Een jaar geleden

20 mei was het een jaar geleden dat mijn moeder overleed.
De meeste mensen staan op zo'n dag stil bij het feit dat het alweer een jaar geleden is.
Wij zijn wel even bij m'n zusje en stiefvader geweest, voor hun, niet voor mezelf. Want heel eerlijk, het afgelopen jaar heb ik geen rouw gevoeld. Mensen die mij niet kennen en dit lezen zullen mij nu harteloos vinden, maar de dames die mijn verhaal over mijn jeugd een beetje kennen zullen het misschien wel begrijpen.
Ik heb vooral rust gevoeld. Een druk dat van m'n schouders afviel. Niet dat ik m'n moeder de dood gunde, nee absoluut niet! Maar hoe ik het bedoel kan ik niet met de juiste woorden uitleggen. Het enige waar ik wel om rouw is dat ik nooit de moeder heb gehad die m'n zusje wel heeft gehad. Liefhebbend, alles voor haar kinderen over hebbend. Voor m'n zusje deed ze werkelijk alles. M'n zusje was 18 jaar en werd nog achterop de fiets naar school gebracht door m'n moeder als haar eigen fiets kapot was. Vroeger werd ons gezegd :' dan ga je maar lopen'.
M'n broers en ik moesten op onze 14e al een baan zoeken en zodra we geld verdienden moesten we kostgeld betalen ( ja met 14 jaar), m'n zusje is 21 jaar nu, en werkt nog steeds sporadisch, en betaalt niks zelf.
M'n broers en ik betaalden minimaal 10%van ons loon aan kostgeld en daarnaast kochten we ook nog de boodschappen en moesten we onze eigen kleren en schoenen kopen. De kinderbijslag hebben wij nooit wat van gezien destijds. Mijn zusje eiste die gewoon op en kreeg em ook nog..
M'n broers en ik kregen een complete waslijst met klusjes om te doen voordat we naar school gingen, of in het weekend. Van vaatwasser leegruimen tot stofzuigen, tot 3 wasmanden wegstrijken. M'n ouders gingen rommelmarkten af, en als ze terugkwamen moest alles klaar zijn. M'n zusje heeft in huis nooit wat uitgevoerd.
In de ogen van m'n moeder deden m'n broers en ik nooit iets goed. Toen onze stiefvader nog in het buitenland werkte en alleen in het weekend thuis kwam, bewaarde ze haar woedeaanvallen voor zijn thuiskomst.. Dan ging ze weg en deed ze alsof ze zich voor de trein wilde gooien ( wij waren net 12 a 13) en dan zei ze :' zeg maar dat het jullie schuld is', om uren later doodleuk binnen te stappen en dan een heel weekend niet tegen ons te praten.
Wel beeld geen geluid noemden we dat altijd.
Ik kan nog zoveel meer dingen opnoemen wat niet klopte aan haar opvoeding met ons. Nog ver voordat ze met m'n huidige stiefvader kwam. Maar dat is gewoon teveel.. Het heeft ervoor gezorgd dat ik niet kan rouwen.. Hoe kan ik rouwen om een moeder die ik nooit heb gehad. Ze had echt wel haar leuke momenten, maar die waren zo sporadisch... Het weegt niet op tegen alle kut momenten.
Ik heb er ooit met haar over gesproken maar ze bagatelliseerde alles, en uiteindelijk was het allemaal toch nog de schuld van m'n broers en mij. M'n stiefvader wilt er niks van weten. Wat geweest is is geweest.

Ik vind het rot dat ik niet kan rouwen, want een mens verdient dat. Dat er om ze gerouwd wordt. En ik denk echt nog regelmatig aan haar. Aan die aantal leuke momenten die we hebben gehad. Zodat ze toch in m'n gedachten blijft.

Een week voordat ze een jaar is overleden is haar jongere zusje overleden. Aan dezelfde ziekte. Apart om te weten is, dat elke vrouw in m'n moeder haar lijn, (haar moeder, een andere jongere zus, zijzelf en nu dit zusje) aan die ziekte overleden zijn.. En allemaal vrij jong...

993 x gelezen, 4

In Overig

reacties (6)


  • Vicja

    🫶🏼🫶🏼🫶🏼 voor jou!

    Vind het extra bijzonder als ik dan lees hoe liefdevol je bent naar en over je eigen kinderen en bonuskinderen.

  • JustAMom

    Goh, had jij dezelfde moeder als ik? Het klinkt zo bekend.

    Terwijl ik nog examens moest doen, kreeg ik al te horen dat ik een baan moest zoeken, want ik mocht niet op mijn luie reet gaan zitten (zelfs geen zomervakantie werd mij gegund). Nog voordat ik de uitslag van de examens had, was ik fulltime aan het werk. 16 jaar. Mijn moeder had altijd gezegd dat ik kleedgeld zou krijgen zodra ik van de middelbare school af was. Dus ik vroeg daar toen om, zei ze doodleuk: je werkt nu, dus je moet nu kostgeld gaan betalen.

    Toen ik jonger was, lag er in vakanties ook altijd een waslijst klaar van dingen die ik moest doen. Ik mocht zelfs niet meedoen met een schoolvoetbal toernooi, want ik moest de badkamer schoonmaken.

    En nu, alle leuke momenten verpest zij. Met feestdagen dreigt ze altijd over de reling te springen, zodat wij als kinderen weer moeten komen opdagen om haar 'te redden'. Ook toen wij gingen verhuizen en mijn moeder en zussen wat konden bijspringen door te helpen of even op onze kinderen te passen, meldde zij dat ze zwaar depressief was en dat iedereen om haar heen moest staan. Ze wist zelfs mijn broer te manipuleren dat hij van mij ging vragen om dingen voor mijn moeder te gaan doen (zoals boodschappen) terwijl wij middenin onze verhuisweek zaten.

    Ik vermoed dat ze nog eens een zelfmoordpoging doet of echt zelfmoord pleegt, en dan een briefje achterlaat dat het onze schuld is, omdat wij haar niet genoeg aandacht geven. Dat zegt ze nu al tegen me. "Jouw kinderen zijn de enige lichtpuntjes in mijn leven en als jij niet langskomt dan heb ik dus niks, en daarom ben ik zo depressief".

    Ik vind het afschuwelijk om te zeggen, maar ik vermoed dat haar dood mij rust zal geven. En nee, ik wil haar absoluut niet dood. Maar ze heeft nu ook geen leven, en trekt ons daarin mee. Dan gun ik haar dat ze voor eeuwig mag leven, echt mag léven, en mag rusten bij God.

    Sterkte meid, dikke knuffel.

  • Vicja

    Oh wat verdrietig om dit te lezen.. sterkte♥️🍀 en wijsheid om hiermee om te gaan🙏🏻

  • Mama3prinsesjes

    Wat erg💔..

    Sterkte💗

    Heb je de documentaire Puinhoop gezien?

  • MamaRosali

    ❤️

    Ze heeft ook mensen die om haar rouwen. Mensen waar ze goed voor is geweest. Helaas hoorde jij daar niet bij. Daar hoef je jezelf niet schuldig over te voelen. Het klinkt misschien cru, maar rouw is net als salaris. een mens "verdient" het om over gerouwd te worden als ze het hebben "verdiend" in hun leven. Net als op een manier dat je geld verdiend. Je werkt, dus je salaris heb je echt verdiend. Rouw is niet net als een uitkering. Die krijg je omdat je er recht op hebt, maar die heb je dus niet verdiend, daar doe je niks voor.

    Veel sterkte met de verwerking, je kan natuurlijk wel gewoon rouw hebben om de moeder die je gemist hebt in je jeugd. Maar misschien had je dat zeker ook al toen ze nog leefde.

    Laat het in ieder geval een motivatie zijn voor de onvoorwaardelijke liefde van jou voor je kinderen❤️

  • Jvb

    Voel je niet verplicht om te rouwen zoals je denkt dat het hoort. Je hebt enkele mooie momenten om aan terug te denken, maar ook een hoop nare. En dat ligt niet aan jou maar aan haar. Daar heb je toen niets aan kunnen doen en je kunt het verleden niet veranderen. Net zoals het rouwen ook niet in jouw handen ligt. Dat gaat zoals het gaat. Ze was wie ze was. En jij rouwt hoe je rouwt. En dat is echt oké.