Ik ben weer een beetje in het land van de levenden….
Uiteindelijk heb ik gekozen voor nog een curettage. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nog een kindje door de wc te spoelen om het maar ff zo te zeggen. Ik kon ook al de dag na de echo terecht. Het ging allemaal heel snel. Ik heb best wel een tijdje moeten herstellen. Het bloedverlies was niet zoveel naar mijn idee, maar ik bleef lang moe en gewoon geestelijk op.
Cire en ik vinden het moeilijk om te kijken naar andere mensen met kinderen. De wat oudere kinderen gaat wel, maar baby’s is erg moeilijk. En wie weet hebben die mensen ook wel miskramen gehad.
Omdat ik thuis ben vanwege mijn thuisstudie haal ik op dinsdag Cire zijn nichtje op van school. Zij is 10 jaar en een super lief meisje. Afgelopen dinsdag was het de eerste keer weer na de vakantie dat we haar zagen en ze kwam gelijk op me af gerend en vloog in m’n armen. Super lief, want ze had ons enorm gemist. Maar aan de andere kant breekt mijn hart, want wij willen ook ons eigen kind van school halen. Tussen al die moeders staan en trots zijn.
Op kinderverjaardagen van familie en vrienden worden de kids door ons verwend. Alhoewel dat vinden we zelf dat we dat doen. We halen veel voldoening uit als we zien dat de kids onze cadeaus leuk vinden, maar ook hier breekt er een stukje van ons hart. Wij willen ook graag de verbazing op ons kind zien als ‘s morgens de woonkamer versierd is en zijn of haar cadeaus openmaakt.
Is het egoïstisch om zo te denken? Zijn er die dit herkennen?
reacties (6)