En zo donderde ik van mijn roze wolk af..

Mijn zwangerschap verliep niet helemaal zonder slag of stoot. Aan het begin kotsmisselijk en alleen maar spugen. Gelukkig had ik dé tip gekregen: heel veel zoets eten en drinken (fruit,snoepjes, etc), als je dan moet spugen smaakt het tenminste niet zo vies. Daarnaast was ik zo ongelofelijk moe, dat ik dacht met 10 weken “pffffffff.. ik moet er nog 30. Hoe dan?”. 

Met 22 weken waren we op Gran Canaria, heerlijk. Lekker samen genieten en even rust. Vanaf 14 weken constant harde buiken gehad en bloedingen door het werken, dus het was heerlijk om even samen niets te doen en te genieten! De hele week op een bedje gelegen onder een parasol en verzorgd worden.

Toen we weer thuis waren weer heerlijk aan het werk. Het weer werd goed en het werd drukkker op het terras, maar de harde buiken (soms 15 pu) bleven komen. Na bij de verloskundige te zijn geweest, en na een heftige bloeding heb ik (eigenlijk veel te laat) besloten te stoppen met werken. Mentaal had ik er moeite mee maar uit eindelijk de juiste beslissing geweest. 

We gingen nog verhuizen (niet dat ik iets heb gedaan) en toen we helemaal gesetteld waren ging het goed. Ik voelde me fit en had overal weer zin in. Ook had ik energie weer energie voor 10, dat was echt super! Eindelijk voelde ik mij weer zoals ik me altijd voelde. De echo’s waren goed en onze kleine draak had al vanaf 25 weken een duidelijke voorkeurshouding hoe zij het lekkerste lag in mijn warme huisje.

De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij, veel mensen vroegen “ ben je niet bang voor de bevalling”, maar dat was ik absoluut niet. Ik had een instelling van “het gaat ondragelijk veel pijn doen en het kan maximaal 3 dagen duren” dan kon het alleen maar mee vallen.

Op de uitgerekende datum (vrijdags) voelde ik nog steeds geen gerommel, dus we zijn s’avonds nog naar een feestje gegaan. En achteraf (gezien de toestand van mijn partner 🍻) maar goed ook dat ze die nacht niet was geboren. 

Zondag nacht voelde ik ineens een steek. Het zou wel dacht ik en draaide me om en ging verder slapen. Ineens had ik de steken om de 4 á 5 minuten 1 minuut lang, dit heb ik een uur aangekeken en mijn partner wakker gemaakt of het handig was om de verloskundige te bellen. Zo gezegd zo gedaan. Aangezien dit mijn eerste was wilde ze nog even wachten met komen en moest haar maar weer bellen als ik na een uur de weeën om de 3 á 4 minuten had. Een uur en 5 minuten verder had ik haar weer aan de telefoon, ze vroeg of ik het nog volhield en of zij nog even kon ontbijten etc. Geen probleem dacht ik tot dat we 5 min verder waren. Jezus wat een pijn. Had ik er dan toch gemakkelijk over gedacht, als ik dit nog tot vanmiddag zou moeten volhouden spuiten ze me maar plat zei ik tegen mijn partner. Die keihard begon te lachen (wat een support weer 🙈). 

Dit uur duurde wel 3 dagen voor mijn gevoel. Eindelijk was de verloskundige er. Ze ging het bed klaar maken (wat ik niet begreep want ik wilde perse in het ziekenhuis bevallen, dat was het enige plan wat ik had). Ze ging alles even checken en zei “ik heb goed nieuws je mag thuis bevallen”, waarop ik reageerde met dat ik dat niet ging doen. Ze keek me aan en begon een beetje te gniffelen (wat ik wel begrijp, ik was redelijk eigenwijs). Nadat mijn partner 10minuten op mij heeft ingepraat ging ik toch “als het niet anders kon” thuis bevallen. Met 10 min had ik onze gezonde dochter in mijn armen.

Binnen een half uur was de placenta er ook en die zag er perfect uit. En ik voelde mij fit. Even douchen, daarna was alle zooi ook opgeruimd in de slaapkamer en mijn dochter aangekleed. De kraamhulp kwam en het was goed zo! Een grote roze wolk! De eerste nacht was een ‘hel’. We konden gelijk onze eerste slapeloze nacht van onze bucketlist afstrepen. Ze moest veel spugen, maar ze was wel allert.

De volgende morgen kwam de kraamhulp, natuurlijk onze dochter controleren. Ze was wel wat afgevallen en 2 dagen misselijk na de bevalling maakte niet zoveel uit dat gebeurde wel vaker. Dag 3 was spuugde ze nog steeds. Dan maar kunstveiling proberen, misschien was mijn melk wel te vet. Medische kolf gehuurd, want de borstvoeding was wel op gang gekomen. De verloskundige kwam smiddags even kijken en die wilde het wel even aan kijken. Dag 4 snachts had onze dochter goed gedronken, langzaam maar wel goed. De ochtendfles had ze ook op, trots waren we op haar. Nog geen 5 min later spuugde ze weer, en niet een beetje, golven! Groene golven (dat groene kwam nog van het vruchtwater wat ze had binnen gekregen). Ze woog onze dochter en die was nu wel heel veel afgevallen. De verloskundige werd gebeld en die zou smiddags wel even langskomen. Ik hoorde dat de verloskundige tegen de kraamhulp zei dat ze het nog wel een nacht wilde aankijken. Mijn kraamhulp stelde haar voor een keus: of jij regelt de opname en anders bel ik zelf het ziekenhuis, dat kleine meisje moet vandaag een kinderarts zien! 

Daarna ging alles snel, mijn vluchtkoffer stond nog ingepakt dus die kon zo de auto in. Daar reden we dan, net bevallen, geen idee wat er aan de hand was en ik kon mijn hormonen niet in bedwang houden.  Na een uur wachten (wat voor mijn gevoel 5u duurde) kwamen we op de afdeling “HEL” die neonatologie heet. Een afdeling die grijs en grauw was. Ik lag met mijn dochter (aan de monitoren en somde) in een soort van opslaghok waar iedereen in en uit liep. Geen bed, maar 2 tuinstoelen voor ons (was redelijk fit na de bevalling, maar dat was geen aanrader).

Ik mocht bij onze dochter op de kamer blijven die nacht. Hele nacht niet geslapen vanwege de zorgen en omdat ik het koud had (wat overigens niet kon volgens ziekenhuispersoneel want het was warm op de neonatologie dus ik mocht geen extra deken). De volgens dag pas om 13.00 kwam de arts bij ons op de kamer om te vertellen wat er met onze dochter was. Ze had dusdanig veel vruchtwater binnen gekregen (omdat ik schijnbaar 1uur pers weeën heb opgehouden) dat ze zo misselijk was. Het was maar goed dat we waren gekomen, want ze was al bijna in een ‘stand-by’-stand dat ze niet meer zelf kon drinken, huilen, etc en dan houden ze gewoon op met ademen. Daarom ben ik mijn kraamhulp eeuwig dankbaar en hebben wij geluk gehad dat zij zo’n doorpakkerd was!

Het was een hel, zo van je roze perfecte baby wolk met je beide benen op de grond gezet worden. Na 5 dagen mochten we van de neonatologie af en naar de kinderafdeling. Die 5 dagen neonatologie hebben echt wat met mij gedaan. Er is daar in de periode dat ik daar lag een kindje overleden en een voor de dood weggehaald en werd daarna op de afdeling geopereerd, verschrikkelijk. Je krijgt alles mee want er zitten alleen maar luxaflex voor de ramen. We hebben in totaal 5 dagen op de neonatologie gelegen en daarna mochten we naar de kinderafdeling gelukkig. Met een wc op de kamer en een douche recht tegen over de kamer waar we op lagen, wat was dat fijn :D (op de neonatologie moest je 2 afdelingen over om te douchen en in de algemene ruimte naar de wc, super geregeld als je aan alle kanten lekt 👌🏻) op de kinderafdeling hebben we nog 5 dagen gelegen en toen was onze dochter op geboorte gewicht en mochten we naar huis.

Je bent zoo blij als je thuis bent, weer even je draai vinden, maar zoo blij! Tot dat je in een keer het besef krijgt wat er allemaal de afgelopen 14 dagen is gebeurd. Van blijheid tot alle angsten die je hebt gehad in het ziekenhuis. Ik heb mijn partner gebeld dat hij naar huis moest komen. Ik heb de hele dag in bed gelegen en gehuild als een klein kind, wat voel je je dan verschrikkelijk.

Nu is onze dochter 14 weken. Ze groeit goed, eet goed en ontwikkeld zich perfect. Deze blog is voor mij een stuk verwerking maar ook eventueel voor andere moeders die in de zelfde situatie zitten/zaten om hen te laten weten dat ze nooit alleen zijn hier in. Bij mij voelde het als falen en als slecht ouderschap dat we naar het ziekenhuis moesten. En online kon ik bijna niets vinden hoe ouders zich voelde, alleen bij premature kinderen of als er bij de bevalling echt iets mis was gegaan.