Was alles maar gewoon `gewoon` gebleven

Ik vind het soms erg moeilijk om de situatie zoals die nu is te accepteren.
Wetende dat als alles normaal was gebleven,
Ik nu waarschijnlijk in verwachting was.
Alleen is het zoals het is, er is dit jaar veel gebeurd en daar kan niemand wat aan doen.
Gezondheid gaat voor en andere gebeurtenissen maakten ook hun intrede.
Ik ben boos, op het feit dat mijn man ernstig ziek is geweest,
dat er vervolgens weer iets anders was. Dat ons eigen geluk en het normale leven niet zo vanzelfsprekend meer is.
Maar ook dat een volgend kindje verder weg dan ooit lijkt.
Verdrietig, dat ben ik vooral. Vaak denk ik waarom, alles gebeurt met een reden,
maar nu voelt het vooral oneerlijk.
Pijn, dat voel ik... met een sprankje hoop erbij.
Ik blijf hopen en vertrouwen dat alles goed komt,
we weer wat geluk zullen gaan hebben.

2734 x gelezen, 7

In Zwanger worden

reacties (9)


  • Sas86

    Haaai. Wat heftig dat jullie dit is overkomen.. ik herken veel dingen, wij hebben een zoon van bijna 6. Helaas werden wij ook niet zwanger van de tweede wegens gezondheidsproblemen van mijn man. Er was een afwijking in zijn teelbal. Gelukkig werd chemo ons bespaard. Maar het gevoel van onmacht en oneerlijkheid is dan zo sterk! Juist ook vanwege een grote wens voor nog een kindje.

    Maar ik wil ook zeggen, kop op! Je man is genezen verklaard en jullie zijn gezegend met al een wonder!! Geniet van wat er wel is. En ja... dit kan bestaan naast je verdriet en de wens is niet minder groot. Maar wie weet word je spontaan zwanger en anders heb je pan B, de medische molen! Ga er voor, en stay positive! Sterkte!

  • Happyflower11

    Dankjewel, dat is ook zeker zo! Wat naar dat veel dingen herkenbaar zijn, hopelijk is nu alles goed met jullie! Hij is inderdaad genezen verklaard, maar met de laatste controle was er met het bloedprikken een stijging. Maar uit scans kwam er niks dus dat was heel verwarrend en zorgde weer voor onrust.

  • Sas86

    Jee wat heftig. Ik kan me voorstellen dat zo'n bloeduitslag veel onzekerheid met zich meebrengt. En dat jullie sowieso de eerste tijd bij elke controle weer in spanning zitten. Ik heb me wel beseft dat gezondheid wel echt voor alles gaat. Dat je hem nog hebt en jullie kleine opgroeit met papa.

    En dat daarna die kinderwens weer naar de voorgrond komt herken ik ook. En de baalmomenten over jullie situatie en dat bij anderen alles voor de wind lijkt te gaan. Super frustrerend...!

  • Happyflower11

    Dankjewel, dat is ook zeker zo! Wat naar dat veel dingen herkenbaar zijn, hopelijk is nu alles goed met jullie! Hij is inderdaad genezen verklaard, maar met de laatste controle was er met het bloedprikken een stijging. Maar uit scans kwam er niks dus dat was heel verwarrend en zorgde weer voor onrust.

  • Myrtheflower

    Joh, twee dagen geleden was je nog zo optimistisch, ging je vol voor ronde 3. Nu twee dagen later lees ik: Maar ook dat een volgend kindje verder weg dan ooit lijkt. Vanwaar deze gedachtengang?

  • Happyflower11

    Ik ben inderdaad hoopvol, maar tegelijkertijd ervaar ik ook veel wisselende emoties.

    Daardoor lijkt het soms ver weg,

    het blijft soms lastig om altijd positief te blijven.

  • Myrtheflower

    Er is ook zoveel op jullie afgekomen en nog gaande, niet gek dat je emoties alle kanten op gaan, hoop en vrees staan zo dicht bij elkaar.

    Heb je voor jezelf helder wanneer je vervolg stappen wilt ondernemen (of van de andere kant bekeken: hoelang je wilt blijven proberen ;))?