Waarom mijn zoon?
Wij hebben de rust weer gevonden in onze gezinsleven en daarbuiten. Na de verhuizing hebben we allemaal vrij snel weer onze draai gevonden. Ik maakte me veel zorgen over onze oudste (zoon met ADHD), hij werd op zijn vorige school veel gepest en had het echt heel erg moeilijk. Op zijn nieuwe school lijkt het veel beter te gaan. Hij heeft weer vrienden, er komen vaak kinderen uit zijn klas hier over de vloer en hij wordt ook uitgenodigd om bij hun te spelen. Cognitief gaat het helaas minder op school, ondanks zijn eigen inzet en dat van de leerkrachten. Het is een slimme jongen maar hij heeft veel moeite mee te komen in de klas.
Hij wordt ook met regelmaat apart genomen door de orthopedagoog van school om even een praatje te maken en hem te observeren. Hij heeft nog flink last van wat er op zijn vorige school gebeurd is, daarom is er aan ons gevraagd of we er open voor staan hem voor EMDR therapie te sturen om hem hiermee te helpen. Ook vertelde de pedagoog dat hij toch wel behoorlijke uitschieters/kenmerken heeft wat duidt op een vorm van autisme, dit komt ook iets vaker voor bij kinderen met ADHD. Ergens wist ik dit ook wel een beetje maar het is toch hard aangekomen - ik wil dit helemaal niet voor hem! Niet dat een diagnose iets aan hem veranderd of zo, maar gewoon de bevestiging dat er toch nog meer aan de hand is. Dat hij het vaker moeilijk zult hebben, dat hij toch altijd een buitenbeentje zal zijn voor mensen die hem niet begrijpen. Moeilijk dit, soms voel je je zo vreselijk machteloos en tekort schieten als moeder.
Maar goed, binnenkort zullen wij weer een traject opstarten en ook dit keer blijf ik positief en hopen we hem hiermee verder te kunnen helpen.
reacties (0)