Hoihoi! Wat leuk dat je ook een kleintje hebt. Hoe oud? Het gaat al stukken beter. Niet omdat ik er zelf anders in sta, maar omdat ons zoontje nu 10 maanden is en geen schootzitter is. Hij is druk aan het kruipen en tijgeren en daarom komt oppakken of bij iemand op schoot zitten eigenlijk niet meer voor. Hij geeft nu zelf duidelijk aan of hij iets fijn vindt of niet. Echt heel handig. Dus het wordt vanzelf beter! Lekker je gevoel volgen!
ik ben juist de andere kant. Dat houd niet in dat ik mijn kinderen standaard direct bij iemand op schoot zet hoor! Maar als er iemand vraagt mag ik jou baby/kind op schoot dan mag dat. Maar dan ook inclusief fles enz.. Dan kan ik ondertussen een gesprek voeren met iemand anders tijdens een verjaardag, maar houd natuurlijk wel een oogje in het zeil. Soms vinden mensen het niet fijn als een baby dan gaat huilen, maar daar reageer ik dan op als het doorzet. (dan vragen sommigen ook geen tweede keer namelijk als je die persoon iets minder vind) En bepaalde mensen mogen wel vasthouden, maar daarna gaan ze dan ook direct in bad, haha!
Weet je, het is niet erg dat jij je baby niet aan anderen wil geven, zelfs al zit je er naast. Misschien doe je dit wel uit pure bescherming en het zeker willen weten dat het goed is. Nu kan dit nog qua baby zijn, maar straks gaat hij zich wel verder ontwikkelen en draaien en bewegen en dan wil hij misschien zelf ook niet meer op schoot. Ik hoop dat je dan voor jezelf een goede manier zult vinden om er dan mee om te gaan. Want loslaten begint al heel vroeg, het gaat gelukkig in kleine stapjes en met kleine dingen maar je ontkomt er niet aan. En misschien helpt het door het naar anderen gewoon te benoemen, dat je liever zelf je baby vast houd of je man. Dan vragen anderen het misschien ook niet en word je er ook niet steeds mee geconfronteerd. En misschien kun je dan voorzichtig wanneer jij eraan toe bent je kind delen met een opa of oma.
Tot op zekere hoogte vind ik het herkenbaar. Maar ik ga eerlijk zijn: je zit er wel erg bovenop. Dat bedoel ik natuurlijk niet rot. Ik snap dat je je baby niet aan de goegemeente wil geven. Maar opa en oma kunnen hem gewoon vasthouden toch? En dat hij huilt? Dat geeft ook niet. Is soms wennen. Ik zou het proberen minder zwaar te maken voor jezelf. Ik keek er bij kleine baby's ook niet naar uit om uit handen te geven, maar weet je wat mij hielp? Als ik de regie in handen had. Dus dan zei ik bijvoorbeeld: Zo even t jasje uit en dan ga je zo lekker bij oma. Dan wist iedereen o hij gaat zo bij oma en ik voelde me niet machteloos omdat zij mij voor waren...en dan kon iedereen, maar vooral ik, ontspannen. Baby's voelen alles aan, en ook als jij als mama gespannen bent. En je kunt natuurlijk ook even zeggen dat je even eerst wil acclimatiseren voordat je hem uit handen geeft, omdat je hebt gemerkt dat hij dat even nodig lijkt te hebben. Hij blijft jouw baby, dus als jij denkt, neee, dan pak je hem weer lekker bij je. Raar vind ik je gevoelens zeker niet...
Dankjewel! Daar kan ik echt wel wat mee. En ook om idd zelf aan te geven wanneer hij bij een opa of oma op schoot gaat! Dat geeft voor mezelf denk ik een fijner gevoel.
Ik had bij mn oudste dochter ook toen ze net geboren was, dat de eerste 2 dagen waren voor ons.
Alleen mn vriend en ik, de rest kwam later.
Ik vond het al heel erg vervelend als de verpleegkundige haar luier moest verschonen omdat ik dat nog niet kon ( spoed keizersnede gehad )
Maar gelukkig begrepen ze dat allemaal, al wilde mijn moeder wel een paar keer haar uit mn handen trekken.
En later vond ik het ook moeilijk, maar het werd uit eindelijk wat makkelijker want ze gaf zelf heel goed aan wat ze wilde.
Huilen was even terug bij mama en dan was t ook klaar.
Je doet t goed en je luistert naar je gevoel, jij kent je mannetje het beste en daar handel je naar.
Misschien dat je ongemakkelijke gevoel bij de drempel van je schoonouders wel wat mee werken aan het huilen, maar ik denk dat als jij je wat ontspant ( Wat moeilijk is, begrijp ik! ) dat ook dat wat minder word.
Ik doe aan "weggeven", maar huilen is terug naar mij of mijn man. Tenzij ik iets aan het doen ben wat echt niet kan wachten (toilet ofzo), maar dan gaat het zodra dat voorbij is ook in 1streep naar mama🤗 anders word ik stiekem erg onrustig, zo'n opgejaagd gevoel.
Weetje, je doet wat jij denkt dat het beste is en dat doe je omdat je het beste voor hebt. Die mensen hebben dat ook met jou, maar soms sluit het niet aan. Dat is prima, jouw kind jouw opvoeding! Voor alles is wel wat te zeggen, ja misschien voelt hij jouw spanning,moestie daarom huilen, maar misschien vindt hij het wel doodeng. Hij kan niet praten dus dat weten we niet. Het is en blijft gissen en we doen allemaal ons best. Wel vind ik het altijd jammer als ik op kraambezoek ga en ik de baby niet mag vasthouden. Daar zal ik nooit om vragen, maar dat vind ik altijd voelen alsof ze me niet vertrouwen... En ik werk met baby's.... Dus dat ligt aan mij😉
Bedankt Voor je reactie. En dat opgejaagde gevoel herken ik inderdaad. ;-)
Maar mooi wat je zegt, je weet nooit precies waarom je baby huilt en daarom vind ik het ook het beste om te doen waar jij je als moeder goed bij voelt.
Bij de eerste was ik ook onzeker over wat andere zeiden (en de slechte adviezen die ik kreeg) maar nu doe ik wat ik zelf wil. Nu heb ik dus juist geen moeite met Mn kind aan anderen geven maar dan moet ie het ook zelf leuk vinden. Anders pak ik hem terug. Mijn kinderen hebben zelf volgens mij geen moeite met opgepakt worden door anderen.
Jou gevoel is meestal, of altijd, goed dus luister alleen daar naar!
Ik lees hieronder nu trouwens ook dat, met andere woorden dan, je je kind verpest met deze ‘verwennerij’ bla bla, gelukkig niet in deze woorden. Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het veeeel belangrijker dat een baby zich veilig voelt. De rest komt nog wel, echt waar! Mijn motto is: als je je kind laat huilen, krijg je een huilend kind 🤓
Ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat het de eerste is. Ik weet zeker als ik straks een tweede mag krijgen ik al veel beter weet hoe ik het wil en wat ik wil.
Ik heb ons zoontje bijvoorbeeld in de kraamperiode wel eens laten huilen in zijn bed op aanraden van de kraamhulp omdat hij anders te verwend zou raken. En dat voelde zo vreselijk maar ik deed het wel. Heeft vast ook te maken met het feit dat ik net bevallen was en onzeker was en helemaal gesloopt. Maar daar heb ik toch zoveel spijt van. Zou ik dus echt nooit meer doen!!
Zo'n klein babytje, net uit mama's buik. Warme, veilige omgeving weg. Alleen in een ledikant. Logisch dat hij dan huilt. Hij wil lekker bij mama zijn.. zag ik dat toen maar in..
Herkenbaar, zulk advies kreeg ik van consultatiebureau die op huisbezoek was. Zulke mensen kunnen echt aan het twijfelen brengen, gelukkig niet te lang. Zon kraamhulp is er steeds bij en heeft nog meer invloed. Ik zou bijna echt over haar gaan klagen! Echt schandalig. Een kraamhulp moet niet zulke schadelijke onzin uitkramen. Mijn tweede kraamhulp riep ook dat ik te veel voedingen gaf met borstvoeding. Nou een klik is er nooit tussen ons geweest en ik ben vanwege die bemoeizucht naar ander kraambureau nu. Maar dat van jou vind ik nog erger! Bovendien wist ik al een en ander en was ik niet meer zo te beïnvloeden
Ik vind jou juist een hele goede moeder! Je denkt aan wat het beste is voor je zoontje en dat siert je! Ik had m'n zoontje ook het liefst zelf vast toen hij zo klein was. Misschien niet zo erg als jou, maar ik wou hem ook graag bij mij hebben en liet hem ook geen seconde uit het oog.
Hier zeiden ze vaak dat ik mijn zoontje ook wel eens mocht laten huilen, hem niet altijd bij mij moest nemen. Zo verwen je een kind teveel..
Ik heb dit gewoon lekker wel gedaan. M'n zoontje heeft praktisch nooit alleen in z'n bed of park Geslapen. Altijd in de koets of bij mij op schoot. Snachts sliep hij bij ons in bed en doet dit nu nog steeds. Hij is bijna 2. Ik vind het een prettige gedachte dat hij weet dat ik er altijd voor hem ben.
Wat een lieve reactie zeg! En heerlijk dat je kind zo lekker bij je is. En dat hij lekker naast je ligt snachts.
Mijn moeder zei dat ze het net als mij haar kinderen niet vaak uit handen gaf en ook nooit naar een oppas deed of iets dergelijks en ik ben toch ook best een hele normale vrouw geworden haha. Dus komt vast goed met mijn kind!
En ik laat mijn kind ook nooit huilen. Een kind huilt helemaal als hij zo klein is niet voor niets. En verwennen kan je ze sowieso nog niet, echt onzin!
Inderdaad! Als iemand nu zegt van kinderen te laten Wenen zeg ik altijd: stel je eens voor dat jij op de grond ligt te wenen van de pijn en er is niemand die komt.. Na een tijdje stop je ook met wenen, omdat je toch weet dat er niemand komt. Mijn zoontje is nu bijna 2jaar. Ben de eerste 10maanden thuisgebleven en daarna halftime gaan werken. Hij heeft ook nooit last gehad van verlatingsangst en kreeg in het begin vaak te horen wat een blij kind ik wel heb.
Van de ene kant snap ik je best maar ik denk eerlijk gezegd dat je kinderen dan nog meer eenkennig worden en later een mindere band met bv opa/oma opbouwen. Ons meisje is met 26.5w geboren en de 3 maanden in het ziekenhuis hebben alleen ik en mijn vriend haar vast gehouden, en de verpleging natuurlijk. Sinds zij thuis is gekomen mag van mij iedereen haar gewoon vast houden, zolang ze hun handen maar even wassen. Ik heb er zelf ook totaal geen moeite mee als iemand haar vasthoudt, vindt het alleen maar leuk voor haar en merk dat zij het zelf ook wel interessant vindt. Ik zou je adviseren om toch andere mensen je zoontje vast te laten houden, zeker opa's en oma's. Laat hem maar even huilen, dat is helemaal niet erg. Als jij hem gelijk weer overneemt of bij je wil houden weet hij, hoe klein hij ook is, dat als ie zich laat horen mama hem wel weer vast gaat houden en ze moeten toch ook leren dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen
Sjonge, wat een spannende periode moet dat geweest zijn! Wat ben je dan blij als je lekker naar huis mag!
Opa's en oma's houden de kleine ook altijd vast hoor. Maar ben niet van het laten huilen. Ik denk dat een kind altijd huilt met een reden en op deze leeftijd zijn ze echt nog te klein om je te manipuleren.
Ja bij ons was het heel dubbel omdat haar tweelingzusje na 18 dagen overleden is dus van de ene kant heel veel verdriet en van de andere kant ook blij dat het maar gelukkig wel allemaal goed ging
Dat is heel natuurlijk. Wij hebben de afspraak dat als 1 Van onze kinderen huilt, dat wij ze troosten. Jij bent de veilige basis, dus gewoon benoemen en je kind weer uit de handen van de ander pakken. Gewoon zeggen; kom maar naar mama. Ik vind het altijd zo raar als mensen dan zelf willen troosten. Ik zou een kind gelijk aan zijn ouder geven. Een baby geeft middels
Huilen toch aan dat hij / zij het niet fijn vindt. Luisteren naar je kind en hem/haar serieus nemen vind ik veel belangrijker.
Ja ik vind dit persoonlijk dus ook heel logisch. Alleen het lastige is dat wanneer ze ons zoontje soms nog maar net vasthouden hij al gaat huilen en dan zegt mijn schoonvader bijvoorbeeld: "sssst" en staat dan gelijk op om hem een beetje heen en weer te schudden of gaat dan gelijk door de kamer lopen. Dus hij probeert hem dan gelijk zelf te troosten en denkt er geen moment aan om hem terug te geven.
Toen we daar laatst aan het eten waren had mijn man ons zoontje vast omdat hij alleen maar aan het huilen was -hij was heel moe en compleet overstuur- ik was ondertussen snel mijn eten aan het eten zodat ik hem daarna kon overnemen en mijn man kon gaan eten. Op het moment dat ik zei dat ik hem zou overnemen was mijn schoonmoeder ook opgestaan om ons zoontje aan de andere kant van de tafel te gaan halen. Dus die ging maar weer een beetje mopperend zitten van: "oh ik wilde hem ook wel overnemen hoor!!"
Dan denk ik bij mezelf, denk je nu echt dat hij op dit moment bij jou wil zijn?? We zien mijn schoonouders echt niet veel dus dat is totaal niet vertrouwd voor hem. Het frustreert me dan zo dat ze dat zelf niet snapt. Dan ben ik in haar ogen ook nog de boeman dat ik zelf mijn kind wil troosten. En als toppunt van die avond, toen ik door de kamer liep en hij eindelijk in slaap was gevallen in mijn armen zei mijn schoonvader: "zal ik hem even overnemen?" ZUCHT!!!!!
Ik denk dat je dit heel anders moet gaan bekijken: jij voelt je nu vervelend. Maar wat ik lees van je, zijn het hele liefdevolle mensen die het (terecht) normaal vinden om hun kleinzoon ook eens op de arm te mogen hebben. Je schoonvader probeerde hem zelfs te troosten. Erg lief!! Je wantrouwen is écht te groot en je gevoel van exclusiviteit ook: zou je het vervelend vinden als iemand anders dan jij hem rustig krijgt?
Je schoonouders bedoelen het wel heel lief daar twijfel ik niet aan, en ze zijn gek op je zoontje, heel mooi natuurlijk. Maar wat is het beste voor de baby, dat is ook de vraag. Ik zou denk ik proberen dicht bij je schoonouders te blijven en zo contact te houden met de baby en te troosten. Maar zomaar de baby huilend afgeven vind ik een slecht advies hoor, een middenweg zou ik het beste vinden. Een band opbouwen voor familie is ook een mooi doel natuurlijk, maar niet ten koste van de baby
Ik vind dat wanneer ons zoontje huilt hij door papa of mama getroost hoort te worden. Je wilt als baby toch niets liever dan als je verdrietig bent in vertrouwde armen zijn?
Oh dat is idd helemaal de andere kant. Voelde dat dan voor jou als ze je kindje niet wilden vasthouden alsof ze je kindje niet bijzonder of lief genoeg vonden?
Heel herkenbaar. Bij de geboorte van mijn zoontje ook gehad. Denk dat er van alles meespeelt. Bevalling, relatie met die personen. Bij m'n moeder had ik er niet zo 'n moeite mee, bij onbekenden en m'n schoonmoeder wel kwam ook doordat ze alsmaar zij dat ie op haar kind leek. En verkeerde naam tegen 'm zei, daar kreeg ik flink de kriebels van. 😂😂 Soort oerinstinct. Kan er nu om lachen maar herken 't gevoel nog heel goed.
Oh haha, dat herken ik dus zo. Ik zei laatst tegen mijn schoonmoeder dat ons zoontje soms zo driftig kan zijn en dat ik dat vroeger als baby en peuter ook had, dus dat de appel niet ver van de boom valt. Kreeg ik als reactie: nou dat zegt helemaal niks van het is ook de helft van je man!!
Maar de verkeerde naam zeggen? Dat is wel heeeeeeel erg hoor!
Nouja alsof je zoontje niets van jou kan hebben..🙄🙈 Ja ik had al moeite maar dat maakte het helemaal idioot 😵 Dat begreep m'n vriend gelukkig ook wel. Nu stukken beter, zodra ze kunnen lopen geven ze zelf wel aan door wie ze getroost willen worden
Ik heb er nooit zoveel moeite mee gehad. Ik vind het mooi om te zien dat ze al jong zelfstandige wereldburgers worden. Maar weet je, alles heeft te maken met loslaten en dat doet nou eenmaal niet iedereen op dezelfde manier en niet iedereen even snel. Je komt er wel, probeer kleine stapjes te maken die bij je passen.
Ik had er niet zoveel problemen mee om eerlijk te zijn en mijn kinderen ook niet. Nu gedroeg niemand zich opdringerig dus had ik vrij weinig te corrigeren. Ik vind echter niet dat je een kind voor jezelf krijgt. Je krijgt een kind samen met je partner. Die heeft dus net zoveel zeggenschap als jij. Sommige moeders claimen echt alleenrecht e zetten hun partner buitenspel. Daar kan ik slecht tegen. Adviesje: niet op Google andermans reacties gaan lezen. Scheelt een hoop ergernis.
Ja dat is idd wel een goede tip, geen reacties lezen op Google. Maar als ik eenmaal bezig ben haha.. je weet vast hoe dat dan gaat.
En ben het helemaal met je eens hoor, het is ook het kind van mijn man. Die heeft er overigens totaal geen problemen mee om ons kindje bij iemand op schoot te zetten dus dat heft elkaar weer lekker op. ;-p
Ik ben net als jij... ik zou zeggen: volg je gevoel hoor!! Straks is je kind 3 en dan is dit echt niet meer zo aan de orde... dan loopt je kind rond en gaat het zelf bij opa op schoot zitten. . Dan zul je er echt minder moeite mee hebben...
Je bent niet raar!! Echt niet!!
Naarmate ik meer kinderen kreeg... ik heb er 5....werd ik steeds meer zo: mijn baby! Alleen papa en broers en zussen... en mijn moeder haha.... schoonmoeder ook wel, maar zodra mijn baby huilde pakte ik hem direct terug... dat heb ik echt geleerd door de jaren heen hoor.... doe wat jezelf wil dat er gebeurt... is jouw baby... klaar.
Moet er wel bij zeggen dat kraambezoek echt wel even de baby vast hield. .. maar bij huilen wil ik hem of haar meteen terug snap je? En ook echt maar even Ik riep dan niet: ik wil nu mijn baby terug.... Maar op de een of andere manier ging het altijd vanzelf 'goed' haha
Het is een beetje geven en nemen... een tikkeltje over je eigen 'grens' moet kunnen... maar niet te ver Weet je, ze worden echt snel groot. .. dus doe in de babytijd wat jij wil.
Ik had geen moeitr met hem uit handen tr geven r wel als hij ging huilen. Maar dan meer t anderen hem als last gaan zie ? Nu niet meer hoor rond 1 jaar worden ze zelfstandig rn willen ze liever bij opa en oma dan bij jou. Komt wel goed. Hij is nu 4 en zou dolgraag willen dat iemand hem even uit handen nam hihihi
Heeel herkenbaar! Eerst nergens naar omkijken geen interesse maar wel verwachten dat ze haar nu allemaal maar kunnen en mogen vasthouden. En zo nog wel meer ergernissen.. Ik geef haar alleen als ik me er goed bij voel en dat verschilt per dag en per persoon..
Hier net bevallen en de kleine mag niet eens bij iemand anders komen van de kraamzorg! Eerst wennen aan papa en mem en na de eerste week mogen we haar uit handen geven aan de visite ( als we dit willen)
Nou mijn schoonmoeder had het niet meer toen ze dit hoorde. Helaas voor haar is mijn partner hier ook erg strikt in, maar leuk vond ze het echt niet!
Ik ben benieuwd hoe we het gaan ervaren wanneer anderen haar oppakken. Ben bang dat ik ook zo iemand ben die het liever niet heeft 🙈
Mooi hoor, dat jullie dit zo doen, alleen maar bewondering! En net bevallen joh, gefeliciteerd!! Lekker bijkomen en genieten van de kleine uk. Het is zo mooi!
Ik herken dit wel. Godsgruwelijke hekel als anderen de baby willen vasthouden. Ik vind het vies dat iedereen maar aan het gezichtje grabbelt, iedereen wil kusjes geven. Bah bah bah
Haha, oh ik kan hier zo om lachen. Ik vind dat ook niet fris nee. Heb wel eens gelezen dat er schoonmoeders zijn of andere mensen die hun pink bij een baby in de mond stoppen. (En dan is het dus niet hun eigen baby). Dat vind ik echt het toppunt van ranzigheid. Hoe durf je ook...
Ik heb veel moeite om mn kind(eren) aan schoonmoeder/schoonfamilie op schoot te geven. Mijn schoonouders (en hele familie) zijn 2.5 wk na de geboorte van onze jongste pas komen kijken. Inmiddels is ie ruim 7 weken oud en komen ze waarschijnlijk volgende week zondag op de koffie (als er een kamer vol visite zit ivm dopen van ons kind, waar ze niet bij aanwezig willen zijn overigens). Mijn mannetje is dan 8.5 wk en dat wordt de tweede keer dat ze komen. Ik weet dat mn schoonmoeder zegt: "zo,kom jij.maar bij oma" maar dat gaat absoluut niet gebeuren. Desinteresse oma...
Nou ten eerste hebben wij toch echt een kind voor onszelf gekregen en echt niet voor de familie. Bij mijn oudste had ik geen moeite. Bij mijn jongste iets meer. Zij liep achter in haar ontwikkeling en haar nek heeft lange tijd goed ondersteund moeten worden en dat werd soms vergeten. Wat ik soms lastig vind is wanneer andere mensen haar doorgeven zonder aan mij te vragen. Maar als ze huilt zeg ik kom maar bij mama. Ik ga echt niet om mijn eigen kind vragen. Maar je baby kan aanvoelen dat jij het niet fijn vind, dus zou je het toch kunnen proberen om het los te laten. Andere kant. Het is jouw kind dus als je het niet fijn vind dan niet.
Bedankt voor je verhaal. Zo fijn dat zoveel mensen hun ervaringen delen! Hoe gaat het nu met je dochtertje? En kan me heel goed voorstellen dat je het niet fijn vindt dat ze je kind doorgeven, alsof het een fotoboek is ofzo.
En idd wat jij zegt, ik ga niet vragen om mijn eigen kind. Daar ben ik het echt helemaal mee eens maar toch merk ik dat ik het lastig vindt om dan mijn kind terug te pakken. Vooral omdat hij vaak gelijk of na 30 seconden begint te huilen. En dan hebben ze hem nog maar net vast snap je? Dan voel ik me daar ook weer lullig over. Ik kan me soms ook veel te druk maken om wat andere mensen van mij vinden. Irritant is dat haha.
Ik denk dat het niet durven loslaten te maken kan hebben met basisonzekerheid diep van binnen, die door de hormonenen extra aangewakkerd is... Het kan zelfs zo zijn dat jouw zoon het bij visites extra moeilijk heeft doordat hij jouw spanning voelt... Best lastig zoiets... De kans dat jij jouw onzekerheid doorgeeft is erg groot: als jij er geen vertrouwen in hebt dat jouw zoon dit aankan, hoe kan hij dan het zelfvertrouwen krijgen dat hij dit aankan. Het herkennen bij jezelf is de eerste stap.... Hopelijk, ook voor jou, kun je van daaruit ook je onzekerheid te boven komen... Sterkte!!
Ik sluit me hier bij aan 😊 geef je kindje het vertrouwen dat hij t wel kan! Ipv andersom! Mooi verwoord hierboven.. ik kon de goede woorden niet vinden.. tis super moeilijk, maar dat hoort bij t opvoeden van kindjes.. hoe moeilijk het ook kan zijn!
Ik vond t bij kind 1 ook zo lastig om haar naar de peuters te brengen en dan zeiden de juffen ze heeft last hiervan en hiervan.. ik wil dan heel graag zeggen doe zo en zo.. maar dat kan niet😊 zij moet haar weg vinden met de leidsters.. jou kindje moet zn weg vinden met de familie.. en later met de buren of vrienden of wie iets verder weg staan..
Ik ga hier even over nadenken, heb er namelijk nog nooit op deze manier bij stil gestaan. Ik geloof namelijk echt dat je kind voelt hoe jij je voelt dus wat dat betreft zou het goed kunnen. Best interessant ook! Al moet ik wel zeggen dat wanneer we bijvoorbeeld naar mijn schoonouders gaan het vaak het grootste gedeelte van de dag is omdat het ook een stuk rijden is en onze zoon daardoor gewoon al vaak huilerig is. Normaal slaapt hij na anderhalfuur/twee uur wakker zijn in zijn bed en door zo'n bezoekje lukt dat niet. Dan sta je eigenlijk al met 2-0 achter...
Ik herken de gevoelens niet. Ik heb van alle kraamvisite een foto met mijn zoontje.
Maar de verjaardagen daarna ging mijn kind niet van hand tot hand. Het is geen pop en ik vind het niet nodig. Tegen de tijd dat een kind gaat kruipen en lopen komt hij bij je als hij er zin in heeft en als hij bij je wilt zitten steekt hij zijn handen wel uit. En tja, als iemand het niet begreep had hij pech. Mijn kind, mijn regels. Nu had ik hem wel vaak gewoon in de draagdoek. Dan konden ze er niets van zeggen☺️
En ik moet zeggen dat ik niemand er ooit over gehoord heb en mijn zoontje is nu 2 en super sociaal.
Overigens pakte ik mijn kind meestal direct over als de hij huilde bij een ander. Een huilend kind heeft zijn mama nodig.
Doe wat voor jou goed voelt. Je kleintje is zo groot en dan kan hij zijn eigen grenzen aangeven. Tot die tijd doe je wat voor jou goed voelt.
Bedankt voor je verhaal. Lijkt me zo'n leuke leeftijd 2 jaar! En vermoeiend ook wel haha. Fijn dat hij zo sociaal is ook. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het me heerlijk lijkt als onze zoon straks zelf wat dingen kan aangeven en kan weglopen of kruipen mocht hij iets niet leuk vinden. En idd, tot die tijd doe ik wat mij goed lijkt en wat goed voelt.
Ik zelf herken het niet, maar ik ben ook niet iemand die al die teksten zegt die jij vond. Ik snap het heel goed, iedereen heeft zo zijn dingetjes. Ik heb het wel bij mijn eige neefjes en nichtjes en ook bij mijn ex schoonfamilie maar die hebben de jongste dan ook maar 2keer gezien 1 keer in het ziekenhuis en 1keer in de supermark daarna nooit weer. Maar voor mij is het.dan misschien ook.iets anders ben alleenstaand en vind het soms echt even heerlijk een uurtje handen helemaal vrij te hebben om zelf iets te doen of met se oudste 2 of gewoon even niks.
Ik zou.je er niet zo druk overmaken als jik het.niet prettig vind hebben zijn daar.mee te dealen jullie kind jullie regels
Bedankt voor je fijne reactie. En echt mega veel respect voor jou. Alleenstaand en een kind. Als onze zoon een huildag heeft en mijn man is aan het werk vind ik het al heftig. Laat staan als je hem/haar echt 24/7 alleen hebt. You go girl!
Ik heb dit bij alle 3 de kids al gehad met mijn schoonfamilie. Ze komen haast nooit langs, behalve als er net een baby is dan wil mn schoonmoeder ineens flesjes geven en de baby vast houden. Flesjes geven wil ik zelf doen. Dus dat probeer ik altijd met de kraamzorg af te spreken. Maja dat vasthouden kom ik niet onderuit en dan denk ik okee normaal doen ze is straks weer weg haha. Bij mijn ouders heb ik dat helemaal niet mn moeder mag ze pakken wanneer ze wil. Schijnt normaal te zijn, vindt t wel altijd weer lastig. Gelukkig komt ze hier na de kraamweek toch bijna nooit dus die ene x in de 3 weken overleef ik wel. Maar herken jouw gevoel zeker
Pfff, lekker zo'n schoonfamilie. Snap dan echt helemaal dat je er klaar mee bent hoor. En idd. Ik heb dat ook met mijn moeder. Die mag hem vasthouden wanneer ze wil.
Maar succes met de bezoekjes van je schoonmoeder. ;-p you will survive.
Ik herken dit hoor! Tis bij de jongste net zo.... dit heb ik bbij de andere niet zo gehad.... maar ik had nu weer een kraambed en geen gestress tussen huis en zh. Maar hier word het iets minder ze is ook al bijna 10mndn. En ja sommige mensen en vooral kinderen mogen er ook gewoon liever niet naar kijken
Tja klinkt stom miss maar met handen waar weet ik niet wat allemaal aan zit blijf je maar lekker van mn kind af! Maar mn dochter is vrolijk en zoet dus die lijdt er niet onder! En als ze gaat lopen merken we vanzelf wat ze fijn vind.
Bedankt voor je reactie. Fijn dat je het herkent. En kan me voorstellen als je kind 10 maanden is het misschien ook wat makkelijker begint te worden. Maar aan de andere kant, dat dacht ik ook toen onze zoon net geboren was, dat het wel makkelijker zou worden. Valt tot nu toe tegen haha. Maar hoe ouder ze worden, hoe meer ze zelf kunnen aangeven. Dat scheelt al.
En vooral naar m’n schoonfamilie & vriendinnen toe. M’n eigen ouders gaat nog wel...
ik weet ook niet wat het is. Zit nog wel in een depressie en ben daardoor ook nog niet aan het werk en bijna 24/7 met hem..
ik denk dat het inderdaad gewoon het gevoel van bescherming is, ik vind het ook vreselijk als hij begint te huilen en m’n schoonvader dan toch met een hoge piep stem ‘kiekeboeeee’ of z’n naam blijft roepen... de nek haren beginnen dan al omhoog te staan en van binnen loeien alle alarm bellen...
dit gevoel is bij mij ook erger omdat ik weet dan ons neefje (4 maanden ouder) hun lievelings kleinkind is....
Maar goed ik vind deze gevoelens lastig, eigenlijk de hele tijd gedacht dat het aan mij lag omdat ik niet goed in m’n vel zit...
Grappige is trouwens dat ik dit gevoel wanneer ik hem naar de opvang breng een stuk minder is?! (In het begin wel heel erg hoor..)
Ik vind wel dat het mijn kind is, en ik mag doen wat ik wil, en wat m’n schoonfamilie daar van vind kan me niks schelen. Ik (probeer) er niet meer wakker van te liggen 🙄...
& merk dat m’n vriendinnen dit eigenlijk niet eens echt door hebben, misschien geluk dat ik de eerste ben die een kindje heeft gekregen!
En de opmerking ‘je krijgt een kind niet voor jezelf maar de hele familie’ ik verslikte me bijna. En ‘je kind moet je loslaten’ TIS EEN BABY!!!! Bizarre opmerking... 🤷🏼♀️
Oh wat een heerlijke reactie haha. Bijzonder ook dat je zoveel herkent. En naar dat je een depressie hebt zeg. :-( ik hoop voor je dat het snel wat beter mag gaan!
Wauw, wat een eerlijk en (deels) herkenbaar verhaal. Schijnbaar heb ik zelf nog tot maanden na de geboorte van mijn zoontje een soort 'raak hem en aan en ik hak je handen eraf' blik in mijn ogen gehad. Ja, na de eerste dagen liet ik hem wel vasthouden door familie en bepaalde vrienden op basis van 'misschien moet ik me erover heen zetten', maar ik verloor hem geen seconde uit het oog.
Ik ben de eerste maanden (tot hij zelf echt duidelijk kon maken wat hij wel/niet fijn vond en anderen dit ook begrepen) heel beschermend geweest en daar heb ik geen seconde spijt van. Waar ik wel spijt van heb is dat op sommige momenten dat het echt niet goed voelde, ik hem toch door bepaalde mensen heb laten vasthouden.
In mijn beleving interesseert de eerste tijd zo'n kleintje echt niet of iemand opa, oma, oom of tante is. Hij wil dichtbij papa of mama zijn, of bij een andere persoon die hem dagelijks verzorgd.
Enne, mijn zoontje staat nu te springen voor de deur als een van de opa's, oma's, ooms of tantes voor de deur staat...
Doe wat goed voelt en probeer niet teveel na te denken over wat anderen er van vinden. Soms is het goed om uit je comfortzone te stappen, maar je hebt niet voor niets moederinstinct gekregen!
Wat een mooie reactie, geeft me echt vertrouwen! En die raak hem aan en ik hak je handen eraf blik hahaha. Prachtig. Kan ik dan weer zo om lachen, heel herkenbaar. Ik denk dat mensen mijn ogen echt voelen als ze mijn zoontje vast hebben. Maar thanks nogmaals. :-)
Het komt best vaak voor en is voor iedereen moeilijk. Mijn tante mocht haar eerste kleinkind ook niet vasthouden en daar werd ze best verdrietig van. Ze heeft echter haar schoondochter wel de ruimte gegeven. Zelf heb ik dit bij mijn middelste gehad. Dat is, denk ik zelf, omdat hij mijn gevoeligste kind is. In zn babytijd al kon ik hem niet wegleggen, hij wilde alleen bij mij slapen. De draagdoek was een uitkomst terwijl ik m bij zn broertje nauwelijks gebruik. Hij reageerde als ik in de buurt van zn bedje al alleen op mijn geur. Bij anderen sliep hij gewoon verder. Hij is nu 2,5 en nog steeds heel aanhankelijk en bijv van slag als mijn man naar het buitenland is voor werk. Misschien voel jij als moeder gewoon aan dat je kindje het niet fijn vindt. En ook al vind jij 4 maanden lang, het gaat echt over. Geef jezelf de tijd en wees er open over met de mensen die het betreft. Vertel dat het zo moeilijk voor je is en dat het niks te maken heeft met jouw vertrouwen in hen, maar puur een onrust in je moedergevoel. Dat je in je hoofd echt wel weet dat hem niks overkomt maar dat je er toch onrustig van wordt. Vraag om een beetje ruimte en begrip en de tijd om hierin te groeien. Geef aan dat je ook snapt dat het voor hen ook moeilijk is want wie wil jouw schatje nou niet knuffelen hij is ook zo lief! Mensen zullen het vaker begrijpen dan je denkt.
Ik mocht de baby van mijn beste vriendin ook niet vasthouden. Zelfs haar eigen moeder niet. Ze was enorm standvastig. Niemand mocht m vasthouden. Naar mijn idee vond ze het al moeilijk als ik m bekeek. Later kwam uit de hielprik dat hij een stofwisselingsziekte heeft waardoor hij kan overlijden aan stress. Nadat hij medicijnen kreeg ging haar angst weg. Moedergevoel is er niet voor niks. Vraag begrip. Wees open.
Bedankt voor je reactie! Het zou idd misschien goed zijn om dit aan te kaarten bij mijn schoonouders, alleen heb ik niet zo'n goede band met mijn schoonmoeder en ik wil me daarom niet te kwetsbaar opstellen omdat ik dat toen mijn zoon net geboren was wel een keer heb gedaan over iets. En nu roept ze dat nog steeds. Weet je nog dat je dat in het begin zo eng vond???? Alsof ze mij er echt mee wil pakken ofzo. Zo voelt dat. ;-p schoonmoeders ook altijd....
En wat een bizar verhaal van je vriendin zeg. Hoe bijzonder ook. Gaat het nu naar omstandigheden goed met hem?
Ja hoor, lekker eigenwijs mannetje van 7. Zolang hij zn medicijnen neemt is er niks aan de hand.
Wat jammer van je schoonmoeder. Ik heb gelukkig een onwijs fijne schoonmoeder. Ik begrijp dat je na die ervaring je niet kwetsbaar wil opstellen. Sommige mensen begrijpen het helaas niet. Succes!
Ik herken het tot op zekere hoogte. Ikzelf kon er elke keer wel van genieten om de baby even af te geven. Voordeel was wel dat we eigenlijk geen kraambezoek ontvingen. Ik was echt elke keer op en top aan het nestelen. Zelf had ik er nooit problemen mee om de baby's aan mijn schoonmoeder te geven. Zo had ik ook geen probleem met anderen die heel dicht bij ons stonden. Heerlijk! Na dagenlang een baby aan mijn borst te hebben hangen eindelijk eventjes de armen vrij! Maar goed, als de baby eenmaal begint met huilen dan is het toch echt wel weer mama-tijd. Ik zou mijn baby ook niet zomaar laten huilen bij een ander. Het hangt ook wel een beetje af van het huiltje, want na dagen met een baby aan de borst mijn koude maaltijd gegeten te hebben vond ik het toch ook wel weer eens fijn om mijn avondmaaltijd warm te nuttigen terwijl oma wiegend met de baby door de woonkamer liep of in de stoel zat. 😉
Haha, ik snap je helemaal. Voor mij is dat misschien ook anders, borstvoeding lukte helaas niet waardoor mijn man ook regelmatig de fles geeft. Fijn dat je er dan ook van kan genieten dat een ander hem of haar even vast heeft!
Ik herken je gevoel helemaal. Bij wie mijn kinderen ook zaten. Zodra ze maar 1 kick gaven pakte ik ze al terug. Ook omdat ik anders gewoon veel langer bezig was met ze te troosten. Nu ze ouder zijn is het makkelijker. Ze geven zelf aan wat ze willen. En vaak willen ze bij mamma zitten.
Ik kan je alleen maar vertellen, volg je hart. Als het voor jou niet fijn voelt dan moet je het niet doen.
Ik begrijp het wel. Ik dénk dat het enigzins wel goed voor een kindje is om hem/haar aan andere mensen te laten wennen voor de sociale ontwikkeling. Maar aan de andere kant, elke mama kent haar kindje het best.
Zolang jij en je baby op je gemak zijn met hoe je er nu mee omgaat dan is dat toch ook prima. Iedereen vind toch altijd wel wat van alles.
Ja, iedereen vindt overal wat van. Daarom probeer ik het ook zoveel mogelijk los te laten. Mijn schoonfamilie heeft toch al lang een mening over mij gevormd.. Maar gezegd is soms makkelijker dan gedaan.
reacties (0)