meteen onthaald worden op ‘ooh’s’ en ‘aah’s’ van familie en vrienden – want bezoek is verboden. Ook zal jij niet meteen meegetroond worden naar plekjes die niet onze woning zijn.

Alles wat wij dachten te weten op voorhand over jouw geboorte en eerste levensweken, blijkt veranderlijk. Het is een beetje zoals Monopoly spelen en de kanskaart ‘Ga terug naar start’ trekken. Waarom dat een kanskaart heet, is me nu ineens geheel onduidelijk. Ook in Monopoly heb je geen baat bij die kaart, en al helemaal geen ‘chance’.
Begrijp me niet verkeerd, lieve baby, alles wat jij nodig hebt, zàl er zijn. Ik en je papa zullen er zijn, alsook een nieuw, fris gewassen dekentje, een prachtig eerste outfitje, een zus van twee die heel benieuwd is je te ontmoeten, gevulde borsten die je eten kunnen geven en een heleboel kansen op termijn.
Als er mij in deze verwarrende tijd één ding rest, is het verzekeren dat jij weinig zal merken van de verlamming die onze samenleving op dit moment treft. Scholen werden gesloten, mensen gingen aan het hamsteren, overheidsdiensten vallen uit en vanavond werd er een ‘lockdown’ aangekondigd.
Niet enkel wij, maar iedereen staat perplex. Zoveel mensen zien plannen in duigen vallen en zoeken manieren om daarmee om te gaan. Jouw geboorte en daarop volgende dagen worden memorabel, en dat is wel het minste dat we kunnen stellen.
Wat me opvalt, nu, is dat het mentale aspect – de onzekerheid – deze pandemie zo moeilijk te vatten maakt. Wij zijn het heel gewoon ons leven te plannen en in te richten naar onze wensen, ideeën en normen – zo ook jouw geboorte nu, in ons geval.

En dat planbare, maakbare deel valt nu helemaal weg en dat is best zwaar. Wij zijn dit soort tegenslagen niet gewoon.
Ik probeerde de steeds strenger wordende maatregelen de voorbije dagen een plekje te geven en dat leek me aardig te lukken, maar mijn knak(je) kreeg ik vandaag, toen bleek dat we waarschijnlijk zelfs geen geboortekaartjes zullen hebben. Omdat drukkers niet meer drukken en de post mogelijk tegen dan geen brieven meer zal bezorgen.
Ik kan al niet met jou pronken, en nu dus ook niet meer met je geboortekaartje. Natuurlijk is dat oppervlakkig van mij, want op termijn komt dat helemaal goed, maar het is het zoveelste in dit verhaal dat niet gaat zoals wij het hoopten. En dat piekt.

Lieve baby, maart 2020 zal niemand ooit vergeten. En jij zal altijd dat dappere meisje zijn dat uitgerekend toen besloot ter wereld te komen.

Jij zal veel roziger zijn dan alle grijze wolken die lijken te overheersen en jij zal ons er voorgoed aan herinneren wat echt telt, hier. Elkaar.'

Bron: goedgezind.be

Laten we onze angsten uitspreken en elkaar een hart onder de riem steken! Gezondheid boven alles, maar vergeet ook de mentale gezondheid niet. Samen staan we sterk. Samen erdoor. ❤️🍀