Vanaf nu kies ik voor ons!

Even van me afschrijven..
Iets wat ik eigenlijk altijd al heerlijk vond om te doen.
Vandaag ben ik alweer 13+2. Wat gaat het eigenlijk toch snel.
Van de week postte ik nog een topic over werk, dat het eigenlijk allemaal teveel was.
Hoe weet ik niet precies, maar uiteindelijk heb ik de hele week doorgewerkt.
En daar merk ik nu de gevolgen van. Net klaar met werken, maar ontzettend beroerd.
Overgeven van vermoeidheid, hoofdpijn, rugpijn en ga zo maar door.
Bleh, wat blijft het toch moeilijk om die grenzen
aan te geven en te stoppen als je lichaam nee zegt.
Vanavond zijn vriendlief en mijn vrienden even gezellig
een avondje weg. En oh, wat voel ik me egoïstisch
als ik nu zeg dat ik eigenlijk zou willen dat hij
nu lekker thuis bij mij was.
Ik moest vanavond gewoon voor mezelf kiezen.
Jup, dat had ik eigenlijk al eerder moeten doen..
En ondanks dat niemand het leuk vindt dat ik nu voor mezelf heb gekozen,
hebben ze het maar even te accepteren.
Heerlijk even op bed liggen en toch even
luisteren naar mijn lichaam.
Het blijft een lastig iets. Ook voor de mensen om
me heen. Misschien vind ik dat nog wel het lastigst.
Mensen die je niet snappen doordat ze niet weten
wat het van je lichaam kan vragen dat er een kindje
in je groeit.
Ik geniet ontzettend van mijn zwangerschap.
Ben ontzettend blij en trots en vind het heel bizar om
te merken dat er iets van ons in mij groeit. Zo bijzonder en zo mooi!
Maar ondanks dat, blijft het soms toch een strijd.
Een strijd met de mensen om me heen en een strijd met
dat stemmetje in mijn hoofd die vindt dat ik zoveel
meer moet doen dan mijn lichaam nu toelaat.
Voor nu moet ik denk ik maar gaan accepteren
dat het niet altijd kan, en dat 'nee' ook oké is.
Wat mensen ook vinden, niets is belangrijker dan
dat kleine wonder wat in mijn lichaam groeit.
Groei maar goed, kleintje. Ik zal vanaf nu beter
voor ons zorgen. Want wij staan op 1! ❤️