Twee maanden geleden is mijn zoontje geboren. Vooraf heb ik erg getwijfeld of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Uiteindelijk gekozen om het thuis te proberen maar wel de vluchttas en maxi cosi klaargezet.
Op dinsdag was ik 37.2 had ik de hele dag al een vreemd zeurend gevoel in m'n rug. Ik stond op om een lekkere warme douche te nemen en daarvoor nog even te gaan plassen. Halverwege de kamer stond ineens stil. 'huh.. Kon ik nou m'n plas niet ophouden..? Zo nodig moest ik toch niet?' 'Wat ben je nou aan 't doen?!' vroeg m'n vriend en ik riep dat ik dacht dat m'n vliezen waren gebroken.
De verloskundige kwam controleren en bevestigde dat het vruchtwater was. Ik mocht douchen, niet in bad, en moest vooral nog even proberen te rusten of slapen. Met een lijf vol adrenaline ging dat totaal niet.. Vriendlief ging slapen en ik kroop ook in bed. M'n gedachten gingen door 'bellen als je regelmatige weeën hebt...? Maar hoe weet ik nou hoe een wee voelt?'. 3 uur nadat m'n vliezen braken kreeg ik een krampje en die ebte langzaam weg. Dat ging elkaar opvolgen. Mij was vertelt dat het voelde als menstruatiekramp en zo voelden de eerste weeën wel maar al gauw werden ze wat heviger. Na 3u hebben we de verloskundige weer gebeld want ik had regelmatige weeën. Ik bleek 1cm ontsluiting te gaan en mocht lekker in bad. Kaarsje aan, muziekje aan en helemaal in mijn bubbel. Mijn weeën kwamen steeds sneller op elkaar en werden steeds heftiger. Ik kon mezelf geen houding geven en wilde naar 2u echt uit bad. De verloskundige had gezegd dat we sochtends contact zouden hebben, maar dat ik altijd mocht bellen als ik wilde weten hoeveel ontsluiting ik had. We hebben dus weer gebeld en ze kwam weer controleren. He nee... 1,5 cm ontsluiting
Gaat het zo langzaam?! De moed zakte me in mijn schoenen maar ergens had ik ook niet meer ontsluiting verwacht. De weeën blijven snel komen, soms zit er maar 20 seconden tussen. Op adem komen lukt niet meer en ik knijp mijn vriend hand fijn. 'misschien is het een idee om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik, je hebt het zo zwaar en je moet nog wel even..' zegt de verloskundige. Ik ben het direct met haar eens. Vooraf wilde ik echt geen ruggenprik maar ik ging dit echt niet not lang volhouden. Snel de auto in en naar het ziekenhuis.
Ik moet natuurlijk eerst aan de monitor en kreeg ik een infuus en controle. Hoera, ineens 4 cm! Ik kan me dit allemaal niet meer herinneren. De ruggenprik zetten ging super. Ben echt bang voor naalden en ondanks de weeën kon ik me heel rustig houden
'hoelang duurt het voordat dit inwerkt?!' heb ik aan iedereen die voorbij liep gevraagd. Al gauw merkte ik dat de weeën vager werden en op ene gegeven moment voelde ik alleen nog het harder worden van mijn buik. De prik werkt super en ik voel me echt heel fijn.
De weeën nemen na 6cm ontsluiting af en ik blijf hier de hele middag op hangen. Ik krijg er weeënopwekkers bij, maar dat vindt de baby niet zo fijn.
Bijna 23 uur nadat mijn vliezen gebroken waren voelde ik ineens iets duwen. Alsof je moet poepen? Nee ik voelde echt dat de baby eruit wilde en we drukten op de bel. 9.5 cm, even inhouden nog. Een kwartier later drukken we weer op de bel, ik houd het niet meer! Hoera 10 cm en ik mag gaan persen. Na 30 minuten persen is mijn zoontje geboren en ik ben in de wolken. Hij doet het super.
Wel is hij geboren met een pompje en een knip. Die knip... Dat vond ik prima maar nu 2 maanden na de bevalling kan ik er erg emotioneel over worden. Het wordt nooit zoals het was. Was de medische noodzaak dan zo hoog..? Waarom dat pompje en die knip als ik nog maar zo kort aan het persen was.. Ik probeer het maar te vergeten. Mijn zoontje is tenslotte veilig geboren en dat is het belangrijkste.
reacties (24)