Vervolg vorige post:
Toen ik in de familie kamer kwam op de verlos afdeling kreeg ik een stoel en de verpleegkundige kwam naast me zitten en vroeg hoe het met me ging. Ik keek haar aan en er ging door me hoofd (what the fuck hoe gaat het?....wat denk je zelf... hoe zou jij je voelen?... wat voor kut vraag is het?...) maar ik antwoorden ik heb me in me hele leven nog nooit zo eenzaam gevoeld als net bij de echo. En hoop dat me moeder en man er gauw zijn. Ze probeerde een gesprek op gang te brengen maar ik had geen rust om rustig te zitten, om rustig te praten. In mijn hoofd bleef ik maar ijsberen. Ik besloot te zeggen dat ik naar de wc moest en daarna even alleen wilde zijn en zou bellen als ik haar nodig had. Ze liet me alleen en ik stond op en bleef heen en weer lopen door de kamer. Ik besloot me man te bellen omdat hij op de vrachtwagen aan het rijden was.We hebben gebeld. En onderwel keek ik uit het raam en het regende. Je hoorde de wind langs het raam gaan. We hebben gebeld tot me man op de zaak was om vervolgens naar het ziekenhuis te komen. Me moeder was er met ongeveer 25 minuten terwijl ze er normaal zo 40 minuten over rijd. Samen heel hard gehuild en toen kwam de. verpleegkundige en de gynaecoloog om te vertellen hoe de bevalling er uit zou gaan zien. Ik zou op een natuurlijke manier moeten bevallen en ingeleid worden. Dit was voor mijn eigen herstel beter. Ik vroeg nog om een keizersnede zo snel mogelijk maar dit was geen optie. Zo bespraken we ook hoe ik me voelde en hadden we wat instanties besproken die helpt met rauw verwerking en hoe ons leven verder zou gaan met maar toch ook zonder ons kindje. Ik heb best wat op geslagen van de gesprekken maar ook een hoop ging als een waas langs me heen. Na het eerste gesprek kwam mijn man en wat vond ik het fijn om hem in mijn armen te kunnen nemen en stevig vast te houden. Die dag hebben we meerdere gesprekken gehad. Vanaf 10.15 van de echo tot 15.20 hebben we in het ziekenhuis gezeten. De gesprekken waren alles in etappes maar ook herhalingen zodat we het meest zouden onthouden. Na de emotionele en zware dag in het ziekenhuis hebben we onze naaste dierbaren gesproken om het verschrikkelijke nieuws te delen
reacties (16)