Zwangerschap in familie zorgt voor jaloerse gevoelens

Mijn schoonzus is zwanger geraakt door medisch traject. Super leuk! Maar ook moeilijk. Voordat ze zwanger raakten konden we goed praten, we zaten in hetzelfde traject. Sinds ze zwanger zijn vraagt mijn schoonzus nooit meer hoe het gaat. Ze ratelt dagelijks over de zwangerschap, moet elke dag die stomme buik showen... Ik probeer het echt, maar ik word er zo moe van.. Ze moet weten hoe het voelt elke dag geconfronteerd te worden met zwangerschap nieuws, ze maakt het er niet makkelijker op. 3 weken geleden een miskraam gehad en ze hebben niets gezegd. Dag na de miskraam hadden ze gender reveal party. Ik kon wegens pijn( lag die dag op de spoedeisende hulp) en verdriet het niet aan om daar naartoe te gaan. Nu blijkt dat ze daar boos over zijn. Dat wij ze niet steunen??
Ik vraag me echt af of ik inderdaad zo gevoelloos ben door niet te zijn geweest of die dag niets van me heb laten horen...
Ik neem nu meer afstand en merk veel verdriet, doordat het bij ons nog steeds niet is gelukt en bij hun wel.
Ik ben ook wel jaloers op het groeiende buikje, ik wil dat ook!!
Ik word langzaam aan gek! Gek van al die gevoelens die ik niet wil, maar ik niet weg kan stoppen.
Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, maar dit is zo lastig!!
Nu met het corona virus is het ook nog maar de vraag wanneer we weer voor terugplaatsing mogen. In april is het lab sowieso dicht, dus hoop echt dat we in mei weer mogen.
Het maakt me zo radeloos dit.