De bevalling van Jason

Al vanaf eind september 2013 (rond de 32 weken) liep ik wekelijks en naderhand ook dagelijks bij de gynaecoloog.
Onze jongen bewoog gewoon niet.
Elke dag was er onzekerheid, elke dag was er angst.
Maar ze konden gewoon geen reden vinden, ik moest gewoon wekelijks/dagelijks langs komen voor een ctg.

Tot 12 november '13, ik werdt door het ziekenhuis gebelt met de mededeling dat ik me de volgende ochtend mocht melden op de verloskamers.
Ik heb de hele zwangerschap aangegeven elke dag van november is prima als het maar niet de 13de is.
13 november ben ik namelijk zelf jarig, en ik vond dat hij zn eigen dag mocht hebben.
En de 13de voelde niet goed, ja noem het bijgeloof maar ik wou het gewoon niet.
Helaas was er daarna pas 15 november een plek, maargoed beter dan de 13de! Haha!

15 november moest ik in de ochtend bellen om te kijken hoelaat er plek was. Uiteindelijk mocht ik me om 10.00 melden.
Aangekomen in het ziekenhuis moest ik eerst een half uur aan het ctg, omdat deze niet helemaal goed was heeft dat 1.5uur geduurd.
Daarna gingen ze kijken hoeveel cm ontsluiting ik had, 1cm... dus werdt er besloten dat ik eerst een ballonnetje kreeg.
Deze was zo pijnlijk, maargoed hij zat er rond 1300 in, het wachten kon beginnen.

De hele middag en avond had ik last van lichte weeën. Savonds kreeg ik een slaappil zodat ik de dag daarna genoeg energie had voor de bevalling.
Nou kan je zeggen die slaappil werkte helemaal niet, ieder uur van de klok gezien.
Bij het plassen rond 0300 viel het ballonnetje eruit, oh shit nu wordt het wel echt!
Ik moest die nacht nog maar proberen te slapen, sochtends zouden ze gaan kijken hoeveel ontsluiting ik heb.

Rond 0830 kwamen ze me controleren en had ik 3cm, yeah op naar de verloskamers!
Mn vliezen werden gebroken en toen gaven ze even de tijd om te kijken wat mn lichaam zelf ging doen.
Helemaal niks dus, want rond 1100/1130 had ik niet voldoende weeën.
Toen hebben ze me een infuus gegeven met weeenopwekkers.
Na 7 uur weeën (toen was het rond 1900) zat ik nog maar om 6cm. Toen heb ik een ruggenprik gekregen omdat ik al zo op was.
Nadat de ruggenprik gezet was ben ik in slaap gevallen.

Tussen door werdt ik steeds gecontroleerd, maar het vlotte niet.
Om 23.00 had ik nog maar 8cm, dus het zou nog wel eventjes duren.
Tot ik rond 23.30 opeens een bepaalde druk voel, door de ruggenprik heen.
Ze controleerde nog eens en ja hoor 10cm.

Ruggenprik werdt uitgezet, zodat ik de persweeën kon voelen en persen maar!
Tijdens het persen ging de hartslag van Jason opeens heel erg naar beneden.
Er was 'paniek' in de verloskamer en er kwamen opeens 7 of 8 mensen binnen rennen.
Er werdt een vacuümpomp op zijn hoofdje geplaatst en de schaar hadden ze al in hun handen.
Ik was zo bang, dat gaf ik aan en toen werdt er gezegt je mag het nog 1x zelf proberen en anders gebruiken we de pomp en schaar.

Ik zetten echt alles op alles, en in mijn 'laatste kans' werdt Jason om 23.54 geboren.
Wat een opluchting! Hij was er!

Na 5 minuten op m'n borst vonden ze hem toch wel heel erg kreunen.
Ze namen hem mee naar een andere kamer en gaven hem wat mee zuurstof.
Uiteindelijk werdt er besloten om hem een nachtje in de couveuse te doen, om hem toch extra in de gaten te houden.
Snachts zijn wij nog naar hem toe geweest en kon ik hem eindelijk goed bekijken.

17 november in de ochtend waren we vroeg naar Jason toe gegaan, hij deed het al heel goed!
Ze gingen hem nog even onderzoeken en zouden daarna met uitslagen en resultaten komen.
Toen we op de kamer kwamen kwamen vlak daarna alle opa's en oma's binnenlopen.
Toen hun er waren kwam de verpleging na een half uurtje met als verrassing een bedje aanrijden.
Hij mocht bij ons op de kamer, maar moesten nog wel een nachtje blijven ter observatie.

Dolgelukkig en blij!
Nu 7.5 jaar later hebben we een vrolijke leergierige jongen.