Slechte moeder?

Hier komt een heel verhaal want ik moet echt wat met alle gedachten die ik de afgelopen tijd heb.
Misschien dat iemand zich in mijn verhaal herkent en mij tips kan geven.
Even een korte uitleg vooraf:
Ik voel me op dit moment zo vreemd. Ik heb constant sinds de geboorte van mijn dochter de vraag in mijn hoofd of ik een slechte moeder ben. Mijn kinderjaren waren vooral enorm heftig. Ik heb op zeer jonge leeftijd te maken gekregen met seksueel misbruik en pesten, daarnaast waren mijn ouders op één of andere manier altijd onbereikbaar. Mijn moeder werkte altijd van 9 uur sochtends tot 9 uur savonds en mijn vader was altijd met zijn eigen dingen bezig, met als gevolg dar ik en mijn 3 broers/zusje altijd op onszelf aangewezen waren. We waren vaak alleen en er werd niet veel met ons gedaan. Toen ik 12 was en naar de middelbare ging kreeg ik al snel problemen met alcohol en begon ik de spijbelen. Ik was altijd een beetje alles of niet (en ben nu af en toe nog zo) waar ik absoluut niet trots op ben. Ik had altijd veel ruzie met mijn ouders en het kwam er altijd op neer dat ik hard getrapt werd door mijn vader en mijn moeder daar nooit wat van zij, soms ook een trap voor mijn kont gaf. Niet hard btw, maar wel erg raar allemaal. Mijn ouders zijn uiteindelijk gescheiden omdat mijn moeder verliefd was op een andere man, niet snel daarna zijn ze samen gaan wonen. hij is nu nog steeds mijn stiefvader. Mijn hele jeugd vanaf mijn 13e heb ik een enorm heftig verleden gehad met alcohol en drugs gebruik. Het was of alles of helemaal niets. Daardoor ben ik heel erg in de problemen gekomen en heb ik enorme ruzie's thuis gehad met mijn vader. Ik ben uiteindelijk naar een afkickkliniek gegaan op mijn 14e. Daarna ging het weer een tijdje goed, maar liep ik thuis altijd zo erg op mijn tenen door het gevoel te hebben dat ik perfect moest zijn. Ik moest altijd goed luisteren en alles doen zoals mijn vader dat wou anders hoorde ik niet meer bij de familie en was ik net zoals mijn moeder. Mijn ouders hadden een enorme vechtscheiding en mijn vader praatte altijd zo slecht over mijn moeder dat het als een misdaad voelde om zoals mijn moeder te zijn. Uiteindelijk met 16 op straat gezet en moest ik het maar uitzoeken waar ik ging eten en waar ik kon slapen. Na een turbulente tijd van vrienden naar crisisopvang en weer terug naar een gesloten instelling gegaan. Daar heb ik uiteindelijk een jaar gezeten en daarna ben ik naar een begeleid wonen traject gegaan en heb daarna mijn ex leren kennen en ben zwanger geraakt. Als ik mijn leven in 2 woorden zou moeten beschrijven zou ik het instabiel en turbulent noemen. Alsof je op een vliegtuig stapt zonder te weten waar je heen vliegt, met op het ene moment orkanen en het andere moment weer enorm veel zonnenschijn. Alsof het nooit anders geweest is. Nou heb ik een jonger zusje die bij mijn moeder en stiefvader woont en het gaat absoluut niet goed. Ik ben nadat de relatie tusseb mij en mijn ex uitging dichter bij mijn moeder gaan wonen voor steun. Een hele lange tijd heb ik gedacht dat mijn moeder een absoluut voorbeeld was. Ik vond dat ik haar na alles wat er was gebeurd wel weer opnieuw kon vertrouwen en heb ons contact een kans gegeven. Ook het contact tussen mij en mijn stiefvader. Hij heeft mij vroeger mishandeld omdat ik een woedeuitbarsting gekregen had en mijn moeder heeft alrijd gedaan alsof het nooit gebeurd was en alsof het mijn eigen schuld was. Hij sleurde me aan mijn nek mee en sloeg me in mijn gezicht en hield me bij mijn keel vast. Toen was ik 14 jaar. Uiteraard heb ik een paar dagen later aangifte gedaan maar werd de zaak geseponeerd omdat er te weinig bewijs was. Mede doordat mijn moeder gewoon keihard tegen de politie en mijn jongere broertje en zusje gelogen heeft. Mijn zusje woont nu bij mijn moeder en stiefvader en de opmerkelijke dingen stapelen zich op. Ik vind dat er aparte dingen gebeuren en ik maak me heel erg zorgen. Mijn stiefvader heeft een aardig rare manier van comminuceren en word om het minste of geringste boos en kleineert ons stelselmatig. Zegt daarnaast zich wel een vader voor ons te voelen en probeerd ook vaak (geforceerd) goede dingen voor ons te doen. Het voelt niet natuurlijk en hij verwacht dat wij hem als onze echte vader behandelen. Wat voor mij absoluut niet te verwachten valt, na alle rare dingen die hij doet. Hij heeft bijvoorbeeld laatst tegen mijn zusje gezegd waarom ze zich niet om durft te kleden als hij ook in de badkamer is. Terwijl ze een andere bh aaan probeerde te trekken onder haar shirt door. Mijn nekharen gaan hier letterlijk van omhoog staan en ik voel bij het typen letterlijk de rillingen over mijn rug lopen. Dit is niet het enige waarvan ik terug moet denken aan mijn eigen misbruik ervaring vroeger. Hij doet bepaalde dingen die absoluut grensoverschrijdend zijn en ontkent die dingen.Ik probeer mijn zusje de laatste tijd veel te helpen door haar te vertellen wat wel en niet normaal is en een luisterend oor voor haar te zijn. Nou hebben ze gisteren ruzie gehad waarop mijn stiefvader dreigend op mijn zushe afkwam en recht voor haar ging staan. Je kan me wel voorstellen hoe dat voelt. Ontzettend respectloos en intimiderend. Als hij dit bij mij deed wers ik altijd nog bozer en begon dan alleen nog maar harder te schreeuwen. Dat even terzijde. Mijn zusje is naar haar kamer gegaan en heeft al haar spullen ingepakt en was van plan naar mij toe te gaan. Toen mijn moeder in haar kamer kwam heeft mijn moeder tegen hat gezegd dat als ze zou gaan ze ervoor zou zorgen dat ze niet meer kon lopen. Dit is letterlijk mijn jeugd in een dop. Alsof er niks veranderd is, alleen de tijd en het slachtoffer. Het maakt mij zo enorm boos en het roept ook oude gevoelens weer bij mij op. Het liefst haal ik haar daar zo snel mogelijk weg, maar ik realiseer me ook dat dat de situatie alleen nog maar erger maakt. Mijn zusje zit in haar laatste jaar en moet over een paar maandjes al examen doen. En als ik haar daar weg haal kan ik rennen voor mijn leven. Ik ben mijn leven dan eerlijk gezegd niet zeker en leef de laatste tijd echt in een angstcultuur. Door dit alles twijfel ik ook over mezelf als moeder. Kan ik ooit wel en goede moeder zijn als dit mijn enige voorbeelden zijn. Als dit vroeger dood nomaal was voor mij? Ik bedank mijn vroegere zelf echt voor mijn enorme opstandigheid. Mijn opstandigheid heeft er voor gezorgd dat ik voor mezelf opkom. Naar de laatste tijd heb ik veel te veel dingen laten gebeuren. Ik heb teveel op mijn moeder vertrouwd en haar domme adviezen gevolgt dat ik me afvraag of ik mijn lieve dochter niet enorm tekort heb gedaan. Nu ik dit inzir ben ik keihard met mezelf aan het werk momenteel en probeer ik zoveel mogelijk mt mijn dochter te spelen en minder perfectionistisch te zijn. Mijn hele beeld van mijn moeder is op het moment dat ze een slappe vrouw is die altijd haar man volgt en nooit voor haar kinderen opkomt. Ik zou nooot zoals haar willen zijn, ook niet zoals mijn vader. Ik ben bang om zoals mijn ouder te zijn. Bang dt mijn dochter eenzelfde toekomst te
gemoet gaat.