Ik voel me `schuldig` over schoolkeuze dochter.

Als ik het zo lees, is het met name de taxi-rit die voor problemen zorgt? Hoe kan het dat ze ruim 1,5 uur doet over 75km? Is er veel file onderweg (daar valt weinig aan te doen), of is het een schoolbus die meerdere kinderen ophaalt? Zijn er mogelijkheden om te switchen van vervoer, hebben jullie mogelijkheden om te brengen, evt een aantal keer per week zodat zij in ieder geval op een aantal dagen wat vroeger is?

Hoe staan jullie tegenover een gastgezin waar zij doordeweeks verblijft? Bij topsportertjes- in- de-dop gebeurt dat ook, wanneer zij voor hun trainingen te ver weg wonen.

Ik ben de 1e 2 leerjaren ook verderop naar de middelbare gegaan ivm christelijk onderwijs, maar na het 2e jaar toch gekozen voor middelbare in het dorp omdat ik het niet meer trok (ook van 7.00-17.00 van huis ongeveer. Als het laatste uur verviel moest ik toch wachten op school op de schoolbus etc). Overigens waren er genoeg klasgenoten die er geen problemen mee hadden hoor, die hebben gewoon hun school afgemaakt ondanks de reistijd.

Hoe zou het zijn als ze op een school in de buurt is, minder goed aangepast ed. Het is een beetje kiezen tussen 2 kwaden.

In de taxi: luisterboeken, muziek etc mee. Iets te eten (mijn kinderen komen vaak hongerig uit school), iets van een fidgettoy? Even samen bellen als dat mogelijk is (bij privé-taxi wel, in een school-busvervoer is dat lastiger).

Sterkte voor jullie en jullie meisje😘

Ik denk dat dit niet meer dan normaal is dat je je zo voelt. Al kun jij er niets aan doen dat ondanks de inzet van de school het niet lukte om haar te bieden wat ze nodig heeft. Jij hebt een beslissing gemaakt waarvan jij geloofd dat het het beste is voor Ilse. Het is natuurlijk enorm belangrijk voor haar toekomst zodat ze geen extra achterstand oploopt.

Hoe het aangenamer maken? Luisterboeken, podcasts of een serie met audiodescriptie kunnen een fijn tijdverdrijf zijn. Of muziek luisteren. Misschien old-school maar ik heb altijd een MP3-spelertje in mijn handtas zitten om te kunnen luisteren indien ik me ergens moet bezig houden. Wat ik ook altijd zitten heb is een fidget stress cube om wat mee te prutsen als ik niets om handen heb. Super handig en klein om weg te steken. Een stressbal ofzo kan ook.

Ik denk dat je je moet raliseren dat ze wellicht nog niet goed genoeg kan overzien wat de gevolgen zouden zijn als je haar daar had laten zitten. Daarom zijn jullie de ouders en kunnem jullie iets verder kijke dan haar. Nu zal ze dat nog niet zo begrijpen, maar wellicht dat ze later inziet dat het toch de beste keuze was, houd je daar vooral aan vast en blijf dat ook met haar bespreken.

Geef haar ook erkenning voor haar gevoelens van frustratie omdat ze niet kon blijven.

Ik ben ook slechtziend, 5 tor 10 procent zicht, geen kokervisie. Ik heb wel gewoon regulier onderwijs gevolgd maar ik kan me haar frustratie wel indenken omdat er gewoon dingen over je beslist worden waar je het niet mee eens bent. In mijn geval zijn er wel grove fouten gemaakt.. maar ik snap nu ook wel dat het met de beste bedoelingen was en dat bepaalde dingen wel gewoon nodig waren.

Ik weet niet of het daar ook kan.. maar kun je daar ook intern gaan? Dat is natuurlijk helemaal een verandering maar neemt wel het heen en weer gereis weg. Ik heb vroeger ook wel eens een week in Zeist gezeten. Maar goed, dat zou wel echt de allerlaatste oplossing zijn want je kind helemaal zo lang van huis is ook nog al wat.. voor iedereen. Wens je veel stekte samen. En houdt ook maar voor ogen, het is hopelijk maar voor een jaar.

Verhuizen....... dat zou ik kosten wat kost doen.

Misschien vindt ze het leuk om kinder podcasts te luisteren . Je hebt daarin veel keuze . Of luisterboeken.

Het feit dat jij je hier schuldig over voelt, maakt je een zorgzame moeder. Maar school mag ook een soort tweede thuis zijn. Het feit dat ze daar de zorg en aandacht krijgt die ze nodig heeft en zelfredzaam gemaakt wordt maakt haar als mens zelfstandiger en dus sterker. Jij wilt daarmee het beste voor je kind. Helaas spelen hier factoren die hoe graag je ze ook wilt veranderen niet kan veranderen. Helaas weet je altijd pas achteraf of de keuze juist was. Maak de momenten samen van kwaliteit, niet van kwantiteit.

Dankjulliewel voor jullie reacties. Het deed me goed om ze te lezen.

Ilse komt elke dag op zich wel opgewekt thuis en vertelt ook wel wat ze op school hebben gedaan. Maar als je haar dan vraagt wat ze van de school vindt geeft ze aan dat ze veel liever op haar oude school was gebleven. Ook vindt ze de tijd in de taxi lang en verveelt ze zich zo nu en dan. Ik denk dat het voor haar ook even wennen is, ze heeft moeite met veranderingen. Ook heeft ze tijd nodig om te 'ontprikkelen' als ze uit school komt en trekt zich dan altijd terug op haar kamer (deed ze op haar vorige school ook) en die tijd is nu korter geworden. Daar heeft ze soms ook wat last van, maar ik heb het idee dat ze na een nachtje slapen wel weer ok is.

We hebben de keus ook gemaakt tegen haar wil in. Misschien dat daar ook wel het schuldgevoel vandaan komt. Ze geeft zelf aan dat ze al zoveel 'moet' en nu 'moet' ze ook nog naar een andere school op zo'n grote afstand. Maar als ik haar zo zie, komt het wel goed (denk ik). Ze oogt nog steeds wel gelukkig. We moeten het gewoon even de tijd geven vermoed ik.

Ik besef me dat ik me eigenlijk niet schuldig hoef te voelen, dat we geen keus hadden, maar toch is blijft het gevoel wat aan me knagen. Ik denk dat het inderdaad ook een stukje rouwverwerking is, zoals hieronder werd aangegeven. En ook wel verdriet dat dit haar allemaal moet overkomen.

Lieve mama, ik kan je alleen zeggen hoe ik het ervaren heb als leerkracht bij Visio onderwijs. Een geweldige plek waar kinderen opbloeien. Je hebt met liefde deze keuze gemaakt om haar een fijne toekomst te bieden. Ik wil zeker niet jouw schuldgevoel wegmoffelen maar probeer te focussen op de successen die het zal brengen. Het nieuwe zal voor haar straks als normaal voelen en hopelijk kun jij dan ook wat meer “vrede” voelen. Zo’n keuze gaat niet over een nachtje en jouw gevoel zal ook zeker de tijd nodig hebben. Ik hoop dat je over een poosje al positieve dingen kunt zien die het schuldgevoel doen verkleinen.

Zeist is niet zo ver van hier heeft goeie scholen.

Mijn zoon autisme heeft gewoon basis onderwijs gedaan liep gigantisch achter toen die in groep 7 zat en toen die in groep 8 zat liep die nog meer achter. Na de basischool is die naar speciaal middelbaar gegaan in houten. Hij doet het super haalt allemaal 7 en 8en en hij liep eerst echt goed achter.

Hij wordt om 7.07 opgehaald en is half 4 thuis dus ook wel lang hij zit ruim 2 uur per dag in de bus. Hij heeft wel een abonnement dan kan die 4 gig per dag mee verbruiken ik dacht dan vermaakt die zich een beetje in de bus.

Je dochter gaat nu wel beter braille leren dat is wel verstandig op de kijk op vervolg onderwijs. Je moet je totaal niet schuldig voelen praat met je dochter wat ze wil mischien heeft ze het wel super naar der zin.

Hoe vind zij het? Dat zou voor mij een grote rol spelen in een eventuele beslissing.

Zou het zeker ook met de school bespreken, en of er misschien een andere oplossing is zoals thuisonderwijs.

Succes met je keuze!

Het is heel heftig wat jullie meegemaakt hebben en je wilt je kindje het beste geven. Ik snap dat je het niet leuk vindt als ze 3 uur in de taxi zit. Dat is niet wat je gepland had natuurlijk toen je je kindje kreeg. Wel denk ik dat jullie heel goed hebben nagedacht. Voor een kind is het niet leuk als ze zo hard moeten werken en dan alsnog niet mee kunnen. Nu kan ze eindelijk laten zien wat ze in zich heeft. Je mag het niet leuk vinden, maar schuldig niet hoor(al is dat makkelijk gezegd). Je kiest het beste voor je kind en doet wat je kunt.

Hoe vindt ze het zelf? Zit zij daar op haar plek? Heeft zij moeite met de tijd in de taxi?

Wat ik lees is dat je heel overwogen de keuze voor deze school hebt gemaakt. En ik voel echt wel dat je het beste voor je kind wilt. Ik snap dat het hele lange dagen zijn Je wilt voor haar een goede toekomst en dat is op die school , jou dochter zit daar op haar plek dus ik zou zeggen laat je gevoel los en ze zal zich echt wel snel aanpassen kinderen zijn zo flexibel. En hoe fijn is het dat ze met kinderen in de klas zit die hetzelfde als haar hebben of een vorm daar van

Ik snap dat je t heel graag anders had gewild, maar waarom is t schuldgevoel en niet verdriet/frustratie/bezorgdheid? Oprechte vraag - ik zie echt niet hoe jij hier enige schuld aan hebt.

Wat vindt je dochter zelf van? Heeft ze het naar haar zin? Baalt ze van de reis? Heeft ze klasgenoten die ook zon lange afstand af moeten liggen en een beetje in dezelfde richting moeten?

Wat ik lees is dat je heel overwogen de keuze voor deze school hebt gemaakt. En ik voel echt wel dat je het beste voor je kind wilt. Ik snap dat het hele lange dagen zijn Je wilt voor haar een goede toekomst en dat is op die school , jou dochter zit daar op haar plek dus ik zou zeggen laat je gevoel los en ze zal zich echt wel snel aanpassen kinderen zijn zo flexibel. En hoe fijn is het dat ze met kinderen in de klas zit die hetzelfde als haar hebben of een vorm daar van

Herkenbaar... Onze zoon heeft autisme en nog nooit de binnenkant van regulier onderwijs gezien. Vanaf 4 jaar (hij is nu 8) zit hij inmiddels op zijn 4e school. Lees eerst observatie groep toen kleuteronderwijs op medisch kinderdagverblijf. Toen naar SO. De school zat eigenlijk altijd wel binnen een straal van 20-30 km. Maar vaak erg lange ritten door het ophalen van veel kindjes. Nu huidige situatie start zijn school om 9.00 en hij wordt 7.20-7.25 opgehaald. Maar we hebben altijd gekeken naar is hij gelukkig op school. Vind hij het leuk. Dat is super belangrijk. En wij hebben ook ruim een half jaar zelf gereden. Dit was eigenlijk niet te doen. Hij zit gemiddeld per dag 2,5 max 3 uur in de bus. Hij is een belasting voor hem. Maar we weten ook dat er eigenlijk geen andere oplossing is.

Met Ilse heb je stiekem een vergelijkbare situatie als je keuze had, dan had je het wellicht anders gedaan. Blijf met haar praten. Kijk of ze het naar haar zin heeft. Het schuldgevoel zal niet zomaar weggaan. Maar je doet wat je kan. Natuurlijk voor haar het juiste onderwijs aanbieden. Daar heeft ze wat aan. Echt.

Zie het zo: ilse zit op haar plek, kan goed meekomen nu, vind het leuk (?) en heeft nu alle hulp die ze nodig heeft. Ja het zijn lange dagen maar je had geen keuze meis. Je doet het fantastisch! Wat moet het lastig zijn alle ballen hoog te houden voor het hele gezin en iedereen alle aandacht te kunnen geven.

Wees trots op jezelf wat je allemaal al gedaan hebt voor al je kinderen. Vergeet niet een beetje lief te zijn voor jezelf. En cijfer jezelf niet weg🙏

Heel pittig! Ik heb daar stage gelopen op een leefgroep, met kinderen uit de onderbouw... Zij woonden van maandag tm vrijdag bij ons omdat de afstand zo groot was... Dat vonden de ouders ook niet fijn... Maar soms is er gewoon geen betere keuze, helaas.... Ik begrijp dat je het heel pittig vindt. Maar schuldgevoelens horen daar niet bij: jij hebt haar problemen niet veroorzaakt. Jij zoekt alleen de beste oplossing. Dat de beste oplossing ook een schaduwkant heeft, is niet leuk. Maar natuurlijk niet jouw schuld.

Ik denk dat de belangrijkste vraag is: heeft ze het naar haar zin op haar nieuwe school?

En zet het in perspectief: onze zoon moest met 11 jaar een uur heen en een uur terugfietsen naar zijn middelbare school.... Dat was ook erg pittig en vermoeiend... Hij heeft het overleefd.

Voor in de taxi zou een ipod oid leuk kunnen zijn: lekker muziek of verhalen luisteren ter ontspanning...

Het komt vást goed!

Het is zo moeilijk als je kind niet gewoon gezond is. Wat mij altijd helpt is de gedachte dat ik de keuzes met beste intentie en afwegingen gemaakt heb. Want meer kan je niet doen. Voortschrijdend inzicht heb je altijd. Achteraf kan je altijd zeggen …had ik maar … maar het is niet achteraf en je maakt nu de keuzes met een hart van goud. En dus kan je het alleen maar goed doen. Ook als blijkt dat dit toch niet werkt. En sommige dingen doen pijn. niks is zo fijn als een gemiddeld kind… het is zoals het is en verdriet of boosheid mag er soms ook gewoon zijn (zo’n tennispaal werkt fantastisch!)

For what it is worth … ik had precies hetzelfde gedaan.

Jeetje meid, jullie hebben al veel meegemaakt zo.

Ik snap dat je het gevoel hebt dat ze lang in de taxi zit, dat is ook wel zo.

Maar dan gaat ze wel naar een school waar ze gewoon, net als elk ander kind, kan leren!

Waar ze de tijd krijgt en waar alles zo is, dat ze het gewoon kan bijbenen.

Hoe vindt ze het zelf? Heeft ze het zelf over de lange taxirit?

Kan ze evt in de taxi luisterboeken luisteren? Dan gaat de tijd wellicht wat sneller en kan ze even bijtanken in haar eigen bubbel.

wat heftig. Ik kan me het best een beetje voorstellen.

Is het schuldig voelen, ook een beetje rouwen? Rouwen om dat dit alles (naast wat al moeilijk was) het nog moeilijker maakt? dat je je middagen met haar mist? Je haar zoveel meer gegunt had?

geef dat gevoel tijd. Het mag er écht zijn.

je hebt een belissing gemaakt, waarin meerdere belangen een rol spelen. En helaas er geen uitkomst is die voor alle lostaande belangen goed uitpakt. Je hebt gekozen met het uitgangspunt "wat is het beste voor Ilse". dan is het altijd goed, ondanks dat het ook pijn doet.

heel veel sterkte.

BTW. mijn broer zat ook in zo'n busje. En zijn beste vriendje destijds zat met hem in de taxi.

Ook had hij een walkman met luister cd e.d.