Snelle bevalling voor een eerste kindje (geen horror)

Daar ik een vlotte bevaller ben volgens mijn verloskundigen (werd na deze bevalling bij de volgende zwangerschap ook met nadruk in mijn dossier gezet) zal ik eerst mijn eerste bevallingsverhaal delen. Ik ben nog al een uitgebreide schrijfster met een (hopelijk) humoristische benadering, dus sorry voor het uitgebreide verhaal, maar ik begin dus vanaf de uitgerekende datum (ik ben 4 dagen erover heen gegaan).

Ik was op vrijdag 26 mei 2017 uitgerekend. We zaten midden in een hittegolf en ik was het behoorlijk zat aan het worden. Ik woonde in mijn tankini, slofte rond op mijn birkies en voelde me echt een zeppelin. Die dinsdag was ik nog op controle bij de VK geweest en die had door aan de buik te voelen een geboortegewicht geschat van 3400 gram bij 40 weken. Alles zag er verder goed uit, goede bloeddruk, kindje lag vast in het bekken, was lekker beweeglijk en we hadden een mooie hartslag gehoord. Ze maakte een afspraak voor controle voor de dinsdag erop, maar ze zei zelf dat ze het gevoel had dat die afspraak niet door zou gaan.

Anyway, vrijdag, hittegolf, geen zin om te koken. Dus manlief bestelde chinees na zijn werk. Babi pangang met witte rijst en 20 miniloempia's (dat kon ik verslinden die zwangerschap).

Ik heb nog geprobeerd de baby te "lokken" met een miniloempia, maar geen succes.
Dat weekend bleef het bloedheet. Manlief had nesteldrang en was bezig met het speelveld in te richten en traphekjes te maken (lekker vroeg maar who cares?)
Het hele weekend rolde ik door het huis en de tuin, afwisselen tussen buiten in de schaduw zitten en binnen op de bank. Ik speelde een spelletje op de ps4 als de cts het een beetje toeliet en ik speelde met dat kleine meisje in mijn buik.
Maandagochtend vond ik (een deel van) de slijmprop in mijn inlegkruisje, maar ik had gehoord en gelezen dat dit niet zoveel hoefde te zeggen, het kan zo nog een week (AAAAAHHH!!!!) duren voor je gaat bevallen.
Die dag rolde ik ook weer door de tuin en het huis, manlief was kreeftrood verbrand en kluste lustig door (zijn weekend viel op zondag en maandag).
Ik voelde me wat mottig, maakte een filmpje van de kleine die in mijn buik trappelde en verder kwam er niet veel uit mijn handen. Manlief nam gelukkig die avond de taak van het koken op zich en we aten lekker in de schaduw op het toekomstige speelveldje van onze dochter. Na een witte magnum als toetje, voelde ik me rond 19.00 uur behoorlijk bleh en vroeg of mijn man het erg vond dat ik alvast ging liggen. Dit vond hij niet erg, hij bleef nog op om de honden nog te doen voor bedtijd. Dus ik friste me op, hees me in mijn nachthemd en klom daarna in het verhoogde bed. Ik lag er wat te draaien, een beetje appen met een vriend uit Engeland, maar slapen deed ik niet echt. Tussen 21.30 en 22.00 kwam mijn man dan ook naar bed. Zijn hoofd  raakt zijn kussen en weg is hij, zo frustrerend! Iets na 22.00 uur kreeg ik darmkrampen. "Oei, dat eten is verkeerd gevallen!" dus ik trippel naar de wc en na een beetje diarree klom ik weer in bed. 3 á 4 minuten later kreeg ik weer darmkramp, dus ik trippel weer naar de wc, maar kwam nu onverrichte zaken terug naar bed. dit ging zo nog een paar keer door, tot er een flauw lichtje bij me ging branden. Ik zette een berichtje in mijn "Uitgerekend in mei, juni, juli" groepje met de vraag of weeën als darmkrampen konden voelen. De antwoorden waren duidelijk: Ja hoor, ik zou maar gaan timen meid!
Dus ik downloadde een weeëntimer app en begon om 22.25 met timen. Tussendoor leidde ik mezelf af door te appen met die Engelse vriend. Na een goed uur timen zat ik om 23.30 op 21 weeën. Dit was toch wel menens. Dus maakte ik mijn man wakker (arme ziel, hij is zo GEEN nachtmens) met de mededeling dat het begonnen was en dat ik de VK ging bellen.
Mijn man ging in de tuin zitten om wakker te worden in de koele nachtlucht terwijl ik doorging met weeën wegzuchten, wat me op een gegeven moment niet meer lukte toen de weeën van mijn buik naar mijn rug gingen. Wat duurt een half uur dan lang zeg! Rond middernacht was de VK er en ik kon stoppen met de weeëntimer app. Zij timede mijn weeën en rond 0.30 (geloof ik?) wilde ze de ontsluiting gaan controleren. Dus wij naar boven, hup op bed en zij toucheerde me. 4 centimeter ontsluiting. Ik mocht doorgaan met pogen de weeën op te vangen terwijl zij de koffer met spullen uitpakte en alles klaarzette, ze was niet van plan om weg te gaan, omdat de weeën meteen al zo vlot kwamen, denk ik. Ik waggelde naar de badkamer, daar was het wat koeler, alleen (achteraf) galmde mijn gekreun natuurlijk enorm (sorry buren!). Mijn man rende heen en weer met glazen en flessen gekoelde Evian voor me, maar voelde zich verder zo nutteloos dat hij zich een beetje op de achtergrond hield. Ik hing over de wasbank heen te puffen en te kreunen en te wiegen met mijn heupen. Mijn VK bood aan om tijdens een wee mijn rug te masseren, maar bij de eerste poging had ik al zoiets van "doe maar niet, blijf maar van me af". Ik heb zelfs op handen en knieën zitten schommelen, wist niet waar ik het zoeken moest. Om 1.45 wilde mijn VK weer kijken hoever de ontsluiting was, dus weer op het bed, op mijn rug (wat echt niet lekker voelt met rugweeën) en na een wee te hebben opgevangen toucheerde ze me en zag ik haar met een lange witte haaknaald (?) naar binnen gaan, ik hoorde "pats"en voelde mijn dijen nat worden, net of ik had geplast. Ze zei "Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat je 6cm hebt, het slechte nieuws is dat het kindje in het vruchtwater heeft gepoept, dus we gaan naar het ziekenhuis". Mijn gezicht vertrok een beetje, want hier had ik geen rekening mee gehouden, maar ze had me gauw gerustgesteld. Ze instrueerde mijn man als een professional en hielp mij met aankleden voor ze de vluchtkoffer weer inpakte. Ik liep tussen de weeën door de laatste dingen in mijn tas te gooien (portemonnee, telefoonlader, etc) en mijn man propte alles in de auto terwijl mijn VK de passagiersstoel prepareerde met een celstof matje voor mij. Stond ik dan, net na 2en 's nachts, op de oprit een wee op te vangen voor ik in de auto zou stappen. We woonden gelukkig niet heel ver van het ziekenhuis, maar als je moet zitten met rugweeën is alles teveel. Mijn man reed rustig de wijk uit, want we hebben veel drempels en ik weet nog dat ik gromde "RIJ DOOOOOOOOR". Op de dreef trok hij het gas open en de rotonde nam hij weer als een gentleman. Hij zette de auto op de stoep voor de ingang en ik sprong uit de auto, voor ik met mijn hoofd op mijn armen op het dak van de auto leunde. De VK kwam ons tegemoet via de andere ingang van het ziekenhuis en begeleidde mij naar de ingang zodat mijn man de auto kon gaan parkeren en daarna achter ons aan kon komen naar de afdeling verloskunde. Om 2.30 lag ik dan eindelijk op het ziekenhuis bed, met 2 banden om mijn buik voor de weeënactiviteit en de hartslag van de baby en een bloeddrukmeter om mijn arm. Mijn VK deed de overdracht naar de klinisch verloskundige terwijl er om me heen van alles gebeurde en ik alleen maar naar de deur keek, wachtend op mijn man, die uiteindelijk ook binnenkwam met de koffer en maxi cosi onder zijn arm. Nadat een laborant mijn bloed had afgenomen mocht ik op mijn zij liggen om de weeën op te vangen, dat voelde toch wat fijner. Mijn man stond wat bleekjes en hulpeloos naast het bed. Ik merkte dat het me niet meer lukte om de weeën goed te handelen en ik vroeg om pijnstilling. Ik kreeg de keuze uit een ruggeprik (maar dan kon ik dus niet meer lopen en moest ik een katheter) of het remifentanil pompje. Ik koos die laatste, mijn ontsluiting werd gecheckt (nog steeds 6cm), er werd een scalpelektrode op het hoofdje van onze dochter geplaatst omdat de band van de hartslag van de baby steeds verschoof) en er werd een infuus aangelegd. Toen het voorschrift klaar was, werd de pijnpomp aangesloten en kreeg ik een knopje waar ik om de 3 minuten op mocht drukken, wanneer ik de wee voelde aanzwellen moest ik drukken. Mijn weeën kwamen om de 2 minuten, wat dus inhield dat ik net niet elke wee met een dosis kon doen, maar om de wee. Voor mij werkte de remifentanil heel goed, haalde de scherpe randen van de pijn en liet me tussen de weeën in tot rust komen. Ik lag zelfs te soezen en heb zelfs nog aan mijn man gevraagd of het wel ging met hem, hahahaha!
Op een gegeven moment kreeg ik enorme aandrang en riep ik "ik moet poepen!" Dat bleek dus persdrang te zijn en ik mocht heel lichtjes meegeven aan de drang. Toen voelde ik het hoofdje heel erg laag, en dit gaf ik ook aan. Toen moest ik op mijn rug en gingen mijn benen in de beugels. Ik had 10cm ontsluiting en ik mocht gaan persen. Maar tijdens het persen viel de hartslag van onze dochter steeds weg en dus ging ik op mijn zij een paar persweeën wegzuchten en toen met mijn been in de lucht op mijn zij persen. Op deze manier had ze het minder moeilijk, maar uiteindelijk moest ik toch weer op mijn rug persen. Toen het hoofdje stond (DAMN wat brandt dat!) moest ik doorpersen omdat onze dochter dus in nood was. Wee of geen wee, ze moest eruit! Dus ik heb keihard doorgeperst (totaal was de persfase maar 10 minuten) en daar was ze dan, blauw en het bleef naar mijn idee wat te lang stil. De verloskundige haalde de navelstreng rond haar lichaam (1 slag) en nekje (2 slagen) weg en toen ze begon te schreeuwen werd mijn hemd omhoog getrokken en kreeg ik haar eindelijk op mijn borst. Onze prachtige, puntgave dochter Jasmijn Asmara. Wat een prachtig wonder en WAT een adrenaline schiet er dan door je heen!