Hejj,,

Wat dapper om je verhaal te doen !

Ik begrijp je verlangen heel goed. Soms is het lastig een afweging te maken in wat goed is en goed voelt. Verlagen van opvulling zullen er altijd blijven en als het goed gaat is een kindje krijgen met je liefde het mooiste wat er bestaat. Jou ziekte heeft ook een hele nare keerzijde dat het niet altijd goed is en kan zijn ! Je moet je afvragen of je dat de kleine wil en kan aan doen. Jij kent je situatie het beste.

Mijn moeder heeft het zelfde. Ze durft niet naar de winkel en leeft vaak teruggetrokken. Voor ons als kinderen is dit heel lastig. Het brengt veel stress en zorgen mee. Ook is mijn moeder overgevoelig en kan ze niet omgaan met emoties. Ik kan je zeggen als kind van iemand met borderline en angststoornissen het zwaar is om je eigen moeder te zien lijden. Ook heeft ze haar goeie dagen en daar genieten we dan volop van. Haar hart is op de goeie plek en haar intenties zijn altijd in ons best.

Zolang jij denkt dat je er altijd voor je kinderen kunt zijn en je bepaalde gevoelens kunt loslaten moet je ervoor gaan. Gebruik je verstand en blijf altijd vechten !

Hejj,,

Wat dapper om je verhaal te doen !

Ik begrijp je verlangen heel goed. Soms is het lastig een afweging te maken in wat goed is en goed voelt. Verlagen van opvulling zullen er altijd blijven en als het goed gaat is een kindje krijgen met je liefde het mooiste wat er bestaat. Jou ziekte heeft ook een hele nare keerzijde dat het niet altijd goed is en kan zijn ! Je moet je afvragen of je dat de kleine wil en kan aan doen. Jij kent je situatie het beste.

Mijn moeder heeft het zelfde. Ze durft niet naar de winkel en leeft vaak teruggetrokken. Voor ons als kinderen is dit heel lastig. Het brengt veel stress en zorgen mee. Ook is mijn moeder overgevoelig en kan ze niet omgaan met emoties. Ik kan je zeggen als kind van iemand met borderline en angststoornissen het zwaar is om je eigen moeder te zien lijden. Ook heeft ze haar goeie dagen en daar genieten we dan volop van. Haar hart is op de goeie plek en haar intenties zijn altijd in ons best.

Zolang jij denkt dat je er altijd voor je kinderen kunt zijn en je bepaalde gevoelens kunt loslaten moet je ervoor gaan. Gebruik je verstand en blijf altijd vechten !

Mijn zusje heeft ook borderline en paniekstoornis , ze heeft 3 kinderen, waarvan er 2 niet meer bij haar wonen. De 1 woont bij haar vader en de ander woont bij zijn tante (vaders kant) en ziet haar als zijn moeder.. beide kinderen hebben geen contact meer met mijn zusje.

Wij als familie hebben nog wel contact met die kinderen.

Haar 3de kind woont thuis bij haar en haar nieuwe man.. Dit gaat met ups and downs , ze heeft nu eindelijk een goeie man, een goed vader figuur voor haar dochter, maar zelf os ze heel wispelturig wat betreft de opvoeding, ze wil graag nog een kind met haar man, ergens heel logisch maar verstandelijk niet verantwoord , omdat ze de zorg van 1 kind al heel lastig vind, ze heeft goeie en slechte dagen war borderline betreft. Door al haar gelieg is er lastig mee om te gaan, en te geloven wat ze zegt. Maar het verschil met haar is dat zij er niet openlijk over uit komt dat ze borderline heeft , en doet alsof er niks aan de hand is.

Jij weet van je zelf dat je borderline heb en bent d aat eerlijk over dat is al heel wat,, niemand van ons kan oordelen of jij nog een kindje aan kan, dat weet alleen jij zelf.

Meisje die ik ken vanaf de basisschool, haar 2 Kids zijn ook uit huis geplaatst vanwege haar geestelijke toestand. Zij werd zwanger van de derde en ook zij werd uit huis geplaatst.

Dit moet je niet willen . Nou is elke situatie anders dus is het moeilijk om daar een oordeel of mening over te geven. Vind ik.

Wil je wel adviseren om alles vooraf te bespreken met jeugdzorg etc. Kijken wat de risico's zijn.

Krijg je zelf ook hulp ? Misschien daar ook om "advies" vragen?

Op jou persoonlijk vlak, ik ken jou niet. Vind je bewoording wel echt heel dapper!

Ik denk dat het belangrijk is dat je met je voogd om tafel gaat. Weet je waarom jou kinderen ots staan ? Bedenk dat de kans enorm groot is of vrijwel zeker is dat de baby die niet altijd baby blijft ook ots komt te staan. En daaraan ook gekoppeld is dat dat kindje uit huis wordt geplaatst. Dit kan je voogd met jou samen beter inschatten.

Om die stres gevende factoren zou ik het zelf al niet doen. Ik zou me volledig inzetten voor de kids die er al zijn. Zodat ze weer bij me kunnen wonen.

Die kriebels ja. Zeer lastig. Maar laat ze niet overheersen op verstand en realiteit.

Sterkte!

Ik zou zelf eerst proberen om alles op de rit te krijgen. Zorgen dat je in staat bent om voor je twee kids te zorgen en zorg ervoor dat je ze terug krijgt. Als dat allemaal is gelukt dan eventueel voor een derde kindje gaan. Het lijkt me ook heel naar voor de oudste twee. ze mogen niet bij mama wonen maar mama heeft wel een nieuwe baby thuis wonen. Heel veel succes met alles

Ik zou zelf eerst proberen om alles op de rit te krijgen. Zorgen dat je in staat bent om voor je twee kids te zorgen en zorg ervoor dat je ze terug krijgt. Als dat allemaal is gelukt dan eventueel voor een derde kindje gaan. Het lijkt me ook heel naar voor de oudste twee. ze mogen niet bij mama wonen maar mama heeft wel een nieuwe baby thuis wonen. Heel veel succes met alles

oeh moeilijk te beoordelen en niet aan ons! vele hier beneden zeggen focus je op je 2 kids en naar mijn idee doe je dat ook. soms is de beste keus om ze daar te laten waar ze zijn omdat ze daar gelukkig zijn en al een tijd zitten (ik wou dat nooit terug ging naar mijn moeder)

wat ik zou zeggen blijf dichtbij je zelf.

de hormonen en borderline zijn geen pretje. ik heb geen borderline maar genoeg andere dingen... het maakt het me soms heel lastig. er komt absoluut wel wat druk op je relatie te staan.

bespreek je wensen met je begeleider en zorg dat je goed word begeleid.

en dat je deze vraag al stelt... betekent al wel dat je er goed over nadenkt!

je doet t niet maar zo!

Maar hier de vraag neer leggen.... ik vind vele woorden hier onder heel hard overkomen. ik denk als we in menig huis binnen zouden kunnen kijken waarvan we denken dat zot wel snor dat we zouden schrikken.

ga zo door luister naar jezelf en wees vooral eerlijk.naar jezelf en je kids en je relatie 😘🍀💪

Heb je dit besproken met je behandelaar? Die kent je veel beter dan wij allemaal.

Heel moedig wat je deelt maar als ik denk aan nog een kindje op de wereld wat kans loopt om bij zijn moeder weggehaald te worden dan breekt mijn hart .. ik snap je wens maar vind het idd een soort van egoistisch .. je hebt 2 kindjes en ik zou me daar dan evt wat meer op richten maar zeker geen nieuwe baby op de wereld zetten met dit verhaal

Wat moedig van je dat je dit bericht met ons deelt. Ik heb op jonge leeftijd een zware depressie gekregen en een angststoornis. Ik heb 10 jaar therapie gehad en halverwege kreeg ik mijn zoon. Tijdens mijn zwangerschap zei mijn huisarts dat ze niet begreep waarom ik überhaupt met die klachten aan kinderen begon. Dat kwam hard aan want voor mij was mijn kind het mooiste wat me ooit is overkomen en heeft mij nog harder laten vechten voor mijn geestelijke gezondheid. Ik heb leren leven met het feit dat ik nooit helemaal gezond zal zijn,altijd last zal hebben van angsten maar met veel therapie en alles wat ik daar heb geleerd en toepas in mijn leven,leid ik nu een gelukkig bestaan. Waardoor ik ook kan inschatten dat ik stabiel genoeg ben om nog een kindje te krijgen. Iedere situatie is anders,zo ook die van jou. Vind het moeilijk om je hier raad in te geven. Elke ‘gezonde’ moeder (To be) kan ook lichamelijk of geestelijk ziek worden. Ik hoop dat je goede begeleiding kan krijgen bij het maken van deze keuze,je wens is groot maar jou gezondheid is het aller belangrijkste! Heel veel liefs💋🍀

Ik zou eerst alles op een rit proberen te krijgen, je kindjes terug. Therapie od.

Veel sterkte. Ik heb zelf een sociale angststoornis, met agorafobie en paniekstoornis.

Heel eerlijk zou ik hier echt niet aan beginnen. Je hebt al twe kinderen waarbij je situatie zodanig onveilig was/is dat ze niet bij je kunnen wonen. De kans van slagen bij een baby is bijzonder klein. De kans dat jeugdzorg de baby gelijk onder ots plaats is groot en misschien wordt de baby na de geboorte gelijk uit huis geplaatst. Je krijgt geen baby om het gelijk af te moeten geven.

je klinkt als iemand waarbij het risico groot is dat je kindje ook weer uit huis geplaatst zal moeten worden. Je moeder heeft er voor gekozen de pleegzorg op zich te nemen. ik vind dus dat je je wensen beter eens met haar bespreekt.

1. zij kent jou en je situatie veel beter dan wie dan ook

2. zij voedt jou kinderen voor een zeer groot stuk op, ziet ze dat zitten als daar een eventueel derde kindje zou bijkomen??

en nu geheel persoonlijk: ik zou het niet doen ondanks die vreselijke kriebels. concentreer je allereerst op jezelf en je mentale gezondheid, op die 2 schatten die je al hebt, op je huidige partner en het stabiel houden van je relatie, en op je moeder die met alle liefde die ze in zich heeft haar 2 kleinkinderen grootbrengt

Ik zou zeggen; probeer eerst alles op alles te zetten je kindjes terug te krijgen of gedeeltelijk. Pas dan zou ik kijken hoe het gaat, is er psychische stabiliteit en wat adviseren de betrokken hulpverleners. Ik wil niet hard over komen maar ik zou het zelf ook onverstandig vinden om te proberen voor nog een kindje terwijl er een maatregel is voor je andere kindjes en ze niet bij je wonen. Uiteraard weet ik uit je verhaal niet alles, maar de maatregel lijkt mij dat het niet voor niks is en denk ik dat je je voordeel moet halen uit het feit dat je goed weet te vertellen hoe het met je gaat en waar je momenteel staat in je leven. Maak daar gebruik van, blijf hard werken aan jezelf, blijf investeren in een stabiele gezonde relatie en vecht voor je kindjes!

Allereerst: wat knap dat je deze vraag deelt. Ik denk dat veel vrouwen bang zijn voor lelijke reacties en daarom de overwegingen alleen maken.

Mijn tip is om dat te doen met de partijen die al betrokken zijn: jeugzorg (blijven/worden zij opnieuw betrokken bij een nieuw kindje? Ze hebben vaak de rol als boe-man, maar de intenties zijn goed), pleegzorg (in dit geval je ouders) en je psychiater (gezien je medicatie slikt, neem ik aan dat die ook betrokken is). En ook je zoontjes.

Ik ben zelf opgevoed door een moeder met Borderline en dat alleen is geen reden om een kind uit huis te plaatsen.

Willen jullie, en daarbij wat/waar moeten jullie aan voldoen om de kinderen (weer) thuis te laten wonen? Als die voorwaarden er nu niet zijn, is de stap vanuit betrokkenen makkelijker om een 3e kindje ook uit huis te plaatsen.

Ik begrijp je wens wel, misschien is deze er nog wel meer omdat je andere kinderen niet thuis wonen. Het roept ook de vraag op of een nieuw kindje ter vervanging komt voor je zoontjes of willen jullie dat zij t.z.t ook/weer bij jullie komen wonen?

Ik zou mijn twee kinderen eerst weer terug willen alvorens ik het avontuur van een baby aan zou durven gaan. Al is het alleen al uit respect voor je twee zoons.

Als er een baby komt kan ik me heel goed voorstellen dat de kinderen hier wat van vinden en van alles door voelen. Waarom mogen wij niet thuis wonen en waarom de baby wel. Jaloezie, minderwaardigheidscomplex, vertrouwen verliezen in jou en in hun zelf, waardeloosheidsgevoelens... Het kan een trauma voor hun worden, waar ze nu, maar ook op latere leeftijd veel problemen mee kunnen krijgen.

Met de situatie zoals je hem nu beschrijft zou ik zeggen: Pak je verantwoordelijkheid voor je kinderen, ipv de focus op jezelf.

Maar ik weet dat ik niet alle informatie heb dus mijn oordeel berust op het stukje tekst wat je hebt geschreven.

Een zwangerschap kan het jou persoonlijk wel heel moeilijk maken. Je zal door de pop heel goed begeleid moeten worden. Misschien zelfs opgenomen. Ik weet dat dat niet leuk klinkt maar als je voor dat kindje gaat moet je daar ook alles voor overhebben. Volg dus de adviezen van de pop. De hormonen kunnen heel vervelend voor jou worden. Over je kinderwens heb ik geen mening. Je bent nu in een andere situatie dan 7 jaar geleden. Maar een moeder met borderline heeft nou eenmaal consequenties voor je baby. Pak alle hulp die je kan krijgen. Tijdens de zwangerschap en erna.

Ik denk dat je uit liefde voor je kinderen heel verstandig moet zijn en je gevoel niet moet volgen op dit moment. Misschien over een paar jaar? Probeer dat geduld op te brengen. Ik weet dat dat voor een borderliner bijna als een onmogelijkheid voelt. Maar laat je verstand sterker worden dan het impuls om je gevoel het liefst nu te willen volgen

Helaas ken ik alleen situaties met borderliners waar het keer op keer fout ging. Je schrijft dat je nu een stabiele relatie hebt... Ik heb zowel privé, als beroepsmatig ervaring met borderline en zie de andere kant van de medaille. Scheidingen...Kinderen die zoveel hebben meegemaakt dat ze óf heel weinig contact meer hebben óf helemaal geen contact meer met hun moeder willen als ze ouder zijn. Wat ik zie is dat er veel verdriet van komt...

Zelf opgegroeid met een moeder die borderline heeft. Mijn jeugd heb ik niet als fantastisch ervaren. Mede ook doordat mijn vader altijd werken was. Weinig liefde ontvangen, de basisbehoeften lieten ook de wensen over. Als ik dan kijk naar mijn schoonfamilie dan heb ik echt veel gemist...

Nu heb ik het prima kunnen verwerken. Mijn zusje volgt er therapie voor om het te kunnen verwerken.

Nu is niet iedereen met borderline hetzelfde. Maar ik zou graag willen zeggen niet egoïstisch te zijn en eerlijk te kijken of een kind ook blij wordt van jouw/jullie situatie.

Moeilijk om er echt iets van te zeggen. Een angststoornis hoeft een kinderwens niet in de weg te staan weet ik uit ervaring, maar ik vind deze situatie nogal heftig. Er wonen al 2 kinderen niet meer thuis. Wil je dan ook risico nemen dat de 3e uit huis geplaatst wordt? Daar krijg je geen kinderen voor neem ik aan. Mijn advies zou zijn om eerst aan jezelf te werken en je andere kinderen ook te kunnen verzorgen. Al alles op de rit is, dan kun je gesprekken hebben met verschillende hulpverleners en dan nog eens een keer goed nadenken. Ja, dat is een heel proces, maar wat heb je er nu helemaal aan als er weer een kind uit huis geplaatst moet worden?

Voor nu denk ik dat je heel goed inziet dat het onverstandig is ondanks de kriebels. En dat is het voor nu ook zeker...maar wellicht is de situatie over 3 a 5 jaar anders .

Overigens neem ik aan dat je kids niet enkel voor bps en een angststoornis uit huis zijn geplaatst? (Je mag een pbtje doen hoor als je je ei kwijt wil)

Ik snap niet zo goed Hoe je een 3e kind kan nemen als nr 1 en 2 niet eens bij je zijn. Moeten die niet eerst terug naar hun moeder? Hoe moeten hun zich voelen als jij een baby krijgt? Ik snap je wens wel hoor. Maar als je al 2 kids heb waar je niet voor zorgt, dan waarom een 3e nemen?

Niet zelf meegemaakt, maar wel slachtoffer geweest van een onstabiele gezinssituatie. Ik kan je één tip geven. Denk er super goed overna. Als ik even heel eerlijk mag zijn lijkt het mij geen verstandige keuze om nu voor een kindje te gaan, ik zou het in iedergeval niet doen. Maar ik weet verder ook helemaal niet hoe het nu met je gaat en waarom je kindjes uit huis geplaatst zijn. (En waarom ze ook nu niet bij jullie wonen)