2013 Weer zwanger: de eerste symptomen!

Kleine Noël kwam 13 maart 2013 ter wereld. De cyclus daarna mochten we nog niet zwanger worden: dit omdat we de uitslag van de obductie moesten afwachten. Tijdens de cyclus die 19 mei startte deden we weer volgens het schema een nieuwe poging, en nu had ik vrijwel direct het gevoel dat het weer raak was. Er liep bijna geen sperma terug. Exact 24 uur na de inseminatie voelde ik mijn ei springen, de dagen na de eisprong had ik nog steeds vruchtbaar slijm, iets wat ik tot nu toe elke zwangerschap had gehad, en de poriën van mijn neus die altijd vrij grof open staan, waren binnen een paar dagen prachtig dicht en glad, iets wat ik tot dan toe ook alleen had meegemaakt als ik zwanger was.

Wat ik ook merkte was de reis van het bevruchte eitje door de eileider. Ik heb daar nooit iets over gelezen, maar wat ik voelde was dit: na de eisprong was het een dag weldadig rustig in mijn buik. Na 24 uur begon ik minuscule pijnscheutjes in mijn eileiders te voelen. Als ik niet zwanger was, voelde ik ze altijd elke 20 seconden. Was ik achteraf gezien wel zwanger, dan kwamen ze met tussenposen van 40 of 80 seconden, zowel bij de zwangerschap van Noël als bij deze zwangerschap. En de tocht van het vruchtje dat mijn tweede miskraam zou worden voelde als een compleet ongecontroleerde buiteling met intervallen van 5 tot en met 60 seconden. Ik durf het niet te melden aan de artsen, want die zullen me voor gek verklaren, vrees ik.

Verder kon ik aan mijn temperatuur zien dat het raak was: normaal ging hij bij mij altijd met een paar tienden omhoog na de eisprong, maar als ik zwanger was dan bleef de temperatuur altijd bijna even laag als voor de eisprong. Dit is iets van mijn lijf, want bij de meeste anderen vliegt de temperatuur wel meteen omhoog. Misschien is het de invloed van oestrogeen, dat de temperatuur doet dalen. Na een dag of 8, wanneer de innesteling plaatsvindt, schiet mijn temperatuur dan alsnog omhoog als ik zwanger ben.

Maar al met al wist ik al na een paar dagen vrij zeker dat ik opnieuw zwanger was. Na zeven dagen voelde ik vervelende steken in mijn baarmoeder, gevolgd door de genoemde temperatuurstijging. Omdat ik op 13 DPO (days post ovulation) een belafspraak met de gynaecoloog had staan voor iets anders en ik hem in geval van een zwangerschap dit wilde laten weten, testte ik op 11 DPO met een gevoelige ovulatietest om te bepalen of ik een echte zwangerschapstest moest kopen voor de dag erna, een zondag. Op 11 DPO sloeg de ovulatietest half uit: nog niet positief, maar zeker ook niet omo-wit. Ik kocht een Kruitvat 2 voor 5 euro test en ja hoor… zwanger!

Wat ik de dokter niet vertelde, was dat ik zoals het protocol in het buitenland voorschreef al lang voor de positieve test met mijn opgespaarde aspirientjes was begonnen en dat ik net na de positieve test de eerste spuit fraxiparine erin jaste. Als het aan de secretaresse van de afdeling had gelegen, had ik trouwens helemaal geen echo rond 6 weken gehad, omdat volgens haar pas rond 8 weken hartactie zichtbaar was! Moest ik nog ruzie maken aan de telefoon om op tijd een afspraak te krijgen!

Wat volgde was een prachtige zwangerschap. Enig probleem was dat ik er niet altijd evenveel van kon genieten uit angst dat het alsnog mis zou gaan. Was doodsbenauwd voor de echo’s, wilde het liefst het luisteren naar de hartactie overslaan, zat uren te googlen als ik geen beweging voelde, maar was bang voor schoppen in doodsnood als ik wel wat voelde. Ik las alle horrorverhalen van kindjes die na een voldragen zwangerschap alsnog overleden en bleef dus bang. Eerst zien en dan geloven.