De dag die ik wissen wil.. 11-05-2010

Na het overlijden van mijn dochter ben ik gaan schrijven in een dagboek. Ik merk dat ik het fijn vind om dit te doen als het even moeilijk is.


Wil hier graag een stukje met jullie delen:


Dagboek 25-02-2019



~De dag die ik wissen wil..


Ik schrik wakker met een dof gevoel in mijn hoofd. Het was weer die droom.. Mijn hart bonst en ik heb het koud. Ik kruip verder onder de dekens in de hoop dat ik het warmer krijg.
De slaapkamer is schemerig, en de gordijnen zijn gesloten.
Ik hoor niets, behalve in de verte het eenzame gekraai van de haan
Als ik me omdraai, voel ik een pittige hoofdpijn opkomen.
Over het randje van het dekbed kijk ik op mijn nachtkastje om te zien of mijn telefoon daar ligt. Hoe laat zal het zijn?
Ik zie de cijfers en knijp mijn ogen iets dicht om het goed te kunnen zien.
Half vier. Ik frons even met mijn wenkbrauwen.
Half vier..?
Langzaam kom ik overeind. Mijn lijf voelt stijf en mijn schouder doet pijn. Ik wrijf in mijn ogen en kort daarna realiseer ik me, Vandaag wordt weer zo’n dag.. en langzaam voel ik de tranen in mijn ogen opwellen.


Ik voel de pijn. De pijn van het verlies op zich, maar ook dat het leven een onverwachte en ongewenste wending kan nemen. Er is een voor- en een na.. Het leven wordt niet meer als voorheen. Als mens wordt je nooit meer de oude.
Herinneringen aan mijn lieve kind dringen zich ongevraagd maar haarscherp op aan mijn gedachten. De tranen. Ik wil de pijn van jou missen niet voelen. Ik heb heimwee naar jou. Maar je bent er niet.
Rouwen om mijn kind. Wat is het zwaar en moeilijk. Het is zo lang geleden, maar de rouw is overal. Kon ik soms maar even vrij nemen, van dit grote verdriet~


 


Het is nu bijna 9 jaar geleden dat ik mijn dochter verloor. Je hoort mensen soms zeggen dat het beter wordt.. Ik vind zelf van niet. Het wordt anders en door de jaren heen heb ik geleerd hoe ik er het beste mee om kan gaan, maar het gemis wordt er niet anders om. Rouwgevoelens zijn onvoorspelbaar en soms overvallen ze me en voelen ze nog net als (bijna) 9 jaar geleden. De lege plek blijft voelbaar. Rouwen is een heel persoonlijk proces waar geen goed of fout in is. Het is heen en weer geslingerd worden tussen verdriet en het leven weer oppakken. Dwalen in een wereld waar ik de weg niet goed ken.


Zijn er hier moeders die hetzelfde meegemaakt hebben? Hoelang is het geleden voor jullie en hoe gaan jullie er nu mee om?

2578 x gelezen, 4

In Overig

reacties (0)


  • Mamavanj100510

    Niet om een kind, maar mijn moeder is veel te jong overleden. Ik was 21. Ze was erg ziek, al langere tijd. Ze is op 20 september 2001 op 46 jarige leeftijd overleden. Nog altijd mis ik haar en onze momenten. Maar haar lichaam was op, ze woog krap aan 29 kg. Ze kon niet meer eten door de pijn. Nog altijd mis ik haar, zeker nu ik zelf moeder ben en hoop nog een keer te worden. Veel sterkte 🙏🍀

  • Lillybell

    Niet hetzelfde maar ergens ook wel. Ik zit met levend rouwen. Mijn dochter heeft een ernstige mentale en motorische beperking. En ookal is ze er gelukkig nog, toch rouw ik om het meisje wie ze nooit zal zijn. Nooit haar leren hoe je make up opdoet, nooit op bed springen samen, geen eerste vriendje, nooit samen koekjes bakken,.. ookal heb ik de situatie ondertussen redelijk goed geaccepteerd, toch overvallen die pijnlijke momenten me ineens en wordt ik ook heen en weer geslingerd tussen blijdschap omdat ze zo'n lief meisje is, en verdriet voor alles wat nooit komen zal.

    Een heel ander soort rouwen, maar ook een beetje niet

  • Elsievita19

    Wat verdrietig dat je een kindje moet missen. Misschien is het nog een onverwerkt trauma en kan je het met EMDR verzachten. Ik wilde je ook een andere gedachte meegeven;

    Niet te vergelijken I know maar ik heb na mijn eerste zoon een miskraam gehad met 10 weken, daarna heb ik nog twee zoons gekregen (waarvan 1 een tweeling was waarvan ik er 1 verloor met 8 weken; dus 5 baby’s in de buik, 3 zoons in huis). Ik vond de eerste miskraam heel heftig, emotioneel en lichamelijk maar toen ik weer zwanger was dacht ik; oh, nu komt mijn verloren kindje alsnog. Misschien zweverig maar zo voelde het. Met die gedachte kon ik het verlies ook goed verwerken.

    Jij hebt na het verlies van je dochter wederom een dochter gekregen. Denk je niet dat zij toch in ieder geval een deel van het verloren kindje bij zich draagt? Op energetisch/zielsniveau bedoel ik dan. Ik vind dit een mooie, geruststellende gedachte. Wellicht kan jij er ook iets mee, ik hoop het

  • 2019baby.

    Mijn broertje is 26 jaar geleden overleden en tot de dag vanvandaag heeft mijn moeder erg zwaar er mee. Wilje veel sterkte wensen dat is zo in oneerlijk geen enkele moeder hoort dit mee te maken

  • Inlovewithmybb

    Ik weet niet waaraan je kindje is overleden maar wilde je heel veel sterkte wensen.

  • Wonderful-life

    Ik heb twee miskramen gehad en dat is natuurlijk heel anders dan Een volgroeid kindje missen. Dat moet vele malen erger zijn. Mijn oudste dochter, nu 9 jaar heeft wel 7 maanden kritiek op de IC gelegen en we hebben meerdere malen “afscheid genomen” op momenten dat het afgelopen leek te zijn. Wonder boven wonder heeft zij het uiteindelijk gered. Het gevoel van “tot gekte gedreven worden”, tot intens verdriet, wanhoop, maar ins ons geval toch ook hoop ken ik. We zijn bevriend geraakt met ouders van een meisje wat naast ons dochtertje in de couveuse lag. Zij hebben haar helaas moeten laten gaan. We hebben wel van dichtbij meegemaakt hoe dat is gegaan en hoe zij nu nog steeds onderdeel is van hun gezin, ondanks dat ze er lijfelijk niet meer is. Ik hoop dat je lotgenoten kunt vinden die je begrijpen, die eenzaamheid in je gevoel lijkt me verschrikkelijk: heel veel sterkte.

  • Ram2012

    Ik ben bijna 2,5 jaar geleden mijn dochter verloren na 23 weken zwangerschap. Ondanks dat het onze keus was om de zwangerschap af te breken, vind ik het loodzwaar

  • .FamilyFirst

    veel sterkte meis, ik zelf heb nooit dat mee gemaakt , maar mijn stiefbroer is op 23 jarige leeftijd overleden, het is nu 18 jaar geleden, en wij maar vooral mijn stiefvader heeft het er nog steeds heel moeilijk mee, dus ik kan me voorstellen dat dat gemis nooit weg zal gaan of minder zal worden.. Het blijft toch een stuk van je leven , ik denk dat je als ouder niks ergers kan mee maken dan een kind te moeten verliezen.

  • Tissie

    Ik werd in december 2016 moeder van twee zoontjes waarvan ééntje met 18 weken zwangerschap is overleden.

    Gek genoeg doet de datum van het overlijden me weinig. De geboortemaand daarintegen ben ik niet op mijn best.

    Ik schreef hier een blog over die gedeeld is op een pagina voor ouders die één of beide van hun tweeling verloren.

    https://tweelingengeltjes.nl/decemberpijn/

    Weet dat het oké is om je zo te voelen en laat het er zijn. Dat verlicht de ergste pijn. En spreek haar naam uit, noem haar naam en zij bestaat.

    Heel veel sterkte mama❤️

  • Lien081113

    Dankjewel! Ik ga je blog opzoeken en lezen. Wens je ook veel sterkte!

  • Augurkje

    Heel veel sterkte

  • Lien081113

    Dankje

  • Lovelyness76

    Ik weet niet hoe het is om een kindje te verliezen.Maar het lijkt me verschrikkelijk!!

    Ik weet niet wat ik moet zeggen maar heel veel sterkte voor nu en in de toekomst.Jullir kindjes zullen trots op jullie zijn.Hoe sterk en daadkrachtig.Petje af !!!!

  • Lien081113

    Bedankt voor je opbeurende woorden!

  • Rainbowafterstorm

    Ik ben mijn zoontje verloren tijdens de zwangerschap. 9 februari 2018. Ik krijg binnekort emdr therapie omdat ik het niet helemaal verwerkt krijg :(

  • Lien081113

    Wat verdrietig! Nog maar een jaar geleden.. Vreselijk! Ik weet hoe je je voelt, ook al heb je daar niet veel aan. Ik heb zelf ook EMDR gehad en nog wekelijks therapie. Het is zoo moeilijk! Het gevoel alsof het nooit meer echt goed komt.. Veel sterkte! En als je wilt praten kun je me altijd een berichtje sturen

  • Twinmommyforlife

    Onze meisjes zijn 4okt geboren met 26.5w en na 18 dagen hebben we afscheid moeten nemen van de oudste. Het is nog niet zo lang geleden, vandaag precies 5 maanden maar zou er alles voor over hebben om haar nog 1x aan te raken, te ruiken, of haar kleine piepgeluidjes horen. Ik haal gelukkig veel troost uit haar zusje die het super doet. Het mooiste plekje in mijn hart is voor altijd voor mijn lieve kleine Naleya Rose💖 sterkte!

  • Lien081113

    Ach, wat erg! Wat moet het ontzettend moeilijk geweest zijn voor jullie om je dochter na 18 dagen los te laten! Een kindje is al zoo geliefd in de buik van hun moeder, laat staan wanneer het geboren is.. Vreselijk! Wens jullie heel veel kracht en moed! Fijn dat je veel troost voelt bij Naleya Rose haar zusje!

  • Twinmommyforlife

    Dankjewel❤

  • mybabies

    Knap van je. Een dik hart onder de riem voor jou. Ik kan absoluut niet weten hoe jij je voelt. Ik heb mijn eigen rouwproces, een voor en na, maar om andere redenen. Ik ga ze niet vergelijken maar ik kan wel zeggen dat ik mijn rouwproces liever heb. Sterkte, hopelijk komt het gouden randje af en toe toch tevoorschijn.

  • Nox

    Heel veel sterkte ! Dit draag je voor altijd met je mee. Rust zacht kleine prinses

  • Lien081113

    Dankjewel voor je lieve bericht!