Twee jaar lang bloggen
Nou, ik vond het tijd om mijn blogs op te ruimen. Ik heb er twee jaar aan blogs op staan ondertussen. Ik ben van plan om ze nog te gaan printen om ze te bewaren, dus dan kunnen ze er misschien helemaal af, maar nu in elk geval alvast in 1 blogje twee jaar lang bloggen, zodat ik ze in elk geval hier bewaar en weer met een nieuwe schone lei kan beginnen!------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 23-3-2010 - Ontkenning |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Verward |
Spoedoverleg met mijn vriendinnen. Allemaal vinden ze het geweldig als ik begin met, ik heb een test gedaan en het was positief. Ze zien zichzelf al, ook al zijn ze er geen van allen zelf al aan toe, maar ze kunnen zichzelf al achter de kinderwagen zien, pronken met mijn kind. "tante" dat lijkt ze geweldig. En allemaal zeggen ze hetzelfde. Ga nou naar de dokter!! Dan weet je het zeker.... en ik weet het wel, dat zou beter zijn, dan kan ik me erop gaan voorbereiden, foliumzuur gaan slikken.... Maar als ik ga, dan wordt het zo echt.... dan zit daar een man, die zegt, mevrouw als de testen negatief waren de laatste keren, dan weet ik wel bijna zeker.... Nee!
Maar ik ben helemaal niet zwanger!! Het is net als in die film, als je het maar hard genoeg en vaak genoeg zegt, dan ga je het vanzelf geloven..... Ik ben niet zwanger!!! Want je zult zien, op het moment dat ik de gedachte toe laat, dat het misschien wel zo zou kunnen zijn.... wordt ik ongesteld. Ik ben nou eenmaal een doemdenker.
En het is net als toen je een klein kind was, toen je dacht, als ik mijn ogen dicht doe, dan zien mijn ouders me niet, want als ik ze niet kan zien, kunnen ze mij ook niet zien. Dus ik ga nu door het leven met mijn ogen stijf dicht.... Want als het er niet is, kan ik ook niet teleurgesteld worden.... Want als het niet zo is.... dan zou ik echt, echt heel erg teleurgesteld zijn!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 02-4-2010 - Windei |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Verdrietig |
Gister dus een afspraak gemaakt, voordat ik weer een excuus kon verzinnen om niet te gaan. Ik ben inmiddels 5 weken over tijd en heb nu gewoon geen excusen meer over! Ik moest mijn ochtendurine meenemen, dus de avond van te voren alles klaar gezet.
3.00uur vannacht.... Ik wordt wakker en zit rechtop in bed! Shit, ik moet echt heel nodig plassen, maar het is nog donker buiten, dus ik moet nog even wachten, anders dan moet het wel heel lang staan. Maar ik hou het toch echt niet en ga toch maar naar beneden om te plassen. Dan zie ik op de klok dat het pas 3uur is. Ik ben veeeel te gestressed voor morgen. Ik ga weer naar bed....
8uur.... Ik wordt wakker. Nog veel te vroeg, ik hoef ook nog niet te plassen dus ik blijf lekker liggen. Ik ben echter zo gestresst dat ik er buikpijn van krijg. Ik kan ook niet meer in slaap komen dus ik ga er toch maar uit. Het wachten tot het tijd wordt om naar de dokter te gaan duurt zo lang.....
9.30uur... Ik zit in de wachtkamer van de dokter, een kwartier te vroeg. Ik probeer mezelf af te leiden met een tijdschrift tot ik aan de de beurt ben, maar de zenuwen gieren door mijn lijf.... Ik ben bang voor wat ik te horen zal krijgen. Vijf weken over tijd is sowieso niet goed, dus er moet iets aan de hand zijn.
10uur. Ik mag naar binnen. Mijn urine had ik al afgegeven, en de dokter vertelt dat ook zijn test negatief is. Ik zit er een beetje beduusd bij. Maar, zeg ik tegen de dokter, dat had ik ook wel verwacht, want dat waren de testen die ik de laatste keer deed ook. Ik kan het niet laten om toch even aan te geven dat de testen drie weken geleden nog wel positief waren... alle drie. Maar dan begint hij te vertellen over een zogenaamd windei bij kippen....
10.10uur.... Verward kom ik de spreekkamer uit.... windeieren?? Het blijkt dat de dokter denkt dat ik een blighted ovum heb.... Ik snap er eerst even helemaal niks van, maar ben wel overstuur... Niet zwanger dus, maar een ongeregelde cyclus? Ik ben verdrietig en een beetje boos... wat nou ongeregelde cyclus? Ik wil geen ongeregelde cyclus! Ik wil ongesteld worden, zodat we het weer kunnen proberen, of zwanger zijn.... Het komt er op neer, zei de dokter, dat ik af moet wachten tot ik weer ongesteld wordt, want de eierstokken zijn nu blijkbaar in een "slapende" toestand... Ik ben ten einde raad...
10.30uur... Thuis gekomen ga ik het toch even opzoeken op internet, want ik snap het niet helemaal.... een windei? Dan vind ik een paar verhalen van mensen die een miskraam hebben gehad.... oftewel een windei.... oftewel een blighted ovum... Ik heb dus helemaal geen ongeregelde cyclus, de dokter probeerde het wat te verzachten... Ik heb gewoon een miskraam dus.... en het enige wat ik nu kan doen is wachten, want de dokter wil er eerst nog niets aan doen om het natuurlijke proces te verstoren.... en wat kan ik doen in de tussen tijd? Helemaal niks... Alleen maar wachten :s
een MISKRAAM!!!! verdorie, ik kan alleen maar huilen...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 08-4-2010 - Afwachten maar |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:afwachtend, moe |
Allemaal zijn ze het er over eens. Hoe kan die dokter nou zomaar beweren dat hij weet wat er aan de hand is? Er is geen echo gemaakt of aanvullend onderzoek gedaan, dus het lijkt een beetje op natte vingerwerk. Ik vind het wat moeilijk. Mijn dokter is altijd heel begrijpend en heel aardig. Ook aarzelt hij normaal gesproken niet met doorverwijzen of extra onderzoek doen. Daarom is het voor mij een raadsel waarom hij dit keer zo lauw reageert.
Dus, toch maar een nieuwe afspraak gemaakt. Daar ik vrijdag ben geweest en de pasen ertussen zit, moet ik tot dinsdag wachten.... Niet zonder slag of stoot, na een hele dag bezet toon krijg ik eindelijk de asisstente. Met gevolg dat ik dus niet de volgende dag al terecht kan, maar moet wachten tot donderdag. Het schiet niet op zo.... Ik wordt niet meer rustig en mijn gedachten worden de hele dag alleen nog maar beheerst door dit... dit... dit "gedoe". Om het maar even met een oneerbiedig woord samen te vatten.
Vandaag zijn we dus weer naar de dokter geweest. Ik zeg we, want dit keer ging mijn man mee als steun, omdat ik het toch een beetje eng vond. Ik ging de dokter immers terug fluiten door te zeggen dat ik eigenlijk toch WEL een nader onderzoek wil, terwijl hij dat eigenlijk niet nodig vond.
Gelukkig is hij erg begripvol. Hij snapt ook dat het nu mijn hele leven beheerst, en daar ik al zes week over tijd ben nu, wordt het risico om forse bloedingen te krijgen met een natuurlijke miskraam ook steeds meer toe. Hij verwijst me door en volgende week kan ik terecht bij de gynaecoloog. Volgende week pas.... helaas niet eerder... Maar ik kan tenminste heen.
Mijn man is bizar genoeg optimistisch gestemd... Het zou nog steeds kunnen dat je toch zwanger bent, of niet?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 07-7-2010 - uitslag gynaecoloog |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:neutraal |
Zoals degene weten die mijn andere blog ook hebben gelezen, ging het dus helaas niet zo gemakkelijk. Een geluk bij een ongeluk was dat ik opeens ruim drie maand niet ongesteld werd, waardoor ik dus een verwijzing naar de gynaecoloog kreeg. Deze constateerde dat ik in ieder geval niet zwanger ben geweest, wat de dokter eerst dacht.
Na wat bloed prikken en een inwendige echo mocht ik weer naar huis en ik zou over een paar weken gebeld worden. Dat was dus vorige week woensdag... ik kreeg het telefoontje terwijl ik op de verjaardag van mijn stiefmoeder zat, met mijn opa en oma en terwijl mijn vader en man even weg waren. Het bloedonderzoek had niks opgeleverd, maar uiteindelijk is nu gebleken dat ik zelden een eisprong heb! Dat blijkt ook wel, maar drie keer ongesteld in 7maand is niet normaal!
Dit houdt in dat ik aan de medicijnen moet om zwanger te worden. Niet zulk goed nieuws dus! Helemaal omdat het waarschijnlijk inhoudt dat ik hormonen krijg, waar ik slecht tegen kan (ik gebruik ook geen hormonale anticonceptie, omdat ik er niet tegen kan). Maar, voor een kind heb ik dat best over! Het vervelende is dat de gynaecoloog niet weet wat de oorzaak is en dat nu ook niet kan aanpakken!
Het vervelende is daarnaast dat ik dit pas sinds begin dit jaar heb! Het voelt erg raar om op je 22ste al te weten dat je vermindert vruchtbaar bent. Het rare is dat ik altijd dacht, als het maar allemaal werkt! Toch zitten er nog een paar pluspuntjes aan! Zo heb ik ontzettend geluk dat ik het nu al, na slechts 6mnd proberen al weet. De meeste mensen krijgen pas na langere tijd een onderzoek. Ook is er gelukkig wat aan te doen en krijgen we bijna zeker niet onverwachts een kind, maar kunnen we het precies plannen. Al zou ik dat laatste niet per se een pluspunt willen noemen... weg spontaniteit!
Wel blijven we zonder condoom vrijen, zelfs al zouden we eigenlijk nog een maand of twee daarmee wachten voordat we het weer probeerden! We zien het nu echter toch eerst niet gebeuren... het kan wel, maar de kans is miniem! Bovendien ben ik alweer bijna zes weken te laat met mn eisprong, als ik vergelijk met hoe het was, voor dit gedoe!
Gelukkig is mijn man nog steeds erg hoopvol en ben ik wel blij dat het nu allemaal duidelijk is en we weten wat er aan de hand is! We houden de moed erin en gaan in september terug naar de gynaecoloog voor een afspraak.... al zou het best ironisch zijn als ik nu toch opeens spontaan zwanger ben! Laten we daar dan stiekem maar op hopen...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 01-9-2010 - Huh??? | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Verward |
Ik zal hier nog even opnieuw kort vertellen wat er de afgelopen maanden is gebeurd. Ik begon met het verhaal dat ik naar de dokter was geweest omdat ik na drie maanden nog steeds niet ongesteld was geworden. Ik kreeg van alles te horen, maar het eind van het liedje was dat ik maar af en toe een eisprong had. Het zou bijna onmogelijk zijn om zwanger te worden via de natuurlijke manier.
Dus hebben wij een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog enkele weken geleden. Vandaag was het dan eindelijk zover. Best wel spannend, zo'n afspraak, je kiest zo toch heel bewust voor een kind, misschien zelfs nog wel bewuster als wanneer je het gewoon gaat proberen.
Maar er zat me toch iets niet lekker, afgelopen twee weken was ik toch een beetje van slag, twee weken geleden al wat krampen, veel te vroeg voor mijn doen, want ik was 22juli nog ongesteld geweest. Maar de laatste twee weken deden mijn borsten ook ontzettend pijn. Dus, toen we vanmiddag de medicijnen hadden opgehaald en alles, besloot ik toch om van te voren een test te doen, voor de zekerheid.
En toen... echt heel apart, ik doe de test en ga er eigenlijk al vanuit dat het negatief is. Dus ik let niet op, doe wat ik moet doen en sta op, terwijl ik de test oppak. Ik kijk.... en kan mijn ogen niet geloven... HIJ IS POSITIEF!!!! Dit is echt een klein wondertje... toch nog zwanger, ondanks dat het niet zou kunnen? Wel zijn we nu nog een beetje afwachtend, want lang kan ik nooit zwanger zijn, met een week of 3/4 houdt het altijd wel op... Misschien zelfs nog maar twee, maar daar is echt geen zinnig woord over te zeggen, gezien mijn onregelmatige cyclus, waarbij ik vaak zelfs twee maand niet ongesteld ben.
Dus.... Nu is het maar afwachten, de twee kruidvat testen zijn in ieder geval zo positief als het maar kan, de test streep is gewoon donkerder als de controle streep! We zijn enigszins opgewonden, maar ook ontzettend bang ineens... We krijgen een kind... Maar toch blijven we voorzichtig... want voor hetzelfde wordt ik over drie weken "gewoon ongesteld" helaas kunnen we dus nog niet gaan genieten van dit wondertje......
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 02-9-2010 - YES ZWANGER! |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Ongeloof, maar vooral blij |
Hm... ze zijn wat klein op de foto ;) Ze staan ook in mijn fotoalbum! Maar.... Ik ga er nu gewoon van uit dat we een kind krijgen... We krijgen een baby!!!! YES YES YES :) Ik ben zo blij,.... Morgen direct afspraak maken bij de VK en nog even voor de zekerheid langs de HA!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 03-9-2010 - Even een update |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Blij, maar misselijk |
Mijn darmen zijn wat van slag, ik heb namelijk een chronische darmziekte, dus dat is niks nieuws! Had het eigenlijk al wel verwacht! En.... toch maar mijn eerste afspraak bij de verloskundige gemaakt. Ik wou er eerst nog even mee wachten, omdat ik nu nog zoiets heb van, straks zet het niet door, maar nadat ik zag dat ik toch al meer als vijf weken ben, vond ik dat ik er toch niet langer mee moest wachten! Dus.... Volgende week dinsdag de eerste afspraak bij de verloskundige, erg spannend! Ik ben erg benieuwd, manlief moet helaas werken (hij is bierbrouwer en moet brouwen, dat kun je niet stilzetten) dus ik moet alleen, maar volgende keer gaat hij mee.... Ik ben benieuwd!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 08-9-2010 - Eerste echo |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Onzeker/vol verwachting |
We hebben in ieder geval besloten om geen combinatietest te doen. We hebben geen zin in het gedoe en de eventuele onzekerheid die er uit voort kan komen. Het is namelijk zo, dat het maar een KANS is...en als ik nu een kans heb van 1 op 1000 en ik ga naar een kans van 1 op 500, dan voelt het alsof de kans opeens heel groot is dat we een kind krijgen met down, terwijl 1 op 500 nog steeds een erg kleine kans is. Bovendien blijkt dat de uitslag niet altijd klopt, omdat vrouwen waarbij de kans heel klein was dat ze een kind met down kregen, soms toch een kind krijgen met down. Niet aan beginnen dus, vinden wij.
Wel mag ik vroeger als normaal voor een echo. Vooral omdat ik me zo ongerust maak of het allemaal wel goed gaat, maar ook omdat mijn cyclus zo goed als niet bestaand is, en de verloskundige dus niet echt iets zinnigs kan zeggen over hoe ver ik ben. Zelf weet ik dankzij clear blue dat ik in ieder geval al verder dan vijf weken ben. Maar het is dus erg spannend, waarschijnlijk zit ik ergens tussen week zes en zeven en we hopen dan ook volgende week al een hartje te zien, want volgende week woensdag is het al zover! Erg spannend en ben heel benieuwd, ik heb in ieder geval iets om naar uit te kijken!!!! :)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 11-9-2010 - Baby uitzet |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:verbaasd |
Maar jeetje.... wat een boel spullen heb je nodig volgens de meeste websites! Ik zit nu al op bijna drie A4tjes... En aangezien dit mijn eerste zwangerschap is en ik de tweede pas ben om zwanger te worden in de familie en vriendengroep, zijn er ook niet echt mensen die me kunnen helpen met schiften wat er nou wel of niet echt nodig is. Op zich is de lijst best handig ingedeeld, er zijn een aantal kopjes;
- De babykamer
- De baduitzet
- De luieruitzet
- Verzorgingsartikelen baby
- Verzorgingsartikelen mama
- Diversen voor later of nu
- Veiligheid
Niet alleen mis ik kleding op de lijst (beetje vreemd, moeten ze naakt door het leven als ze net geboren zijn?) maar er zijn nog wat dingen die er niet op staan, die misschien wel handig zijn om aan te schaffen. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb gewoon geen idee wat ik nou wel en niet aan moet schaffen van de lijst!!!!! Zijn er mensen die tips voor me hebben?
Natuurlijk weet ik al wel dat ik een ledikant en commode nodig heb, inclusief beddengoed en aankleedkussen. En natuurlijk luiers, een wandelwagen en maxi cosi. Een bad met standaard. En natuurlijk kleren... Maar verder.... Geen idee!!! Het mooiste van het verhaal is dan weer wel, dat ik mijn beste vriendin een hele luieremmer vol met spullen kado heb gedaan toen ik erachter kwam dat zij zwanger was. Blijkbaar is het een heel stuk lastiger als je zelf zover bent.
Volgens mij moet de lijst de volgende keer maar mee naar de VK, misschien dat die me kan helpen met uitzoeken wat wel en niet echt nodig is. En misschien een tip voor babybytes... Een artikeltje over baby uitzet met handige lijst?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 15-9-2010 - Het leeft!! | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Blij, gelukkig |
Uiteindelijk waren we dan aan de beurt. Een hele aardige mevrouw. Eerst maar met een uitwendige echo geprobeerd. Dit werkte echter niet, mijn baarmoeder lag achterover en mijn blaas zat ervoor en zorgde voor schaduw, waardoor ze niks kon zien. Dan schrik je toch een klein beetje, want je denkt oh jee, ze kan het niet vinden!!!
Dus toch maar een inwendige echo. Dit is niet het meest prettige, maar ook niet heel erg en ik had het al eens eerder gehad, dus het was bekend terrein. Ze had mijn baarmoeder nu gelukkig snel gevonden. En wat zat daar?! Een wurmpje!!! Een klein 1cm groot wurmpje... Het zag er allemaal goed uit en de termijn lijkt aardig te kloppen, 7+5 plus/min drie dagen. De dooierzak was ook goed te zien en de hersenholte. Maar.... het belangrijkste voor mij was natuurlijk.... het hartje!! En ja hoor, ongeveer in het midden van het wurmpje, zag je drie pixels knipperen, het wurmpje leeft!! Wat een opluchting. De echo was toch vooral bedoeld als geruststelling, dat alles goed is en dat er een hartslag is, zodat we weten dat de kans weer een stuk kleiner is dat het fout gaat.
Nou weer afwachten, we zagen nu natuurlijk nog niet echt goed dat het een baby is, er was nog geen duidelijk onderscheid te zien tussen hoofd, lichaam, armen en benen. Daarom mogen we dus nog een keer terugkomen, om te zien of de baby goed groeit en nog een keer de termijn te bepalen. En gewoon, omdat het leuk is voor ons, om het over een paar weekjes nog een keer te zien, als er wat meer van te maken is!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 22-9-2010 - Moeilijke beslissing (niet baby related!) |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:verdrietig |
Het toppunt was een keer dat ik bij mijn schoonouders op visite was en mij verteld werd toen mijn man even de kamer uit was, dat ik niet moest denken dat ik hem wel even van haar af kon pakken. Gelukkig werd het uiteindelijk beter, zeker nadat mijn man het huis uit ging en we uiteindelijk gingen samenwonen. Al kan ze niet laten om soms nog een steek onder water te geven en ik me nog wel eens afvraag hoeveel ze er nou van meent, kan ik toch zeggen dat we nu een redelijk stabiele relatie hebben. We gaan samen naar de film, concerten en doen andere dingen samen.
Nou wil het geval dat ik zwanger geworden ben terwijl ik al begonnen was met stage. Of nou ja, technisch gezien was ik al zwanger toen ik begon met stage, maar ik kwam er pas achter toen ik al bezig was met stage. In eerste instantie was dit geen probleem, nou hoor ik je denken, dat ik toch sowieso geen probleem? Maar wij hebben thuis een hondje, welke nogal moeilijk alleen kan zijn. Bovendien vind ik het niet kunnen om hem 8/9 uur op een dag alleen te laten. Nou hadden we de perfecte oplossing, ik liep vier dagen in de week stage, mijn man is 1 dag daarvan thuis dus onze hond ging drie dagen in de week naar de creche (jaja, het bestaat, hondencreche).
Echter, na wat rekenwerk, kwam ik erachter dat ik vijf dagen in de week stage moet gaan lopen. Vier dagen in de opvang vind ik geen oplossing voor de hond, want dan is hij meer weg als thuis. Nou kunnen jullie denken, mens waar maak je je druk om, het is maar een hond. Maar uiteindelijk zijn mijn dieren bijna net zo belangrijk als kinderen en ik wil graag dat ze het goed hebben. Daar komt nog bij dat het te duur is, vier dagen in de week opvang, dat kunnen we niet betalen.
Nu ben ik dus gedwongen om vijf dagen in de week stage te lopen, bij een ander bedrijf als eerst en zaten we met het probleem van de hond. Mijn man sprak toevallig met zijn moeder deze week, die ook eerder al aangeboden had om de hond bij hun te laten, om kosten voor de opvang te besparen. In eerste instantie wou ik dat niet, want het is toch onze hond en hij hoort hier. Helaas kunnen we nu niet anders en zijn we genoodzaakt om het aanbod van mijn schoonouders aan te nemen. Ik heb het er erg moeilijk mee, want het is niet zo dat ons hondje een paar dagen per week weg gaat. Hij gaat tijdelijk bij mijn schoonouders wonen, voor ZES MAANDEN. Ik moet hem dus zes maanden missen.... Ik vind het echt een vreselijke beslissing, maar om alles te laten lopen zoals het moet en mijn diploma op tijd te halen, maar ook vooral voor het welzijn van de hond, is het gewoon niet anders.
En wat ongelooflijk lief van mijn schoonouders!!!! Het is toch niet niks, zomaar een hond erbij, wat ze echt niet gewend zijn. Ze hebben zelf wel honden gehad, maar dat waren boerderijhonden, die in de stal sliepen. Dan is dit toch wel wat anders, een echte huishond. Die ook nog eens niet met katten samen kan, terwijl zij een kat hebben. Ik ben ze echt ontzettend dankbaar, al vind ik het vreselijk, ik vind het echt heel lief! En nou maar hopen dat ie onthoud dat wij zijn baasjes zijn....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 30-9-2010 - Blaasontsteking!! |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Vrolijk |
Ook handig is dat ik hier nu vijf dagen in de week stage kan lopen. Ik wil namelijk wel erg graag in september afstuderen. Als ik dan ook nog met zwangerschapsverlof moet, moet ik dus vijf dagen in de week stage lopen. Dat gaat op het eind vast zwaar worden, maar dat zien we dan wel weer, en het voordeel is dat ik dan na de bevalling nog maar twee maanden moet... En dan ben ik klaar!! Dan heb ik een kind en een diploma.... Yes!!
Sinds een paar dagen had ik wat steken in mijn buik, dus ik had toch maar even de verloskundige gebeld. Ik dacht zelf al van misschien is het wel een blaasontsteking. Daar heb ik meestal geen klachten van, wat me twee jaar geleden dus een flinke nierbekkenontsteking opleverde, niet fijn!!! Dus toch maar even direct naar de huisarts en inderdaad, blaasontsteking.
Nou heb ik dus antibiotica (heerlijk!) voor vijf dagen. Hopelijk snel er weer af en ook hopelijk niet snel weer een blaasonsteking, want het is toch niet echt prettig, die antibiotica. Verder gaat het eigenlijk heel goed (bedenk ik me nu ;)) Ik voel me verder eigenlijk prima, nog wel misselijk, maar verder eigenlijk weinig klachten meer. Geniet er lekker van en probeer me niet te veel zorgen te maken, wat me steeds beter afgaat, nu ik steeds dichter bij de 12 weken kom, en er nog niks is mis gegaan tot nu toe! Morgen lekker vrij gekregen van stage, dus morgen even van een vrij dagje genieten ;)
Volgende week hebben we de volgende echo, dus ik hou jullie op de hoogte!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 06-10-2010 - Tweede echo |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Vrolijk |
Maar goed, echo dus! We hadden dezelfde vrouw als vorige keer. Het was nog maar drie weken geleden, de eerste echo, maar het voelde echt veel langer! Uitwendig kon ze het wel vinden, maar was het niet heel duidelijk, want mijn darmen zitten behoorlijk in de weg. Daarom dus toch maar weer een inwendige echo. Ik vind het niet erg, des te duidelijker de echo is! Dus maar weer de kleren uit en dat plastic ding erin. Gelukkig kregen we toen mooi beeld! Het viel me in eerste instantie niet eens op, maar het hartje klopte heel duidelijk en we konden nu ook heel duidelijk zien dat het een echt mensje wordt, met armen en benen en dergelijke! Ook de navelstreng was goed te zien.
Helaas was de navelstreng wel het enige wat bewoog (deze klopt, net als het hartje natuurlijk). Ik was toch wel een beetje teleurgesteld en bezorg, dat het kindje niet bewoog, maar volgens de echoscopiste was er niks aan de hand. Hebben wij weer, net op het moment dat het ertoe doet slaapt het kind! ;) Er was hartactie dus dat was heel geruststellend. Ik ga ervan uit dat het nu gewoon allemaal goed is/gaat, want ik ben bijna elf weken en de baby was perfect gegroeid. De echoscopiste zei ook gewoon, ja ik heb hier een heel goed gevoel bij en hij is echt heel goed gegroeid... Nou ja, dat is wel leuk om te horen!
Nu moeten we wel echt nog even wachten, volgende week VK en hopelijk horen we het hartje dan ook. Pas in december weer een echo met twintig weken. Op zich is dat heel dubbel, aan de ene kant lijkt dat nog erg ver weg, december, maar als ik dan denk dat is al over tien weken, klinkt het toch weer heel snel! Gelukkig heb ik genoeg om me mee bezig te houden, met vijf dagen in de week werken! Helaas heeft de echoscopiste niet een foto gemaakt op het moment dat we de armpjes en beentjes ook goed in beeld hadden, maar dat maakt niet uit, we hebben het gezien!
Morgen of overmorgen zal ik de echo hier op BB zetten, maar ik wil ze eerst even aan mn beste vriendin laten zien morgen ;) En we gaan weer verder, op naar de 20 weken!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 13-10-2010 - Tweede keer VK | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Gelukkig |
Op zich maakte ik me geen zorgen, ik zou vandaag de uitslag van het bloedonderzoek krijgen en we zouden voor het eerst naar het hartje gaan luisteren!!!! Eerst wou ze de echo even zien en dergelijke en vroeg ze hoe het ging. We hebben het nog even gehad over mijn verstoppingen, waar ik heel erg last van heb en nu lactulose voor gebruik. Ze wist niet zeker of we het hartje wel konden horen, want meestal is dat pas vanaf een week of twaalf en ik was nu 11 + 3. En door mijn darmen zou het misschien lastig worden.
Eerst ging ze mijn bloeddruk meten, waar ik me wel een beetje zorgen over maakte, want ik had de laatste tijd behoorlijk wat zoute dingen gegeten, dus ik was bang dat het aan de hoge kant was, ook omdat we net zeven km naar de verloskundige waren gefietst. Tot mijn grote verbazing echter, was het hartstikke goed! Het was zelfs lager als de vorige keer, en de verloskundige vond het perfect! Daarna ging ze voelen of de baarmoeder al boven mijn schaambot uitkwam. Dit was het geval, er komt al een randje bovenuit! Dus ging ze proberen of we het hartje konden horen!! Gelukkig had ik mijn darmen aardig geleegd 's ochtends (sorry, misschien wat onsmakelijk) maar we hoorden toch nog een hele hoop darmgeruis. Ik dacht al, nou ja dat wordt m niet.... Maar uiteindelijk toch!!! Echt ontzettend gaaf, om dan dat hartje te horen. Gelukkig ligt de beeb helemaal bovenin mijn baarmoeder, dus dat was mazzel eigenlijk, want we konden het gewoon al horen!!!! Echt fijn....
De rest van de onderzoeken waren ook goed, mijn bloedsuiker was 5,8 wat een perfecte waarde was volgens de verloskundige, want hij mag niet boven de 8 uitkomen. Daar zit ik dus nog behoorlijk onder! Ook mijn ijzer was goed, dat mag niet onder de 7 en was 8,5 ongeveer. Mijn bloedgroep is A positief, dus dat was ook perfect, want ik heb geen last van Rhesus dus. De verloskundige zei ook nog dat het zout eten van de laatste tijd in principe niet erg was, blijkbaar gaf mijn lichaam gewoon aan meer zout nodig te hebben, omdat mijn bloeddruk daalt!
Eigenlijk was alles perfect, en we hebben ook alleen maar gehoord dat het perfect was!! Bloeddruk, hartje, bloeduitslagen, echt alles was perfect! Nou, dat is wel echt heel fijn om te horen. En tot mijn grote verbazing wou mijn man de volgende keer weer mee! Ik kon kiezen tussen kwart over negen 's ochtends en kwart over vijf 's middags en tot mijn verbazing zei manlief, doe maar kwart over vijf, want dan kan ik mee!!! Dus.... nu even een paar weekjes geen echo's en afspraken meer en 8 november de volgende controle bij de verloskundige!
Nog even een laatste toevoeging, ook mijn urine was goed, dus ik ben helemaal van de blaasontsteking af!!! :biggrin
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 03-11-2010 - Hartje gehoord!! | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Blij |
Maar goed, vandaag was hij er dus eindelijk en ik heb het net even uit geprobeerd. Stiekem durfde ik niet, dus had m eerst even laten liggen, maar net toch maar even proberen... En het was bijna direct raak!!!! Onmiskenbaar, want natuurlijk veel sneller als mijn eigen! En het bewoog behoorlijk, want de hartslag verdween en kwam weer terug of werd zachter en weer harder en ik moest er zelfs achteraan jagen! Echt super, ik heb heel erg getwijfeld of ik het ding wel aan moest schaffen, maar nu ik het gedaan heb ben ik er toch heel blij mee! Nou nog even een keer goed opnemen en dan kunnen we het ook aan mijn schoonouders en ouders laten horen!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 09-11-2010 - Ziekenhuis of thuis en verloskundige |  Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog:Relaxt |
Ze ging nog even mn baarmoeder voelen, die al een heel stuk hoger lag als ik verwacht had! Al halverwege mn navel en ik steeds maar proberen om te voelen vlak boven mn schaambot :P Op zich ook wel dom van mezelf, want ik had m een week of 2/3 geleden mn baarmoeder al vlak boven mn schaambot gevoeld! Natuurlijk werd er ook nog even naar het hartje geluisterd. Dat was niet zo speciaal als de eerste keer natuurlijk, helemaal omdat ik nu zelf een doppler heb en elke avond even luister. Het was wel spannend om te zien of ze het hartje net zo snel zou kunnen vinden als ik al vanaf de eerste keer kan :P Het duurde wat langer bij de verloskundige en zag haar al bedenkelijk kijken, maar ze vond m gelukkig toch, pffff gelukkig! En klinkt precies hetzelfde als wat wij elke avond horen ;)
Ook hebben we het nog even over de plek van bevallen gehad. Zoals sommige mensen misschien al wel weten had ik een beetje een dilemma. In de perfecte, ideale wereld zou ik natuurlijk graag thuis willen bevallen. Doordat ik een jaar verloskunde heb gestudeerd weet ik precies hoe het werkt en wat de risico's zijn en wat ik ongeveer moet verwachten (ik zeg niet dat ik precies weet wat ik moet verwachten, wel dat ik weet hoe het werkt, maar het mee maken zal vast iets anders zijn ;)).
Nou zat ik echter met twee dingen. Ten eerste, wij hebben een behoorlijk klein huis. Groot genoeg voor ons en een baby (2 slaapkamers) maar de afmetingen van de ruimtes zijn gewoon niet mega ;) Wij hebben de badkamer beneden en ons bed boven is iets te groot voor de kamer, waardoor je er niet omheen kunt lopen. Daarom moet ik dus beneden bevallen, zou ik thuis willen bevallen. Dat is geen probleem zou je denken, maar onze woonkamer is grofweg 4 bij 6m, 24 m2 dus, met een kleine keuken eraan (kan ook iets groter zijn, ben slecht in schatten, maar je hebt een idee, geen zeeën van ruimte. De keuken is open, maar daar is gewoon weinig extra ruimte). Daar staat nu natuurlijk een bank en tv en eetkamertafel en blabla.... Daar zouden dan dus een bed, een box en de bench van de hond in moeten, en ik wil graag in bad bevallen, dus ook nog een bad met een doorsnede van 1,50m.... Dat gaat dus nooit passen. De box en de bench tegelijk in de kamer wordt al een uitdaging, om we een rechthoekige kamer hebben, dus wat loze ruimte in het midden. Als de eetkamer tafel eruit gaat zou het wel lukken, maar het wordt een heel gedoe.
Ten tweede, is mijn man best bang voor de bevalling. Ik doe er natuurlijk wat gemakkelijker over, ook omdat ik er al een paar gezien heb... Maar mijn man heeft gewoon veel liever dat ik naar het ziekenhuis ga, omdat hij dat veiliger vindt. Hij is doodsbang dat er wat met mij gebeurt, of met de baby. Natuurlijk ben ik degene die moet bevallen en ben ik ook degene die het werk moet doen en die moet bevallen op een plek waar ik me prettig voel. Nou is dat het liefst thuis, maar ik heb niet direct een ontzettende aversie tegen het ziekenhuis, maar gewoon liever thuis, ook omdat het me wel vervelend lijkt om met de weeën in de auto naar het ziekenhuis te moeten. Maar ik wil eigenlijk wel dat hij ook tevreden is met de plek van bevallen en er achter staat.
Nou zei de verloskundige, die het soort huis waar wij wonen erg goed kent, dat het inderdaad misschien beter is om gewoon de eerste lekker in het ziekenhuis te krijgen. Daar kan ik ook in bad en anders wordt het gewoon een ontzettend gedoe. Ze zei wel, als jullie een groter huis hadden gehad was het anders geweest, maar doe het nu gewoon in het ziekenhuis en als alles goed gaat en er zijn geen problemen of iets dergelijks, dan kun je de tweede altijd nog thuis krijgen. Ze vond het namelijk toch wel erg belangrijk dat mijn man zich ook prettig en veilig voelt, omdat het ook niks is als ik tijdens de bevalling me druk maak omdat mijn man elk moment een paniek aanval kan krijgen omdat hij denkt dat het fout gaat.... Dat levert gewoon onnodige stress op en ze snapte ook wel dat hij het eng vind. Als we groter gewoond hadden, had ze wel haar best gedaan om mijn man te overtuigen dat thuis echt goed gaat, maar nu, alles bij elkaar, leek het haar gewoon beter om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kon er eigenlijk niks tegen in brengen, want hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik denk van jeetje, wat een gedoe om te zorgen dat ik überhaupt thuis KAN bevallen.
Het eind van het liedje is dus, dat we naar het ziekenhuis gaan. Uiteindelijk wil ik dat mijn man ook enigszins relaxt in de bevalling staat en niet gestresst is omdat hij bang is dat er wat fout gaat, want met zulke dingen kan hij erg gestresst zijn. Hij was direct een stuk relaxter en helemaal opgelucht, dus ik weet dat ik de goede beslissing genomen heb! En uiteindelijk maakt het me ook weer niet zoveel uit waar ik beval, als mn man en beste vriendin er maar bij zijn! Gelukkig kan ik ook in het ziekenhuis in bad. Dus dat is helemaal fijn, nu binnenkort maar eens kijken of we naar een infoavond in het ziekenhuis kunnen en even navragen of we nog wat moeten regelen voor de bevalling in het ziekenhuis! Ben erg blij dat we de knoop doorgehakt hebben en ben er uiteindelijk heel tevreden mee. Het is uiteindelijk ook wel weer heel lief dat ie zo bang is om mij en de baby kwijt te raken!!
En nee, ik voel niet de drang om me te verdedigen, vind het gewoon nodig om jullie te laten delen in onze besluitvorming en wil er ook een beetje mee bewijzen dat je uiteindelijk ook tevreden kan zijn, als het niet helemaal gaat zoals je graag wou of altijd in gedachten had ;) Dit was voor ons wel één van de belangrijkste beslissingen en ook een beetje een twistpunt de laatste tijd. De verloskundige had dat ook wel door en was gelukkig heel kordaat door me in te laten zien dat de mening van mn man over dit onderwerp toch wel wat belangrijker is als ik in eerste instantie dacht ;) Ik ga dus zeker niet met tegenzin alsnog naar het ziekenhuis.
Mijn schoonouders zagen ook liever dat ik naar het ziekenhuis ging en nu kan ik ze er bovendien ook nog mooi bij betrekken, want wij hebben geen auto. Ik wil ook niet met de taxi naar het ziekenhuis, want het lijkt me helemaal niks om in een auto te zitten met een complete vreemde terwijl ik midden in de weeën zit. We hadden dus al laten vallen dat we daar mee zaten en ze hadden al aangeboden de auto te brengen (zij wonen hier 45min vandaan). Maar ik heb liever ook niet dat mn man rijdt, want hij heeft al een concentratie probleem en dat wordt er niet beter op als ik half aan het bevallen ben, ben ik bang ;) We gaan dus mijn schoonmoeder vragen of ze me naar het ziekenhuis wil brengen. We bellen haar dan gewoon als ik regelmatige weeën krijg zodat ze hierheen kan rijden en dan blijft ze tot ik naar het ziekenhuis moet! Echt fijn en weet zeker dat zij het ook leuk vind dat we het haar vragen!
Verder is alles goed hier, ik heb nog steeds af en toe dagen dat ik ontzettend moe ben, zoals vandaag! En was vandaag wat misselijk en brandend maagzuur. Ook heb ik vrij vaak hoofdpijn sinds een week ongeveer. Dat is wel wat minder, want heb in anderhalf/twee weken al een strip paracetamol opgegeten. Gelukkig is het vaak met twee paracetamol wel over gelukkig. Maar het gaat steeds beter, de kwaaltjes worden eigenlijk alleen maar minder!
Helaas ben ik wel de komende dagen alleen thuis! :sad Mijn man is vanochtend vertrokken naar Duitsland voor zijn werk, en komt vrijdag weer terug. Hij is bijna nooit weg, ik ben meestal degene die weg ging, met school ofzo, en nu is hij weg en dat is best raar... De laatste keer was echt drie jaar geleden ofzo! Mis hem best wel, maar geniet aan de andere kant ook wel even van de rust! Met mijn man is het altijd wat druk, alle lichten aan, druk heen en weer geloop, de hele tijd gitaar spelen ;) Het valt niet mee! Maar dat soort dingen merk je altijd pas als je alleen thuis bent en op de bank zit met een kopje thee en een film.... Toch, ondanks dat ik geniet van de rust even, ben ik blij als het weer vrijdag is!
Morgen gelukkig oppassen op mn petekind, en lekker bijkletsen met mn vriendin. Echt heel erg zin in! Dus Han, als je dit nog leest voor morgen, ik verheug me er nu al op ;) Nou, dat was het eerst weer! 6 dec moet ik weer naar de verloskundige en 15 december hebben we de 20 weken echo alweer!! Het gaat nu toch wel snel, al ongeveer 4mnd zwanger en al bijna op de helft!
Tot de volgende keer!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
| 29-12-2010 - 22 weken update | Mijn stemming tijdens het schrijven van deze blog: Ok |
Nou, hier nog even een update. Twee weken geleden hadden we de 20weken echo. Alles was perfect, goed in orde, kindje groeide goed en zat met alles precies op de zwangerschapsduur die ze berekend hadden. Alleen zijn buikje was wat boller, maar dat was niet erg zei de echoscopiste, dat was juist een goed teken dat de placenta goed werkt! Alles erop en eraan verder en ook gezond voor zover ze konden zien. Dat was dus wel heel erg leuk! En ook manlief was helemaal gefascineerd, want in tegenstelling tot de andere echo kon je nu ook echt zien dat het een kindje is! Het is een jongetje, dus dat was wel even een verassing, want bijna iedereen inclusief manlief was er van overtuigd dat het een meisje zou worden! Hij zwaaide ook nog even naar ons, dus erg leuk! Mijn placenta ligt achter en tijdens de echo lag de baby in een stuit. Vandaar dus dat ik de baby eigenlijk altijd onderin voel bewegen!
Verder nog bij de verloskundige geweest, nou ja, alles was daar prima. Het was een heel kort bezoekje, even bloeddruk, buik meten, hartje luisteren en dat was het. Ik slaap nu wel veel minder trouwens, want ik wordt 's ochtends eigenlijk steeds wakker met pijn in mijn bekkengebied. Ook moet ik 's nachts er regelmatig uit om te plassen. Verder weinig last van kwaaltjes, alleen af en toe opgezette vingers en brandend maagzuur! Mijn buik groeit al gestaag en ik voel de baby regelmatig. Niet de hele dag, maar toch wel een aantal keren per dag! En niet meer alleen onderin, maar ook wel eens bovenin! En soms zit er een hele bobbel bovenin, omdat hij daar met zijn kont of hoofd zit.
We zijn ook al een heel eind met de babykamer. We hadden al geverfd en vorige week maandag zijn we bij mijn schoonouders geweest om de commode en het ledikant te halen. Helaas waren die wat vergeeld (nou ja, zijn ook al 25 jaar oud) dus die moesten ook even een laagje verf, wat ondertussen ook gebeurd is! De commode is nu klaar, maar het ledikant moet nog. Deze kon nog niet in elkaar, omdat de schroeven nog misten! Maar dat komt helemaal goed, want dit komen mijn schoonouders morgen nog even brengen. En ze komen de hond weer ophalen! Zoals in mijn andere blog te lezen was, is die aan het logeren bij mijn ouders, zodat ik alle dagen stage kan lopen en zo klaar ben als ik met verlof ga. Hij was deze vakantie weer even thuis twee weekjes, helaas gaat ie morgen weer terug naar mijn schoonouders!
Ook zijn we deze week nog even naar de babydump geweest (vorige week was ie dicht!) en hebben we de laatste grote dingen gehaald, zoals een maxicosi, matras en het badje met standaard. Wat ik jullie echt niet kan onthouden, is het volgende gesprek wat zich afspeelde voordat we naar de babydump gingen. Het speelde zich het weekend voordat we naar de babydump zouden af. Het gesprek ontvouwde zich nadat manlief had gevraagd wat we nodig hadden en ik het lijstje had opgenoemd. De duurste aankopen waren het matras en de maxicosi. Het matras kon ie nog inkomen, maar een maxicosi? Vervolgens vond het volgende gesprek plaats;
Manlief: Schat, hebben we wel echt een maxicosi nodig?
Ik: Ja lief, jij vond het belangrijk dat ik in het ziekenhuis beviel, zo'n kind moet ook weer mee naar huis.
Manlief: Kun je m niet op schoot nemen?
Ik: Nee, wat nou als er iets gebeurd? En je zult zien, dat gebeurd op zo'n moment? En als we in de auto naar jouw ouders gaan bijvoorbeeld?
Manlief: Oh ja, dat is ook wel zo... maar kan ie niet in de kinderwagen?
Ik: Nee schat, dat kan niet, die kun je niet vast zetten in de auto.
Manlief: Dat is ook wel weer zo..... en een autostoel?
Ik: Een gewone autostoel is nu nog te groot lieverd.
Manlief: Wat waardeloos, maar tot wanneer kunnen ze dan in zo'n maxicosi, want ik vind 'm wel wat duur.
Ik: Tot ze 13 kilo zijn, dat verschilt per kind, maar de meeste kinderen kunnen er toch wel bijna een jaar in.
Manlief: En een gewone autostoel kan niet?
Ik: Nee, dat gaat niet werken.
Manlief: Maar kunnen we dan niet zo'n bakje halen?
Ik: Wat voor bakje schat?
Manlief: Nou, zo'n bakje.... Daar zie ik wel eens mensen mee... Zo'n bakje met een handvat... Daar stop je die baby dan toch in en dan kun je m meenemen?
Ik: Euhhh schat? Zo'n bakje he.... hoe denk je dat dat heet?
Manlief: Nou weet ik veel, ik heb er geen verstand van, gewoon zo'n draagbakje met een handvat...
Ik: schat..... Manlief: Ja?
Ik: Zo'n bakje he, met zo'n handvat.... weet je hoe ze die noemen?
Manlief: Nou?
Ik: EEN MAXICOSI!
reacties (0)