Mijn verhaal: Te vroeg bevallen van de tweeling

Tot 32 weken heb ik doorgewerkt. Ten eerste gaf dat afleiding en daarnaast mocht het gewoon, maar niet langer dan dat. Het is ook geen hele intensieve baan, maar ik mocht dus met verlof en was ervan overtuigd dat de tweeling zich vast niet zou aandienen voor de 37 weken.

Ik had het wel zwaarder op het moment dat ik thuis zat. Veel last van bekkenpijn en nog 2 dochters rondlopen die tijdens de herfstvakantie voor mijn gevoel nog meer aandacht nodig hadden dan anders. Normaalgesproken heb ik echt geen poetsdrang, maar alle rommeltjes van de kinderen en mijn man irriteerde mij en ook de badkamer moest echt heel nodig gedaan worden vond ik. Dus 33 weken en 1 dag ben ik na een klein dutje in de ochtend aan de poets geslagen, voor zover mogelijk met mijn bekkenpijn. Eerder deze week had ik een dagcurve suikertest gedaan en naast die ene uitschieter waren mijn waarden keurig. Ze zouden deze dag terugbellen en dat telefoontje kwam tijdens het poetsen. Die ene waarde was toch bepalend voor de verdere verloop van mijn zwangerschap, zwangerschapssuiker bevestigd, dus ik zou een traject ingaan met een internist, diëtist en nog iemand en tot ik wat hoorde moest ik alvast op mijn suikers letten, dus een stuk minder koolhydraten, minderen op mijn geliefde melk en oppassen met suikers in het algemeen. Ik baalde, huilde en reageerde me verder af op het laatste stukje badkamer. Daarna voelde ik heel sterk dat ik echt nog even wat dingetjes moest halen, met name een nieuwe wasmand. Ze hadden hele mooie opvouwbare velvet in leuke kleurtjes bij de Action en die moestben zou vandaag komen.

Bij de ene Action was die helaas op, dan maar naar de volgende. Daar hadden ze gelukkig nog een exemplaar staan. En ze hadden ook leuke ballonnen in de kleuren die mijn oudste dochter nu heel mooi vindt in een grote hoeveelheid. Aangezien zij bijna jarig is heb ik die ook maar even ingekocht. Je kon ze maar vast in huis hebben. 's Avonds was ik moe. Voor mijn gevoel, omdat ik te weinig energie had, omdat ik maar meteen minder ging eten, omdat ik toch zwangerschapsdiabetis zou hebben en ik vond dat overal suikers in zaten.

Ik sliep dus niet heel laat, maar rond 2 uur werd ik wakker met harde buiken. Ik maakte me niet druk, ging plassen en ging daarna weer liggen. Ik had deze zwangerschap wel vaker last gehad van harde buiken, dus voor mijn gevoel was er niet veel aan de hand. Maar na een paar minuten kwam er nog een. En even later volgde de volgende. Dat kon niet, want ik was pas 33 weken en 2 dagen. Dit was echt te vroeg. Toch voor de zekerheid een weeëntimer gedownload en de frequentie bijgehouden. Ze kwamen om de 7 minuten en sommige heftiger dan anderen. Omdat ik het toch niet vertrouwde heb ik gebeld met het ziekenhuis. Ik moest het nog maar een uurtje aankijken en als het niet zou afzwakken, dan kon ik wel even komen. Na een uurtje was er niet echt verbetering, dus gebeld met het ziekenhuis dat we eraan zouden komen als we oppas geregeld hadden voor de kinderen. De tas moest ook voor de zekerheid maar vast mee. Ik was hier wel aan begonnen, maar was eigenijk nog niet klaar met inpakken, want ik had nog wel een paar weken te gaan dacht ik. Dus last minute nog wat dingetjes in de koffer gegooid en de kinderen wakker gemaakt voor een kus, want ik wist natuurlijk niet zeker of ik die dag terug zou komen. Mijn man had inmiddels oma gehaald om de kinderen op te vangen en wij konden richting ziekenhuis.

We mochten ons melden op de triage, maar er zat daar niemand bij de receptie en op de bel werd niet gereageerd. Dan nog maar telefonisch proberen. Iemand kwam ons halen en ik mocht aan de ctg. Er was inderdaad sprake van lichte weeënactiviteit, dus er moesten even wat testen worden gedaan om te kijken hoe het er verder voorstond. Er werden wat kweekjes afgenomen en ik kreeg een inwendige echo, toucheren durfden ze niet aan, want dat zou mogelijk de weeën verder opwekken en ik was nog wel echt vroeg. Waar ze hoopten op een volledige afgevlakte baarmoedermond, zagen ze toch dat dat niet het geval was. Ik zou weeënremmers krijgen en moest 48 uur blijven ter observatie. Ik werd naar een kraamsuite op afdeling verkoskunde gebracht en dit zou komende 2 dagen mijn kamer zijn en dan zou ik over een paar weken wel weer terugkomen voor het echte werk. Nou, mooi niet dus.

Ondanks de weeënremmers bleef ik toch wat harde buiken houden en na een paar uur werd dit wel weer met enige regelmaat. Dus toch weer aan de ctg gelegd om de kindjes in de gaten te houden en mijn activiteit te meten. Mijn man had ik al eerder op de middag naar huis gestuurd, er was vast niet heel veel aan de hand, dus wat mij betreft kon hij nog wel even lekker thuis zijn ding doen en dan later terugkomen met wat tijdverdrijf voor mij. Maar toen hij terugkwam lag ik dus aangesloten op de ctg met steeds heviger wordende harde buiken. De gynaecoloog wilde toch weer een inwendige echo, want ze vertrouwden het toch niet echt. Vervolgens werd ik getoucheerd, want zo'n inwendige echo zei ook niet alles. Er werd mij verteld dat die paar weken sowieso niet meer haalbaar waren. Ik zou nog week weeënremmers krijgen om de weeën toch tegen te houden, zodat ik misschien toch de volgende dag zou redden. Wel moest ik terug naar de verloskamers, want dan was ik in ieder geval alvast op de juiste plaats een zouden ze nog een keer toucheren om te kijken of de weeënremmers nog iets gedaan hadden.

Rond kwart over 6 werd geconstateerd dat ik inmiddels 6 cm ontsluiting had. De baby's gingen komen. Omdat baby 1 in een stuit lag en we risico's wilden voorkomen, is er gekozen voor een keizersnede. Ik werd klaar gemaakt voor de operatie en mijn weeën werden steeds heftiger. Als ze me niet nu naar de ok zouden brengen, dan zou ik denk ik nog vaginaal bevallen. Maar vanaf toen ging het redelijk snel. Ik kreeg een ruggenprik, er werd een zeiltje over mij heen gelegd en mijn man kwam achter mij zitten. Terwijl ze met mij bezig waren voelde ik mij misselijk worden en had ik het gevoel dat ik geen lucht kreeg. Tussen het overgeven en het naar adem happen door een alle hectiek om mij heen, zag ik baby 1 voorbij komen. Geen idee welk geslacht en ik riep alleen maar, het wel goed? Hoe doet de baby het? Welk geslacht is het eigenlijk en waarom hoor ik geen huil? En weet overgeven en naar lucht happen. En daar kwam baby 2 voorbij. Ik probeerde alles en iedereen in de gaten te houden en vragen aan alle kanten te beantwoorden.

Van wie ik wist dat het een meisje en een jongen was, daar heb ik geen idee meer van, wel dat mijn man vroeg welke naam het ging worden, want we hadden er 2. Hij had haar aan goed kunnen zien en ik vroeg, welke naam vind jij het beste passen? Het werd Yasmin, dan werd de jongen Zayn, want dat vonden we een mooie combinatie samen. De kinderen mochten naar de afdeling en papa stuurde ik met onze kinderen mee. Ik was in goede handen en zou snel komen... dacht ik.

Ik werd op de uitslaapkamer gelegd en kreeg een foto mee van Yasmin en Zayn. Daar zou ik snel naartoe mogen. Maar het was druk op de uitslaapkamer. Ik mocht luisteren naar een kermende man en kon ondertussen mijn benen niet bewegen. Ik kreeg gelukkig wel weet iets meer lucht en voelde dat er langzaam weer gevoel terug kwam in mijn lichaam. Helaas de buik, voor mijn benen, dus ik kreeg wat pijnstilling. Maar het duurde allemaal erg lang en de foto was even leuk, maar ik wilde gewoon naar mijn kinderen en mijn man toe. Uiteindelijk kreeg rond half 10 te horen dat ik mocht.

Op onze kamer was het druk. 2 kinderen in de couveuse aan afgekeurd allerlei slangetjes, met om iedere couveuse een team aan dokters en verpleging. Uiteindelijk werd het iets rustiger op de kamer en bleven 2 kinderartsen, want ze moesten iets delen wat ze hadden geconstateerd. Yasmin heeft meerdere kenmerken van het down syndroom. Er gaan onderzoeken komen en daar zullen en paar weken overheen gaan, maar ze moesten het wel alvast aan ons melden met de vraag of wij nog niks aan haar hadden gezien. Het nieuws moest bij mij even landen... en gezien? Hoe dan? Ik had zwaar werk geleverd, maar ze alleen vluchtig voorbij zien komen. Terwijl er voor mijn gevoel al 20 verschillende mensen aan onze kinderen hadden gezeten, had ik niet eens de tijd gehad om ze goed te bekijken... dus hoe had ik wat moeten zien?

We mochten ze eindelijk vasthouden en wat zijn ze mooi en kwetsbaar. Allebei. Ja, ik zag het ook nu, maar het geeft niks. Ik hoop vooral dat zij er niet teveel last van gaat ondervinden. Ze vindt het buiten de baarmoeder wel fijner dan Zayn. Zayn is wat onrustig en ademt snel, dus die krijgt wat extra hulp via een apparaatje....

We zijn nu ruim 24 uur verder en ondanks dat ze vroeg zijn zitten ze op een mooi gewicht, zijn ze al uit de couveuse en liggen ze nu op een warmte matrasje en zijn ze al van de meeste apparatuur af. Ze doen het fantastisch. De verdere onderzoeken naar Yasmin starten morgen. En al met al zijn wij 2 trotse ouders van inmiddels 4 prachtige kinderen. Nu hopen dat de 2 jongsten het zo goed blijven doen.