Mama zijn

Mama zijn. Het mooiste dat er is.
Mama zijn. Het heftigste dat er is.
Met de eerste woorden komen ook de eerste tranen.
Zoveel tranen die ik opgespaard heb.
Tranen van, joh stel je niet aan.
Zoveel mama's maken dit mee en blijven ook overeind.
Zoveel tranen die de gedachte 'slechte moeder' proberen weg te nemen.
Mijn grootste bezit ligt nu lekker te slapen.
Mijn mooie kleine Jules met zijn grote blauwe ogen.
Die een paar weken geleden niet open gingen na die val met de fiets
Had ik hem maar niet op die fiets laten zitten.
Had ik maar nog sneller gereageerd toen ik zag dat de fiets niet stabiel stond.
Je lag daar. Kon alleen maar kreunen. Gillend riep ik je naam.
Helemaal hysterisch huil ik bij een compleet vreemde al mijn tranen.
De ambulancedienst is er snel. Jij komt weer bij.
Mij vriend is gebeld, werk bel ik dom genoeg zelf. Breng mijn paniek over op mijn collega's
In het ziekenhuis blijkt dat je bloed in je hersens hebt.
Je wordt overgebracht naar Maastricht. Alles zie ik aan. Ik steun jou overal en troost en knuffel je.
Intussen voel ik me de meest waardeloze moeder op aarde.
Ik wijk geen moment van je zijde. Slaap nachten op de kinder ic.
Uiteindelijk is er een kamer in het Ronald McDonald beschikbaar voor me.
Ook voor mijn eigen rust. Ik trek het allemaal niet.
Wil mensen om me heen en stoot ze direct weer af.
Ik wil er voor jou zijn. Mijn kleine Jules. Mijn grote schat.
Eenmaal thuis ga ik uiteindelijk weer aan het werk.
Werk in de zorg waar ik nog in het leren ben. Ik maak fouten op het werk.
Baal van mijn fouten. Voel me verschrikkelijk omdat ik jou niet alleen wil laten.
Uiteindelijk stroomt de emmer over. Gelukkig heb ik lieve schoonouders die
Na mijn belletje meteen komen.
En voor ons zorgen. Dat gevoel van onmacht houdt me nog steeds bezig.
Dat ik op het moment dat ik over liep niet eens meer op je kon reageren.
Ik zie je nog in het speelgoed boekje rustig bladeren, terwijl ik onbedaarlijk huil en tril als een rietje.
Intussen herstel ik me weer. Ik heb een heerlijke werkweek. Ondanks de buikpijn dat ik jou achter laat,
Werk ik lekker. Krijg zelfs complimenten.
Dan komt er een sterfgeval op mijn pad. Ik blokkeer op het werk en krijg daar uiteraard feedback op.
Eenmaal thuis barst het weer los. Het waardeloze gevoel. Het idee werk niet meer aan te kunnen.
Gelukkig gaat slapen goed. Maar dan komt de ochtend. Vriendlief moet vroeg op, waardoor ik weer de kans krijg veel te lang na te denken.
Ik hoor je wakker worden. Zie jou stralend in bed kruipen. Ik geniet intens van jou kleine Jules.
Dan kijk ik naar je ogen en geniet ik. En dan begin je ook nog met staan. Mama kan niet trotser op jou zijn.
Maar het moment is ook gekomen om met mijn demonen het gevecht aan te gaan. Het ziekenhuis verhaal en werk zijn maar kleine onderdelen waar ik aan ga werken.
Mama gaat hard werken om alles weer op de rit te krijgen. Al kost het een paar maanden therapie.
Ook ga ik meer schrijven, want man wat lucht dit op. Ik heb nog een weg te gaan, maar het schrijven van dit blog is voor mij het startschot om regelmatiger te gaan bloggen.
Nu eerst een kopje koffie, gezicht opfrissen en je dalijk als je uit je dutje wakker wordt, je stralend begroeten.