Pppfff ik heb even een klankbord nodig.
Wat vind ik deze zwangerschap lastig, en wat vind ik het dan weer lastig dat ik het lastig vind.
Gesprekken bij de verloskundige eindigen in huilbuien.
Van angst voor wat misschien komen gaat, voor verdriet wat is gebeurd. Het lukt mij niet om het te relativeren.
Nu 17 weken zwanger en ben nu al bang voor de bevalling, wat als het dan alsnog mis gaat, of voor toch weer slecht nieuws bij de 20 weken echo. Ik kan niet nog eens een kindje verliezen.
Charlie zijn we nog geen half jaar geleden verloren.
Iedere dag denk ik aan haar, als ik een vlindertje zie ben ik ervan overtuigd dat zij het Is, of dat hoop ik dan gewoon zo erg.
Wanneer ik in een app de ontwikkelingen van dit kindje volg en ik lees dat t nu bijv kan proeven dan denk ik alleen aan Charlie, dat zij dat ook allemaal kon en dat we besloten haar leven met 23 weken te beëindigen (uit liefde weliswaar en om haar een leven vol ziekenhuizen, pijn en verdriet te besparen)
En dit kindje is geen Charlie, nee tuurlijk niet wat weet ik...maar zij had er moeten zijn.
En dan voel ik me daar weer zo schuldig over naar dit kindje waarmee het nog maar niet echt lukt een 'band' te krijgen.
Natuurlijk zijn we enorm dankbaar voor dit grote kleine kadootje wat in mijn buik groeit.
Ik hoop gewoon dat t allemaal goed komt.
reacties (0)