Even voorstellen: “gewoon” zwanger?

Sinds mijn schoonzusje zwanger was keek ik op Babybytes. Eerst om per week te lezen welke ontwikkeling de baby doormaakte. Later de blogs en het forum, en uiteindelijk leefde ik mee met alle vaste leden die zwanger probeerden te worden/zwanger waren/een kind hadden. Inmiddels is mijn neefje ruim drie jaar oud en fietst hij harder dan ik.

En ik? Ik leef nog steeds mee met de vaste leden, alhoewel het er steeds minder lijken te worden over de jaren. Door dat mee leven kon ik me ook voorstellen hoe het voor mij zou zijn om zwanger te proberen te worden/zwanger te zijn/een kind te hebben. Ik stelde me het moment voor dat mijn vriend tegen me zou zeggen: “Kom, we gaan ervoor!” Hij zou dat (heel toepasselijk) in een sushi restaurant zeggen. En ik zou gloeien van blijdschap en liefde. En dan zou het zwanger zijn iets magisch zijn, een pure verbinding, ik zou me zo bijzonder voelen en continu aan de baby denken. Maar ik zou ook onzeker zijn en bezorgd en voorzichtig. Omdat ik van dichtbij meemaak hoe het is om geen gezond kind te hebben.

En nu? Nu weet ik sinds 14 oktober dat ik zwanger ben. Mijn vriend en ik hebben, na goed praten en ja, een romantisch gesprek in een restaurant, besloten dat we ervoor zouden gaan. Het gaan proberen. Dat was in september. En hoe voel ik me nu ik zwanger ben? Ik vind het heel lastig te omschrijven, maar bij gebrek aan een beter woord: gewoon. Ik voel me gewoon zwanger. Het voelt als iets heel natuurlijks, iets dat bij mij hoort. We zijn één, jij en ik. Ik voel me ook niet onzeker of bezorgd, ik heb de volste vertrouwen. Met z’n drietjes gaan we ervoor, “gewoon” leven. Alsof het niet het meest bijzondere is wat er bestaat.