Borstvoedingsverhaal - van begin tot naderend eind.

Bijna 15 maanden geef ik je borstvoeding. Wat een prachtige, moeilijke, intense periode is het geweest. Na dit weekend ga ik afbouwen, tot we er uiteindelijk mee stoppen. Emotioneel valt het me zwaarder dan verwacht, daarom schrijf ik onze hele reis op, zodat ik het (hopelijk) makkelijker kan afsluiten.

Beginnen doen we bij het begin; jouw geboorte was niet zoals verwacht. Alles zat tegen, bijna direct na de geboorte werd je bij me weggenomen, in een soort coma gebracht en overgeplaatst naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Je kreeg bijna 2 weken sonde voeding, en ik kon je pas na een aantal dagen voor het eerst vasthouden. Een emotionele, heel moeilijke periode waarin we niet wisten of je het ging halen. Maar je hebt het gehaald! En ik ben zo trots. De eerste avond na de bevalling ben ik meteen begonnen met kolven en kreeg je mijn melk via de sonde. Na 1 week mocht je af en toe live aan de borst, maar omdat je zo suf was van je lange slaap had je hier weinig energie voor. Daarom gingen we gewoon door met kolven. Toen je na 1,5 week meer energie kreeg zijn we begonnen met live drinken en de verpleegster pakte er meteen een tepelhoedje bij. Dit ging goed! Maar het was een hoop gedoe; je dronk maar kort, daarna moest ik nog kolven.. daarna bleek je reflux te hebben en moesten we johannesbroodpitmeel erbij mengen, dus afkolven en in een flesje doen was toen handiger. Dus gingen we hier mee door.

Fastforward een paar weken later, toen we thuis waren. Het kolven deed zo'n ontzettende pijn dat ik zelfs op de huisartsenpost ben geweest. Ik gaf daar aan dat het voelde alsof de melk vervangen was door gif, zo'n brandende pijn, dat ik met tranen elke 2 uur aan het kolven was. Ze zeiden dat het ''maar stuwing'' was en stuurden me naar huis. Eenmaal thuis belde ik een lactatiekundige, die kon meteen de volgende dag komen (op een zondag!) Ik bleek vasospasme te hebben; een aandoening wat hevige pijnen geeft bij het voeden. We hebben verschillende (live) voedingshoudingen geprobeerd, verschillende kolfapparaten, maar niks hielp. Na een aantal afspraken met de lactatiekundige zei ik dat ik ging stoppen met de bv. Toen de lacatatiekundige was was besloot ik het toch nog een kans te geven, de borstvoeding. Ik keek naar mijn kleine meisje en kon het niet over mijn hart verkrijgen om te stoppen.  Ze had al zoveel meegemaakt, ze dronk mijn melk zó goed, ze groeide goed... ik wilde dit haar niet afnemen, niet nu al. Ik wilde het graag minimaal een halfjaar volhouden. Na wat googlen ben ik extra vitamine B, calcium en lecitithine gaan gebruiken en maakte ik en afspraak bij een alternatieve therapeut. Na een week of twee was ik (bijna) pijnvrij! 

Na een aantal weken kreeg ik de eerste borstontsteking. Jeetje wat een pijn! Gezien de reflux minder leek zijn we overgegaan op live voeden (met tepelhoedje) en dus niet meer te kolven. Ik merkte dat mijn borsten veel beter geleegd werden, met het kolven had ik altijd nog harde plekken en dacht eigenlijk dat dat normaal was haha.. Gelukkig duurde de pijn van de borstonsteking max. 1 week en kon ik weer verder. Mijn kleine dronk nog steeds super goed, ik had genoeg melk om een flinke voorraad aan te leggen (ik kolfde 's ochtends voor de eerste voeding) en ze sliep al met een aantal maanden de klok rond. Het fulltime gebruik van een tepelhoedje zat me wel erg dwars, alsof ik zo niet echt een connectie kon maken. Ik wilde dat huid op huid contact! Na ongeveer een halfjaar ben ik gestopt met het tepelhoedje, tot mijn verbazing ging dat ineens verrassend makkelijk. Ik voedde nu live, tenzij ik aan het werk was. Dan kolfde ik.

Ondanks dat de borstvoeding verder goed ging, mijn borsten goed leeg werden gedronken, de vasospasme op de achtergrond verdween, heb ik in onze periode toch zo'n 4 a 5 x een borstontsteking gehad. De laatste vorige week, samen met tepelkloven (denk door de tandjes). Ik geef haar nog 2x per dag een live voeding; ochtend na het wakker worden en avond voor het slapen gaan. Na de laatste borstontsteking heb ik besloten verder af te bouwen, de avondvoeding gaat weg, en daarna dus ook de ochtendvoeding weg te halen. Ik zou eigenlijk gisterenavond de laatste avondvoeding geven maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen en heb het uitgesteld tot zondagavond de laatste avondvoeding. Ik kreeg gisteren tranen in mijn ogen bij de gedachte dat ik ging stoppen. De avondvoeding is zó bijzonder voor mij. Als ze moe is van de dag, in haar slaapzakje tegen mij aan gekropen ligt, lekker te drinken... zo tevreden.. en daarna zó lekker slaapt.. voelt het zo fout om te stoppen. Waarom zou ik stoppen? Alles gaat zo goed met haar... maar dan denk ik weer aan de pijn, en eigenlijk is het gewoon weer wachten op de volgende borstontsteking. Misschien is het zo ook prima geweest. Mijn doel was 6 maanden en doe het nu dus bijna 15 maanden, waar ik echt heel trots op ben. Ik kan terugkijken op een prachtige periode waarin mijn kindje en ik een speciale band hebben opgebouwd. De borstvoeding was altijd haar troost. Was ze verdrietig? Dan trooste ik haar met mijn melk. Had ze ergens last van? Hop, lekker wat drinken bij mama. Er was niets waarbij borstvoeding niet hielp. 

De komende dagen ga ik nog extra genieten van onze laatste avondvoedingen. Ik ga ze oprecht missen en terwijl ik dit typ schieten de tranen alweer bijna in mijn ogen. Ik had niet verwacht dat ik er zo emotioneel onder zou zijn. Mijn lieve meisje is groot geworden, en als ik me bedenk dat ik met mijn melk hieraan bij heb gedragen ben ik trots. Samen hebben we ons door een zeer moeilijke periode geslagen, en met het stoppen van de borstvoeding sluiten we een hoofdstuk af. Ik hoop dat ik er vrede mee kan hebben.