Delen..Ja, dat is waar ik behoefte aan heb. Het krijgen van een kindje in je eentje is een bijzonder proces. Ik moet denken aan het woord 'eenzaam' maar dat is niet hoe ik het nu voel, maar het is wel alleen. Alleen in het ervaren, meemaken, voelen. Ik zou zo graag al wat het bij me oproept, al wat me bezig houdt, willen uitspreken naar iemand. Het niet kunnen wachten tot het zover is, de stappen in het behandelproces, de onzekerheid. Maar ik hou me vaak in want het voelt niet altijd gepast. Je kinderwens en zwanger worden is een gevoelig onderwerp op mijn leeftijd. Als je met zijn 2en bent en zwanger probeert te raken (en wat mogelijk niet lukt of te lang duurt naar je zin), of wanneer de een er klaar voor is en de ander niet, of wanneer je alleen bent en je hebt wel een kinderwens. Het kan veel emoties losmaken. Begrijpelijk! Of wat dacht je wat het met je doet, wanneer je zelf niet de wens hebt, maar vooral ook wenst dat je vriendin dat ook nog niet heeft. Met deze laatste ben ik nogal bekend. De momenten dat ik een vermoeden had en vurig hoopte dat een vriendin het niet díe avond zou vertellen dat ze zwanger was, omdat ik me al wiebelig voelde..Ik weet als geen ander hoe pijnlijk dat soms kan zijn, wéér een vriendin minder die altijd in is voor gezelligheid of een luisterend oor, wéér een vriendin bij wie je steeds bij haar, inclusief kind wat niet wil gaan slapen, op de bank beland zonder een gesprek gevoerd te hebben..
Dan is er in mijn geval voor mijn gevoel nog een extra moeilijkheid omtrent het delen. Mensen in mijn omgeving hopen en wensen vanalles omtrent mijn proces om in mijn eentje een kindje te krijgen. Ik heb mensen in mijn eigen omgeving die niet kunnen wachten totdat het zover is en bij wie ik voor mijn gevoel mijn twijfel die ook regelmatig de kop op steekt, of de 'zal ik gewoon lekker eerst nog een verre reis gaan maken' beter niet kan bespreken omdat ik dan een lichte teleurstelling bespeur bij de ander. De antwoorden zijn veelal, tja... het is aan jou... Ok bedankt, zover was ik al. Vervolgens heb ik de vriendin die er geintereseerd naar vraagt, zelf in de twijfelfase zit over een baby met partner en die naast haar eigen onbedwingbare nieuwsgierigheid zichtbaar niet op al te veel enthousiasme van mijn kant zitten te wachten, omdat het vooral geprojecteerde zorgen en interne paniekreacties bij haar oproept en een relaas over heftige bevallingsverhalen. Dan heb je de single vriendin, die oprecht geinteresseerd is maar ook afhaakt bij het teveel aan hardop overdenkingen over mijn keuze. Bij hen denk ik juist dat dat kan (zij hebben tenslotte dezelfde leeftijd en sommige een zelfde aankomend dilemma.. )en dat er opening is voor een gesprek daarover, maar veelal blijft het bij de liefdevolle aanmoediging: volg je gevoel. Teveel over dit onderwerp raakt aan hun eigen ( zo goed te begrijpen!) proces, en weer een vriendin te 'verliezen' die mogelijk mama wordt.. dus ik houd me maar in.
Dan heb je nog de critici. De vriendinen die misschien wel het langst mee gaan, die me het beste zouden moeten kennen. Die onderling bespreken waar ze zich zorgen over maken (dadelijk krijg je een post natale depressie, dadelijk krijg je een kind die veel zorg nodig heeft., denk je wel na over financiën..?). De toon alleen al. Ze bedoelen het zo goed, de schatten. Maar vergeten dat we juist omdat we elkaar al zo lang kennen, gewoon alles mogen vragen zonder een zorgendiarree over me uit te storten. En juist omdat we elkaar al kennen, begrijp ik maar moeilijk dat ze vergeten dat ik juist super bewust en doordacht mijn keuzes maak... En idd, het mogen krijgen van een gezond kind is nog altijd een godswonder. Dat realiseer ik me maar al te goed....
En dan zijn er ook nog, last, but not least.. De vriendinnen (waarvan ik sommige maar een paar keer jaar zie) en die vol vertrouwen zijn over mijn stappen. 'Als iemand dit kan, dan ben jij het wel..' Die me anders gunnen en die me dit ook enorm gunnen en enorm meeleven. En één in het bijzonder met wie ik álle gekke hersenspinsels rondom mijn kinderwens kan delen. Deze vriendinnen laten mij glimmen van trots, dat ik dit proces aan ga.
En je snapt, met deze laatste deel ik het liefste. Maar weet je, stiekem zijn ook die anderen me mega dierbaar en ben ik ze dankbaar voor hun rol in het proces. Omdat ze me mijn eigen proces laten lopen. Omdat ze me bewust maken van wat hun reacties bij mij oproept en zegt over wat ik zelf te doorlopen/rouwen heb in dit proces. Omdat ze me af en toe met beide benen op de grond zetten en zorgen dat ik niet doordraaf en al babynamen en kinderkamers aan het uitzoeken ben... Dat waarvan je hoopt dat een partner het ook zou doen. En dan heb ik al deze lieve mensen. Ik bof.
reacties (0)