Eerste kindje

Hi lieve Marjolein.

Dit had 1,5 jaar geleden mijn verhaal kunnen zijn. Ik voelde mij een eersteklas loedermoeder. Moedergevoelens? Roze wolk? En HOEZO moest ik mijn kindje leren kennen? Het was mijn kleine muppie en moest toch gewoon alles al weten. Nou echt niet lieve schat!

Je gevoelens zijn VOLKOMEN normaal. Het groeit echt en dat duurt even. Het is heus wel liefde op het eerste gezicht maar het is heel logisch dat je je dat niet realiseert nu. Dat komt.. geef jezelf tijd, ruimte en inderdaad: momenten voor jezelf! Zo belangrijk. Ik heb mezelf te weinig dit alles verteld en mij zo eenzaam gevoeld. Als je wilt praten mag je me altijd een prive berichtje sturen. Ik zou je graag willen helpen en vertellen dat je helemaal oke bent en een mega goede mama!

En ja ik geniet ook nog steeds van de momenten dat ze slaapt. Love me time!! Kunnen we erna weer genieten van momentjes samen.

Mijn meisje is nu 1,5 en ik heb het gevoel dat ik nog nooit zoveel van haar gehouden heb als nu.. en volgende week verbaas ik me waarschijnlijk weer over het feit hoe gek ik op haar ben. T groeit nog steeds!! En ja ik dacht ook dat dat nooit meer ging komen zoals overal staat en geroepen wordt.

Komt goed lieverd!!!

Hoi Marjolein,

Wat vervelend dat je je zo voelt. Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Als je mijn blogs bekijkt zie je dat ik me vorig jaar net zo voelde.

Goed nieuws, de liefde voor de kleine komt er. Je bent geen slechte moeder omdat je overweldigd bent. Juist dat je je zorgen maakt of je het wel goed genoeg doet maakt je een goede moeder.

Het is heerlijk als de kleine slaapt, voel je niet schuldig als je daarvan geniet. Het is hard werken en zeker in het begin, zo zonder handleiding, kost het veel energie. Ik kijk nog steeds uit naar het middagdutje, dan kan ik zelf ook even liggen.

Ik heb nooit die roze wolk gehad en vraag me soms af of die er überhaupt wel is. Pas wel op dat het geen donker grijze wolk wordt, wees dan niet bang om hulp te zoeken bij een professional. Uiteindelijk als je je ritme gevonden hebt en je hebt je kindje leren kennen dan ga je genieten.

Schaam je niet als je geen baby-mama bent. Dat is een hele heftige tijd, weinig slaap en veel onzekerheid. Misschien ben je wel een dreumes/peuter/kleuter-mama en kun je daar veel meer van genieten. Dat heb ik ook, het is anders intensief en minder onzeker.

Je mag altijd een berichtje sturen als je wil kletsen!

Groetjes!

Heul normaal. Ondertussen ook doorgewinterde mama met drie kindjes. Bij mijn eerste had ik het pas toen ik haar echt mocht aanraken en de bevalling wat gezakt was. Keek haar aan en dacht ik weet dat je van mij bent maar ik voel het niet. Moet wel zeggen zij is tien weken te vroeg geboren en ze is binnen een half uur geboren middels een spoed ks onder volledige narcose nadat ik aankwam in het Sophia.

Bij onze middelste heeft het, lees, 18 weken geduurd voordat ik hetzelfde voelde als voor zijn zus. (zij heeft heel veel zorg nodig en heeft het heel slecht gehad tijdens mijn zwangerschap van de tweede en ook toen hij geboren werd). Ik trok zijn jasje aan en het gevoel overviel mij volledig. Wat was ik blij ermee. Mooie ervaring. En nummer drie was het er gelijk

Wat je voelt is heel normaal meis. Het is overweldigend voor het eerst mama worden. Maar je kunt dit!

Dat groeit, echt! Het is normaal. Denk dat er meer vrouwen met deze gevoelens zitten dan aangegeven wordt. Het komt wel goed!

Wat een onzekere periode als je eerste kindje net geboren is. Ik voelde me in ieder geval alsof er een aardverschuiving had plaatsgevonden! Mijn man was superhandig met onze zoon, maar ik vond alles eng: optillen, armpjes in rompertje doen, badderen. Het kwam bij mij niet als vanzelf. Ik vroeg mij regelmatig af hoe andere jonge moeders dat toch deden. Elke dag het kind gebadderd, zelf ook nog gedoucht en gekapt ten tonele verschijnen, een kind voeden volgens schema (en het kind hield zich er dan aan!) Ik snapte niet hoe mensen dat voor elkaar kregen. Tot ik erachter kwam dat bijna alle jonge moeders (en vaders) zich onzeker voelen in de beginperiode. De roze wolk is er echt niet voor iedereen. Die eerste paar maanden vond ik loodzwaar en veel moeders met mij. Je doet het goed! Het is ook heerlijk wanneer je kindje slaapt en je even kan bijtanken (pak die tijd!), baby's huilen in het begin heel vaak, dat wordt vanzelf minder. Jullie moeten elkaar nog een beetje leren kennen en je komt er vanzelf achter wat jouw baby rustig krijgt. En dan ben je daar achter en dan verandert het allemaal weer.

Wees niet te streng voor jezelf. Je houdt van je moppie, je doet er alles aan om goed voor hem te zorgen en er komt vanzelf een periode dat je je opeens realiseert dat alles op rolletjes loopt. Laat je niet gek maken door anderen doe wat voor jou goed voelt en luister naar Elza van Frozen: Let it gooooooo!!!!!

Mocht je echt in de put zitten en je geen raad weten, zou ik je aanraden dit aan te geven bij bijvoorbeeld je huisarts. Die kan je eventueel verwijzen naar een hulpverlener mocht je daar behoefte aan hebben.

Liefs Dessa

❤️

ik herken er wel een deel van. Ik miste ook de intense verliefdheid op mn eigen kind en vond mijzelf ook geen goede moeder. Dat veranderde later heus. Ik was ook best moe, was alleen maar bezig met zorgen voor mn baby en wilde dat alles goed voor hem was. Daarnaast werken, huishouden, geen flexibele oppas... Mijn wereld stond op de kop! Nu inmiddels de tweede en kan mijn geluk niet op! Jij houd van je kind, dat is wel duidelijk zichtbaar hoor! Heb vertrouwen! En geniet van alle leuke momenten

Ik had dat bij mijn oudste ook. Ik vond moeder worden heel overweldigend. Ze huilde ook veel. Ik dacht letterlijk ‘is dit nu mijn leven?’ Bijna 3 jaar later kwam ons zoontje en vanaf dan voelde ik mij een veel beter moeder. Ik had bij hem wel de verliefdheid en roze wolk. Ik denk dat een eerste kindje gewoon heel heftig is. Je wereld staat op zijn kop.

Ik begrijp je helemaal, is niet gek wat je ervaart en voelt hoor. Mijn baby is nu 2 maanden, maar heb nu sinds een paar dagen pas het gevoel soms dat het iets makkelijker/leuker wordt. De interactie is er meer. In het begin is het gewoon echt heel zwaar en je bent alleen maar aan het geven en geven. Wel goed om wat tijd voor jezelf te nemen, even eruit bijv kan wel helpen. Daarom zie ik ook uit naar over een paar maanden dan kan dat wat makkelijker. Mijn baby komt vaak om de 2 uur voor een voeding en fles weigert ze nog... even echt doorzetten die eerste maanden. Zet em op!!

De eerste 40 dagen zijn het moeilijkst en dit is heel normaal. Na 3 maanden ongeveer gaat een kind een ritme krijgen en jij ook. En dat gevoel doe ik het goed als moeder zal je je levenslang voelen. Heb ik nu nog steeds af en toe. Maar als je kindje tevreden is en naar je lacht is dat gevoel al gauw weg. Het komt helemaal goed geef het tijd en vraag vooral hulp bij je man, ouders of iemand anders. Je doet het vast goed, als jij je goed voelt voelt je kindje dit ook.

Die 'moeder gevoelens' die jij omschrijft komen soms direct en bij anderen pas na een tijdje. Dat is volkomen normaal.

Toch vind ik dat je moeder gevoelens omschrijft. De onzekerheid bij een eerste kindje of alles wel klopt en of je het allemaal wel goed doet vallen daar ook onder.

Je doet het heus wel goed. Je kindje veel liefde geven en in oplossingen blijven denken.

Als je het echt niet vertrouwd, kun je naar de huisarts gaan en het bespreken. Ook dan is er vaak een oplossing.

Open blog. Eerlijk. Dapper.

Ik herken het totaal niet.

In tegenstelling tot anderen hier is de term postnatale depressie het eerst waar ik aan moest denken. Houd het gevoel langere periode aan, ga dan eens langs bij de huisarts of praat erover is mijn advies. Ook met de miskraam van de eerste in het achterhoofd. Dat is niet niks.

Ik denk dat dit voor veel moeders herkenbaar is. Het beeld van een zwangerschap en een baby wordt zo rooskleurig weg gezet maar is in veel gevallen niet de realiteit. Het is keihard werken de eerste tijd. En daarna ook wel wel maar in de eerste maanden als nieuwbakken moeder moet je echt je rol als moeder uitvinden. Mijn eerste was ook nog eens een huilbaby en heel eerlijk vond ik dat eerste jaar gewoon ruk. Zo’n baby die werkelijk alles opeist. Maar ik kan je geruststellen, de echte allesoverheersende liefde kwam zeker. Al heeft dat echt wel moeten groeien. Mede doordat ze een huilbaby was. Als moet ik zeggen dat onze tweede een voorbeeldige baby was maar ook die moesten we leren kennen waarbij je ook weer moet schakelen in de nieuwe situatie.

Denk niet dat ‘al die andere moeders’ het perfect voor elkaar hebben en jij als enige denkt dat je het niet goed doet. We doen allemaal maar wat, en als dat goed werkt ga je er mee door. Maar voordat je hetgeen wat werkt doorvoert heb je tal andere dingen geprobeerd waarvan je dacht dat het goed zou zijn toch niet past bij jou kindje. Luister naar je eigen gevoel en wat bij jullie past is goed. Er is niet 1 manier.

Sowieso al super dat je het deelt, want je lees het: alom herkenning. Bij ons heeft het bij de oudste echt een HALFJAAR geduurd. En dat was voor mijn man net zo. Wij zijn daar altijd heel open in geweest. We hebben er ontzettend aan moeten wennen. Nu speelde ook nog mee dat zij Kiss had en daardoor erg veel huilde. Hier kwamen we met 5 maanden pas achter. Op een gegeven moment hoorde ik ook altijd gehuil. Kon niet eens meer rustig douchen. Was blij met elk minuutje dat ze sliep en liep zelf dan op mijn tenen om vervolgens te denken: argh...nee ze begint te huilen. Dit terwijl ook wij er enorm naar uitgekeken hadden. We vonden het een flinke tegenvaller.

Op een gegeven moment hadden wij zoiets: geef ons de tijd om te wennen. Ineens ben je van 'ik' naar 'wij' gegaan. En dat niet voor even maar voor een heel leven! En jawel na een halfjaar keerde de rust weer!

Het is serieus niet niks he ineens moeder zijn! En die moederliefde die gaat echt komen! Maar leg jezelf niets op, geef het de tijd! Ik weet bij mezelf dat iets moet groeien. Ik ben in mijn hele leven bedachtzaam en nadenkend. Dus ik ga eerst nadenken en later pas 'voelen'. En dat is bij de geboorte van elk van onze kinderen: het kost even tijd voordat ik kan zeggen: Ik ben 100% verliefd op mijn kind.

Wij hebben 5 kinderen mogen krijgen... dus heel wat eerste weken met een baby meegemaakt..

De eerste maand is gewoon heel heftig... er verandert ineens heel veel... je bent moe... alles draait om baby... alles wordt om baby gepland... zeker bij een eerste kun je enorm schrikken en denken: is het dit?

Geloof me... het gaat echt steeds beter... morgen is hij alweer 1 maand

Binnenkort gaat hij meer een mensje worden... hij zal gaan lachen... geluidjes maken... de tijd is je vriend... hij blijft niet jarenlang zoals hij nu is... de lieve kleine maar veeleisende zuigeling

Ik ken je niet... geen idee of ik het juiste zeg...Maar weet je...iedere keer als ik een baby kreeg... iedere keer steeds meer dacht ik: het is zo enorm gek... in positieve zin hoor... zo gek dat het mijn baby is... maar ik weet niks van dit kind haha.... wie is dit?

De tip die ik je wil geven... geef hem heel veel kusjes... leer hem kennen... je zult merken dat de band steeds steviger wordt. Het is zeker geen schande dat je die band nog niet zo strak voelt... echt niet... Het komt echt! En weet je... soms huilt hij gewoon... dat doen baby's... loop maar gewoon met hem rond ... of papa.... ook al blijft hij huilen... jullie doen het prima... het is dan maar gewoon zo.... leer het te accepteren....... Zoals ik al zei... de eerste 6 weken zijn echt heftig... het voelt als geven geven geven.... maar hij heeft jullie zooooo nodig

Over een paar maanden zul je het anders gaan ervaren.... echt.. die eerste 6 tot 8 weken word je enorm geleefd... alles komt tegelijk.

Het komt goed. Een eerste kindje is nieuw op alle vlakken.... jullie doen het echt prima... ga zo door...

Dikke knuffel.

Heel erg herkenbaar meid! Heb het heel erg gehad met mijn dochter. Had haar weinig bij mij de eerste dagen en kon haar, naar mijn idee, te makkelijk afstaan aan anderen. En nu? Nu hoeft niemand mijn zijn of haar ‘poten’ aan mijn kind te komen!! Ze is inmiddels 1 en oh wat ben ik gek op dit meisje! Ze is mijn alles! Bij mij begonnen die verliefde gevoelens met een aantal weken. Het heeft tijd nodig om te wennen aan je kleine wondertje. Wat mij heel erg heeft geholpen is te beseffen dat je kleine man gewoon niet zonder jou kan. JIJ bent zijn troost, JIJ bent zijn veilige haven en bij niemand voelt hij zich zo vertrouwd als bij JOU! Hij heeft jou nodig nu hij zo klein is en dat helpt het huilen vaak ook tegengaan. Geniet van je mannetje, echt! Voor je het weet is hij groot en wil hij niet meer bij je liggen.. mis dat gevoel nog elke dag en heb spijt dat ik dat niet vaker heb gedaan met mijn dochter.

Had ik ook hoor. Bij beide kids. Bij eerste zo rond 16 weken pas roze wolk en bij tweede rond 13 weken. Bij eerste voelde ik me ook enorm schuldig . Bij tweede wist ik dat de roze wolk uiteindelijk zou komen.

Ik herken mezelf hier ook wel een beetje in. Mijn dochtertje is inmiddels bijna 2 en inmiddels hou ik zielsveel van haar, maar de eerste 3 maanden vond ik verschrikkelijk.

Die roze wolk en door liefde overspoelde mama's begreep ik totaal niet. Ik had vaak gevoelens dat ik mn kind wel uit het raam kon gooien als ze niet stopte met huilen en had inderdaad het gevoel dat ik alles verkeerd deed.

De liefde is bij mij ook langzaam gekomen en ik denk eerlijk gezegd dat ik niet echt een "baby mama" ben, nu ik veel meer interactie heb geniet ik zelf ook zoveel meer. Zoals meer mensen zeggen. Geef het de tijd om het te laten groeien.

Je bent een fantastische mama, geef jezelf tijd en ruimte om te wennen aan mama zijn. En schaam je zeker niet voor dit soort gevoelens, want ze zijn normaler dan je denkt!

Dapper dat je het deelt. 😘

Ik vrees dat jij te hoge eisen aan jezelf stelt, waardoor alles moet zijn zoals je in de film ziet.... Als jij je kunt ontspannen en gelooft dat je het prima doet-want dat doe je- dan denk ik dat dit gevoel van "niet goed genoeg zijn" zal verdwijnen. Baby's huilen. En vaak weten we niet waarom. Ook " de perfecte moeder" kan geen babytaal verstaan... dus vraag dat niet van jezelf. Neem het zoals het komt en weet dat áls je baby huilt, je niks anders kunt geven dan jouw nabijheid. Dat is genoeg

Alles wat je nu momenteel voelt is normaal. :) Streef niet naar perfectie.

Jij moet je ook hechten aan je baby. Geef het tijd. Niet iedereen wordt verliefd op het eerste gezicht. :P Oke dat laatste is een geintje, maar je snapt wat ik bedoel hoop ik.

En je mag best blij zijn als je baby slaapt. Je bent ook een mens en hebt rust nodig. :) Stres niet teveel, vertrouw op je gevoel en laat het los. Iedereen wil de perfecte moeder zijn, maar dat is onmogelijk.

Knap dat je dit gewoon aangeeft! Ik hoor dit vaker hoor! Het is helemaal niet zo gek 😘

Ik heb zelf deze ervaring nooit gehad maar heb dit om mij heen best wel gehoord. Ik denk dus echt wel dat er mensen zijn met dit gevoel. Het is ook gewoon wennen zo’n kleintje, voor jou, voor je zoontje en voor je man. Je moet je draai vinden en je barst nog van de hormonen. Voel jezelf zeker niet schuldig! 😘