Wat gaat de tijd hard

De titel zegt het al, wat gaat de tijd op eens super hard. Waar de eerste weken voorbij kropen van ellende, vliegt de tijd en gaan we richting de 18e week alweer. De misselijkheid is volledig weg (thank God) de vermoeidheid lijkt niet te minderen, dus als mijn jongste slaapt doe ik 9 van de 10 keer een tukkie mee, of iig lekker rusten. Sinds een week weer enorme bekkenklachfen, maar nog niet in de mate zoals bij de andere twee (gelukkig afkloppen). We hebben aankomende zaterdag de geslachts echo, al hebben ze bij de 13w ook tussen de benen gekeken, en zag je het heel goed, dus ze mag het niet bevestigen 100% maar iig voor 90% 😂. Dus heel benieuwd zaterdag want je hoort nog wel eens andere verhalen dus ben nog nergens met de volle honderd procent vanuit gaan. We vieren geen gender reveal zoals we gewend zijn, omdat wij in het buitenland wonen. Ik heb een groeps app aangemaakt en dan doen we met zijn allen video bellen, en dan poppen de kids de ballon, helemaal zin in en enorm benieuwd.
Ben ook vorige week een paar dagen met mijn zusje op vakantie geweest, voor mij 3,5u kn de auto en haar op het vliegveld opgehaald. Het was heerlijk, wel wennen zo zonder kids was de eerste keer in 5 jaar, maar o zo fijn nul verantwoording, geen prikkels en doen waar je zelf zin in hebt, echt genoten voor 10.
We groeien ondertussen ook lekker door, precies zelfde als bij de andere twee 😂

We kunnen iig aftellen want bijna op de helft 🤍