Alweer bijna 7 weken verder, 7 weken vol ongeloof en verdriet.
Wat gaat de toekomst ons brengen,
welke mogelijkheden zijn er nog leven tussen hoop verdriet en angst.
Maar gelukkig doen we het samen. Samen is ons kernwoord geworden.
Wat gebeurde er in de afgelopen periode, ik was zwanger van ons dochter.
Blij, opgelucht en vol goede hoop dat we de 17 weken hadden gehaald de termijn van Piter* ( verloren bij 17.5 weken)
was voorbij. De echo's waren goed, geen bloedverlies meer ze groeide goed niks stond ons in de weg.
Een uitstrijkje welke gepland stond in verband met bloed verlies was niet meer nodig, hierdoor besloot de Gyneacoloog om een inwendige echo te maken.
Het leek goed, een week later met 17 weken en 5 dagen toch weer even kijken, er zit vocht in de baarmoederhals we worden doorgestuurd naar het UMCG, hier kan ik 2 dagen later terecht.
En toen donderde ik van de al kwetsbare roze wol af.
Ik heb ontsluiting, 3 cm de vrucht zak is uitpuilende.. ik wordt opgenomen en voorbereid op de operatie.
Ze hebben een noodcerclage kunnen plaatsen en we hopen dat de zwangerschap voldragen kan worden.
Eenmaal thuis gekomen is het advies strikte rust, hier houd ik mij dan ook streng aan.
Na een week hebben we weer een controle afspraak ik heb elke keer wat buikpijn maar ja, wat is buikpijn??
Alles is goed opgelucht gaan we weer naar huis. De vrijdags maak ik een vervolg afspraak bij het streekziekenhuis en vertel dat ik nog buikpijn heb,
ze vertrouwen het niet en moet even langs komen. Alles zit goed dicht, cerclage lijkt goed te zitten ze zwemt lekker in het vrucht water wat een fijn gevoel.
Zaterdags en zondags krijg ik ook last van de rug, maar geef het bed en de rust van de afgelopen periode de schuld. Niet aanstellen tot ik zondag morgen naar het toilet ga,
ik voel iets knappen vast verbeeld er heerst angst angst dat het niet goed is.. 's middags krijg ik bloedverlies en bel ik toch met het ziekenhuis,we moeten direct komen.
Eenmaal aangekomen blijk ik 5 cm ontsluiting te hebben de cerclage is geknapt... er is geen weg terug en ik ga bevallen, bevallen van onze lieve meisje.
Maandag morgen op 12 oktober om 0950 is Lyke geboren, perfect alles er op en eraan.
We kiezen ervoor om geen obductie uit te voeren ze lijkt kerngezond, en omdat Piter wel onderzocht is zien wij geen meerwaarde.
Wel is mijn placenta opgestuurd, en blijk een infectie te hebben gehad in mijn placenta waardoor de weeen zijn gestimuleerd.
Konden we het voorkomen nee, er was niks waardoor het voorkomen kon worden. Niet dat dit het er makkelijker op laat worden.
1 licht puntje, we hebben nu wel een oorzaak. Cervix infusientie, nu gesprekken wat is er mogelijk om een zwangerschap te voldragen.
Als je 1 kindje verliest stort je wereld in, maar 2 kindjes verliezen met precies een verschil van 8 maanden is een ware hel.
Daardoor is ons kernwoord ook geworden wij doen dit samen.
Gelukkig heb ik een fijne vriend, lieve familie en vrienden naast mij staan.
Ook de hulpverlener hebben goede begeleiding gegeven.
reacties (18)