Ik weet nu echt wat er bedoeld wordt met die spreekwoordelijke achtbaan.
Ik heb best wel wat dingetjes meegemaakt en er weer super goed bovenop gekomen maar nu….
Het verdriet wat zich meester heeft gemaakt in mijn lijf maar vooral de onmacht en het grijpen naar niks is nu zo groot dat het voelt alsof het karretje alleen maar heel hard heen en weer schud zonder even op adem te kunnen komen.
3 weken geleden kwam het verwoestende nieuws tijdens de 20 weken echo.
En zonder dat de beugels naar beneden waren, zonder enige waarschuwing ratelde het karretje naar boven en rolde zo naar beneden….
En dan nu 3 weken later.
Heel veel gesprekken, onderzoeken, uitslagen, tranen, vragen en nog meer tranen ben ik bevallen van onze mooie dochter en is ze inmiddels gecremeerd.
De dienst was echt meer dan prachtig en wat een liefde…
Maar nu…3weken. Waar hebben we t over.
Er gaan mensen 3 weken op vakantie, voor het retouren van je broek die te klein is krijg je nog wel meer tijd…
Maar in 3 weken hebben wij onze dochter verloren en zijn alle toekomst beelden ineens weg.
Geen 3e kindje aan de eettafel, niet die kleine armpjes om me heen, niet die kraaiende mollige baby in het midden van de auto….
Na alle afspraken in het ziekenhuis, thuis, met de mevrouw van de uitvaart staat ineens die achtbaan stil.
Bam….zo hard dat je nek er zeer van doet.
Maar we zijn nog niet op t einde en iedereen kijkt vragend om zich heen.
En nu?
En nu? Blijven we zitten, stappen we uit. Gaat dat karretje nog harder naar beneden of weer omhoog?
Hoelang duurt t?
Niemand weet t. Dat maakt mijn onrustige lijf nog zoveel onrustiger.
Wat wordt er van mij verwacht?
Soms heb ik t zwaar maar nu “gaat t wel”.
Maar ook dat gevoel maakt me onrustig, hoe kan t nu al wel gaan, of is t wachten op de volgende looping?
En wat verwachten andere van mij? Die nieuwe baan waar ik vorige week bij had moeten beginnen.
Ik mag “alle tijd” nemen. Maar wat is die tijd en hoe weet ik of t al tijd is?
En dan ook dan…hoe kan ik mezelf bewijzen als ik mezelf zo kwijt ben?
reacties (0)