O jee, bppd

Ik ben al 2x eerder zwanger geweest. Gelukkig gingen deze zwangerschappen mij beter af dan deze, want pfoe.. ik heb het best zwaar. Vanaf het moment dat ik wist dat het een tweeling werd was daar de ochtendmisselijkheid. Gelukkig hadden ze hier wel wat voor. Omaprezol zijn pilletjes die ervoor zorgen dat het wat lichter wordt in je maag, waardoor je dus minder snel moet overgeven. En dat ging een week of 2 goed, totdat ik in week 18 belandde. Ik maakte 's morgens het schoolpakketje klaar voor mijn oudste en ineens begon ik me duizelig te voelen. Met even rusten trok dit weg en kon ik op eigen kracht naar mijn controle in het ziekenhuis. Ook daar gaf ik aan: ik was vanmorgen wat duizelig, maar heb het gevoel dat het nu wel weer gaat. 'Hou het maar even in de gaten', gaven ze nog aan en ik ging weer naar huis. De duizeligheid kwam 3x zo hard terug op het moment dat ik het huis binnen stapte. Alles draaide en daardoor werd ik misselijk. 'Zal wel tekort aan suikers ofzo zijn ', dacht ik bij mezelf, dus ik probeerde wat te eten. Wat ik at, kwam er vervolgens in drievoud uit. Ook drinken bleef niet binnen en dit hield de hele middag aan, terwijl alles voor mijn gevoel maar bleef draaien. Ik wist niet hoe ik moest gaan liggen of zitten, iedere beweging was een hel en het overgeven bleef maar doorgaan. Uiteindelijk ben ik doodmoe in slaap gevallen. Omdat ik de volgende ochtend nog steeds niks kon binnenhouden heb ik gebeld naar de huisarts. Maar omdat ik 18 weken zwanger was, was het vast zwangerschapsgerelateerd en moest ik bellen naar de gynaecoloog. Ik mocht wel even langskomen en ik zag al op de weegschaal dat mijn gewicht lager was dan de dag ervoor. Ze hebben me aangehoord en verteld dat misselijkheid bij de zwangerschap hoorde. Helemaal omdat ik zwanger ben van een tweeling, want dan kunnen de symptomen heftiger zijn en langer aanhouden. Ik kreeg primperan voorgeschreven en moest het in de gaten houden, maar mocht naar huis. 2 dagen later ging het nog steeds niet goed. Ik hield weinig binnen, kon geen beeldscherm zien, want dan werd de duizeligheid erger en tot overmaat van ramp zag ik dat ik wat oranje-rode vloeistof had gelekt, dus weer bellen naar het ziekenhuis. Lopen ging niet meer, dus ik ben in een rolstoel naar de afdeling gereden en daar op een stoel gezet in de ctg ruimte samen met mijn emmertje, want ik durfde inmiddels niet meer zonder. Daar hebben ze geprikt op allerlei waarden, ijzer en mijn bloeddruk gemeten. Na een flinke tijd wachten kwam de uitslag van de tests. Alles was goed, het leek niet zwangerschapsgerelateerd, maar ze had voor mij nog wel extra pillen tegen de misselijkheid. Ik moest het nog maar een paar dagen aankijken en als het niet ging moest ik terugbellen. Ik had daarna even een kleine opleving, waarin ik het gevoel had dat het wat beter ging. Ik hield mijn water binnen, kon een bouillon drinken zonder overgeven en hield zelfs wat droge broodjes binnen. En toen was daar weer het omslagpunt: de duizeligheid was weer terug. Mijn energie raakte op en in een rechte lijn lopen ging al bijna een week niet, dus ik belde maar weer op naar het ziekenhuis. De tang die ik toen aan de lijn kreeg vergeet ik denk ik nooit meer. 'Iedere zwangere is wel eens misselijk en het is nu heel druk op de verloskunde', kreeg ik te horen. Ik dacht bij mezelf, als je godverdomme niet tegen zwangere vrouwen met gierende hormonen kan, dan moet je op het mortuarium gaan werken, lekker rustig. Dat heb ik uiteindelijk niet gezegd. Ik ben in huilen uitgebarsten en heb aangegeven dat ik mocht terugbellen als het niet ging en dat dit nu het geval was, dus ze moest er maar iets aan doen. Uiteindelijk mocht ik de volgende dag terugkomen op controle. Ik was in minder dan 1 week tijd bijna 2 kilo kwijt en de dienstdoende verloskundige schrok van hoe ik erbij zat. Ook zij erkende dat dit niks te maken had met de zwangerschap, maar hier moest iets aan gedaan worden, want dit kon zo niet langer. Ze heeft geprobeerd om mij direct door een neuroloog te laten zien. Die had geen tijd, maar dacht aan bppd en dat zou door de huisarts kunnen worden gediagnosticeerd. Ook die afspraak heeft ze geprobeerd te maken voor me, maar er was dezelfde dag geen plek meer, dus ik moest zelf even bellen voor een afspraak. De volgende dag (ruim een week na mijn eerste duizeligheid) kon ik terecht bij de huisarts. Ik kreeg een arts in opleiding die mij precies uitlegde wat ik had. De oorzaak weten we niet, maar achter de oren loopt het evenwichtsorgaan. Dit zijn buisjes waar vocht doorloopt en die geven signalen door aan je hersenen. Bij mij is er gruis ontstaan en dat gruis is in het evenwichtsorgaan terecht gekomen, waardoor de verbinding met de hersenen verstoord worden en mijn beeld dus afwijkt van de werkelijkheid. Dit veroorzaakt de duizeligheid. Gelukkig gaat het over, maar het kan maximaal 4 weken aanhouden. Er is een oefening met mij gedaan waardoor de gruis verder naar achter verplaatst wordt waardoor het nu niet in mijn evenwichtsorgaan terecht zou moeten komen. En ik moet zeggen: ik ben nog steeds licht in mijn hoofd, maar de duizeligheid is minder en ik hou mijn eten (redelijk) binnen. Ik wilde graag even mijn verhaal doen, dus met moeite heb ik deze blog geschreven. Ik hoop dat het snel beter gaat en zijn er dames die dit herkennen? Laat je dan niet afschepen dat het erbij hoort, want dat doet het dus niet! O ja, die lieve verloskundige die wel moeite voor me heeft gedaan heeft nog terug gebeld om te kijken of alles was gelukt en om te zeggen dat ik gewoon aan de bel moest trekken als er geen verbetering was, want dan zou zij ervoor zorgen dat ik werd opgenomen om aan te sterken. Voor nu lijkt het niet nodig, en ik hoop dat dit zo blijft. Ook even mijn respect voor vrouwen die de hele zwangerschap misselijk zijn, want ik heb het slechts een week heel heftig gehad, maar ik vond het bijzonder zwaar!