Bam mama to be.. Delen.

Delen..Ja, dat is waar ik behoefte aan heb. Het krijgen van een kindje in je eentje is een bijzonder proces. Ik moet denken aan het woord 'eenzaam' maar dat is niet hoe ik het nu voel, maar het is wel alleen. Alleen in het ervaren, meemaken, voelen. Ik zou zo graag al wat het bij me oproept, al wat me bezig houdt, willen uitspreken naar iemand. Het niet kunnen wachten tot het zover is, de stappen in het behandelproces, de onzekerheid. Maar ik hou me vaak in want het voelt niet altijd gepast. Je kinderwens en zwanger worden is een gevoelig onderwerp op mijn leeftijd. Als je met zijn 2en bent en zwanger probeert te raken (en wat mogelijk niet lukt of te lang duurt naar je zin), of wanneer de een er klaar voor is en de ander niet, of wanneer je alleen bent en je hebt wel een kinderwens. Het kan veel emoties losmaken. Begrijpelijk! Of wat dacht je wat het met je doet, wanneer je zelf niet de wens hebt, maar vooral ook wenst dat je vriendin dat ook nog niet heeft. Met deze laatste ben ik nogal bekend. De momenten dat ik een vermoeden had en vurig hoopte dat een vriendin het niet díe avond zou vertellen dat ze zwanger was, omdat ik me al wiebelig voelde..Ik weet als geen ander hoe pijnlijk dat soms kan zijn, wéér een vriendin minder die altijd in is voor gezelligheid of een luisterend oor, wéér een vriendin bij wie je steeds bij haar, inclusief kind wat niet wil gaan slapen, op de bank beland zonder een gesprek gevoerd te hebben..


Dan is er in mijn geval voor mijn gevoel nog een extra moeilijkheid omtrent het delen. Mensen in mijn omgeving hopen en wensen vanalles omtrent mijn proces om in mijn eentje een kindje te krijgen. Ik heb mensen in mijn eigen omgeving die niet kunnen wachten totdat het zover is en bij wie ik voor mijn gevoel mijn twijfel die ook regelmatig de kop op steekt, of de 'zal ik gewoon lekker eerst nog een verre reis gaan maken' beter niet kan bespreken omdat ik dan een lichte teleurstelling bespeur bij de ander. De antwoorden zijn veelal, tja... het is aan jou... Ok bedankt, zover was ik al. Vervolgens heb ik de vriendin die er geintereseerd naar vraagt, zelf in de twijfelfase zit over een baby met partner en die naast haar eigen onbedwingbare nieuwsgierigheid zichtbaar niet op al te veel enthousiasme van mijn kant zitten te wachten, omdat het vooral geprojecteerde zorgen en interne paniekreacties bij haar oproept en een relaas over heftige bevallingsverhalen. Dan heb je de single vriendin, die oprecht geinteresseerd is maar ook afhaakt bij het teveel aan hardop overdenkingen over mijn keuze. Bij hen denk ik juist dat dat kan (zij hebben tenslotte dezelfde leeftijd en sommige een zelfde aankomend dilemma.. )en dat er opening is voor een gesprek daarover, maar veelal blijft het bij de liefdevolle aanmoediging: volg je gevoel. Teveel over dit onderwerp raakt aan hun eigen ( zo goed te begrijpen!) proces, en weer een vriendin te 'verliezen' die mogelijk mama wordt.. dus ik houd me maar in.


Dan heb je nog de critici. De vriendinen die misschien wel het langst mee gaan, die me het beste zouden moeten kennen. Die onderling bespreken waar ze zich zorgen over maken (dadelijk krijg je een post natale depressie, dadelijk krijg je een kind die veel zorg nodig heeft., denk je wel na over financiën..?). De toon alleen al. Ze bedoelen het zo goed, de schatten. Maar vergeten dat we juist omdat we elkaar al zo lang kennen, gewoon alles mogen vragen zonder een zorgendiarree over me uit te storten. En juist omdat we elkaar al kennen, begrijp ik maar moeilijk dat ze vergeten dat ik juist super bewust en doordacht mijn keuzes maak... En idd, het mogen krijgen van een gezond kind is nog altijd een godswonder. Dat realiseer ik me maar al te goed....


En dan zijn er ook nog, last, but not least.. De vriendinnen (waarvan ik sommige maar een paar keer jaar zie) en die vol vertrouwen zijn over mijn stappen. 'Als iemand dit kan, dan ben jij het wel..' Die me anders gunnen en die me dit ook enorm gunnen en enorm meeleven. En één in het bijzonder met wie ik álle gekke hersenspinsels rondom mijn kinderwens kan delen. Deze vriendinnen laten mij glimmen van trots, dat ik dit proces aan ga.


En je snapt, met deze laatste deel ik het liefste. Maar weet je, stiekem zijn ook die anderen me mega dierbaar en ben ik ze dankbaar voor hun rol in het proces. Omdat ze me mijn eigen proces laten lopen. Omdat ze me bewust maken van wat hun reacties bij mij oproept en zegt over wat ik zelf te doorlopen/rouwen heb in dit proces. Omdat ze me af en toe met beide benen op de grond zetten en zorgen dat ik niet doordraaf en al babynamen en kinderkamers aan het uitzoeken ben... Dat waarvan je hoopt dat een partner het ook zou doen. En dan heb ik al deze lieve mensen. Ik bof.



 

1178 x gelezen, 6

reacties (0)


  • ReasonNr2.3

    Herkenbare dingen! Mijn eerste kind heb ik ‘bewust’ alleen gekregen,daar had iedereen een uitgesproken mening over. Veel mannen konden geen begrip hebben waarom ik de vader er niet bij betrok(de keus gaf),familie was bezorgd of ik dit wel alleen aan kon en vriendinnen waren vooral blij en zeiden inderdaad,als iemand t kan ben jij het! Deze keer kies ik er met een partner voor en die ervaring is ook weer anders. Deze keer weten alleen mijn vriendinnen er vanaf,die wederom allemaal zo blij voor mij zijn maar mij ook steunen aangezien het niet zo makkelijk gaat. Ik vertel familie liever niets want hoe meer meningen,hoe meer ik me druk maak. Wat niet nodig is want het is onze keus. Xx

  • Fenna34

    Dapper dat je steeds je eigen weg kiest, op welke manier dan ook! En daarbij de mensen uitkiest die daar voor jou helpend bij zijn. Ik dacht eerst dat ik het met zo min mogelijk mensen wilde delen, zodat het moment van vertellen dat ik een kindje verwacht extra speciaal zou zijn. Gaandeweg toch met meer mensen gedeeld en daar ben ik erg blij mee (ookal is het soms even slikken...) Ik heb ze straks hard nodig!

    Succes voor julie!

  • MaaikeT2

    Herkenbaar! Hier ligt deze fase inmiddels alweer ver achter mij, ik ben bam moeder en mijn kinderen zijn nu 4 en 7, maar ik herken veel van wat je schrijft. Wat een mooie overpeinzing en wat kijk je op een mooie manier tegen de vele verschillende mensen in je leven aan. Jij boft, maar zij boffen ook met jou!

  • Fenna34

    Wat een super lieve reactie, dankjewel! Ik ben eigenlijk wel benieuwd: Wat had je anders willen doen (of juist niet!) als je na ruim 7 jaar terugkijkt?

  • MaaikeT2

    Ik denk dat er niet veel is wat ik anders zou hebben gedaan.

    1) Ik heb vooraf 1 x een nare ervaring gehad met een donor, niet op het moment van doneren zelf, maar toen ik de eerste keer een miskraam kreeg, wilde hij daarna niet meer doneren en gaf hij niet thuis. Achteraf bleek hij een (in het 'circuit') bekende bedrieger waar meer wensmoeders het slachtoffer van waren geworden. Dus ik zou dan de uitwisseling met hem overslaan, maar daar heb jij niets aan.

    2) Ik zou vooral WEL je eigen plan trekken. Er is niets mis mee om de argumenten van een ander aan te horen, om daarmee je eigen visie te slijpen en nog eens kritisch naar jezelf te kijken. Maar daarna nog steeds doen wat JIJ wil. Bij mij vond ook iedereen er wel iets van, gek genoeg minder toen ik zwanger was van mijn oudste, maar wel toen ik aangaf om voor een tweede te gaan. De hele familie sprak er schande van (terwijl alle vrienden en kennissen, die mij veel beter kennen, het aanmoedigden.) Uiteindelijk heeft mijn hele familie (inclusief ooms, tantes etc) me laten vallen en het contact verbroken, ook mijn beide zussen, omdat ik als alleenstaande, ongehuwde moeder een tweede kindje kreeg. Mijn beide zussen hebben mijn jongste nog nooit gezien, hij is nu 4. Alleen met mijn ouders en 1 tante heb ik nog sporadisch contact, verder met niemand uit de familie. Het is een hele verdrietige ervaring geweest, maar ik ben ontzettend blij en tevreden dat ik desondanks mijn eigen weg heb gevolgd.

  • Fenna34

    Heftige ervaring Maaike! Knap dat je desondanks blijft zien dat dit voor jou het beste pad was. Tnx voor je advies en inkijkje!