Trauma? Advies gevraagd

Ik heb behoefte om dit te delen, via een nieuw account.
Ik weet namelijk niet zo goed wat ik hier mee moet en hoe ik hier mee om moet gaan.
Ik probeer het kort te houden maar het is een lang verhaal.
Ik ben een vrouw van 28, met een gelukkige relatie en 2 mooie kinderen.
Ik heb toen ik 13 was een relatie van 2 jaar gehad.
Mijn ouders waren net uit elkaar en ik zat net op de middelbare school.
Voor mij een rot periode, omdat ik niet goed wist hoe ik met de scheiding moest omgaan en daarbij was mijn leeftijd natuurlijk ook niet heel makkelijk. Vol op in de pubertijd, dingen ontdekken etc en mega onzeker.
Ik ontmoette iemand en ben vol in die relatie gegaan terwijl ik nog zo jong was.
Hij was bijna 3 jaar ouder dan ik.
Hij was heel bezitterig, ik mocht niks. Hij zat bij me op school, en in de pauzes stond hij me al op te wachten bij het klas lokaal en moest ik de hele pauze bij hem blijven.
Uit school moest ik ook bij hem zijn, mocht niet naar huis of iets met vriendinnen doen.
Hij appte en belde de hele dag door als ik thuis was om alles te blijven controleren of ik niet ergens was. Ik moest thuis blijven van hem als ik niet met hem was.
Elke dag was het zelfde. Zodra het weekend was moest ik zaterdag ochtend de eerste vroege trein (hij woonde een paar dorpen verder op) nemen naar hem toe en mocht pas de laatste trein naar huis nemen. Zondag idem dito. Ik mocht niet uitslapen.
Ik mocht niet bij mijn familie zijn, en dus ook niet naar mijn vader om het weekend.
Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om me bij hem weg te houden, maar ik was eigenwijs voor mijn gevoel hoorde dit zo omdat ik niet beter wist..
vraag me niet waarom, maar zo heb ik het 2 jaar lang volgehouden. Geen eigen mening over dingen, alles werd voor me bepaald.
Als ik er nu op terug kijk, heb ik het gevoel dat ik die 2 jaar in een waas heb geleefd en mezelf helemaal ben kwijt geraakt en echt zijn bezit was.
Ik zag vriendinnen leuke dingen doen, dat wilde ik ook maar durfde er nooit eerlijk over te zijn.
24/7 was hij me aan het controleren of ik was bij hem. Ook als ik aan gaf dat ik in het weekend een trein later zou willen nemen, of eerder naar huis wilde mocht dit niet.
Ik voelde me erg verstikt en ben al mijn vriendinnen kwijt geraakt en ook mijn familie band werd slechter en slechter.
Toen viel het kwartje 2 jaar later en ben ik helemaal opgebloeid en heb ik een fantastische tijd gehad en mezelf weer geworden.
Met een eigen mening en vrolijk in het leven.

Ik merk nu, ineens het laatste jaar dat ik nachtmerries heb.
Ik word badend in het zweet wakker, of schiet omhoog en krijg hyperventilatie.
Ik droom dan dat ik weer in dat dorp ben, bij die jongen in huis en niet weg mag.
Ik probeer te rennen of weg te fietsen maar het lukt niet.
Dat verstikkende gevoel krijg ik dan weer helemaal terug.
En de beelden in mijn hoofd ook, precies dat huis die jongen en dat dorp.
Ik word een beetje gek van die nachtmerries want het is elke keer het zelfde en ik voel me er echt heel
naar door.
Wat kan ik hier mee? Ik zou graag willen dat het stopt..