Zwanger met HG, meerdere miskramen, molazwangerschap en anencefalie

Hoi allemaal,

Wil iets met jullie delen. Oftewel het van me afschrijven..
Eerste zwangerschap ging prima, last van hg maar was nog jong 28 jaar oud en dacht dat het normaal was en je bent zo blij dat je een baby draagt. Aan het einde van de rit heb ik een gezonde zoon gekregen.
Toen hij een jaar of 3 was kregen we de kriebels voor een tweede, ik was zwanger maar ik belandde meteen in een hel.
Bij 8 weken zwangerschap kreeg ik te horen dat er sprake was van een mola zwangerschap. Vreselijk als je ook nog eens sinds week 5 aan het spugen bent 24/7, ondankd zofran en ook nog eens aan het infuus hebt gelegen. Bij 9 weken gecurreteerd. Vervolgens 3 weken later werd ik wakker met een bloedbad onder me, bleek er nog een stukje weefsel in mijn lbaarmoeder te zijn gebleven. Dus weer gecuretteerd. Daarna was ik 3 maanden onder controle. En zag alles er netjes uit.
Vervolgens raakte ik niet zwanger en had ik 2 miskramen, wat ik maar niet begreep. In november was mijn laatste miskraam en in december had ik een afspraak bij mn gynaecoloog, met de vraag waarom het mis gaat? Het was vreemd maar waar, de gynaecoloog wou dat ik bloed ging prikken want hij zei dat hij iets zag. En ja hoor uit bloedonderzoek bleek een hoge hcg gehalte, ik bleek 4 weken zwanger te zijn!!
Ik was in de wolken. En daar heb ik tot 15 weken gespuugd en was ik weer afgezonderd van de buitenwereld, hg is zo zwaar. Maar goed, bij 14 weken bleek de baby niet te zijn gegroeid zoals het hoort. Had een baby waarbij de schedel niet goed was, anencefalie. Toen ik dat te horen kreeg stortte mn wereld in. De 12 weken zijn toch voorbij, was toch wekelijks onder controle, waarom hebben ze dat niet eerder gezien en ik dacht dat het wel safe was nu ik de eerste trimster voor bij was? Dus niet!
De dokter zei meteen dat het de beste keuze is om de zwangerschap te beëindigen, aangezien de overlevingskans van de baby na de geboorte 0,0 was. Ze zagen dat de hersenen al waren beschadigd! En zelfs eerder dus tijdens mijn zwangerschap de baby zou opgeven, omdat de hersenen niet goed zal functioneren, dus ook niet goed voeding tot zich opnemen etc etc... Dan zou het nog moeilijker zijn om de zwangerschap te beëindigen.
Ik kan dat moment nog steeds niet vergeten.. Je weet niet wat je overkomt. Ik moest naar huis en een nachtje over slapen en de volgende ochtend beslissen of we de zwangerschap zouden laten beëindigen of voortzetten. Ik had eigenlijk geen keus! Ik wist niet wat anencefalie was. Heb die dag tot de volgende ochtend gegoogeld, of er toch een overlevingskans was. Ik was zo verdrietig, ookal zou er een overlevingskans zijn, zou ik hem voldragen ondanks een baby met een afwijking en mijn hele leven voor hem zorgen. Maar die keuze had ik jammer genoeg niet!
Want wat verwacht je van je baby alleen maar onvoorwaardelijke liefde en niets anders. Maar goed. Dus volgende ochtend met manlief aangekomen bij het ziekenhuis en nogmaals naar de baby gekeken, maar op de echo bleek duidelijk dat de hersenen al waren beschadigd (mijn man is zelf ook een arts en bevstigde dat) en de baby het absoluut niet zou overleven. De beslissing hebben we vrijdag genomen. Heb een tablet ingenomen en uiterlijk zondag moest ik in het ziekenhuis bevallen. Dat was de beste oplossing volgens de gynaecoloog.
Zondagochtend in het ziekenhuis aangekomen en het ergste komt er nog aan. Ik had de hele dag door, bloedverlies, 'stolsels' maar kreeg maar geen weeën. Dus weeenopwekkers gehad. Om de pijn te verlichten mocht ik aan een morfinepompje. En daar ging het ineens mis, ik had al een lage bloeddruk en door de morfine was mijn bloeddruk zo gedaald dat ik op het randje van leven en dood zat. Ik was buiten bewustzijn. Na het snelle handelen was ik weer bij. Ik stuiterde letterlijk in mijn bed en dacht dat ik bijna mijn kaak zou breken door die klappertanden.. Ik had het niet in de hand. Nadat ik bij was moest ik even bijkomen en vevrolgens dan maar met pijn zonder pijnstilling de bevalling afwachten. En in de avond bevallen van een prachtig zoontje. Hij was zoo mooi, een volmaakte baby alleen zo piepklein. Was heel emotioneel maar moest weer door naar de operatiekamer, want ik had te veel bloed verloren en placenta kwam er maar niet uit. Dus met een operatieve ingreep moest dat worden verwijderd en ja hoor ik deed me ogen open en lag op de IC, mijn bloeddruk bleef extreem laag. En nadat ik bijkwam kreeg ik ook nog als kers op de taart een bloedtransfusie.
Zoiets vergeet je nooit! Ookal heb je een goede steun van een psycholoog gekregen.
Daarna was ik er helemaal klaar mee. Was gelukkig met een gezonde zoon van 6! Wat bezielde mij nou om voor een tweede te gaan?
Maar dan begint het, mijn zoon begon te zeuren dat al zijn vriendjes tig zussen, broers hebben en hij altijd wacht en onze baby in mama's buik is overleden. Na al die slechte ervaringen toch ervoor gekozen om het voor de laalste keer te proberen. Na bijna 2 jaar ben ik nu weer zwanger. En ja hoor, vandaag 12 weken zwanger.
Maar wat is het dit keer extra zwaar. Sinds week 5 word ik zorgvuldig door mn gynaecoloog in de gaten gehouden.
Spuug natuurlijk weer 24/7, ben weer die gelukkige winnaar van de loterij = hg en lig sinds week 5 op bed, laatst nog bij week 10 aan het infuus gelegen door uitdroging. En wat ben ik dit keer moe.. Ik ben duizelig en slaap alleen maar. Kan mn bed niet uit. De arts gaf aan dat het hartstikke normaal is, gezien mijn voorgeschiedenig en ik dus in mn hoofd geen rust heb.
Ik had afgelopen woensdag een prachtige echo. Baby zag er heel normaal uit, ik moest van de arts genieten van mn zwmagerschap ookal kon ze mij niet garanderen dat ik de 40 weken zou halen.
Ik wil genieten maar het lukt me niet! Telkens ga ik met angst naar de wc of ik toch een bloedvlekje zal zien of niet en het mis zal gaan. Daarnaast ben ik zo bang van de bevalling. Stel ik heb de baby succesvol voldragen tot 40 weken en mag bevallen.
Hoe zal de bevalling verlopen! Overleef ik het dit keer wel? Bij het bevallen van een baby van 15 weken ging het enorm mis. Hoe zal het dit keer zijn bij een baby van 40 weken...?

Al en al, ik ben moe... en erg bang! Trauma, angststoornis het doet er niet toe, ik moet leren genieten... Want dit trek ik zo niet langer... En wou dit even met jullie delen..