2013 Mijn lieve engeltje Noël*

Ik was zo blij. Mijn schema had er weer voor gezorgd dat ik op mijn 35ste (!) al voor de tweede keer op rij met één shot zwanger was geworden. En nu leek het goed te gaan.


De gynaecoloog/vruchtbaarheidsarts was verrast toen ik mijn nieuwe zwangerschap kwam melden. Ik was toen 6 weken zwanger. Zij was echter niet alleen blij verrast, want uit bloedtesten na de tweede miskraam was gekomen dat ik een lichte stollingsafwijking had, het antifosfolipidensyndroom (AFS) of meer in het bijzonder het anticardiolipidensyndroom (http://www.nvle.org/ziektebeelden/antifosfolipiden-syndroom ). Hierbij krijg je een verhoogde bloedstolling, wat niet alleen het risico op trombose verhoogt, maar wat ook miskramen veroorzaakt.


De behandeling tijdens de zwangerschap bestaat uit het slikken van aspirine 80 mg vanaf de positieve test (in het buitenland zelfs al voor de zwangerschap) en uit het injecteren van een bloedverdunner (fraxiparine) vanaf hartactie met 6 weken (in het buitenland al vanaf de positieve test). En ik was inmiddels al 6 weken zwanger! Wel kreeg ik direct spuiten en pillen mee, zodat ik alsnog snel kon beginnen. Het vruchtje was wel wat klein voor de duur van de zwangerschap, maar een week later was hij min of meer naar behoren gegroeid.


Vol goede moed begon ik aan de zwangerschap. Ik werd misselijk, kreeg eetbuien en andere ongemakken zoals extreme vermoeidheid bij elke nieuwe stoot hormonen.


En toen kreeg ik de termijnecho en viel de droom opnieuw in duigen: op het scherm verscheen een foetus met het hart letterlijk in de schoenen: zijn ingewanden puilden door een gat in de buikwand naar buiten en zijn hartje hing daar ook ergens. Het was een vrij uniek geval. Iedereen was ontdaan, wat ik niet had verwacht van professionals. Zelf was ik enorm geschrokken, maar ook - gek genoeg - blij, want hij had als het ware naar me gezwaaid, die kleine, en ik had überhaupt niet verwacht dat er een minimensje in mij kon groeien, en deze had in elk geval alles erop en eraan, alleen in de vorm van een bouwpakketje.


Ik werd doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis voor nader onderzoek. Omdat de kleine nog leefde, moest ik voor mezelf beslissen wat ik wilde. De zwangerschap afbreken? Ik googlede en kwam er al snel achter dat zowel de ectopia cordis (het hart buiten de borstkas) als de omphalokele (navelbreuk waar de ingewanden door naar buiten kwamen) afzonderlijk te repareren waren, maar dat als ze samen voorkwamen, het een verloren zaak was.


In het academische ziekenhuis bleek al snel dat de kleine zelf had beslist dat hij het genoeg vond. Op de echo geen kloppend hartje meer. Ook hier was iedereen aangeslagen, behalve ik. Ik was juist opgelucht dat ik niet zelf de beslissing had hoeven nemen, want dat kon ik niet.


Terug in mijn eigen ziekenhuis mocht ik kiezen tussen een curettage en het opwekken van de vrucht op de normale manier. Uit respect voor het kleintje dat al zo’n echt mensje was met 12 weken besloot ik tot het laatste. Zo werd ik een dag opgenomen en mocht ik in de verloskamer afwachten tot de kleine geboren werd, dit met behulp van misoprostol (cytotec). Het duurde meer dan 12 uur, maar uiteindelijk, vlak voor ik een pijnstiller zou krijgen omdat ik steeds meer pijn begon te krijgen, braken de vliezen en viel het kleine wezentje in de po. Hoewel ze wilden voorkomen dat ik hem zou zien, was ik compleet gefascineerd door het minimensje dat daar lag. Ik vond het ook helemaal niet eng en organiseerde meteen een fotoshoot, waarbij de verpleegkundigen zo goed niet waren of ze moesten met het toestel van het ziekenhuis van de ene lamp naar de andere lamp rijden met het wagentje waarop ze de kleine hadden gelegd, om met de juiste belichting te fotograferen.


Eén foto lukte en van het handje maakte ik een uitsnede die ik enorm uitvergrootte. Zo had ik toch nog iets tastbaars van mijn engeltje. 


Er zou sectie op de kleine worden verricht en onderzocht of er genetisch iets mis met ons was. Dat was het niet. Het was een eenmalige fout, genaamd de Pentalogie van Cantrell (http://en.wikipedia.org/wiki/Pentalogy_of_Cantrell). De kans dat ik nog een kindje met dezelfde afwijking zou krijgen, was vrijwel nihil.



Mijn lieve engeltje Noël*


13-03-2013


Zo mooi


Zo gewenst


Zo kwetsbaar



Zo trots op jou


Mama zal je nooit vergeten

38 x gelezen, 0

reacties (0)