Welkom! (terug?)

7 jaar en 247 dagen geleden.... Maakte ik een profiel hier op babybytes! Op dat moment was ik net zwanger en doodsbang, want het ging niet vanzelf, die eerste spruit. Die eerste keer was ik dan ook doodsbang dat er iets mis zou gaan en we het kindje zouden verliezen. Gelukkig gebeurde dat niet en na een ontzettend gecompliceerde bevalling van bijna 19 uur was hij er dan! Daarna volgde een tweede, die zich sneller aandiende dan het licht, nadat we besloten hadden ervoor te gaan en ook bijna snelle dan het licht geboren werd. Binnen vier uur lag ze op mijn borst! Met slechts 4 dagen tussen hun verjaardagen waren we de trotse ouders van 2 april kindjes.

Hiermee voelde ons gezin lange tijd compleet. Er gebeurde een heleboel, waaronder de crisis, ontslag, nieuwe banen, onregelmatig werk en een opleiding. Lange tijd was het goed zo en waren we vooral gericht op die twee kleintjes, want twee kinderen die net geen 2 jaar schelen en dan ook nog in dezelfde maand jarig zijn, gaf veel drukte. Daarnaast zat het gewoon echt niet mee. Financieel, maar ook in de familie was veel gerommel. Toch begon na een aantal jaar iets te kriebelen. Iets wat we eigenlijk al hadden afgeschreven, wat we eigenlijk niet meer hadden gedacht. We zeiden eigenlijk al een hele tijd, dat als het aan ons gelegen had, we vier ook wel leuk hadden gevonden. Maar ja, hoofd en hart zijn twee verschillende dingen en praktisch gezien was het gewoon niet mogelijk.

Tot nu. Want er is iets veranderd. De markt trekt weer aan, er is zicht op een ander huis met voldoende ruimte, we hebben beide weer een vaste baan en het gaat financieel weer een stuk beter. Dus, na een periode van twijfel en nadenken, besloten we de knoop door te hakken... en toch voor een derde te gaan! Ik moest er echt even aan wennen, de oudste twee zijn immers al 5 en 7. Dus er gaat sprake zijn van een leeftijdsverschil. En dat vond ik toch echt een poos een dingetje. Maar er zijn zoveel gezinnen waarbij er hetzelfde of meer leeftijdsverschil is tussen de kinderen. En dat komt ook goed. En het heeft ook wel weer een groot voordeel. De oudste kunnen zichzelf tot op zekere hoogte redden. En maken het nu bewust mee.

Begrijp me niet verkeerd, het gaat druk worden, en intens, zeker omdat ik nog een jaar moet studeren, en ik weet niet of ik er helemaal klaar voor ben, om weer vol in de luiers en slapeloze nachten te duiken. Maar de wens is zo sterk. Ik fantaseer nu al over hoe het gaat zijn om weer zwanger te zijn, de kraamtijd, de fases die elkaar weer veel te snel gaan opvolgen. En ja, zoals mijn man zegt, het moet eerst nog maar eens lukken. 

Maar dromen en fantaseren mag toch?