Curettage verhaal.....

~~Vrijdag 21-06 was het zover. Ik moest naar het ziekenhuis voor de curettage. Dat is waar ik wederom voor gekozen heb. Ik werd nu wel extra gewezen op de risico’s, omdat dit mijn 3de curettage al was en de 2de in ongeveer een jaar tijd. De kans op littekenweefsel wordt steeds groter nu. Dat is niet gunstig met het zicht op onze enorme grote kinderwens.

Ik wist van vorig jaar nog wel redelijk hoe het ging, maar het ging toch nog anders. Geen operatieschort dit jaar, maar ik moest alleen aan de onderkant uitkleden en moest vaginaal 2 pilletjes inbrengen voor het week maken van de baarmoeder mond.
Daarna in bed en binnen 5 min mocht ik al met de zuster mee om voorbereid te worden voor de ingreep. Oei, dat was snel….Cire een kus gegeven, die kon dit keer wel blijven en op me wachten, en ik ging mee. Ik kwam bij de recovery, precies dezelfde mevrouw die me vorig jaar een infuus gaf en dergelijke. Ze herkende me niet meer, maar das logisch en ook niet erg. Daarna moest ik nog vrij lang wachten. Er waren nog 2 vrouwen voor mij voor de gyn.

Eindelijk werd ik opgehaald, hele andere operatiekamer en werkwijze van de anesthesie, dus was wel eventjes schrikken. Geen idee, maar je kan je blijkbaar geestelijk nog zo voorbereiden, dan loop het toch niet zoals gedacht.
Slangetje met zuurstof, toen kreeg ik narcose en was ik weg.

Ik werd weer wakker op de recovery, ik had erg veel pijn en bij iedere beweging voel ik een golf bloed daar beneden. Zon smerig gevoel. Gelijk komt 1 van de zusters van de recovery en vraagt hoe het gaat. Als ik aangeef dat ik veel heb krijg ik meteen pijnstilling in de vorm van een drankje. Smerig, maar het werkte….voor eventjes….Na een lekker raket ijsje mocht ik opgehaald worden.

De zuster daar vraagt hoe het gaat en ik mag wat eten. Als ik na het eten kon plassen mocht ik naar huis, maar het is daar beneden een zooitje, dus ik wil eerst aankleden. Dat lukt beverig, tot het moment dat ik net met een schone boxer en mega verband sta….Ik voel enorme kramp en splut…echt een heeeeeel groot stolsel klettert op de grond….Grond vies, ik vies…ik kan wel janken….Mijn moeder was er inmiddels ook en die hielp met aankleden, Cire was naar de gang ‘gevlucht’. Mijn moeder haalt de zuster en ik krijg een washandje en nieuwe spullen. Poging 2 plassen, lukte gelukkig en ik mocht naar huis. Waggel waggel naar de auto.
’S Avonds echt enorm veel pijn gehad en ik zat officieel al aan mijn taks kwa pijnstilling, dus ik bel met het ziekenhuis, afdeling Triage. Nee hoor mevrouw, u mag nog pijnstilling, als het morgen nog is, mag u gelijk weer bellen. Dat is een beetje mijn redding geweest, want zonder extra pijnstilling had ik terug het ziekenhuis in gemogen.

De dagen erna nog wel veel pijn gehad en je lijf gooit alle ‘troep’ eruit, dus veel ongemak…. Daar wordt je dan weer erg verdrietig en moedeloos van.

Op dit moment is bijna alles achter de rug kwa bloedverlies, en nu komt het besef….Het is nu echt weg, ik ben leeg, hormonen nemen in rap tempo af. Ik ben ons kindje voorgoed kwijt…..

Eind van de middag vandaag wordt gebeld door de arts om te horen of er niks ‘geks’ aan de hand was. Volgende maand op controle. Gelukkig heeft de gyn ons beloofd dat we dan wel goed gaan kijken hoe we nu verder gaan. Want ergens gaat er toch iets fout….Het wordt allemaal wat actiever dan de afgelopen 2 jaar.

Voor nu nog verder herstellen, verwerken en wachten op de uitslagen.

Ik krijg dit kindje nooit meer terug, maar ik weet zeker dat het samen met mijn andere 3 vlindertjes ergens rondfladdert.