38 weken zwanger hoe verder nu me kindje is overleden in de buik.

Vervolg vorige post:

Toen ik in de familie kamer kwam op de verlos afdeling kreeg ik een stoel en de verpleegkundige kwam naast me zitten en vroeg hoe het met me ging. Ik keek haar aan en er ging door me hoofd (what the fuck hoe gaat het?....wat denk je zelf... hoe zou jij je voelen?... wat voor kut vraag is het?...) maar ik antwoorden ik heb me in me hele leven nog nooit zo eenzaam gevoeld als net bij de echo. En hoop dat me moeder en man er gauw zijn. Ze probeerde een gesprek op gang te brengen maar ik had geen rust om rustig te zitten, om rustig te praten. In mijn hoofd bleef ik maar ijsberen. Ik besloot te zeggen dat ik naar de wc moest en daarna even alleen wilde zijn en zou bellen als ik haar nodig had. Ze liet me alleen en ik stond op en bleef heen en weer lopen door de kamer. Ik besloot me man te bellen omdat hij op de vrachtwagen aan het rijden was.We hebben gebeld. En onderwel keek ik uit het raam en het regende. Je hoorde de wind langs het raam gaan. We hebben gebeld tot me man op de zaak was om vervolgens naar het ziekenhuis te komen. Me moeder was er met ongeveer 25 minuten terwijl ze er normaal zo 40 minuten over rijd. Samen heel hard gehuild en toen kwam de. verpleegkundige en de gynaecoloog om te vertellen hoe de bevalling er uit zou gaan zien. Ik zou op een natuurlijke manier moeten bevallen en ingeleid worden. Dit was voor mijn eigen herstel beter. Ik vroeg nog om een keizersnede zo snel mogelijk maar dit was geen optie. Zo bespraken we ook hoe ik me voelde en hadden we wat instanties besproken die helpt met rauw verwerking en hoe ons leven verder zou gaan met maar toch ook zonder ons kindje. Ik heb best wat op geslagen van de gesprekken maar ook een hoop ging als een waas langs me heen. Na het eerste gesprek kwam mijn man en wat vond ik het fijn om hem in mijn armen te kunnen nemen en stevig vast te houden. Die dag hebben we meerdere gesprekken gehad. Vanaf 10.15 van de echo tot 15.20 hebben we in het ziekenhuis gezeten. De gesprekken waren alles in etappes maar ook herhalingen zodat we het meest zouden onthouden. Na de emotionele en zware dag in het ziekenhuis hebben we onze naaste dierbaren gesproken om het verschrikkelijke nieuws te delen

 

3622 x gelezen, 11

reacties (16)


  • collie_love

    Heel veel sterkte! Wat enorm verdrietig, hier zijn geen woorden voor...

  • Starmom

    Lieve onze wens naar geluk, ik heb een account aangemaakt om te kunnen reageren op je blog dat ik tegenkwam zoekend naar tja...waar zoek je naar in zulk verdriet? De dag voor jij het hoorde ben ik bevallen met 41+2 van onze overleden zoon. Hetzelfde verhaal als jij: de week ervoor toch andere kindsbewegingen en naar het ziekenhuis voor ctg met 40+2.Langer aan de knoppen moeten blijven maar toch maar huis gestuurd met 'alles is goed'. De volgende dag 40+3 toch weer terug naar het zhuis en weer langer aan de knoppen maar ook alles goed. Met 40+5 nog lang verloskundigen consult met echo, hartje, groeimeting etc. Alles goed en nog geen ontsluiting. Met 41 zou ik weer naar de VK moeten maar werd 'sochtends wakker en geen bewegingen. Gelijk naar het zh geraced om aan de knoppen te gaan en de zuster kon hem niet vinden maar voelde hem naar eigen zeggen wel bewegen. Ik voelde niks. Toch maar een echo om te kijken hoe hij lag. Ik ging liggen en de jr gyn zet t apparaat erop en staat op en loopt de kamer uit en zegt ik moet even de dokter bellen. Pure paniek natuurlijk....de gyn kwam binnen 30 sec hijgend binnen gerend, apparaat erop en toen de woorden; het spijt me, zijn hartje klopt niet meer. De grond opent onder je....Ook ik dacht ze halen hem nu met keizersnee eruit maar ze wilden ons 4 dagen laten wachten! Mijn man heeft toen ingegrepen waardoor het de wettelijk verplichte 2 dagen werd. Onze zoon is daardoor geboren op Hemelvaartsdag en op de verjaardag van zijn papa......

    En dan moet je na de bevalling naar huis en is de stilte oorverdovend. Hij is onze eerste dus ook geen ander kind in huis dat jou keihard nodig heeft. Mijn kraambed heb ik doorgebracht in het rouwcentrum waar hij opgebaard lag en ipv luiers verschonen was ik een uitvaart aan het plannen. Daarna kreeg ik een flinke baarmoeder ontsteking. Dat voelde als een straf: een dikke lege buik, lege armen en hart en ook nog alle fysieke ongemakken. Toen het bloeden gestopt was zijn we op vakantie gegaan om weg te zijn van de babykamer en de mensen die vragen 'of ik er al een beetje overheen ben' (wat denk je zelf!?). Nu 11 weken later hebben we de uitslagen terug van het ziekenhuis en is er geen enkele aanwijsbare doodsoorzaak. All zijn organen, de biopsies en onze onderzoeken waren goed. Het vraagteken blijft, het enige lichtpuntje is dat de kans op herhaling miniem is. Ik slaap slecht omdat m'n lijf nog niet snapt dat ons kindje er niet is en ik in mijn sluimer dus onbewust volledig gericht ben op geluid uit de babykamer....wat natuurlijk nooit komt. Daarom hebben we sinds vorige week een puppy. Dat vervangt ons kindje natuurlijk absoluut niet, maar het geeft mij structuur en iets om te knuffelen en verzorgen. Ik ben nu snachts op haar gericht en dat is gezonder. Mijn verlof liep vorige week af en mijn werkgever toont totaal onbegrip en heeft mij niet gecondoleerd of aangeboden mij ergens in te ondersteunen. Ze pushen mij om terug te komen. Aangezien ik nog totaal uit balans ben blijf ik voorlopig even thuis.

    Je gaat waarschijnlijk net als ik aanlopen tegen veel onbegrip en taboe uit je omgeving: mensen weten niet goed hoe hier mee om te gaan. Wat mij erg helpt om te rouwen is het liedje zo mooi zo mooi van bløf. Ook zit ik nu in een traject om mij te helpen met traumaverwerking. Dit kan ik je aanraden omdat het niet gezond is voor je relatie om alles bij je partner neer te leggen. Ook hij dealt met verlies en rouw maar mannen zullen altijd sterk willen zijn en voor hun vrouw willen zorgen.

    Ook al voel je je waarschijnlijk snachts net zo leeg en verloren als ik mij voel, hopelijk put je kracht uit t feit dat jij, dat ik, dat Laura hier in de reacties, niet alleen zijn. Alleen een andere sterrenmoeder zal je pijn begrijpen.

    Gecondoleerd met jullie verlies, maar ook gefeliciteerd met je zoon en dat je moeder bent geworden.

    Liefs Starmom

  • Myrtheflower

    Jeetje, wat heftig, alles wat je schrijft. Over de dagen voor de bevalling, de lichamelijke complicaties, de onbegrip van je werkgever, het trauma en verdrietig wat overblijft. Heel veel sterkte toegewenst, ik hoop oprecht dat je je snel sterker en wat minder leeg ondanks de leegte mag voelen!

  • Onze.wens.naar.geluk

    Lief dankjewel 😘😘

  • CB97

    Dit zou niemand mogen meemaken 😪 enorm veel sterkte !! 🤍

  • Roosje_1990

    Vreselijk 😢 heel veel sterkte

  • Roosje_1990

    Vreselijk 😢 heel veel sterkte

  • Mama-van-7-wondertjes

    Vreselijk dit geen woorden voor. Heel veel kracht en sterkte gewenst

  • Dreamsz90van2

    Wat vreselijk😔 heel veel sterkte.

  • Aroc90

    Geen juiste woorden om je te troosten, je woorden raken mij.

    Heel veel veel sterkte!

  • Tessa95

    Wat heftig om dit te lezen.. en dat jullie dit allemaal mee moeten maken.. het is zo oneerlijk! Heel veel sterkte en kracht met het verlies van jullie mooie zoon Mickey!

  • Dreamsz90van2

    Wat vreselijk😔 heel veel sterkte.

  • 3kids1dog

    Knuffel niemand zou dit mee mogen maken 🙏🏻

  • Raintje

    Wat heftig! Ben opzoek naar mijn woorden.

    Ik wens je heel veel kracht toe..