Onbespreekbare gedachten

Er zijn van die dingen die je niet kunt of niet wilt benoemen. En toch houden ze je bezig of raken ze je diep. Dit is zo'n onbespreekbare gedachte.


5 maanden geleden keek mijn zoon van de ene op de andere dag scheel. 's Avonds nog niets aan de hand, de volgende ochtend gingen zijn ogen alle kanten op. Er volgde een zenuwslopende dag in het ziekenhuis, maar gelukkig bleek er niks ernstigs te zijn. Hij was 'gewoon scheel'. Hij kreeg een brilletje, we gingen zijn oogjes afplakken en regelmatig naar de oogarts: Zo gezegd zo gedaan. Hij was snel gewend aan zijn bril en vond de pleisters niet erg. Ook wij waren snel gewend aan zijn koppie mét brilletje. Dat was het probleem dus niet. Maar de impact die het op ons had, op hem en op mij, die ging veel dieper.


Van de ene op de andere dag zag hij dubbel. Mijn zelfverzekerde mannetje veranderde op slag in een onzeker en angstig kereltje. Waar hij anders overal nieuwsgierig op af stoof, klampte hij zich nu vast aan mijn been. Als ik hem probeerde aan te moedigen, verscheen er paniek in zijn ogen. Logisch natuurlijk, als je het niet goed kan zien. Maar wel heftig voor een kind dat normaal zo vrij en zelfverzekerd is. De impact die dit op hem heeft, doet me pijn om te zien.


Maar er is nog iets wat diep op ons doorwerkt: We kunnen elkaar niet meer recht in de ogen kijken. Ik had nooit verwacht dat dit zo'n impact op hem, op mij en op ons zou hebben. 


- Toen hij nog recht keek, kon ik hem als het ware 'lezen'. Als ik hem aankeek, kon ik hem recht in zijn hart kijken. Nu wordt ik afgeleid door zijn dwalende ogen. Ik kan hem niet meer via zijn ogen lezen. En dat doet pijn! Natuurlijk kan ik hem nog steeds vrij goed inschatten. Maar ik kan hem niet meer in zijn hart kijken als voorheen. Ik mis nu een stukje van hem, hij heeft nu een binnenwereld waar ik niet meer aan deel neem, waar ik geen getuige meer van ben. Ik zie welk gedrag hij aan de buitenkant vertoont. Ik kan de emoties aan zijn gezichtsuitdrukking en zijn lichaamstaal aflezen. Maar ik zie het niet meer aan zijn ogen. In de eerste weken nadat hij opeens scheel keek, heb ik hier echt om gehuild. Liep ik 's avonds stiekem te snikken: 'Ik wil mijn kind terug!'


- Toen hij nog recht keek, kon hij mij recht aankijken. Hij las aan mijn ogen af wat ik bedoelde. En hij vertrouwde me. Nu zoekt hij nog steeds automatisch mijn blik, maar hij ziet me dubbel. Hij zegt dan: 'Ik zie twee mama's.' Maar waarschijnlijk ziet hij een soort tweehoofdig monster met 4 wazige, in elkaar doorlopende ogen. En dus kan hij mij - en mijn bedoelingen - niet aan mijn ogen aflezen. Met als gevolg dat hij mij niet meer echt vertrouwt als hij bang is. Hij blijft dan steeds opnieuw mijn ogen opzoeken: Kan het echt mama? Is dit echt veilig? Je neemt me toch niet in de maling? Weet je het wel zeker? Mijn stem is niet voldoende om hem gerust te stellen. En mijn ogen ziet hij niet. We hebben het hier allebei moeilijk mee.


- Toen hij nog recht keek, hadden we een veel diepere, intensere verbinding met elkaar dan nu. Ken je dat, dat jij en je kind elkaar aankijken en je verdrinkt in elkaar's ogen? 1 korte blik is genoeg om elkaar te begrijpen. Maar soms ook schep je er gewoon plezier in om elkaar heel lang aan te kijken. En dan voel je die diepe, intense verbinding met elkaar. Nou, dát kunnen we dus ook niet meer. En dat vind ik echt heel moeilijk. Ik mis dat diepe contact met hem.


Ik zei al dat dit onbespreekbare gedachten waren. Immers, wat zeur ik nou? Ik heb mijn kind nog. Hij is gezond. Hij kan nog bijna alles wat hij voorheen ook kon. 't Is niet alsof hij blind is ofzo. En ik heb het echt nog steeds heel gezellig met hem. Er zijn veel meer manieren om je met je kind te verbinden. We knuffelen heel veel, hij komt veel tegen me aan zitten. Wat heb ik nou te klagen? Dit perspectief besef ik me terdege wel. Je kan het als moeder toch een stuk kwalijker treffen. Wat dat betreft is hij SLECHTS scheel. Dus niet zeuren en doorgaan! Toch? Ja! Helemaal mee eens! En tóch houdt het me wel bezig. Ben ik dankbaar voor de gezondheid van mijn kind. Dankbaar dat het slechts scheelzien is. En tóch mis ik het om hem recht aan te kunnen kijken. En zou ik het liefste willen dat hij weer recht keek.


Dit laatste lijkt overigens wel in het verschiet te liggen. We hebben afgelopen week te horen gekregen dat hij waarschijnlijk aan zijn oogjes geopereerd gaat worden. Over anderhalve maand horen we meer...

728 x gelezen, 5

reacties (0)


  • lobidabasi

    Hoe gaat het met je zoontje? Is hij geopereerd inmiddels?

    Nooit eerder bij stilgestaan wat scheelkijken nog meer kan inhouden. Pijnlijk om te lezen en voor jou om dit contact te moeten missen.

  • MaaikeT2

    Het gaat goed! Deze blog is al een jaar oud, in oktober j.l .is mijn zoontje geopereerd en inmiddels kijkt hij weer recht. Gek genoeg heeft hij een jaar dubbelgezien. (Normaal onderdrukken de hersenen al vrij snel het beeld van 1 oog, waardoor het kind weer 'enkel' ziet.) Sinds hij weer recht kijkt, is het contact en vertrouwen tussen ons enorm verbeterd. Echt heel fijn!

  • pien011

    Oh Maaike de tranen springen in mijn ogen. Wat ontzettend naar. Ik hoop dat je er aan kunt wennen samen of dat de operatie helpt. Het doet me als moeder pijn om te lezen.

  • ~mus~

    Oh wat naar! Maar klinkt helemaal logisch hoor. Kunnen ze het niet direct opereren of wat is de verwachting qua verbetering in tijd? Wij kregen tijdens een onderzoek voor iets anders te horen dat ons zoontje scheel keek (naar buiten, dat vind ik de ergste soort, misschien ook iets wat je niet zou moeten zeggen, maar het is een feit) Wij hadden dit uiteraard wel eens gezien, maar vmml als hij moe was. Dit zou met een jaar moeten verbeteren, anders dan moesten wij terug komen. Op onze vraag wat er dan gedaan zou worden, werd ons verteld dat ze het vrij eenvoudig konden opereren. Gelukkig hebben wij het tot op heden nog niet zien verslechteren, eerder verbeteren, maar ons werd dus direct de optie tot opereren voorgelegd.

  • MaaikeT2

    Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie lieve reacties en bemoedigende woorden. Wat fijn dat jullie zo meeleven.

  • MontBlanc

    Ach meis, wat lijkt me dat naar! Natuurlijk ben je dankbaar voor de gezondheid van je kind, maar iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet. En dit is zeker iets waar je verdriet om mag hebben. Hopelijk kan hij succesvol geopereerd worden en kunnen jullie opnieuw die diepe band opbouwen.

  • valentijnsmama

    Ik snap je helemaal. Onze dochter heeft sinds deze week een helmpje. Niks ernstigs. Maar toch als ik haar aankijk breekt mn hart. Na een paar maanden is het weer klaar, maar toch. Je ziet je kind het liefst zo mooi mogelijk. Hopelijk worden zn oogjes weer snel mooi recht, en kun je verdrinken in zn mooie ogen.

  • vrkh

    mijn zusje was scheel geboren en heeft op jonge leeftijd een operatie aan haar ogen gehad, volgens mijn moeder was het een compleet ander kind daarna. Sterkte! En ik hoop dat de operatie doorgaat/ net zo goed helpt!

  • Kaartje704

    Ik hoop dat hij weer recht kan kijken straks! Zon klein ding kan dan zon impact hebben.

  • Anoukx

    Mooi verwoord!

  • Firstone2016

    Krijg hier echt een brok van in mn keel ik snap heel goed dat het moeilijk moet zijn! En dan de operatie.. Ja is allemaal niet niks. Hopelijk komt hij er goed doorheen. Sterkte!

  • Fijne-mie

    Wow terwijl ik dit lees krijg ik tranen in mijn ogen..ik voel je verdriet en is niet onbespreekbaar..heftig man ik snap je gedachten..

  • xxxnatasxxx

    Tuurlijk zijn er altijd mensen die wat ergers hebben meegemaakt maar dat wil niet zeggen dat jij het niet zo mag ervaren/voelen! Misschien heeft het allemaal wat langer de tijd nodig om te herstellen? Die connectie die je bedoelt.. Klinkt misschien vreemd maar het kan toch een kleine rouw periode zijn zonder dat er iemand dood is.. Jaren lang zie je hem zoals je kent en dan ineens is dat anders en ja daar kan je ook door 'rouwen', hoop dat dit soort dingen van je af te schrijven dat toch een beetje rust bied! Het is allemaal niet niks natuurlijk..! Hoop ook dat die operatie zijn werk goed gaat doen! Maar snap wel helemaal wat je bedoelt hoor, weet niet of ik ooit heb verteld dat Avalon door een hond is aangevallen, ze daardoor haar eigen lens is verloren, 3weken der oogje niet heeft kunnen gebruiken, zonder contactlens nagenoeg blind is, en ONWIJS scheel was aan 1oogje? Door der contactlens en afplakken is het al wel veeeeeeel beter, maar zoals het was word het nooit meer en ja daar heb ik ook van moeten rouwen en nog steeds kan ik der nog wellis van huilen! Alleen nu 2,5jaar later wel geaccepteerd maar zeer doet het nog wellis.. En dan kan ik me nog niet eens indenken hoe dat dan wel niet moet voelen als Oogjes je zo aankijken!! Dus nee schrijf het lekker van je af! En hoop echt dat die operatie getvweer goed maakt! Ook voor dat jochie zn eigen gevoel!

  • truke

    ach meis, ik snap je helemaal, ik zelf was 3 jaar toen ik van de ene op de andere dag scheel keek met 1 oog,gelijk een brilletje, zolang ik mijn bril ophad keek ik recht, maar als ik mijn bril afzette dan keek ik scheel,ik ben geopereerd toen ik al 17 was, ik had graag gewild dat ze dat op jongere leeftijd hadden gedaan , veel sterkte!!!!!

  • apenkop

    Hoi. Lijkt beetje hetzelfde als mijn zoon. Begon met 6 mnd scheel te kijken, afgeplakt, met 11 maand bril gekregen. Rond 2,5 moesten we weer afplakken(met bril) nu is hij 3 en het scheelkijken is al een heel stuk verminderd! Hij heeft nu (+5.25 en +4.75) Als hij zijn bril af heeft kijkt hij nig wel scheel. Er komt als het zo goed gaat geen operatie voor hem! Als hij ouder is kan hij volgens ogen lenzen en ook daarmee zal hij naar verwachting niet scheelkijken! Dubbel zien heb ik hem nooit over gehoord, hoe kwamen jullie daarachter? Sterkte ermee!

  • Sharon

    Je zeurt echt totaal niet, het is best een enorme shockerende gebeurtenis. Sterkte!