Twee jaar lang bloggen 2
Hmm... vervolgje, want het past niet in 1 blog :P
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------Haha, ik heb zo gelachen! We waren echt een kwartier ofzo in gesprek en ik lag onder het bed van het lachen! Sjonge, jonge, mannen! Hij had echt geen idee waar ik het over had, hij wist gewoon niet wat ik bedoelde! :P Uiteindelijk hebben we een ander merk genomen, maar ik noem die dingen eigenlijk altijd sowieso maxicosi. Ik vond het wel echt hilarisch, een draagbakje met een handvat!
Nou ja, dat was de update wel weer even! Het gaat wel super snel vind ik nu, nog maar 17 weekjes en dan komt de baby alweer! Ik weet nu gewoon net zo lang dat ik zwanger ben als dat ik nog moet, dus voor mijn gevoel echt op de helft nu! Het klinkt nog ver weg, maar ik heb het idee dat de tijd voorbij vliegt, de afgelopen 17 weken zijn ook voorbij gevlogen! En ik ben best wel benieuwd, van mij mag de tijd best nog wel wat sneller gaan!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 13-1-2011 - Update, beetje down |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Hm |
Hier even een update. Op zich gaat alles hier goed. De babykamer is zover klaar (zie foto's) en ik zit nu vooral te wachten tot de komende 15 weken voorbij vliegen! Ik voel de baby goed, soms schopt ie zo hard dat ik echt denk dat hij dwars door mn buik heen schopt! Verder weinig last van kwaaltjes, alleen het lopen gaat wel wat moeilijker. Ook wat last van brandend maagzuur en een beetje van mn bekken, maar dat is eigenlijk vooral 's avonds en 's ochtends als ik in bed lig. Als ik dan even op ben en wat heb gelopen is het eigenlijk wel weer goed!
Mijn buik is de laatste weken echt behoorlijk gegroeid! Als ik op de bank zit, dan schopt/slaat de baby al tegen de onderkant van mn ribben! Ik kan het nu ook echt niet meer verbergen (niet dat ik dat drie weken geleden wel kon :P) maar ik pas gelukkig nog wel in mn winterjas! :wink
Verder nu druk bezig met school, afstuderen en scriptie schrijven. Ik schiet al aardig op, maar heb ook nog best wel wat werk voor de boeg en de tijd begint nu echt te tellen, ik voel de druk echt per dag oplopen, over tien weken moet mn scriptie klaar zijn voor de eerste nakijkronde! Daarna is het alleen nog een kwestie van verbeteren tijdens mijn verlof.
Helaas gaat het hier wat betreft emotioneel gebied wat minder. Nou heb ik de eerste 22 weken goed doorstaan, maar sinds een week of drie merk ik steeds vaker dat ik toch een beetje somber ben. Het is niet goed uit te leggen, maar het is een soort van heimwee-achtig gevoel wat ervoor zorgt dat ik alleen nog maar thuis op de bank wil zitten en verder niks. Ik merk ook dat ik niet echt zin heb om dingen te doen die ik normaal leuk vind, ik ben veel moe en lusteloos en heb weinig eetlust. Kortom, ik begin me weer een beetje terug te trekken in mezelf. Daarnaast ben ik soms zomaar heel boos en geirriteerd over mijn man en over van alles en nog wat in het algemeen. Ik vind het wel een beetje beangstigend, want ik ben gevoelig voor depressie.
De laatste weken heb ik het vaker, dat gevoel en ik merk ook dat ik soms toch wel aan het twijfelen sla... Vind ik het nog wel leuk als de baby er straks is, krijg ik geen spijt, ga ik niet denken dat ik toch liever nog een paar jaar samen met mijn man door had gebracht zonder kinderen enzovoorts... Oftewel, ik twijfel of we de goede beslissing hebben genomen, terwijl ik voor de zwangerschap aan niks anders kon denken dan dat ik zo graag een kind wou... Het is soms toch raar hoe je lichaam werkt :P
Het komt ook wel een beetje omdat ik vind dat de zwangerschap toch wel lang duurt nu... Ik vind het wel erg lang duren, negen maanden, van mij mag het wel een beetje korter!!! Ik zit nu toch vooral te wachten tot de baby komt, ook omdat wij het meeste nu klaar hebben, zodat ik de komende 10 weken me volledig op mijn scriptie kan richten.
Dat was het nieuws hier wel zo'n beetje op het moment! Begin februari weer naar de verloskundige, maar verwacht er niet zoveel van, het is nu toch vooral even bloeddruk, hartje, baby voelen en buik meten en weer naar huis! Dat vind ik wel fijn, daar ben ik echt blij om, dat verder lichamelijk alles echt super goed gaat, afgezien van wat lichte kwaaltjes!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 11-3-2011 - Update (bijna) 33 weken |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Vrolijk |
Wel @%$#$T^%#@^$ Nou had ik helemaal een blog geschreven en ja hoor, ik wil de blog plaatsen en boem, ik wordt weer van de website gegooid! Nou, dan maar opnieuw, maar kan niet beloven dat ik nu niks vergeet....
Hier gaat alles best goed! Afgezien van bekkeninstabiliteit, waar ik echt erg veel pijn aan heb, eigenlijk constant de hele dag door, heb ik nauwelijks klachten. Mijn bloeddruk, ijzer en suiker is helemaal perfect nog steeds. De baby doet het hartstikke goed, hij groeit goed en is niet te groot en niet te klein! Hij ligt ook al mooi met zijn hoofdje naar beneden dus dat is mooi!! Wel heb ik nogal last van voorweeën sinds twee weken. Vooral erg veel harde buiken en menstruatieachtige krampen. Die harde buiken is best wel een nieuw iets voor mij, want daar had ik voorheen eigenlijk nauwelijks tot geen last van. Wel vind ik het grappig dat je dan de baby helemaal kunt voelen! En je ziet dan meestal helemaal een bobbel van waar hij met zijn kont ligt. Toch zijn de harde buiken wel wat vervelend, vooral als ik bezig ben, boodschappen doe, aan het fietsen ben of les sta te geven. Dan zijn ze ook wat pijnlijk, maar normaal zijn ze niet pijnlijk, alleen wat vervelend.
Vandaag is hij wel wat vervelend, ik kan goed voelen dat hij minder ruimte krijgt, want hij zit behoorlijk pijnlijk in mn zij en ribben te porren de hele tijd. Ik heb soms helemaal een beurs gevoel op de plek waar hij heeft gelegen. Vooral de laatste dagen, hij lag eerst steeds rechts met zijn rug, en nu links en dat voelt toch wat vervelender als wanneer hij rechts ligt met zn rug. Misschien ook wel omdat ik het niet gewend ben, dat ie aan die kant ligt ;)
Uiteraard heb ik wel wat kwaaltjes, maar dat beperkt zich eigenlijk ook tot maagzuur en lekkende borsten. Beide heb ik niet echt last van, voor het maagzuur heb ik antagel (wondermiddel!) en tegen het lekken heb ik speciale kompressen die het lekken ook echt stoppen. Wel fijn, want ik werd regelmatig 's nachts wakker met een compleet nat shirt aan de voorkant.
Wat helemaal fijn is, is dat ik mijn scriptie heb ingeleverd en over een week klaar ben met stagelopen! Ik was een week eerder klaar met mijn scriptie als dat ik had gedacht en nu kan ik dus de eventuele verbeteringen ook nog komende week doen, dus dan ben ik echt helemaal klaar!! Dat is wel fijn, want ik dacht dat ik de verbeteringen wel in mijn verlof zou moeten doen. En dan heb ik zometeen gewoon mijn HBO diploma op zak en ben ik vrij tot september!!!! Heel erg fijn! Dan in september beginnen met een avondopleiding om mijn lesbevoegdheid te halen....
Verder heb ik nogal last van nesteldrang en wil ik echt alleen maar opruimen en als ik dan klaar en nog eens en nog eens en nog eens en nog eens.... Het is hier volgens mij nog nooit zo netjes en schoon geweest (niet dat het hier nou zo'n puinhoop was) en ik ben zelfs helemaal bij met de was!!!
Nog een weekje werken dus en dan ben ik klaar en kan ik heerlijk gaan genieten van mijn verlof! En dan komt ons hondje ook weer thuis!!!! Daar ben ik ook erg blij om... heb er helemaal zin in, in de komende weken, lekker niks hoeven doen, lekker met het hondje wandelen (al zal dat door mn bekken waarschijnlijk meer fietsen worden) en gewoon lekker genieten!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 27-3-2011 - Ziekenhuis |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Gerustgesteld |
Nou, de baby heeft ons toch even laten schrikken vandaag!!! Normaal krijg ik 's ochtends direct reactie als ik tegen zijn voetjes aan duw, maar vanochtend niet. Ik dacht, ach, hij slaapt vast. Maar voelde hem eigenlijk de hele dag niet en begon me om vier uur toch wat zorgen te maken!
Dus wij de VK gebeld. Mochten komen, ze had naar het hartje geluisterd, dat was op zich goed, maar ook zij kreeg geen reactie van de baby. We moesten dus toch naar het ziekenhuis. Die arme man van me helemaal in de stress!!! Ik natuurlijk ook ondertussen al wel een beetje, want je gaat je toch zorgen maken.
Wij naar het ziekenhuis. Daar aan de ctg, bijna 3 kwartier... De hartslag was wel goed aanwezig, maar er zat niet genoeg variatie in (wat dus kwam omdat ie niet bewoog). Nou, eerst maar een echo gemaakt. De baby wordt nu al geschat op 6 tot 6.5 pond!!!! Ik had voldoende vruchtwater en de baby werd dus op 38 weken geschat in plaats van 35 wat ik eigenlijk ben. Er is geen reden voor, alles is goed, suiker is goed, dus blijkbaar maak ik gewoon reuze kinderen... hoop echt niet dat ie nog 5 weken blijft zitten, want hoe groot is ie dan wel niet!!!!
Nou, na de echo weer aan de ctg. Na het gepor met het echoding was ie toch wat wakker geworden blijkbaar en wat aan het bewegen. Wel had ik last van harde buiken/voorweeën en echt met pijnlijke kramp dus dat was even wat minder! Maar na weer bijna 45 min waren ze nu wel tevreden en mochten we weer naar huis. Wel moet de opdracht dat ik weer moest bellen als ik de baby minder als acht keer per dag voelde... Nou ja, het was wel even schrikken!!! Gelukkig was alles verder goed, de doorbloeding van de placenta was ook goed, dus er was eigenlijk niet echt een reden voor zover ze konden zien waarom ie er geen zin in had vandaag, maar je schrikt toch even, er was wel even sprake van lichte paniek!! Nu maar weer afwachten wat er de komende weken gaat gebeuren en wanneer ie wil komen... Hopelijk duurt dat niet te lang meer! ;) Het rommelt al best wel de afgelopen dagen en helemaal nu ik weet dat ie al zo groot is, mag ie van mij elk moment wel komen!
Komende week toch echt maar even de ziekenhuistas klaar maken, de laatste dingetjes ervoor halen ed, want ik heb toch het gevoel dat ie niet tot 40 weken blijft zitten... De opmerking van de dag van manlief: ja maar, als ie nu al 38 weken is, dan komt ie toch vast wel eerder? Want een appel valt toch ook van de boom als ie eerder rijp is? Haha :P
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 09-4-2011 - Babyshower!!!!! |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Super blij |
Nou, ik had me toch een verrassing gisteren!! Ik wist al dat er een babyshower werd georganiseerd en mn vriendin had ook al gezegd dat het waarschijnlijk het tweede weekend van april werd. Dat had ik zelf ook al wel verwacht, want het eerste weekend was mn broertje jarig en het derde weekend zou ik al bijna 38 weken zijn, dus dat werd wat laat natuurlijk!
Nou had ik me er helemaal op ingesteld dat ze waarschijnlijk zaterdag zouden komen. Waarom weet ik eigenlijk niet, want zondag had natuurlijk net zo goed gekund! Maar ik dacht, ze komen zaterdag! Helemaal vanuit gegaan!! Gistermiddag nog even de keuken schoongemaakt (dat was echt nodig!) en de tafels afgenomen en gestoft. Ik dacht, dan hoeft mn man dat niet te doen, dan kan hij mooi even stofzuigen en dweilen vanavond, dan is het morgen helemaal netjes voor ze als ze komen!
Mn man kan trouwens erg goed toneelspelen, want hij riep al tijden dat ie het niet vond kunnen dat ze hem niet even op de hoogte hadden gesteld wanneer het was, want dan kon ie er rekening mee houden! Dus ik donderdag mn vriendin maar gesmst, dat ie het wou weten en wat zijn nummer was. Nou had ie afgelopen week nog wel een opmerking gemaakt, waarna ik wat achterdochtig was... Ik dacht ineens, he, maar jij weet wel wanneer het is! Maar hij bleef volhouden van niet en hij was zo verontwaardigd dat ik het ook nog geloofde! Dus ik gesmst, vraag ik hem, heb je een smsje gekregen? Ja zegt ie ook nog :p.... Bleek ie het natuurlijk allang te weten, de smiecht!!
Gister kwam ie dus wat laat thuis en ik baalde al, want we moesten nog eten en ik had best wel honger en er moest dus nog wel even worden gedweild en gezogen... Hij moest alleen nog even naar de winkel om een groentepakket te halen voor het eten, want die waren we vergeten. Zie ik hem de andere kant op fietsen als normaal, in een flits, maar dacht er nog niet bij na.... Ik zat lekker te lezen en vond het wel prima!
Zie ik ineens uit mn ooghoek allemaal mensen door de straat lopen, die er best wel bekend uit zien, dus ik kijk verbaasd op, staan mn vriendinnen voor de deur!!! Nou, serieus, meestal heb ik zulke dingen wel door, maar ik had het ECHT niet verwacht!!! Ik was echt helemaal verbaasd! Ik was er zo van overtuigd dat ze vandaag zouden komen!
We hebben gezellig wat gedronken en gegeten (en ik heb tussendoor mn avondeten nog opgegeten :p). En ik ben helemaal verwend met allemaal kadootjes! Ze hebben ook nog slingers opgehangen en die laat ik natuurlijk lekker hangen tot de baby er is! Ik vond het echt SUPER SUPER SUPER leuk!!!! Bedankt meiden!!! :)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 12-4-2011 - Afgestudeerd!!! |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:BLIJ!!!!!! |
Zoals een aantal van jullie wel weten, kwam deze zwangerschap voor ons wat onverwacht. We waren er wel mee bezig, maar het zou niet natuurlijk kunnen, dus zouden we in september beginnen met vruchtbaarheidsbehandelingen. Omdat het toch niet kon, deden we ook niks om een zwangerschap te voorkomen en je raad het al, op de dag dat we de tabletten voor de behandelingen gehaald hadden, bleek ik zwanger! Niet helemaal gepland dus, want de bedoeling was eigenlijk dat we pas een maand of 2/3 later zwanger zouden zijn. Vooral omdat ik op het punt stond aan mijn laatste studiejaar te beginnen. Ik moest stagelopen en een scriptie schrijven. Aangezien je daar tien maanden in totaal voor hebt, wordt dat vrij lastig als je als 1,5 maand zwanger bent aan het begin... Dat ga je niet redden, tenzij er iets gebeurt....
Uiteindelijk dus besloten om het schema om te gooien. In principe heb je altijd 10 maand. Die mag je zelf indelen. Of je doet 7mnd fulltime stage en dan nog 3mnd fulltime om je scriptie te schrijven, of je doet 10mnd lang 4 dagen in de week stage en 1 dag in de week voor je scriptie. Ik had in eerste instantie voor het laatste gekozen, maar dat ging natuurlijk niet werken, want dan zou ik ergens middenin bevallen en dan moest ik ertussen uit en zou ik niet op tijd klaar zijn om af te studeren in september. En dat zag ik echt niet zitten!!!
Dus, besloten om een nieuwe stage te zoeken waar ik 7mnd fulltime kon stagelopen, dat zou ik nog precies redden! Gelukkig had ik nog een aanbod liggen en dat was binnen een week geregeld. Ik heb dus uiteindelijk bijna 7mnd stage gelopen (de laatste tien dagen kreeg ik kado), vier tot vijf dagen in de week. Toen het wat zwaarder werd mocht ik zo nu en dan eens een dag thuis werken. Helaas leverde dit me wel wat commentaar op van mede stagiaires, want die vonden het niet eerlijk, want ik kreeg het kado! Waar zij echter geen rekening mee hielden, wat dat ik ondertussen in overleg met stage besloten had dat ik in plaats van in 10mnd, alles in 7mnd af zou ronden.... Dus ook mn scriptie schrijven naast het fulltime stage lopen!! Ik had dus 3mnd minder als de rest om alles af te ronden!
Het is af en toe best zwaar geweest en vooral de laatste weken had ik het zwaar.... Ik had nogal last van bekkeninstabiliteit en het was geen pretje om mezelf elke dag naar stage te slepen (een uur en kwartier heen met de bus en een uur en kwartier terug met de bus). Maar uiteindelijk kon ik mn scriptie inleveren en ging ik met 34 weken met verlof! Ik had het gered, in zeven maanden!!!
Op zo'n moment moeten er nog wel twee mensen naar je scriptie kijken en ik had ook niet verwacht dat het direct perfect zou zijn. Ik moest dus nog wat dingen verbeteren. Ik begon alleen wel aardig gestresst te raken, want ik wou zo graag alles af hebben voor de bevalling! Dus met 36 weken ben ik nog naar school gegaan om de verbeteringen door te spreken die gedaan moesten worden. Eenmaal thuis heb ik dit aangepast en twee dagen later kon ik het opnieuw inleveren. Mn stagebegeleider had gezegd dat het dan goed zou zijn, maar je weet het nooit met die mensen! Uiteindelijk heb ik een dikke week op het verlossende woord moeten wachten en vandaag kreeg ik die! Ik mocht mn scriptie laten drukken en inbinden!! Oftewel, hij is goedgekeurd en ik BEN AFGESTUDEERD!!!!!!!!!!!!!
Stiekem ben ik best een beetje trots op mezelf, want mijn stagebegeleider is behoorlijk kritisch en ik wist dat ik het niet kado zou krijgen. Maar ik ben echt wel een beetje trots op mezelf, dat ik ondanks dat zwangerschap alles in een kortere tijd heb af kunnen ronden als dat je normaal doet... Dus, echt een beetje trots op mezelf, maar dat mag wel toch?!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 02-5-2011 - Geboren!! |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Onwerkelijk |
Even kort, want ik ben nog niet in staat om lang achter de laptop te zitten, dus ik schrijf even liggend vanuit bed met de telefoon.
Zoals jullie weten zijn mijn vliezen vrijdagavond om negen uur gebroken. Om twaalf uur 's nachts begonnen de weeen en om vier uur 's nachts kwamen ze regelmatig. De verloskundige was natuurlijk al geweest toen de vliezen waren gebroken ivm infectiegevaar omdat de weeen nog niet begonnen waren! Op dat moment, na vier uur weeen had ik net twee cm ontsluiting.
Om acht uur 's ochtends was ze er weer en had ik een goeie 3cm ontsluiting. Dat schoot dus niet op. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en om tien uur 's ochtends had ik nog maar 4cm ontsluiting en werd ik medisch omdat ik aan het infuus met weeenversterkers moest. In eerste instantie wou ik geen ruggeprik, maar na 12 uur weeen en nog maar een cm of 4/5 ontsluiting was ik nergens meer en kon ik de weeen nauwelijks meer opvangen/wegpuffen, het enige wat ik nog kon denken was 'hou op, ik wil niet meer, het doet verdomme pijn' ik was bekaf en van de kaart.
Ze hebben toen de gyn gestuurd en die zei tegen me, zullen we toch maar een ruggeprik doen? Nou ik vond het allang prima, als de pijn maar weg ging!
Dus ruggeprik gekregen... Toen dacht ik na een paar weeen, dit klopt niet, het gaat weer pijn doen! En de gyn had gezegd dat het helemaal weg zou zijn!! Waarna ik persdrang kreeg... Terwijl ik nog maar 7cm ontsluiting had... Op dat moment dacht ik al, wat een kutbevalling, tot ik die persweeen kreeg... En nog niet mee mocht persen... En geloof me, persweeen wegpuffen is het ergste wat ik ooit heb moeten doen! Ik heb mn best gedaan, maar ook ontzettend liggen jammeren, want ik was de wanhoop nabij, aangezien ze altijd zeggen dat je een cm per uur ontsluiting hebt bij de eerste... Nou drie uur persweeen wegpuffen is hel op aarde, ik had gelukkig uiteindelijk na 1,5 uur 10cm ontsluiting, maar wat een hel... Dat wens je echt niemand toe! Wat heb ik liggen jammeren...
Toen zei de klinisch vk dus eindelijk dat ik mee mocht persen en ben nog nooit zo opgelucht geweest!! Ik vond het persen ook helemaal niet erg, want je mag eindelijk echt wat doen en dankzij de ruggeprik deed het niet echt pijn, dus kon ik goed rusten tussen de persweeen!
Om elf over vier, na 44min werd dan ons mannetje geboren! 52cm en 4150gr... Geweldig! helemaal gezond en prima apgar! En ondanks dat ie een dag voor de uitgerekende datum was, zat ie nog hartstikke onder het smeer! Vind het nog steeds onwerkelijk... Die negen maand lijkt nu voorbij gevlogen en zelfs de laatste tijd dat ik er echt zat van was ben ik alweer zo'n beetje vergeten!
Helaas was dit niet alles... Ik kreeg geen naweeen en na een 15 tot 20 min werd besloten dat ik onder het mes moest om de placenta eruit te halen. Ze konden de vliezen en navelstreng wel eruit krijgen, maar de placenta dus niet.. En ja hoor, terwijl ik lag te wachten in een verpleegbed tot ik naar de ok ging, kreeg ik naweeen, maar toen was de navelstreng er al uit en moest ik toch nog onder het mes. Dat viel gelukkig mee, ik had ook een kleine knip en die hebben ze ook direct gehecht.
Ik had gelukkig plaatselijke verdoving gehad, na 2,5 uur was ik weer bij mn mannen! Helaas heb ik tijdens het hele proces 2l bloed verloren. Ik had gelukkig net geen bloedtransfusie nodig, maar we moesten wel een nachtje in het ziekenhuis blijven... Zondag middag waren mn bloedwaarden net goed genoeg om naar huis te mogen, dus daar zijn we nu!
Borstvoeding is nogal een uitdaging en vannacht heeft hij ons de hele nacht bijna wakker gehouden met gehuil, omdat ik m niet goed kreeg aangelegd. Verder voelen we ons wel redelijk! Ik ben dus nog aardig verzwakt, maar verder voel ik me op zich wel goed! Nou, dat was ons verhaal, nog redelijk gedetailleerd, al heb ik er wel 3uur over gedaan met alles tussendoor ofzo! Nu lekker uitrusten!
Iedereen bedankt voor de felicitaties!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 03-7-2011 - Update Dave | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Gelukkig |
Voor de nieuwsgierigen onder ons nog even een blog over de afgelopen negen weken. Want jeetje wat gaat het snel! Ons mannetje was 22 juni alweer 61cm en 6kilo. Mooi in verhouding en hij doet het hartstikke goed. Helaas is dat de eerste weken wel anders geweest!!
Vanaf dat Dave een week of twee was, deed hij eigenlijk niet veel anders als huilen, huilen en nog eens huilen. Consultatiebureau en verloskundige namen me niet serieus, want ja, baby's huilen nou eenmaal!! Maar ik wist echt wel zeker dat hij niet zomaar huilde. Want natuurlijk, baby's huilen, maar ze huilen niet urenlang ontroostbaar. Op den duur leek het wel alsof Dave niks anders meer deed als huilen en drinken.
Vanaf het begin was het altijd zo, dat hij tijdens de voeding in slaap viel, of vlak erna. Zeker met de borstvoeding. De eerste weken kon ik hem dan nog wel wegleggen, maar op den duur begon hij te huilen en was hij weer wakker zodra zijn hoofd het matras raakte. Dus nam ik hem maar weer op schoot. Met als gevolg dat hij bijna 24uur per dag bij mij op schoot zat of in mijn armen lag, ook 's nachts. En nog was hij vaak urenlang ontroostbaar.
Twee weken geleden was ik er klaar mee. Ik wilde nu serieus genomen worden! Dus ben ik naar de huisarts gegaan, die me heeft doorverwezen naar de kinderarts. Het werd namelijk alleen maar erger en ik kwam nergens meer aan toe, of alleen met een krijsend mannetje op de achtergrond. Want ja, ik moet op den duur ook even een broodje eten of even stofzuigen.
De huisarts verwees ons naar de kinderarts, waar we op 22juni terecht konden. Gewogen en gemeten en hij groeit hartstikke goed. Daarmee kon de kinderarts dus al een paar meer ernstige dingen, zoals koemelkallergie uitsluiten, want dan zou hij niet goed moeten groeien.
Ook verborgen reflux, waar hij medicijnen voor kreeg, bleek het niet te zijn, want ook dan zou hij veel slechter drinken. De conclusie? Vastzittende lucht in de darmen. Dat doet pijn en daarom huilde hij zo. We moesten hem dus veel laten boeren tijdens en na de voeding en opletten dat hij niet teveel lucht inslikte. Ook konden we hem als hij pijn had een beetje in de vorm van een banaantje vasthouden, met een gebogen rug, want wij kruipen ook in elkaar als we buikpijn hebben, dat verlicht de pijn wat. Helaas kan ze er niks voor geven, maar met deze tips werd het al wat beter. Het was echter nog niet over!
Afgelopen maandag ging ik met een vriendin sporten. Ik ga twee keer in de week sporten met haar, we kennen elkaar van zwangerschapszwemmen en hebben zo even tijd voor onszelf, zonder kinderen. De kids zijn lekker bij papa thuis! Toen ik thuiskwam was het stil, wat ik al best raar vond. Normaal moet ik snel mijn spullen opruimen, thee pakken en dan Dave overnemen, omdat hij maar huilt en huilt. Maar Rinse had hem dit keer gewoon op bed gelegd na de voeding, omdat hij weer ging huilen en niks wou. Dus dacht Rinse, ik leg hem op bed, want hij heeft alles en hij heeft verder geen buikpijn ofzo. En hij sliep! Binnen een kwartier was hij stil en sliep hij!! Zalig, ik kwam thuis en kon lekker met Rinse en een kopje thee op de bank kruipen, zonder huilende baby! Want ik hou heel veel van hem, maar je wordt echt wanhopig van dat gehuil!
Ik ben het dus vol blijven houden. Dave blijkt een baby die behoefte heeft aan een heel duidelijk ritme en regelmaat. Dus nu maak ik hem wakker, of wordt hij wakker voor de voeding, krijgt hij fles, verschoon ik hem en speel/knuffel nog even met hem. Als hij moe begint te worden leg ik hem op bed, huilt hij even en dan slaapt hij tot de volgende voeding!! Hij drinkt beter, huilt alleen nog voordat hij gaat slapen en is gewoon veel gelukkiger en rustiger!! Ook is hij nu veel duidelijker. Hij huilt als hij honger heeft, pijn of moe is. En als hij moe is gaat hij eerst gapen en in zijn oogjes wrijven en dan pas jengelen. Dus leg ik hem op bed zodra hij begint te gapen. Het huilen voor het slapen wordt ook veel minder al, omdat hij nu weet wat er gebeurt, al is hij ook een baby die het toch nodig heeft om even te huilen voordat hij slaapt.
De situatie is hier dus een stuk verbetert. Binnen een week hebben we een kind die niet meer urenlang ontroostbaar is, maar een kind die doet wat alle kinderen van zijn leeftijd over het algemeen doen... slapen en eten. Wel moet ik eerlijk zeggen dat ik het wat saai vind hoor!!! En het klinkt nu wel alsof het allemaal heel gemakkelijk is geweest, maar het is best moeilijk om zo streng te zijn met het ritme. Want de eerste dagen wou hij nog wel eens eerder drinken, of moest ik hem wakker maken voor de fles. En dat huilen!!! Ik vond het zooooo zielig.... Je wilt dan eigenlijk niks liever als hem ophalen, maar ik weet gewoon dat het niet kan.
Want naast de behoefte aan ritme en regelmaat, is hij dus ook een kind wat gewoon niet gaat slapen en dan over die grens heen gaat en dan niet meer kan slapen. En alle prikkels beneden (blaffende hond, tv/radio, lichte kamer) zorgden ervoor dat hij gewoon niet gaat slapen, want alles is veel interessanter dan slapen. En hij slaapt nu soms zelfs de nacht door!!! Sinds donderdag heeft hij al geen nachtvoeding meer gehad. Hij wordt soms nog wel wakker, maar dan geef ik hem zijn speen en slaapt hij door. Elke nacht, van half elf tot half zes!!
Wij zijn helemaal blij, en wie had gedacht dat het grootste probleem gewoon lag in iets dat we zelf deden? Nu wou ik alleen dat ik eerder naar bepaalde mensen geluisterd had, die aanraadden om gewoon hem op bed te leggen en dan maar even te laten huilen. Maar ja, het is ook mijn eerste kind en dat huilen is dan zo zielig en ik had verder ook nog geen ervaring hiermee.... Maar wat een verbetering. Ik kom weer aan andere dingen toe, kan rustig het huishouden doen en ben niet meer bang om met hem de deur uit te moeten, omdat ik bang ben dat hij alles bij elkaar huilt.... Natuurlijk heeft hij ook nog wel eens een huiluurtje, maar daar doen we niet moeilijk over, want dat is echt niks vergeleken bij de afgelopen weken. Wij zijn dus heel gelukkig nu en helemaal trots op ons mannetje, dat hij binnen een week zo vooruit is gegaan!!!!!!!!!!
Nou, dat was het weer, het was een heel verhaal, maar dan is iedereen weer even op de hoogte!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 21-7-2011 - Hoe het nu gaat en werk |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Onzeker |
Hier weer eens een blog van mij. De laatste keer had ik geschreven dat het steeds beter ging. Dave slaapt echt super sinds we hem gewoon op bed leggen en slaapt sinds een aantal dagen ook standaard van half elf tot half negen! Hij krijgt nog 5 voedingen per dag, want met 4 voedingen wordt hij wel weer om vier uur wakker. Hij drinkt overdag 4x 150cc tot 180cc en de laatste fles meestal 150cc. Hij drinkt zijn fles echt super goed leeg, dat is wel heel erg fijn. Hij groeit goed, 5juli was hij 6,4 kilo en 63cm.
Gisteren zijn we naar de kinderarts geweest, voor controle, om te kijken of het huilen nu minder was geworden. Nou, we konden gelukkig dus melden dat het zo'n beetje helemaal over is. Uiteraard huilt hij wel eens, maar alleen nog als hij heel moe is, honger heeft of pijn. En pijn heeft hij eigenlijk bijna nooit, want hij heeft ook nauwelijks meer last van zijn buik. Heel af en toe nog eens, zoals laatst, omdat we over waren gegaan van Nutrilon naar Jumbo eigen merk. Dat was geen goed idee, hij poepte weer een stuk slechter, dus we zijn nu weer terug op de Nutrilon en nu gaat het weer prima!
De kinderarts was erg tevreden en hij was in dik twee weken weer 400gr gegroeid. Hij weegt nu 6,8kilo. Helaas hebben ze hem niet gemeten, maar ze was erg tevreden en hij hoeft dus niet meer terug te komen! Wel had hij sinds een paar dagen kleine rode vlekjes, wat bultjes werden en die dan weg trokken. Blijken het vlooienbeten te zijn!! Rotvlooien! We behandelen de hond elke vier weken met druppels en hebben een tijdje geleden het huis nog gesprayd, maar het is echt vervelend in de zomer. Zelf merken we het meestal niet, zo nu en dan eens dat ik denk, hè wordt ik nou gebeten? Maar Dave kan er dus blijkbaar erg slecht tegen. Dus komend weekend als ik een nachtje weg ben, gaat Rinse het huis goed behandelen en hopelijk zijn we er dan eerst weer vanaf!
Verder is het een verschrikkelijk vrolijk kind. Hij kijkt wel echt even de kat uit de boom bij nieuwe mensen, dan kijkt hij echt even zo van, wie ben jij? Maar na een paar minuutjes ontdooit hij meestal en gaat hij helemaal lachen en praatjes maken. Zeker als mensen hem aandacht geven en met hem gaan lopen kletsen, vind hij het helemaal geweldig! Hij kijkt elke ochtend samen met mij het goedemorgen liedje van baby tv via Youtube en dat vind hij ook echt leuk. Verder klets ik veel met hem en hij ligt zo nu en dan in de box. Hij heeft echt een sprongetje gemaakt laatst, want hij vind in de box liggen ook ineens leuk, waar hij eerst niks van moest hebben. Echt leuk! En hij is nog steeds bezig met zijn voeten en handen ontdekken. Ben echt blij met de verandering van huilbaby in tevreden, ontspannen en vooral vrolijke baby! :D
Zaterdag gaan we voor het eerst samen een nachtje weg. Super spannend natuurlijk!! Rinse kan helaas niet mee, want die moet zaterdag werken. Ik neem het reisbedje mee en daar gaat hij voor het eerst in slapen. Vandaag alvast even in de tuin in het reisbedje (ik heb een Deryan travel cot) om wat te wennen. Ook zijn we sinds drie weken aan het babyzwemmen! Komende vrijdag is de derde keer. De eerste keer vond hij nog heel eng en was het na het onder water gaan brullen en na tien minuten weer, want hij had het koud en was moe en vond het niet leuk. Maar de tweede keer was het al een stuk beter! Hij is twee keer onder water geweest (zonder te brullen) en heeft de hele les meegedaan, op de laatste vijf minuten na! Helaas is het na deze keer zomerstop, dus dan ga ik zelf met hem zwemmen, na de vakantie weer verder!
Na de vakantie ga ik ook weer aquaspinnen, nu nog twee keer in de week zwemmen met een vriendin 's avonds. En.... na de vakantie ga ik weer aan het werk!! Ik ben aangenomen bij de belastingtelefoon. Ik moet eerst een fulltime training volgen, van 8 weken, wat heel pittig gaat worden. Ik ga mijn mannetje echt verschrikkelijk missen!! Daarna ga ik 16 tot 20 uur werken. Sowieso woensdag de hele dag, wat goed uitkomt, want dan is Rinse vrij en hebben we geen opvang nodig, dan hoeven we alleen voor de andere 8 tot 12 uur opvang te hebben. Nou komt mijn schoonmoeder sowieso op donderdag, maar dan moet Dave waarschijnlijk wel eerst een paar uurtjes naar de opvang en dan nog of 1 hele dag, of twee middagen. Na wat overleg tussen mij en Rinse hebben we nu besloten om te kiezen voor gastouderopvang, vanwege de flexibiliteit in uren. In eerste instantie wou ik hem naar de kinderopvang doen, maar dat is lastig, want ik moet om twintig voor zeven al met de bus, dus ik moet hem om half zeven ergens kunnen brengen. En dat wil niet op de kinderopvang! Dus toch gastouder. Ben benieuwd!!
Vind het wel super eng en spannend, straks vind ik het helemaal niet leuk om hem een dag of twee te missen!! Al moet ik eerlijk zeggen dat ik niet geschikt ben als huismama, ik merk echt dat ik me vreselijk ga vervelen en echt behoefte heb aan af en toe even wat anders. En ik weet ook wel dat werk er voor zorgt dat ik ook weer een leukere mama ben en nog meer van mijn mannetje kan genieten op de dagen dat ik wel thuis ben! We gaan het zien! Blijft erg spannend....
Dat is het nu eerst weer even. We gaan 23 augustus nog op vakantie, vijf dagen naar Zeeland en 7 augustus naar een BB vriendinnetje op kraamfeest. En dan per 1 september 1 avond school en fulltime training! Nu eerst verder lekker rustig aan en nog even genieten van de dagen die ik nu thuis bij mijn mannetje kan zijn, voor de zware training begint!
Nou, jullie zijn weer op de hoogte!!
Liefs!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 19-8-2011 - Een jaar geleden | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Gelukkig |
Een jaar geleden alweer! Technisch gezien iets meer als een jaar geleden, raakte ik zwanger. We wisten het pas 1 september, maar een jaar geleden groeide mijn kleine mannetje al vlijtig in mijn buik. En wat gaat de tijd snel! Ik weet het allemaal nog zo goed. De test, het ongeloof, de misselijkheid, de eerste echo, de tweede echo.... Vooral de eerste echo was ik zo zenuwachtig voor. Ik zou helemaal niet zwanger kunnen worden spontaan, of in ieder geval was de kans heel erg klein. Zo klein dat we net zouden beginnen met vruchtbaarheidsbehandelingen. En toen bleek er toch nog een wonder te zijn gebeurd! En toen moesten we eigenlijk tot 12 weken wachten voordat we een echo mochten. Maar zolang kon ik echt niet wachten, bij elke steekje was ik in de stress of alles wel goed was. Dus mochten we met 7 weken al. Wat een klein droppie! En met 10 weken nog een keer. Dat was echt een verschil met die eerste echo! En dat al in 3 weken... Toch ben ik het hele eerste trimester bang geweest zodra ik iets in mijn buik voelde. Toch ging het allemaal goed.
Tijdens het tweede trimester voelde ik me echt prima. Ik liep stage, was bezig met mijn scriptie en alles ging goed. Wel was ik wat eerder moe, maar verder ging het goed. Toen de 20 weken echo en dat vond ik ook weer ontzettend spannend! Rinse was ervan overtuigd, het werd een meisje. Ik wist het niet zo zeker, maar voor de zwangerschap zei ik altijd dat ik een jongetje zou krijgen. En ja hoor, het was een jongetje!! Alles ging altijd helemaal goed, stond altijd na 10min weer buiten bij de verloskundige.
Het laatste trimester was wel zwaar, ik had ischias en zware bekkeninstabiliteit. Ik was dan ook heel blij dat ik 6weken voor de bevalling met verlof kon en dat ik 2 weken voor de bevalling afgestudeerd was. En wat had ik er genoeg van op het einde!!! Kon bijna niet meer lopen, de hond uitlaten was al een hele uitdaging. Ik was dan ook heel blij, maar tegelijk ook heel bang, toen op 29april mijn vliezen braken om 9uur 's avonds. Al vond ik het minder dat ik daardoor op Koninginnedag zou bevallen. Maar ach, achteraf kan ik me er niet zo druk om maken..... Helaas was het niet zo'n fijne bevalling. Weeenzwakte, persweeen voordat ik 10cm ontsluiting had, een placenta die er op de operatiekamer handmatig uitgehaald moest worden, 2 liter bloed verloren en daardoor minstens een week of 5 behoorlijke bloedarmoede.... Het viel behoorlijk tegen. Ook de eerste 6 weken waren erg zwaar en niet altijd even fijn. Een huilbaby, zelf nauwelijks iets kunnen, borstvoeding wat niet goed ging maar waar je bijna toe gedwongen wordt. Wel had ik een leuke kraamzorg, maar toen ze weg gingen vond ik het wat minder!
En toen was hij daar.... Mijn mannetje. Een kindje... De eerste dagen had ik moeite met mijn emoties en voelde het ook echt nog niet als "dit is mijn kind" en ik voelde al helemaal geen onvoorwaardelijke liefde. Ik begon me al af te vragen of er iets mis met me was! Gelukkig kwam dat uiteindelijk vanzelf... En als ik nu naar hem kijk denk ik "ik hou zoveel van jou!". Later besefte ik dat dit waarschijnlijk ook kwam doordat ik hem alles bij elkaar 15min echt gezien heb na de bevalling, omdat ik bijna direct door moest naar de OK. Nu is hij alweer 16weken, bijna vier maanden... En hij wordt zo groot! Hij was bij de geboorte 4150gr en ruim 52cm en ondertussen is hij alweer 65cm en 7,4kilo. Hij is na de eerste zes weken veranderd in een super lief en vrolijk mannetje, wat bijna nooit huilt. Alleen als hij moe is of honger heeft (of pijn natuurlijk, maar dat heeft hij nauwelijks) moet er even gehuild worden. Hij lacht ontzettend veel en begint zichzelf ook wat meer te vermaken. Wel is hij nog behoorlijk ongeduldig en snel gefrustreerd en verveeld.
En nou de volgende stap! Ik ga weer aan het werk! Ik heb een nieuwe baan bij de belastingtelefoon, waarvoor ik vanaf 5 september eerst fulltime training moet volgen, 8 weken lang. Ik heb er erg veel zin in, om weer iets te gaan doen en even wat anders als luiers en flesjes de hele dag. Maar zie er toch ook wel een beetje tegenop, dan moet ik mijn mannetje de hele dag missen! Gelukkig hebben we een leuke gastouder gevonden en ging het ook ontzettend goed met proefdraaien. Hij sliep goed en had de hele tijd gelachen! Na de training ga ik 16 tot 20 uur werken eerst en als dat goed gaat waarschijnlijk 24uur. Daarnaast ga ik ook nog 1 avond in de week naar school, voor een lerarenopleiding. Die hoop ik binnen 2 tot 3 jaar afgerond te hebben. Dat is in elk geval nu de bedoeling, je weet natuurlijk nooit hoe het gaat lopen!
We zijn ook sinds gister begonnen met groente en een papfles. Hij heeft niet meer genoeg aan de fles en ik mag niet meer ophogen, dus beginnen we een weekje eerder als gepland met bijvoeding. Het is op zich best grappig, maar zal blij zijn als meneer een beetje goed van het lepeltje kan eten! Want hij snapt de lepel nog niet helemaal... Er is dus echt ontzettend veel gebeurt in een jaar. En het voelt alsof de tijd voorbij vliegt! Het lijkt helemaal nog niet een jaar geleden, maar veel korter. Iedereen zegt het altijd en het klinkt zo cliche, maar het is echt zo, ze worden zooooo snel groot!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 19-10-2011 - Afvallen | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Wisselend |
Ik wil me gewoon prettig voelen, lekker in mn vel zitten.... Het begon zo goed na de bevalling en dat wil ik nu gewoon volhouden! Ik wil terug naar de 80 en het liefst zelfs 70kilo. Ik besef dat het heel moeilijk gaat worden en dat ik een lange weg te gaan heb en dat het zeker niet gemakkelijk gaat worden. Maar ik ben er gewoon klaar mee! En ik ga mijn familie, vrienden en geliefden dan ook zeker vragen om me te steunen en me aan te moedigen. Hoe moeilijk ik het ook vind en hoe zeer ik ook denk dat ik rare opmerkingen of iets dergelijks krijg. Ik kan echt niet verklaren waar dit vandaan komt, maar ik ben zo bang om toe te geven wat mijn omgeving al jaren ziet en weet! Dus... Ik ga me er nu echt actief mee bezig houden en om me een steuntje in de rug te geven, heb ik een profiel aangemaakt op mamavandave.valtaf.nl. Het is wel alleen maar zichtbaar voor mensen die daar een profiel hebben, maar uiteraard zal ik jullie ook regelmatig op de hoogte houden!
Als ik dat niet doe, spreek me er dan op aan, dat zal me alleen maar motiveren om er serieus mee bezig te blijven! Ik ben niet van de dieeten, daar geloof ik niet echt in, dus ik ga proberen om het te redden met gezond eten en voldoende bewegen. Ik ga daarnaast kijken naar de mogelijkheid om professionele hulp/begeleiding te krijgen, van bijvoorbeeld een dieetist. Dus.....
Wens me succes en hopelijk zit ik volgend jaar op 30 april (een jaar nadat ik mama werd) op het eerste streefdoel van 90kilo!!! De knop is om, we gaan ervoor, voor een gezonde eet en leefstijl en vooral ook een gezond voorbeeld voor mn zoontje, want dat vind ik het allerbelangrijkste!
Liefs!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
reacties (0)