Ben ik weer

Ik ben weer een beetje in het land van de levenden….

Uiteindelijk heb ik gekozen voor nog een curettage. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nog een kindje door de wc te spoelen om het maar ff zo te zeggen. Ik kon ook al de dag na de echo terecht. Het ging allemaal heel snel. Ik heb best wel een tijdje moeten herstellen. Het bloedverlies was niet zoveel naar mijn idee, maar ik bleef lang moe en gewoon geestelijk op.

Cire en ik vinden het moeilijk om te kijken naar andere mensen met kinderen. De wat oudere kinderen gaat wel, maar baby’s is erg moeilijk. En wie weet hebben die mensen ook wel miskramen gehad.

Omdat ik thuis ben vanwege mijn thuisstudie haal ik op dinsdag Cire zijn nichtje op van school. Zij is 10 jaar en een super lief meisje. Afgelopen dinsdag was het de eerste keer weer na de vakantie dat we haar zagen en ze kwam gelijk op me af gerend en vloog in m’n armen. Super lief, want ze had ons enorm gemist. Maar aan de andere kant breekt mijn hart, want wij willen ook ons eigen kind van school halen. Tussen al die moeders staan en trots zijn.

Op kinderverjaardagen van familie en vrienden worden de kids door ons verwend. Alhoewel dat vinden we zelf dat we dat doen. We halen veel voldoening uit als we zien dat de kids onze cadeaus leuk vinden, maar ook hier breekt er een stukje van ons hart. Wij willen ook graag de verbazing op ons kind zien als ‘s morgens de woonkamer versierd is en zijn of haar cadeaus openmaakt.

Is het egoïstisch om zo te denken? Zijn er die dit herkennen?

1286 x gelezen, 7

reacties (6)


  • Nora9

    Alleen maar super logisch dat je zo denkt! Jullie hadden ook een kindje kunnen hebben en die trotse, blijde ouders kunnen zijn. Daar vecht je al lang voor en dat is op een hele nare manier weer van jullie afgenomen. En nu moet je het weer doen met de knuffels en blijdschap van iemand anders z'n kind. Een kind van jezelf is toch echt wel wat anders dan je neefje/nichtje/buurkindje etc. Mensen die het niet mee hebben gemaakt weten echt niet hoe het is. En zelfs dan is het voor iedereen weer anders.

    Ik kon het op gegeven moment ook maar moeilijk opbrengen om naar een kinder verjaardag/babyshower/kraambezoek etc te gaan. Want wij gingen weer met lege handen weg terwijl wij ook zo graag een handje vast hielden om mee naar huis te nemen.

    Ik hoop nog steeds dat het bij jullie snel lukt en jullie kunnen gaan genieten. Dat jullie die trotse ouders op het schoolplein of verjaardagen kunnen zijn. ❤️

  • Ekyam83

    Dank je lieve Nora

  • Mamasgirls

    Nee begrijpelijk en enorm herkenbaar zij hebben het geen wat jullie grootste verlangen is. Iedere keer die bevestiging dat jullie met legen handen staan. Na mijn miskraam en omdat we in traject zaten was het moeder worden uitzichtloos. Weer traject in al die teleurstellingen hoop en wanhoop etc. Besloten niet meer naar verjaardagen te gaan waar baby's waren en men die een zwangerschap aankondigde op sociale media ontvolgde ik. Kreeg vaker de vraag waarom gun je het ander niet, mijn antwoord was als volgt. Als je graag een kindje wilt en je ziet anderem dat geen hebben dan is dit zout op je wonden. Bij baby's zag je de ouders dan zo liefdevol met de baby's dan kwam voor mij alleen maar meer de bevestiging wat ik niet had. Het deed mij zoveel pijn en waarom zou ik het mezelf aan doen en vervolgens waren ze altijd stil. Zo had men het niet bekeken los daarvan schijt aan wat anderen er van dachten, wilde mezelf niet nog meer pijn doen dan dat ik al had. Dus wat je voelt begrijpelijk alleen moet je geen wrok krijgen tegen anderen want heb je je zelf harder mee.

  • Ekyam83

    Dank je voor je reactie