Daar zijn we dan, een week verder...
vorige week maandag (16 september) was 1 van de ergste dagen uit mijn leven, de miskraam begon. De pijn, de tranen, mijn hart gebroken.
Sommige momenten val ik nog terug, het is gewoon nog een open wond. Maar goed we moeten door en verder, al voelt het wel rot.
Net of je eerste bent geworden en de gouden beker hebt gewonnen en dan: oh nee foutje, toch niet!
Het geluk is uit mijn handen gerukt, en dat doet zeer. Maar ja wat nu? Mijn angst is groot maar kleiner dan mijn wens.
Een kindje van ons samen, na 6,5 jaar relatie is dat iets waar we echt enorm aan toe zijn!
Het bloeden is gestopt, gelukkig vrij snel (was wel heftig) en ik ben “schoon” voor zover ze op de echo konden zien.
Dus we gaan ervoor, volledig, en we hopen vooral dat we dit nooit meer hoeven mee te maken.
Met volle angst vooruit ❤️
reacties (0)