Geluk en rouwen

Pppfff ik heb even een klankbord nodig.
Wat vind ik deze zwangerschap lastig, en wat vind ik het dan weer lastig dat ik het lastig vind.
Gesprekken bij de verloskundige eindigen in huilbuien.
Van angst voor wat misschien komen gaat, voor verdriet wat is gebeurd. Het lukt mij niet om het te relativeren.
Nu 17 weken zwanger en ben nu al bang voor de bevalling, wat als het dan alsnog mis gaat, of voor toch weer slecht nieuws bij de 20 weken echo. Ik kan niet nog eens een kindje verliezen.
Charlie zijn we nog geen half jaar geleden verloren.
Iedere dag denk ik aan haar, als ik een vlindertje zie ben ik ervan overtuigd dat zij het Is, of dat hoop ik dan gewoon zo erg.
Wanneer ik in een app de ontwikkelingen van dit kindje volg en ik lees dat t nu bijv kan proeven dan denk ik alleen aan Charlie, dat zij dat ook allemaal kon en dat we besloten haar leven met 23 weken te beëindigen (uit liefde weliswaar en om haar een leven vol ziekenhuizen, pijn en verdriet te besparen)
En dit kindje is geen Charlie, nee tuurlijk niet wat weet ik...maar zij had er moeten zijn.
En dan voel ik me daar weer zo schuldig over naar dit kindje waarmee het nog maar niet echt lukt een 'band' te krijgen.

Natuurlijk zijn we enorm dankbaar voor dit grote kleine kadootje wat in mijn buik groeit.
Ik hoop gewoon dat t allemaal goed komt.

947 x gelezen, 4

reacties (0)


  • mybabies

    Het komt ook goed. Je moet je ook beseffen dat dit soort zorgen nooit weg gaan. Dat is het lot van een moeder. Nu de 20 weken echo, straks de bevalling, maar daarna gaan dat soort zorgen je leven lang door. Er kan altijd iets gebeuren, jij bent alleen dat gevoel van “dat overkomt mij niet-ver van mn bed-kleine kans” verloren. Probeer bij de dag te blijven. Vandaag ben je zwanger en is alles goed. Verder hoef je niet te denken. Bij mijn laatste 2 zwangerschappen durfde ik me ook moeilijk te hechten of verheugen. Dat is prima. Als je er niet te veel aan gaat zitten denken en je rot er over gaat voelen dan komt het wel. Bij mijn laatste zelfs pas een paar dagen na de bevalling. Het leven is niet te maken, ook niet als je er heel veel over na denkt. Dus neem t maar zo als het komt, 1 dag tegelijk. Je doet het super. En het verdriet hoort erbij. Rouwen en gelukkig zijn mogen ook samen gaan. Want het zijn de moeilijke dingen die de mooie dingen mooi maken. De beslissing die je hebt moeten nemen was bijna niet te doen, maar Charlie is beschermd geweest door haar liefhebbende moeder. Beter had je het niet kunnen doen. Dus wees maar verdrietig én gelukkig, rouw zolang je wil en wees niet te streng voor jezelf. Er is niks wat je zou moeten voelen of niet zou mogen voelen.

  • Lindaaaa1

    Ik heb hier geen ervaring mee, maar wilde toch even reageren.

    Als ik jouw blog lees dan lees en voel ik al zoveel liefde voor allebei je kindjes ❤️

    Charlie zal altijd onderdeel van jullie leven blijven, nu maar ook als dit kindje geboren is.

    Ik vind je zo sterk dat je dit hier zo plaatst en hoop dat je straks een gezond kindje in je armen mag krijgen en Charlie er in gedachten bij is!😘