Zo zit je op een roze wolk waar je niet meer vanaf wilt..
En zo lijkt alles in te storten, na het verliezen van iets prachtigs.
Iedereen om ons heen lijkt babys te krijgen.
Vrouwen die het hardste riepen, dat kinderen stom zijn..
Mannen die vinden dat kinderen tijdverspilling zijn..
En wij.. die niets liever willen dan jou terug in ons leven..
Vriendinnen die klagen over hun newborn, wetende wat wij doormaken.
Is het dan egoistisch om te zeggen..
ligt het aan mij? Dat ik het niet meer kan verdragen?
Ligt het aan mij? Dat ik moe wordt van al dat ondankbare gedoe?
Ligt het aan mij? Dat ik nergens anders aan kan denken?
Aan mezelf ga twijfelen...
is het gek? Ligt het aan mij? Of hebben meer vrouwen hier last van?
Het niet kunnne vedragen van huilende babys..
Zwangere vrouwen zien en een brok in je keel krijgen?
reacties (0)