Angel Twins

Hej mama's ! 

Lang geleden dat ik nog actief was, ik volgde wel vaker mee tot ik uiteindelijk ondenkte zwanger te zijn in september, alvast mijn toen beste vriendin beweerde dat ik het was, leek me raar had een spiraal ( had normaal wel een mini pil erbij, maar spiraal leek me toch voldoende ) ik deed een test toen ze meerdere keren zei dat ik zwanger was, vol ongeloof deed ik het en toch kwamen er 2 streepjes op... ik kon het niet geloven! Ookal zijn ze dat ze al lang door had! k ging met haar naar de dokter voor een bloed test ondanks dat ik nog steeds niet kon geloven en zeker was dat de bloedtest negatief zou uitslaan... na de bloedtest moest ik afwachten tot de volgende avond. Ik was bij haar en samen gingen we achter haar zoontje van school halen, in de auto was dan zover ik belde... en kon niet still zitten. De dokter nam op en ik zei dat voor de bloed uitslag was... dat even momentje dat hij zei leek eeuwen te duren en dan ' ja u bent zwanger ' ik zakte door men benen ik kan amper nog herinneren wat ik toen zei of had gedaan. Ik ging naar huis en de rest van de dag lijkt me vaag, de zondag hebben de het dan de vader verteld en hij geloofde zen oren niet, logisch... 

afspraak gemaakt... en hup .. hij kon niet mee dus ging men beste vriendin mee ! daar leek er op dat moment niet veel te zien... ' ik moest afwachten ' had ervoor wat bloed verloren dus hij zei dat afwachten beste optie was ' tis wss heel pril ' ik moest dan weer bloed laten nemen om te zien om mn hcg daalde of steeg. zo gezegd zo gedaan. Ik was die avond vergeten te bellen. Dus ik belde 2 dagen later en dan bleek men hcg een stuk gegroeid tegenover de week erna. De gyneacoloog gaf me een week erna nog een afspraak. Het was dus de heeele week onzeker zijn. de dag van de echo kon de vader er weer niet bijzijn tot mijn irritatie, dus ging men beste vriendin meer mee voor de steun... in de stoel zei hij dat ik niet teveel hoefde te verwachten dus dat deed ik ook nie naar de eerst echo.. ik keek niet naar het scherm ik kon het niet... de gyneacoloog was erg stil... hij zei alleen dat hij even iemand bij ging vragen en men hart zakte door men hele lijf... dan kwam een vrouwelijke gyneacoloog erbij en dan zei ze ' ja he duidelijk ' ... de gyneacoloog draaide het scherm naar mij en zei dat hij goed nieuws had... dubbel nieuws, er was geen 1 vrucht zakje te zien maar 2. Ik kon men ogen oren niks geloven dit moest een fout zijn... in de vruchtzakjes was amper wat te zien ik was nog heeel pril zwanger dus... geen hartjes niks maar dat was nog normaal volgens hun. Ik ging die dag gerust naar buiten en was raar gezegd heel blij. Een nieuwe afspraak gemaakt en toen zouden de hartjes kloppen ! Het komt toch allemaal goed had ik mzelf voorgezegd. ookal zeiden ze van een geruist waardoor echo apperaat nie goed meewerkte toch had ik een mooie echo mee. De vader schrol zich kapot en vertelde dat hij niet aan zou kunnen, hij gaat naar school heeft amper tijd... maar ik was vast besloten nee ik hou ze ! ondanks dat was hij er altijd voor mij zelf, overbezord en bij de simpelste buikpijn steunde hij mij, men hele zwangerschap verliep redelijk normaal.. ochtend misselijk, HONGER , emoties, ophol geslaande hormonen. Alles leek normaal te verlopen toch had ik vaak krampen en last van bloed verlies. Na een week mocht ik weer gaan maar niks was veranderd nog steeds geen  hartjes maar ze gaven me hoop ... ze waren gegroeid en komt vaker voor dat de hartjes pas hoorbaar zijn later.. ookal ging ik met een vreemd gevoel naar huis ' ik had hoop '. Ik deed zoals gewoonlijk mijn dagelijkse bezigheid; kotsen, eten, hormonen,... ik was nu een 7 weken ver. Ik was in die tijd al 6 kilo bij gekomen en mijn buik leek op een 20 weken buik.. Iedereen zag het en natuurlijk werd er gepraat... al snel ging het als een lopend vuurtje. andere zeiden dat ik vast gwn teveel had gegeten. ik zweeg nog... 

Na een week kreeg ik vaker kleine bloedingskes maar als ik belde zeiden ze dat ' normaal ' was, toch mocht ik langskomen en bij de echo zeiden ze het slechte nieuws dat ik niet teveel meer moest hopen. ze waren toch gegroeid maar hadden alsnog weer geen hartslag, ik was toen een goeie 8 weken, hoe die dag is verlopen kan ik amper herinneren ik voel alleen het verdriet weer als jaren geleden ookal leek het niet te vergelijken... het was hetzelfde... ik wou ze , ik wist zeker, wie droomt er niet van een tweeling? Ze zeiden dat mijn lichaam ze zelf zou afstoten en ik dus me mocht verwachten aan veel bloed. 

Gek genoeg bleef het bloed lang opzich wachten, elke dag ging voorbij en meer dan een beetje roze verlies had ik niet. ik kreeg stillaan weer hoop ookal was de vader er erg sceptisch over dat de dokters zich er niet aan zouden vergissen en ik echt erme aan moest verwachten. de krampen kwamen steeds vaker aanzetten maar bloed nee.. na een goede week in de nacht werden de krampen hevig ik kon amper wat ! Ik belde de vader op en zei het hem... hij vertelde me naar het ziekenhuis te gaan dus dat deed ik, hij bleef al die tijd aan de telefoon want komen kon hij niet twas laat en zijn ouders wisten niks af van de twins. aangekomen in ziekenhuis gaven ze pijjnstillers, pillen voor weet ik veel wat... en ik denk kort erna begon is vreselijk hevig te bloeden... de avond was vaag ik kan amper wat herinneren buiten de stem van de vader, ik was moe had pijn en kapot ik was nie klaar ze af te geven, niet nu nooit niet. Na dat alles gebeurd was vroeg ik of ze onderzoeken konden doen. Omdat ik niet een risco patient bent met veel miskramen wouden ze het toch niet doen maar ik wou het wel, ze zeiden al snel dat er daar een groot prijskaartje aan verbonden was maar dat boeide me vrij weinig. ik wou weten wat en waarom dat gebeurd is... dus stuurde ze het weefsel op naar universiteits ziekenhuis in Gent, een week later kreeg ik nog een bloed vergifteging erbij omdat hij A positief is en ik A nefatief en dat dit zich heeft vermengt dus werd ik weer in ziekenhuis opgenomen, met de juiste medicatie werd dit dan toch opgelost. 

Ik miste ze elke dag, ik wist niet meer hoe zwaar het kon zijn zo iets te voelen... Elke dag was ik kapot en wou ik terug gaan naar het moment dat ik zwanger was, ik voelde me zo verbonden met hun dat ik het amper kan beschrijven. 2 weken later kreeg ik een brief aan huis van UZ Gent... Die brief veranderde mijn leven, De onderzoeken draaide uit op heel wat anders dan ik wou weten, alles was normaal... prius onderzoek, vatenaanleg, cromosomen onderzoek was niks genetisch alles leek normaal tot ik de zin zag staan met ' beiden embryo's aarden met het XY cromosoom ' ...Ik had dat ergens zien staan bij anatomie en zocht op op google en zag al snel dat het mannelijke cromosomen zijn... ik belde het ziekenhuis op en vroeg uitleg... is het dat wat ik denk? En de vraag waarom zeggen ze die info? Ik voelde me weer kapot gaan... Door dat te weten maakte het nog pijnlijker en nog meer verbonden. 

De dag van vandaag gaat het rouwen nog verder, ookal waren ze niet levens vatbaar... Het gevoel als jaren geleden blijft het zelfde, ik kan alleen maar mijn respect tonen voor allen die het hebben moeten meemaken, ookal waren ze zoo klein het is en blijft je kind(eren) !    5 maand heb ik gewacht om te doen wat ik voor mezelf moest doen, in belgie kan je een graf laten maken ookal waren ze niet levens vatbaar ze krijgen alleen geen herkenning op het stadhuis/geboorte. Ze hebben hun plekje gekregen en hebben een mooie grafsteen. ookal heb ik elke dag nog het gemis ik voel me veel rustiger nu dat gebeurd is. En vergeten zal ik het nooit doen, nu ben ik blij welke cromosomen ze hebben gehad, ookal voel het soms nog 2 strijdig . Ik probeer aan mezelf te denken en doe wat goed is en waar ik me goed bij voel. Maar ik zal hun ALTIJD missen.

( foto van grafje staat bij mijn afbeeldingen )