Mijn zwangerschap en bevalling

Mijn eerste blog,ik hoop dat jullie het kunnen volgen.

Een jaar geleden werd ik zwanger,nouja ongeveer een jaar dan.
Na 13 maanden ziekenhuis in en uit en hormonen spuiten en eindeloos negatieve testen kregen we eindelijk een positieve test.
Respect voor de vrouwen die dit jarenlang moeten doormaken.

De eerste 3 maanden waren zo voorbij en was het nog echt ons geheimpje.
Toen hebben we onze families ook ingelicht die verschillend reageren.
Mijn familie, met name mijn zus,waren dol enthousiast.
Mijn schoonouders moesten er wel aan wennen maar vonden het wel mooi.
Nu heb ik wel een goede band met mijn schoonouders gelukkig.

Tijdens deze maanden waren we begonnen de nieuwe woning te strippen en compleet verbouwen.
Mijn vriend en ik zouden hier gaan wonen.
En daarnaast ook erg druk met de uitbreiding van het bedrijf.

Half augustus sloeg het noodlot toe,mijn schoonvader werd in het ziekenhuis opgenomen,hij bleek een hersenvliesontsteking te hebben en kreeg de nacht erna een hartstilstand.
Ik was toen 15 weken zwanger, we waren zo bang dat hij er niet meer doorheen kwam.
Hij lag aan de beademing en werd in coma gehouden en omdat ze niet wisten welke bacterie de oorzaak was moest hij ook in quarantaine.
Ik mocht er niet bij vanwege de zwangerschap.

Hij heeft nog wekenlang in het ziekenhuis gelegen maar gelukkig herstelde hij wel wat.
Uiteindelijk is hij pas eind november thuis gekomen.

Wij waren nog steeds bezig met verbouwen en helaas ook inclusief vertragingen.

Op 36 + 1 weken gingen we eindelijk over,huisje was af en het verhuizen was ook zo gedaan aangezien het maar 2 deuren verderop was.
Heerlijk, eindelijk na zoveel stress gewoon de laatste paar weken rustig aan en genieten.

Dat dachten we tenminste, maar ons meisje dacht daar anders over.
Op precies 37 weken werd ik smorgens wakker met een apart gevoel,ik heb altijd al geroepen dat het geen 40 weken gingen worden.
Wat vage krampjes maar verder niet veel.
De verloskundige toch maar even gebeld en die wilde wel even langskomen voor een controle omdat de krampjes aanhielden
2 cm ontsluiting en veel spanning.
Afwachten maar, meer konden we niet en het kon alsnog 40 weken worden.
Oefenweeen zijn toch heel normaal rond die Tijd.

Nouja vals alarm dus.

Lekker met vriendlief savonds op de bank genieten van ijs (op 8 februari) en een filmpje.
Tegen bedtijd aan ging mijn vriend even naar de stallen de koeien voeren en controleren.
Ik zou alvast naar bed gaan,maar bedacht me toen ik net lag dat ik toch even een borstel door mijn haren moest halen.
Halverwege de hal naar de douche voelde ik een plop maar niks was nat.
Ik bedacht me dat het vast een scheetje ofzo was.

Eenmaal in de douche...het voelde wat nat in mijn pyamabroek,wat is dat nou weer? Niet goed uitgepakt? Zou kunnen,ik zal vast de enige hoogzwangere niet zijn die wat urineverlies had.
De boel naar beneden en uiteraard kijken,onderbroek nat en pyama ook maar het rook niet naar plas?
Toch maar even de verloskundige bellen en dat ging zo,

'Hallo,ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn maar weet het niet zeker hoor,Ik wil je ook niet uit bed bellen voor niks'
'Hoe ruikt het? Nog steeds verl......'

Waterval van vruchtwater gutst ineens omlaag zo over de douche vloer

'O,ik weet wel zeker dat mijn vliezen gebroken zijn '

Aangezien ik geen weeën had moesten we gewoon afwachten.

Net toen ik met de verloskundige ophang komt mijn vriend binnen en eerst heeft hij geen idéé waarom ik met mijn pyama broek en onderbroek zeiknat op de enkels sta.
Tot er dus een belletje ging rinkelen.
Ik ben na een vlugge douche lekker in bed gestapt en mijn vriend is het huis gaan stofzuigen, midden in de nacht inmiddels trek ik hem van de bank waar hij tv zit te kijken.
Bloednerveus is hij maar hij moet toch echt even gaan slapen.

De volgende morgen (Ja snachts heerlijk geslapen en totaal geen vooruitgang) komt de verloskundige een gesprekje voeren.
Meer dan afwachten kunnen we nu niet en ze maakt een afspraak in het ziekenhuis voor later op de middag een controle.
Tijdens die controle Nog geen weeën activiteiten en met mij en ons meisje gaat alles perfect dus we mogen naar huis.

We zijn het ziekenhuis nauwelijks uit en ik begin weeën te krijgen,zat tijd ertussen en nog behoorlijk onregelmatig en totaal niet pijnlijk.
Eerder een irritante kriebel.
Van het ziekenhuis naar huis is 30 minuten rijden en tijdens die rit beginnen het ook echt krampjes te worden.
Eenmaal thuis de verloskundige gebeld en verteld wat het ziekenhuis wil doen.
Inmiddels zit ik nog maar een uur of 5 verwijderd van die 24 uur grens van de gebroken vliezen.
Ook de verloskundige ingelicht dat de weeën begonnen waren maar er nog goed 7 minuten tussen zaten.

Afgesproken dat ze een uur lang om de 5 minuten moeten komen voor ik haar bel.
Tijd zat...dachten we.
3 kwartier later zat ik in een weeën storm met buik en rug weeën en kon ik niks meer.
Ze kwamen zo snel achter elkaar! Mijn vriend heeft de verloskundige gebeld dat ze toch echt moest komen.
20 minuten later was ze er om te controleren hoever ik was,dit ging Alleen niet zo makkelijk aangezien ik al sterke persdrang kreeg.

Kijk,het was de bedoeling dat we met de verloskundige in het ziekenhuis gingen bevallen.
Met nadruk op WAS.
Ik bleek al op 7 cm te zitten dus we konden beter thuis blijven.

Na een bevalling (vanaf begin weeën geteld) van 4 uur waarvan 75 minuten persen kwam daar ons meisje.
Ons mooie perfecte meisje...

Helaas mocht mijn vriend de navelstreng niet doorknippen omdat ik een bloeding kreeg dus ze moesten heel snel handelen.

Eerste nacht ging perfect,van 2 uur tot 8 uur geslapen...Ik was echt gesloopt en het bloedverlies van goed een liter maakte me ook heel slap.

De volgende morgen de familie ingelicht,niemand wist dat het begonnen was natuurlijk want we zaten pas op 37 + 1 weken.
Mijn moeder gebeld via Whatsapp camera en ons meisje in beeld.
Ze kon geen woord meer uitbrengen...in tegenstelling tot mijn zus die compleet flipte.

De kraamweek was heerlijk en we hadden een geweldige kraamhulp.

Inmiddels is ze bijna 5 maanden oud,de eerste 2 tandjes komen door en ze kan omrollen en probeert te tijgeren.
Ze gaan toch zooooo vlug!
Ze weet precies wat ze wil en nog beter wat ze niet wilt.
Heerlijk zo'n kind.

En ik heb inmiddels weer rammelende eierstokken.
Daar gaan we voorlopig nog niks aan doen,eerst genieten van onze tijd met ons meisje.



807 x gelezen, 5

reacties (0)


  • Nivine

    Geniet van je meisje

  • E87

    Mooi verhaal! Geniet van je meisje