Terrible Twos

Mijn hemel. Wil iemand een peuter van me overnemen?
Bijna drie jaar oud, tot nu toe altijd relatief makkelijk in de omgang geweest? Soms best lief?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier iets heb gepost, maar vond het hoog tijd om jullie op de hoogte te brengen over hoe het hier gaat.
Tess is over een week of drie jarig. Dan wordt ze, hoe toepasselijk, drie jaar oud. Laten we even een momentje nemen om te reflecteren op hoe fokking snel de tijd gaat.
Ze wordt DRIE JAAR oud, mensen! Het is alweer drie jaar geleden dat ik me afvroeg of het overdreven was om een scheiding aan te vragen omdat Jasper me uitlachte toen ik met (voor mijn gevoel vrij hevige) weeën over de parkeerplaats van het (toen nog volledig functionele) Dr. J.H. Jansenziekenhuis waggelde. En ik heb al die bijna-drie-jaren geroepen dat ze zo’n makkelijk kind is. Toen de krampjes eenmaal voorbij waren huilde ze amper. Ze lustte alles wat ik haar voorzette. Het ideale kind. Terrible Twos? Daar had Tess, en ik dus, nog nooit van gehoord. Ik begon al te denken dat het een mythe was en kon altijd vol trots verkondigen dat het me tot nu toe heel erg meeviel. Maar, nu wordt ze binnen een maand drie. Ze is al tijden geen baby meer. Ze is echt een meid. Ze heeft voorkeuren. Ze heeft buien. Ze heeft een MENING. En die mening moet gehoord worden, verdikkeme!

“Mama! Ik vind de kakkiewost (knakworsten, voor de mensen onder ons die géén PeuterSpeak spreken) niet lekker!” Ze had er al vier op, maar soit.
“Mama! Ik heb geen zin meer!” Waar ze dan geen zin in heeft, dat moet ik maar raden. Niet dat ik antwoord krijg als ik verder vraag, maar goed.
“Mama! Ikke ben verdrietig!” Uh. Okee? Waarom dan? Dat weet ze dan niet, maar ze is wel héél verdrietig hoor, mama. Of ze een knuffel mag (Uiteraard mag dat, maar liever niet als ik net aan het koken ben).

Eten? Ja dahag. Mevrouw blieft alleen nog maar (rauwe) komkommer, paprika, of boterhammen met smeerkaas. Bij God’s gratie kan daar op een goede dag misschien nog een boterham met pindakaas bij. Maar niet al te vaak.
Mijn kindje dat alles eet, is opeens veranderd in Mevrouwtje Wat De Boer Niet Kent Dat Vreet ‘Ie Niet. Ik las eens op een Mama Site dat een moeder een zoontje had dat alleen maar kip lustte. Dus noemde ze alles ‘kip’. En dat werkte! Ik heb dat geprobeerd bij Tess. Ze keek me aan alsof ik gek geworden was.
“Nee mama. Dat is geen kip. Dat is aardappel!” Het was gehakt, maar dat doet er even niet toe.

Ze heeft opeens een bepaalde voorkeur in schoenen. En sokken. En welke broek ze aan wil. Al vanaf het moment dat ze geboren was hebben wij zoveel mogelijk geprobeerd om het stereotype roze kleurtje uit de klerenkast te weren. Dat lukte niet altijd, maar er zat in ieder geval iets aan variatie in de kleuren die we haar qua kleding aantrokken. Maar nu heb ik opeens ‘s ochtends een strijd met een twee-jarige diva die intens boos kan zijn omdat ze geen roze broek aan krijgt, maar een donkerblauwe legging.
“Nee!” Roept ze dan, “Niet deze! NEE, MAMA! ROZE!!” Om kwart over zeven ‘s ochtends. Op volumestandje dertien. En ik ben géén ochtendmens, dus geef ik uiteindelijk na tien minuten harrewarren maar gewoon toe.

Nu heb ik ooit eens gelezen, ook op zo’n Mama Site, dat kinderen het lastigst zijn bij de mensen waar ze zich het meest vertrouwd en geliefd bij voelen. Nou. Ik kan je vertellen, Tess vindt mij sinds een week ofzo WAANZINNIG lief.
Maandag was toch wel het toppunt. ‘s Ochtends was ze voorbeeldig. Ze ging voor het eerst ‘los’ mee de winkel in. Ik weet het, in Coronatijden niet helemaal zoals het hoort omdat je zoveel mogelijk alleen moet komen, maar ze begint toch echt te groot te worden voor het wagentje. En ze deed het zo goed! Bleef keurig bij me, heeft niets gepakt wat ze niet mocht hebben. Ik was zo trots. Ennn toen was het twaalf uur ‘s middags. En net als Assepoester die om middernacht transformeerde, sloeg ook Tess’ bui radicaal om. Niks was goed. Ze wou allerlei dingen die niet mochten (“Nee, we gaan NIET met de stiften tekenen op de hond. Of überhaupt op de hond tekenen. Nee, óók niet als het eigenlijk heel erg grappig is”) en ze stond om de haverklap te huilen. Vol verbazing zag ik de afgelopen dagen aan hoe dat lieve meisje opeens in een èchte draak veranderde.

Maar goed, ik ben relatief geduldig en met veel uitleggen waarom iets niet mag, met wisselend succes, ben ik met haar de dag doorgekomen. En uiteindelijk om half zeven ‘s avonds, na meerdere tantrums en meltdowns, besloot ik dat het mooi was geweest. Tijd om te douchen en daarna lekker naar bed te gaan. Eenmaal onder de douche (na eerst al een verwoede slapstick-waardige achtervolging door de slaapkamers omdat ze er in haar blote bips al giechelend vandoor ging, in plaats van zoals altijd naar de douche te lopen) vroeg ze héél lief aan me of ze op de grote wc mocht plassen. Natuurlijk, kind. Als een trotse moederkloek, want zindelijkheidstraining is super, tilde ik de deksel van het toilet voor haar op. Maar voordat ik haar erop kan zetten, steekt ze haar hand in het toiletwater en likt haar hand af, terwijl ze strak oogcontact met mij houdt. NEE. NIET DOEN!
Dus. Maar verder gaat het hier fantastisch…