Er zijn van die dingen die je niet kunt of niet wilt benoemen. En toch houden ze je bezig of raken ze je diep. Dit is zo'n onbespreekbare gedachte.
5 maanden geleden keek mijn zoon van de ene op de andere dag scheel. 's Avonds nog niets aan de hand, de volgende ochtend gingen zijn ogen alle kanten op. Er volgde een zenuwslopende dag in het ziekenhuis, maar gelukkig bleek er niks ernstigs te zijn. Hij was 'gewoon scheel'. Hij kreeg een brilletje, we gingen zijn oogjes afplakken en regelmatig naar de oogarts: Zo gezegd zo gedaan. Hij was snel gewend aan zijn bril en vond de pleisters niet erg. Ook wij waren snel gewend aan zijn koppie mét brilletje. Dat was het probleem dus niet. Maar de impact die het op ons had, op hem en op mij, die ging veel dieper.
Van de ene op de andere dag zag hij dubbel. Mijn zelfverzekerde mannetje veranderde op slag in een onzeker en angstig kereltje. Waar hij anders overal nieuwsgierig op af stoof, klampte hij zich nu vast aan mijn been. Als ik hem probeerde aan te moedigen, verscheen er paniek in zijn ogen. Logisch natuurlijk, als je het niet goed kan zien. Maar wel heftig voor een kind dat normaal zo vrij en zelfverzekerd is. De impact die dit op hem heeft, doet me pijn om te zien.
Maar er is nog iets wat diep op ons doorwerkt: We kunnen elkaar niet meer recht in de ogen kijken. Ik had nooit verwacht dat dit zo'n impact op hem, op mij en op ons zou hebben.
- Toen hij nog recht keek, kon ik hem als het ware 'lezen'. Als ik hem aankeek, kon ik hem recht in zijn hart kijken. Nu wordt ik afgeleid door zijn dwalende ogen. Ik kan hem niet meer via zijn ogen lezen. En dat doet pijn! Natuurlijk kan ik hem nog steeds vrij goed inschatten. Maar ik kan hem niet meer in zijn hart kijken als voorheen. Ik mis nu een stukje van hem, hij heeft nu een binnenwereld waar ik niet meer aan deel neem, waar ik geen getuige meer van ben. Ik zie welk gedrag hij aan de buitenkant vertoont. Ik kan de emoties aan zijn gezichtsuitdrukking en zijn lichaamstaal aflezen. Maar ik zie het niet meer aan zijn ogen. In de eerste weken nadat hij opeens scheel keek, heb ik hier echt om gehuild. Liep ik 's avonds stiekem te snikken: 'Ik wil mijn kind terug!'
- Toen hij nog recht keek, kon hij mij recht aankijken. Hij las aan mijn ogen af wat ik bedoelde. En hij vertrouwde me. Nu zoekt hij nog steeds automatisch mijn blik, maar hij ziet me dubbel. Hij zegt dan: 'Ik zie twee mama's.' Maar waarschijnlijk ziet hij een soort tweehoofdig monster met 4 wazige, in elkaar doorlopende ogen. En dus kan hij mij - en mijn bedoelingen - niet aan mijn ogen aflezen. Met als gevolg dat hij mij niet meer echt vertrouwt als hij bang is. Hij blijft dan steeds opnieuw mijn ogen opzoeken: Kan het echt mama? Is dit echt veilig? Je neemt me toch niet in de maling? Weet je het wel zeker? Mijn stem is niet voldoende om hem gerust te stellen. En mijn ogen ziet hij niet. We hebben het hier allebei moeilijk mee.
- Toen hij nog recht keek, hadden we een veel diepere, intensere verbinding met elkaar dan nu. Ken je dat, dat jij en je kind elkaar aankijken en je verdrinkt in elkaar's ogen? 1 korte blik is genoeg om elkaar te begrijpen. Maar soms ook schep je er gewoon plezier in om elkaar heel lang aan te kijken. En dan voel je die diepe, intense verbinding met elkaar. Nou, dát kunnen we dus ook niet meer. En dat vind ik echt heel moeilijk. Ik mis dat diepe contact met hem.
Ik zei al dat dit onbespreekbare gedachten waren. Immers, wat zeur ik nou? Ik heb mijn kind nog. Hij is gezond. Hij kan nog bijna alles wat hij voorheen ook kon. 't Is niet alsof hij blind is ofzo. En ik heb het echt nog steeds heel gezellig met hem. Er zijn veel meer manieren om je met je kind te verbinden. We knuffelen heel veel, hij komt veel tegen me aan zitten. Wat heb ik nou te klagen? Dit perspectief besef ik me terdege wel. Je kan het als moeder toch een stuk kwalijker treffen. Wat dat betreft is hij SLECHTS scheel. Dus niet zeuren en doorgaan! Toch? Ja! Helemaal mee eens! En tóch houdt het me wel bezig. Ben ik dankbaar voor de gezondheid van mijn kind. Dankbaar dat het slechts scheelzien is. En tóch mis ik het om hem recht aan te kunnen kijken. En zou ik het liefste willen dat hij weer recht keek.
Dit laatste lijkt overigens wel in het verschiet te liggen. We hebben afgelopen week te horen gekregen dat hij waarschijnlijk aan zijn oogjes geopereerd gaat worden. Over anderhalve maand horen we meer...
reacties (0)