Zwanger en een familielid verliezen, 2 keer.

In 2008 was ik zwanger van mijn eerste. Totaal onverwachts, tijdens mijn studie. Pas 19 jaar oud.
Ik was toen al 3 jaar samen met mijn vriend en besloten ervoor te gaan. De schok dat we een kleintje kregen was op zich al genoeg stress wat een mens verdragen kan.
Verder kwam er nog bij, dat wij toen geen woning hadden. We besloten bij zijn ouders in te wonen, toen zijn moeder dat aanbood.
Ik had geen vaste baan, had wel bijbaantjes, maar we maakten ons wel zorgen hoe we het moesten redden. Mijn vriend had wel werk en verdiende net teveel om voor geen enkele subsidie in aanmerking te komen. Net genoeg om alle belastingen te moeten dokken.
Stress is al iets waar ik heel gevoelig voor ben. Dit uit zich in migraineaanvallen. Verschrikkelijk...
Zo rond de 27 weken zwangerschap kreeg ik nog een grote zorg op mij.
Mijn oma, die er voor mij was als een tweede moeder, bleek ineens ongeneeslijk ziek.
Er werden 2 hersentumoren ontdekt en zij zou nog maar een paar maanden te leven hebben.
Haar streven werd de geboorte van haar eerste achterkleinkind mee te kunnen maken.
Na het verschrikkelijke nieuws leefde ik tussen hoop en vrees of haar laatste wens nog zou uitkomen. En de stress die ik daarvan had veroorzaakte veel migraine. Dagelijks, zo erg dat ik op een gegeven moment zware medicatie via een neuroloog kreeg.
1 november was ik uitgerekend. 2 november is hij geboren, om 12.40u. Op eigen verantwoordelijkheid mochten we het ziekenhuis verlaten en zijn we haar wezen opzoeken op haar sterfbed.
Ze reageerde nog, huilde, toen ik mijn zoontje bij haar neerlegde. Omstreeks 21:00u is zij overleden. Een uur nadat wij haar kamer verlieten.
Als ik mijn zoontje niet had gehad, denk ik dat ik nooit over het verdriet van haar dood had kunnen komen.
In de tussentijd, was ik in 2011 weer in verwachting... Die zwangerschap verliep allemaal heel goed. Geen migraine.
In het voorjaar van 2018 kregen we helaas te horen dat mijn opa een vorm van lymfeklierkanker had. Op dat moment bleek de celgroei niet actief, maar in ons achterhoofd wisten we dat er elk moment slecht nieuws kon komen.
We raakten eind 2018 weer in verwachting. Dat was een verrassing, maar een prachtiger cadeau kon ik me niet wensen.
Ik ben nu net zo ver zwanger als toen ik hoorde dat mijn oma zo ziek was. En morgen krijgt mijn opa de uitslag van de ct-scan die ze vorige week gedaan hebben, nadat we merkten dat de bobbel in zijn hals erger begon te groeien.
Morgen gaat hij met de arts bespreken wat zijn opties zijn. Wat de prognose is...
Binnenin mij groeit het besef, dat deze zwangerschap wel een kopie lijkt van mijn eerste.
Ik zal mijn opa gaan verliezen, vroeg of laat... maar nu? Dit jaar nog? Kan hij net als mijn oma vechten om zijn nieuwe achterkleinkind nog te kunnen zien voor hij sterft?
Ik probeer er niet te veel aan te denken. Wil vooral geen stress, niet zoals in 2008...
Maar ik snap niet hoe het kan... deze toevalligheden. Zo moet het zijn? Geen idee.