Mijn lichtje..

Ik droomde er al van..
Jou kleine handje om mijn vinger..
De wekelijkse foto’s die ik wilde maken voor jou collage.
Was je een lachebekkie net als jou papa?

Het moment dat wij er achter kwamen, was je al zo geliefd..
Net als jou sterretjesbroertje/zusje, hielden wij al van jou.
Na alle tegenslagen van het afgelopen jaar, was jij het lichtpuntje in mijn leven.
Voor het eerst in een lange tijd kon ik hardop zeggen; ik ben gelukkig.
Dromend over jou, hoe je er uit zou zien..
Had je mijn ogen en jou papa zijn neus misschien?
Een jongetje of een meisje..

Ik wilde jou zoveel laten zien.. ik wilde jou zoveel liefde geven.
De liefde waar ik zou aan toe was..
Ik mocht mijzelf eindelijk na 2 sterretjes, na 3 jaar eindelijk weer mama voelen..
Jou papa was de gelukkigste papa die er kon wezen.

Van het een op het andere moment voelde ik mij raar..
Ik wist vanaf toen dat jij een sterretje zou worden.
Ontroostbaar dat ik was, nam niemand mijn gevoel serieus..
Ik zou teveel paniek hebben, bang dat het fout zou gaan..
Sorry liefje, dat ik jou niet langer mocht dragen..
Bij week 8, zei de arts dat jij klein was en nog helemaal geen 8 weken.
Ik wist beter en ging hier tegen in, ik heb hard voor jou gevochten..
ik voelde de bui al hangen en was ontroostbaar.

Nog geen twee dagen later, toen jou papa op zakenreis was..
Storte ik in, na het douchen ging alles fout..
Het bloeden stopte niet meer en ik raakte jou kwijt.
Nu mijn lichtje, kan ik nergens anders aan denken.
Jij was hetgeen dat mij gelukkig maakte..
mijn lichtje, waar ik al zoveel van hield..

Vele vragen zich af, hoe ik zoveel van jou hield..
Zonder je ooit echt vast gehouden kunnen hebben.
Het antwoord is simpel, jij bent een gedeelte van mij en jou papa..
De persoon waar ik ook zielsveel van hou..

Mijn lieve lichtje.. ik zal je mee dragen net als de andere sterretjes..
Ik hoop dat jullie elkaar zullen vinden, samen zullen komen.
Zelf geloof ik daarin.. hierdoor blijf ik op de been.